Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 9 62:

ὁ δὲ βουλόμενόσ τιν’ εὐπραγεῖν, ἐλπίδα ἔχων εὐπορίασ δι’ ἐκείνου, οὐκ ἐοίκ’ εὔνουσ ἐκείνῳ εἶναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἑαυτῷ, καθάπερ οὐδὲ φίλοσ, εἰ θεραπεύει αὐτὸν διά τινα χρῆσιν. ὅλωσ δ’ εὔνοια δι’ ἀρετὴν καὶ ἐπιείκειάν τινα γίνεται, ὅταν τῳ φανῇ καλόσ τισ ἢ ἀνδρεῖοσ ἤ τι τοιοῦτον, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἀγωνιστῶν εἴπομεν.