Homer, Iliad, Book 11 37:

(호메로스, 일리아스, Book 11 37:)

ἦ, καὶ Παιονίδην δουρὶ κλυτὸν ἐξενάριζεν. αὐτὰρ Ἀλέξανδροσ Ἑλένησ πόσισ ἠϋκόμοιο Τυδεί̈δῃ ἔπι τόξα τιταίνετο ποιμένι λαῶν, στήλῃ κεκλιμένοσ ἀνδροκμήτῳ ἐπὶ τύμβῳ Ἴλου Δαρδανίδαο, παλαιοῦ δημογέροντοσ. ἤτοι ὃ μὲν θώρηκα Ἀγαστρόφου ἰφθίμοιο αἴνυτ’ ἀπὸ στήθεσφι παναίολον ἀσπίδα τ’ ὤμων καὶ κόρυθα βριαρήν· ὃ δὲ τόξου πῆχυν ἄνελκε καὶ βάλεν, οὐδ’ ἄρα μιν ἅλιον βέλοσ ἔκφυγε χειρόσ, ταρσὸν δεξιτεροῖο ποδόσ· διὰ δ’ ἀμπερὲσ ἰὸσ ἐν γαίῃ κατέπηκτο· ὃ δὲ μάλα ἡδὺ γελάσσασ ἐκ λόχου ἀμπήδησε καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· βέβληαι οὐδ’ ἅλιον βέλοσ ἔκφυγεν· ὡσ ὄφελόν τοι νείατον ἐσ κενεῶνα βαλὼν ἐκ θυμὸν ἑλέσθαι. οὕτω κεν καὶ Τρῶεσ ἀνέπνευσαν κακότητοσ, οἵ τέ σε πεφρίκασι λέονθ’ ὡσ μηκάδεσ αἶγεσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION