헬라어 문장 검색 - Τηεοξρ́Ιδψλλσ́08́0́0́

(테오크리토스, Idylls, Θαλύσια)

͂̓Ησ χρόνοσ ἁνίκ’ ἐγώ τε καὶ Εὔκριτοσ ἐσ τὸν Ἅλεντα εἱρ́πομεσ ἐκ πόλιοσ, σὺν καὶ τρίτοσ ἁμὶν Ἀμύντασ· τᾷ Δηοῖ γὰρ ἔτευχε θαλύσια καὶ Φρασίδαμοσ κἀντιγένησ, δύο τέκνα Λυκωπέοσ, εἴ τί περ ἐσθλὸν χᾳῶν τῶν ἐπάνωθεν, ἀπὸ Κλυτίασ τε καὶ αὐτῶ Χάλκωνοσ, Βούριναν ὃσ ἐκ ποδὸσ ἄνυσε κράναν εὖ ἐνερεισάμενοσ πέτρᾳ γόνυ· ταὶ δὲ παρ’ αὐτὰν αἴγειροι πτελέαι τε ἐύσκιον ἄλσοσ ὕφαινον, χλωροῖσιν πετάλοισι κατηρεφέεσ κομόωσαι. κοὔπω τὰν μεσάταν ὁδὸν ἄνυμεσ, οὐδὲ τὸ σᾶμα ἁμὶν τὸ Βρασίλα κατεφαίνετο, καὶ τὸν ὁδίταν ἐσθλὸν σὺν Μοίσαισι Κυδωνικὸν εὑρ́ομεσ ἄνδρα, οὔνομα μὲν Λυκίδαν, ἦσ δ’ αἰπόλοσ, οὐδέ κέ τίσ νιν ἠγνοίησεν ἰδών, ἐπεὶ αἰπόλῳ ἔξοχ’ ἐῴκει. ἐκ μὲν γὰρ λασίοιο δασύτριχοσ εἶχε τράγοιο κνακὸν δέρμ’ ὤμοισι νέασ ταμίσοιο ποτόσδον, ἀμφὶ δέ οἱ στήθεσσι γέρων ἐσφίγγετο πέπλοσ ζωστῆρι πλακερῷ, ῥοικὰν δ’ ἔχεν ἀγριελαίω δεξιτερᾷ κορύναν. καί μ’ ἀτρέμασ εἶπε σεσαρὼσ ὄμματι μειδιόωντι, γέλωσ δέ οἱ εἴχετο χείλευσ· "Σιμιχίδα, πᾷ δὴ τὸ μεσαμέριον πόδασ ἕλκεισ, ἁνίκα δὴ καὶ σαῦροσ ἐν αἱμασιαῖσι καθεύδει, οὐδ’ ἐπιτυμβίδιαι κορυδαλλίδεσ ἠλαίνοντι; ἦ μετὰ δαῖτα κλητὸσ ἐπείγεαι; ἤ τινοσ ἀστῶν λανὸν ἔπι θρώσκεισ; ὥσ τοι ποσὶ νισσομένοιο πᾶσα λίθοσ πταίοισα ποτ’ ἀρβυλίδεσσιν ἀείδει. " τὸν δ’ ἐγὼ ἀμείφθην· "Λυκίδα φίλε, φαντί τυ πάντεσ συριγκτὰν ἔμεναι μέγ’ ὑπείροχον ἔν τε νομεῦσιν ἔν τ’ ἀμητήρεσσι. τὸ δὴ μάλα θυμὸν ἰαίνει ἁμέτερον· καί τοι κατ’ ἐμὸν νόον ἰσοφαρίζειν ἔλπομαι. ἁ δ’ ὁδὸσ ἅδε θαλυσιάσ· ἦ γὰρ ἑταῖροι ἀνέρεσ εὐπέπλῳ Δαμάτερι δαῖτα τελεῦντι ὄλβω ἀπαρχόμενοι· μάλα γάρ σφισι πίονι μέτρῳ ἁ δαίμων εὔκριθον ἀνεπλήρωσεν ἀλωάν. ἀλλ’ ἄγε δή‐‐ξυνὰ γὰρ ὁδόσ, ξυνὰ δὲ καὶ ἀώσ‐‐ βουκολιασδώμεσθα· τάχ’ ὥτεροσ ἄλλον ὀνασεῖ. καὶ γὰρ ἐγὼ Μοισᾶν καπυρὸν στόμα, κἠμὲ λέγοντι πάντεσ ἀοιδὸν ἄριστον· ἐγὼ δέ τισ οὐ ταχυπειθήσ, οὐ Δᾶν· οὐ γάρ πω κατ’ ἐμὸν νόον οὔτε τὸν ἐσθλὸν Σικελίδαν νίκημι τὸν ἐκ Σάμω οὔτε Φιλητᾶν ἀείδων, βάτραχοσ δὲ ποτ’ ἀκρίδασ ὥσ τισ ἐρίσδω. " ὣσ ἐφάμαν ἐπίταδεσ· ὁ δ’ αἰπόλοσ ἁδὺ γελάσσασ, "τάν τοι" ἔφα "κορύναν δωρύττομαι, οὕνεκεν ἐσσὶ πᾶν ἐπ’ ἀλαθείᾳ πεπλασμένον ἐκ Διὸσ ἔρνοσ. ὥσ μοι καὶ τέκτων μέγ’ ἀπέχθεται, ὅστισ ἐρευνῇ ἶσον ὄρευσ κορυφᾷ τελέσαι δόμον εὐρυμέδοντοσ, καὶ Μοισᾶν ὄρνιχεσ, ὅσοι ποτὶ Χῖον ἀοιδὸν ἀντία κοκκύζοντεσ ἐτώσια μοχθίζοντι. ἀλλ’ ἄγε βουκολικᾶσ ταχέωσ ἀρχώμεθ’ ἀοιδᾶσ, Σιμιχίδα· κἠγὼ μέν‐‐ὁρ́η φίλοσ, εἴ τοι ἀρέσκει τοῦθ’ ὅ τι πρᾶν ἐν ὄρει τὸ μελύδριον ἐξεπόνασα. " Ἔσσεται Ἀγεάνακτι καλὸσ πλόοσ ἐσ Μυτιλήναν, χὥταν ἐφ’ ἑσπερίοισ ἐρίφοισ νότοσ ὑγρὰ διώκῃ κύματα, χὡρίων ὅτ’ ἐπ’ ὠκεανῷ πόδασ ἴσχῃ, αἴκεν τὸν Λυκίδαν ὀπτεύμενον ἐξ Ἀφροδίτασ ῥύσηται· θερμὸσ γὰρ ἔρωσ αὐτῶ με καταίθει. χἁλκυόνεσ στορεσεῦντι τὰ κύματα τάν τε θάλασσαν τόν τε νότον τόν τ’ εὖρον, ὃσ ἔσχατα φυκία κινεῖ· ἁλκυόνεσ, γλαυκαῖσ Νηρηίσι ταί τε μάλιστα ὀρνίχων ἐφίλαθεν, ὅσαισ τέ περ ἐξ ἁλὸσ ἄγρα. Ἀγεάνακτι πλόον διζημένῳ ἐσ Μυτιλήναν ὡρ́ια πάντα γένοιτο, καὶ εὔπλοξν ὁρ́μον ἵκοιτο. κἠγὼ τῆνο κατ’ ἆμαρ ἀνήτινον ἢ ῥοδόεντα ἢ καὶ λευκοϊών στέφανον περὶ κρατὶ φυλάσσων τὸν Πτελεατικὸν