Homer, Iliad, Book 17 22:

(호메로스, 일리아스, Book 17 22:)

ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἰθὺσ Δαναῶν βρίσαντεσ ἔβησαν δούρατ’ ἀνασχόμενοι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ νεκρὸν ὑπ’ Αἰάντοσ ἐρύειν Τελαμωνιάδαο νήπιοι· ἦ τε πολέσσιν ἐπ’ αὐτῷ θυμὸν ἀπηύρα. καὶ τότ’ ἄρ’ Αἰάσ εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· ὦ πέπον ὦ Μενέλαε διοτρεφὲσ οὐκέτι νῶϊ ἔλπομαι αὐτώ περ νοστησέμεν ἐκ πολέμοιο. οὔ τι τόσον νέκυοσ περιδείδια Πατρόκλοιο, ὅσ κε τάχα Τρώων κορέει κύνασ ἠδ’ οἰωνούσ, ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περιδείδια μή τι πάθῃσι, καὶ σῇ, ἐπεὶ πολέμοιο νέφοσ περὶ πάντα καλύπτει Ἕκτωρ, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἀναφαίνεται αἰπὺσ ὄλεθροσ. ἀλλ’ ἄγ’ ἀριστῆασ Δαναῶν κάλει, ἤν τισ ἀκούσῃ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION