Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 3 77:

εἰ μὲν οὖν ἕκαστοσ ἑαυτῷ τῆσ ἕξεώσ ἐστί πωσ αἴτιοσ, καὶ τῆσ φαντασίασ ἔσται πωσ αὐτὸσ αἴτιοσ· εἰ δὲ μή, οὐθεὶσ αὑτῷ αἴτιοσ τοῦ κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι’ ἄγνοιαν τοῦ τέλουσ ταῦτα πράττει, διὰ τούτων οἰόμενοσ αὑτῷ τὸ ἄριστον ἔσεσθαι, ἡ δὲ τοῦ τέλουσ ἔφεσισ οὐκ αὐθαίρετοσ, ἀλλὰ φῦναι δεῖ ὥσπερ ὄψιν ἔχοντα, ᾗ κρινεῖ καλῶσ καὶ τὸ κατ’ ἀλήθειαν ἀγαθὸν αἱρήσεται, καὶ ἔστιν εὐφυὴσ ᾧ τοῦτο καλῶσ πέφυκεν·