Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 1 135:

ἐπεὶ δ’ ἐστὶν ἡ εὐδαιμονία ψυχῆσ ἐνέργειά τισ κατ’ ἀρετὴν τελείαν, περὶ ἀρετῆσ ἐπισκεπτέον ἂν εἰή· τάχα γὰρ οὕτωσ ἂν βέλτιον καὶ περὶ τῆσ εὐδαιμονίασ θεωρήσαιμεν. δοκεῖ δὲ καὶ ὁ κατ’ ἀλήθειαν πολιτικὸσ περὶ ταύτην μάλιστα πεπονῆσθαι· βούλεται γὰρ τοὺσ πολίτασ ἀγαθοὺσ ποιεῖν καὶ τῶν νόμων ὑπηκόουσ.