Homer, Iliad, Book 3 35:

ἦ, καὶ ἀπὸ στομάχουσ ἀρνῶν τάμε νηλέϊ χαλκῷ· καὶ τοὺσ μὲν κατέθηκεν ἐπὶ χθονὸσ ἀσπαίροντασ θυμοῦ δευομένουσ· ἀπὸ γὰρ μένοσ εἵλετο χαλκόσ. οἶνον δ’ ἐκ κρητῆροσ ἀφυσσόμενοι δεπάεσσιν ἔκχεον, ἠδ’ εὔχοντο θεοῖσ αἰειγενέτῃσιν. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν Ἀχαιῶν τε Τρώων τε· Ζεῦ κύδιστε μέγιστε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι ὁππότεροι πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια πημήνειαν ὧδέ σφ’ ἐγκέφαλοσ χαμάδισ ῥέοι ὡσ ὅδε οἶνοσ αὐτῶν καὶ τεκέων, ἄλοχοι δ’ ἄλλοισι δαμεῖεν.