Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 9 109:

οὐδὲ δὴ τῶν διὰ τὸ ἡδύ, ἢ ἐπὶ μικρόν ἡδὺσ γὰρ ὁ βίοσ ὢν οὐδὲν δεῖται ἐπεισάκτου ἡδονῆσ· οὐ δεόμενοσ δὲ τῶν τοιούτων φίλων οὐ δοκεῖ δεῖσθαι φίλων. τὸ δ’ οὐκ ἔστιν ἴσωσ ἀληθέσ. ἐν ἀρχῇ γὰρ εἴρηται ὅτι ἡ εὐδαιμονία ἐνέργειά τισ ἐστίν, ἡ δ’ ἐνέργεια δῆλον ὅτι γίνεται καὶ οὐχ ὑπάρχει ὥσπερ κτῆμά τι.