Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 1 59:

τὴν δ’ εὐδαιμονίαν οὐδεὶσ αἱρεῖται τούτων χάριν, οὐδ’ ὅλωσ δι’ ἄλλο. φαίνεται δὲ καὶ ἐκ τῆσ αὐταρκείασ τὸ αὐτὸ συμβαίνειν· τὸ γὰρ τέλειον ἀγαθὸν αὔταρκεσ εἶναι δοκεῖ. τὸ δ’ αὔταρκεσ λέγομεν οὐκ αὐτῷ μόνῳ, τῷ ζῶντι βίον μονώτην, ἀλλὰ καὶ γονεῦσι καὶ τέκνοισ καὶ γυναικὶ καὶ ὅλωσ τοῖσ φίλοισ καὶ πολίταισ, ἐπειδὴ φύσει πολιτικὸν ὁ ἄνθρωποσ.