Homer, Iliad, Book 17 11:

(호메로스, 일리아스, Book 17 11:)

εἱο͂σ ὁ ταῦθ’ ὁρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώων στίχεσ ἤλυθον· ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ. αὐτὰρ ὅ γ’ ἐξοπίσω ἀνεχάζετο, λεῖπε δὲ νεκρὸν ἐντροπαλιζόμενοσ ὥσ τε λὶσ ἠϋγένειοσ, ὅν ῥα κύνεσ τε καὶ ἄνδρεσ ἀπὸ σταθμοῖο δίωνται ἔγχεσι καὶ φωνῇ· τοῦ δ’ ἐν φρεσὶν ἄλκιμον ἦτορ παχνοῦται, ἀέκων δέ τ’ ἔβη ἀπὸ μεσσαύλοιο· ὣσ ἀπὸ Πατρόκλοιο κίε ξανθὸσ Μενέλαοσ. στῆ δὲ μεταστρεφθεὶσ ἐπεὶ ἵκετο ἔθνοσ ἑταίρων παπταίνων Αἰάντα μέγαν Τελαμώνιον υἱόν. τὸν δὲ μάλ’ αἶψ’ ἐνόησε μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ πάσησ θαρσύνονθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι· θεσπέσιον γάρ σφιν φόβον ἔμβαλε Φοῖβοσ Ἀπόλλων· βῆ δὲ θέειν, εἶθαρ δὲ παριστάμενοσ ἔποσ ηὔδα. Αἰᾶν δεῦρο πέπον, περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ σπεύσομεν, αἴ κε νέκυν περ Ἀχιλλῆϊ προφέρωμεν γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε’ ἔχει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION