Homer, Iliad, Book 24 48:

ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον Ἑρμείασ· Πρίαμοσ δ’ ἐξ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε, Ἰδαῖον δὲ κατ’ αὖθι λίπεν· ὃ δὲ μίμνεν ἐρύκων ἵππουσ ἡμιόνουσ τε· γέρων δ’ ἰθὺσ κίεν οἴκου, τῇ ῥ’ Ἀχιλεὺσ ἵζεσκε Διὶ̈ φίλοσ· ἐν δέ μιν αὐτὸν εὑρ͂’, ἕταροι δ’ ἀπάνευθε καθήατο· τὼ δὲ δύ’ οἰώ ἡρ́ωσ Αὐτομέδων τε καὶ Ἄλκιμοσ ὄζοσ Ἄρηοσ ποίπνυον παρεόντε· νέον δ’ ἀπέληγεν ἐδωδῆσ ἔσθων καὶ πίνων· ἔτι καὶ παρέκειτο τράπεζα. τοὺσ δ’ ἔλαθ’ εἰσελθὼν Πρίαμοσ μέγασ, ἄγχι δ’ ἄρα στὰσ χερσὶν Ἀχιλλῆοσ λάβε γούνατα καὶ κύσε χεῖρασ δεινὰσ ἀνδροφόνουσ, αἵ οἱ πολέασ κτάνον υἱᾶσ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἄνδρ’ ἄτη πυκινὴ λάβῃ, ὅσ τ’ ἐνὶ πάτρῃ φῶτα κατακτείνασ ἄλλων ἐξίκετο δῆμον ἀνδρὸσ ἐσ ἀφνειοῦ, θάμβοσ δ’ ἔχει εἰσορόωντασ, ὣσ Ἀχιλεὺσ θάμβησεν ἰδὼν Πρίαμον θεοειδέα· θάμβησαν δὲ καὶ ἄλλοι, ἐσ ἀλλήλουσ δὲ ἴδοντο. τὸν καὶ λισσόμενοσ Πρίαμοσ πρὸσ μῦθον ἐείπε· μνῆσαι πατρὸσ σοῖο θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, τηλίκου ὥσ περ ἐγών, ὀλοῷ ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ· καὶ μέν που κεῖνον περιναιέται ἀμφὶσ ἐόντεσ τείρουσ’, οὐδέ τίσ ἐστιν ἀρὴν καὶ λοιγὸν ἀμῦναι. ἀλλ’ ἤτοι κεῖνόσ γε σέθεν ζώοντοσ ἀκούων χαίρει τ’ ἐν θυμῷ, ἐπί τ’ ἔλπεται ἤματα πάντα ὄψεσθαι φίλον υἱὸν ἀπὸ Τροίηθεν ἰόντα· αὐτὰρ ἐγὼ πανάποτμοσ, ἐπεὶ τέκον υἱᾶσ ἀρίστουσ Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ’ οὔ τινά φημι λελεῖφθαι. πεντήκοντά μοι ἦσαν ὅτ’ ἤλυθον υἱε͂σ Ἀχαιῶν· ἐννεακαίδεκα μέν μοι ἰῆσ ἐκ νηδύοσ ἦσαν, τοὺσ δ’ ἄλλουσ μοι ἔτικτον ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκεσ. τῶν μὲν πολλῶν θοῦροσ Ἄρησ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν· ὃσ δέ μοι οἰο͂σ ἐήν, εἴρυτο δὲ ἄστυ καὶ αὐτούσ, τὸν σὺ πρῴην κτεῖνασ ἀμυνόμενον περὶ πάτρησ Ἕκτορα· τοῦ νῦν εἵνεχ’ ἱκάνω νῆασ Ἀχαιῶν λυσόμενοσ παρὰ σεῖο, φέρω δ’ ἀπερείσι’ ἄποινα. ἀλλ’ αἰδεῖο θεοὺσ Ἀχιλεῦ, αὐτόν τ’ ἐλέησον μνησάμενοσ σοῦ πατρόσ· ἐγὼ δ’ ἐλεεινότερόσ περ, ἔτλην δ’ οἷ’ οὔ πώ τισ ἐπιχθόνιοσ βροτὸσ ἄλλοσ, ἀνδρὸσ παιδοφόνοιο ποτὶ στόμα χεῖρ’ ὀρέγεσθαι.