Homer, Iliad, Book 22 17:

Ἕκτορα δ’ ἀσπερχὲσ κλονέων ἔφεπ’ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ. ὡσ δ’ ὅτε νεβρὸν ὄρεσφι κύων ἐλάφοιο δίηται ὄρσασ ἐξ εὐνῆσ διά τ’ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσασ· τὸν δ’ εἴ πέρ τε λάθῃσι καταπτήξασ ὑπὸ θάμνῳ, ἀλλά τ’ ἀνιχνεύων θέει ἔμπεδον ὄφρά κεν εὑρ́ῃ· ὣσ Ἕκτωρ οὐ λῆθε ποδώκεα Πηλεί̈ωνα. ὁσσάκι δ’ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων ἀντίον ἀί̈ξασθαι ἐϋδμήτουσ ὑπὸ πύργουσ, εἴ πωσ οἷ καθύπερθεν ἀλάλκοιεν βελέεσσι, τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε παραφθὰσ πρὸσ πεδίον· αὐτὸσ δὲ ποτὶ πτόλιοσ πέτετ’ αἰεί. ὡσ δ’ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν· οὔτ’ ἄρ’ ὃ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθ’ ὃ διώκειν· ὣσ ὃ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν, οὐδ’ ὃσ ἀλύξαι. πῶσ δέ κεν Ἕκτωρ κῆρασ ὑπεξέφυγεν θανάτοιο, εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετ’ Ἀπόλλων ἐγγύθεν, ὅσ οἱ ἐπῶρσε μένοσ λαιψηρά τε γοῦνα; λαοῖσιν δ’ ἀνένευε καρήατι δῖοσ Ἀχιλλεύσ, οὐδ’ ἐά ἱέμεναι ἐπὶ Ἕκτορι πικρὰ βέλεμνα, μή τισ κῦδοσ ἄροιτο βαλών, ὃ δὲ δεύτεροσ ἔλθοι. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺσ ἀφίκοντο, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα, ἐν δ’ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέοσ θανάτοιο, τὴν μὲν Ἀχιλλῆοσ, τὴν δ’ Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ’ Ἕκτοροσ αἴσιμον ἦμαρ, ᾤχετο δ’ εἰσ Αἴ̈δαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβοσ Ἀπόλλων. Πηλεί̈ωνα δ’ ἵκανε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· νῦν δὴ νῶι ἐόλπα Διὶ̈ φίλε φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ οἴσεσθαι μέγα κῦδοσ Ἀχαιοῖσι προτὶ νῆασ Ἕκτορα δῃώσαντε μάχησ ἀάτόν περ ἐόντα. οὔ οἱ νῦν ἔτι γ’ ἔστι πεφυγμένον ἄμμε γενέσθαι, οὐδ’ εἴ κεν μάλα πολλὰ πάθοι ἑκάεργοσ Ἀπόλλων προπροκυλινδόμενοσ πατρὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν στῆθι καὶ ἄμπνυε, τόνδε δ’ ἐγώ τοι οἰχομένη πεπιθήσω ἐναντίβιον μαχέσασθαι.