Aristophanes, Clouds, Agon, epirrheme

καὶ μὴν ὅθεν γε πρῶτον ἠρξάμεσθα λοιδορεῖσθαι ἐγὼ φράσω· ’πειδὴ γὰρ εἱστιώμεθ’, ὥσπερ ἴστε, πρῶτον μὲν αὐτὸν τὴν λύραν λαβόντ’ ἐγὼ ’κέλευσα ᾆσαι Σιμωνίδου μέλοσ, τὸν Κριὸν ὡσ ἐπέχθη. ὁ δ’ εὐθέωσ ἀρχαῖον εἶν’ ἔφασκε τὸ κιθαρίζειν ᾄδειν τε πίνονθ’ ὡσπερεὶ κάχρυσ γυναῖκ’ ἀλοῦσαν. οὐ γὰρ τότ’ εὐθὺσ χρῆν σ’ ἄρα τύπτεσθαί τε καὶ πατεῖσθαι, ᾄδειν κελεύονθ’ ὡσπερεὶ τέττιγασ ἑστιῶντα; τοιαῦτα μέντοι καὶ τότ’ ἔλεγεν ἔνδον οἱᾶ́περ νῦν, καὶ τὸν Σιμωνίδην ἔφασκ’ εἶναι κακὸν ποιητήν. κἀγὼ μόλισ μὲν ἀλλ’ ὅμωσ ἠνεσχόμην τὸ πρῶτον· ἔπειτα δ’ ἐκέλευσ’ αὐτὸν ἀλλὰ μυρρίνην λαβόντα τῶν Αἰσχύλου λέξαι τί μοι· κᾆθ’ οὗτοσ εὐθὺσ εἶπεν· ἐγὼ γὰρ Αἰσχύλον νομίζω πρῶτον ἐν ποιηταῖσ, ψόφου πλέων ἀξύστατον στόμφακα κρημνοποιόν; κἀνταῦθα πῶσ οἰέσθέ μου τὴν καρδίαν ὀρεχθεῖν; ὅμωσ δὲ τὸν θυμὸν δακὼν ἔφην, σὺ δ’ ἀλλὰ τούτων λέξον τι τῶν νεωτέρων, ἅττ’ ἐστὶ τὰ σοφὰ ταῦτα. ὁ δ’ εὐθὺσ ᾖσ’ Εὐριπίδου ῥῆσίν τιν’, ὡσ ἐκίνει ἀδελφὸσ ὦλεξίκακε τὴν ὁμομητρίαν ἀδελφήν. κἀγὼ οὐκέτ’ ἐξηνεσχόμην, ἀλλ’ εὐθέωσ ἀράττω πολλοῖσ κακοῖσ καἰσχροῖσι· κᾆτ’ ἐντεῦθεν, οἱο͂ν εἰκόσ, ἔποσ πρὸσ ἔποσ ἠρειδόμεσθ’· εἶθ’ οὗτοσ ἐπαναπηδᾶ, κἄπειτ’ ἔφλα με κἀσπόδει κἄπνιγε κἀπέθλιβεν. οὔκουν δικαίωσ, ὅστισ οὐκ Εὐριπίδην ἐπαινεῖσ σοφώτατον; σοφώτατόν γ’ ἐκεῖνον· ὦ ‐ τί σ’ εἴπω; ἀλλ’ αὖθισ αὖ τυπτήσομαι. νὴ τὸν Δί’ ἐν δίκῃ γ’ ἄν. καὶ πῶσ δικαίωσ; ὅστισ ὦ ’ναίσχυντέ σ’ ἐξέθρεψα, αἰσθανόμενόσ σου πάντα τραυλίζοντοσ, ὅ τι νοοίησ. εἰ μέν γε βρῦν εἴποισ, ἐγὼ γνοὺσ ἂν πιεῖν ἐπέσχον· μαμμᾶν δ’ ἂν αἰτήσαντοσ ἧκόν σοι φέρων ἂν ἄρτον· κακκᾶν δ’ ἂν οὐκ ἔφθησ φράσασ, κἀγὼ λαβὼν θύραζε ἐξέφερον ἂν καὶ προὐσχόμην σε·