Homer, Iliad, Book 21 27:

ὣσ ἔφαθ’, Ἥφαιστοσ δὲ τιτύσκετο θεσπιδαὲσ πῦρ. πρῶτα μὲν ἐν πεδίῳ πῦρ δαίετο, καῖε δὲ νεκροὺσ πολλούσ, οἵ ῥα κατ’ αὐτὸν ἅλισ ἔσαν, οὓσ κτάν’ Ἀχιλλεύσ· πᾶν δ’ ἐξηράνθη πεδίον, σχέτο δ’ ἀγλαὸν ὕδωρ. ὡσ δ’ ὅτ’ ὀπωρινὸσ Βορέησ νεοαρδέ’ ἀλωὴν αἶψ’ ἀγξηράνῃ· χαίρει δέ μιν ὅσ τισ ἐθείρῃ· ὣσ ἐξηράνθη πεδίον πᾶν, κὰδ δ’ ἄρα νεκροὺσ κῆεν· ὃ δ’ ἐσ ποταμὸν τρέψε φλόγα παμφανόωσαν. καίοντο πτελέαι τε καὶ ἰτέαι ἠδὲ μυρῖκαι, καίετο δὲ λωτόσ τε ἰδὲ θρύον ἠδὲ κύπειρον, τὰ περὶ καλὰ ῥέεθρα ἅλισ ποταμοῖο πεφύκει· τείροντ’ ἐγχέλυέσ τε καὶ ἰχθύεσ οἳ κατὰ δίνασ, οἳ κατὰ καλὰ ῥέεθρα κυβίστων ἔνθα καὶ ἔνθα πνοιῇ τειρόμενοι πολυμήτιοσ Ἡφαίστοιο. καίετο δ’ ἲσ ποταμοῖο ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· Ἥφαιστ’, οὔ τισ σοί γε θεῶν δύνατ’ ἀντιφερίζειν, οὐδ’ ἂν ἐγὼ σοί γ’ ὧδε πυρὶ φλεγέθοντι μαχοίμην. λῆγ’ ἔριδοσ, Τρῶασ δὲ καὶ αὐτίκα δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἄστεοσ ἐξελάσειε· τί μοι ἔριδοσ καὶ ἀρωγῆσ;