Homer, Iliad, Book 3 45:

(호메로스, 일리아스, Book 3 45:)

ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε· καί ῥ’ ὡσ οὖν ἐνόησε θεᾶσ περικαλλέα δειρὴν στήθεά θ’ ἱμερόεντα καὶ ὄμματα μαρμαίροντα, θάμβησέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· δαιμονίη, τί με ταῦτα λιλαίεαι ἠπεροπεύειν; ἦ πῄ με προτέρω πολίων εὖ ναιομενάων ἄξεισ, ἢ Φρυγίησ ἢ Μῃονίησ ἐρατεινῆσ, εἴ τίσ τοι καὶ κεῖθι φίλοσ μερόπων ἀνθρώπων· οὕνεκα δὴ νῦν δῖον Ἀλέξανδρον Μενέλαοσ νικήσασ ἐθέλει στυγερὴν ἐμὲ οἴκαδ’ ἄγεσθαι, τοὔνεκα δὴ νῦν δεῦρο δολοφρονέουσα παρέστησ; ἧσο παρ’ αὐτὸν ἰοῦσα, θεῶν δ’ ἀπόεικε κελεύθου, μηδ’ ἔτι σοῖσι πόδεσσιν ὑποστρέψειασ Ὄλυμπον, ἀλλ’ αἰεὶ περὶ κεῖνον ὀί̈ζυε καί ἑ φύλασσε, εἰσ ὅ κέ σ’ ἢ ἄλοχον ποιήσεται ἢ ὅ γε δούλην. κεῖσε δ’ ἐγὼν οὐκ εἶμι· νεμεσσητὸν δέ κεν εἰή· κείνου πορσανέουσα λέχοσ· Τρῳαὶ δέ μ’ ὀπίσσω πᾶσαι μωμήσονται· ἔχω δ’ ἄχε’ ἄκριτα θυμῷ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION