Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 9 139:

(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 9 139:)

πᾶσ γὰρ φεύγει λύπησ αἴτιοσ εἶναι τοῖσ φίλοισ. διόπερ οἱ μὲν ἀνδρώδεισ τὴν φύσιν εὐλαβοῦνται συλλυπεῖν τοὺσ φίλουσ αὑτοῖσ, κἂν μὴ ὑπερτείνῃ τῇ ἀλυπίᾳ, τὴν ἐκείνοισ γινομένην λύπην οὐχ ὑπομένει, ὅλωσ τε συνθρήνουσ οὐ προσίεται διὰ τὸ μηδ’ αὐτὸσ εἶναι θρηνητικόσ·