Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 53:

φῂσ δ’, ὡσ ἐοίκε, σὺ τὸ προσρηθησόμενον ὀρθῶσ ἄμεινον ἡδονῆσ γε ἀγαθὸν εἶναι νοῦν, ἐπιστήμην, σύνεσιν, τέχνην καὶ πάντα αὖ τὰ τούτων συγγενῆ, <ἃ> κτᾶσθαι δεῖν ἀλλ’ οὐχὶ ἐκεῖνα. τούτων δὴ μετ’ ἀμφισβητήσεωσ ἑκατέρων λεχθέντων ἡμεῖσ σοι μετὰ παιδιᾶσ ἠπειλήσαμεν ὡσ οὐκ ἀφήσομεν οἴκαδέ σε πρὶν ἂν τούτων τῶν λόγων πέρασ ἱκανὸν γένηταί τι διορισθέντων, σὺ δὲ συνεχώρησασ καὶ ἔδωκασ εἰσ ταῦθ’ ἡμῖν σαυτόν, ἡμεῖσ δὲ δὴ λέγομεν, καθάπερ οἱ παῖδεσ, ὅτι τῶν ὀρθῶσ δοθέντων ἀφαίρεσισ οὐκ ἔστι·