οἶνον ἀπὸ κρατῆροσ ἀφυξῶ πὰρ πυρὶ κεκλιμένοσ, κύαμον δέ τισ ἐν πυρὶ φρυξεῖ. χἁ στιβὰσ ἐσσεῖται πεπυκασμένα ἕστ’ ἐπὶ πᾶχυν κνύζᾳ τ’ ἀσφοδέλῳ τε πολυγνάμπτῳ τε σελίνῳ. καὶ πίομαι μαλακῶσ μεμνημένοσ Ἀγεάνακτοσ αὐταῖσιν κυλίκεσσι καὶ ἐσ τρύγα χεῖλοσ ἐρείδων. αὐλησεῦντι δέ μοι δύο ποιμένεσ, εἷσ μὲν Ἀχαρνεύσ, εἷσ δὲ Λυκωπίτασ· ὁ δὲ Τίτυροσ ἐγγύθεν ᾀσεῖ, ὥσ ποκα τᾶσ Ξενέασ ἠράσσατο Δάφνισ ὁ βούτασ, χὡσ ὄροσ ἀμφ’ ἐπονεῖτο, καὶ ὡσ δρύεσ αὐτὸν ἐθρήνευν, Ἱμέρα αἵτε φύοντι παρ’ ὄχθῃσιν ποταμοῖο, εὖτε χιὼν ὥσ τισ κατετάκετο μακρὸν ὑφ’ Αἷμον ἢ Ἄθω ἢ ̔Ροδόπαν ἢ Καύκασον ἐσχατόωντα. ᾀσεῖ δ’ ὥσ ποκ’ ἔδεκτο τὸν αἰπόλον εὐρέα λάρναξ ζωὸν ἐόντα κακαῖσιν ἀτασθαλίαισιν ἄνακτοσ, ὥσ τέ νιν αἱ σιμαὶ λειμωνόθε φέρβον ἰοῖσαι κέδρον ἐσ ἁδεῖαν μαλακοῖσ ἄνθεσσι μέλισσαι, οὕνεκά οἱ γλυκὺ Μοῖσα κατὰ στόματοσ χέε νέκταρ. ὦ μακαριστὲ Κομάτα, τύ θην τάδε τερπνὰ πεπόνθεισ, καὶ τὺ κατεκλᾴσθησ ἐσ λάρνακα, καὶ τὺ μελισσᾶν κηρία φερβόμενοσ ἔτοσ ὡρ́ιον ἐξεπόνασασ. αἴθ’ ἐπ’ ἐμεῦ ζωοῖσ ἐναρίθμιοσ ὤφελεσ εἶμεν, ὥσ τοι ἐγὼν ἐνόμευον ἀν’ ὤρεα τὰσ καλὰσ αἶγασ φωνᾶσ εἰσαϊών, τὺ δ’ ὑπὸ δρυσὶν ἢ ὑπὸ πεύκαισ ἁδὺ μελισδόμενοσ κατεκέκλισο θεῖε Κομάτα. Χὡ μὲν τόσσ’ εἰπὼν ἀπεπαύσατο· τὸν δὲ μετ’ αὖθισ κἠγὼ τοῖ’ ἐφάμαν· "Λυκίδα φίλε, πολλὰ μὲν ἄλλα Νύμφαι κἠμὲ δίδαξαν ἀν’ ὤρεα βουκολέοντα ἐσθλά, τά που καὶ Ζηνὸσ ἐπὶ θρόνον ἄγαγε φάμα· ἀλλὰ τόγ’ ἐκ πάντων μέγ’ ὑπείροχον, ᾧ τυ γεραίρειν ἀρξεῦμ’· ἀλλ’ ὑπάκουσον, ἐπεὶ φίλοσ ἔπλεο Μοίσαισ. ’ Σιμιχίδᾳ μὲν Ἔρωτεσ ἐπέπταρον· ἦ γὰρ ὁ δειλὸσ τόσσον ἐρᾷ Μυρτοῦσ, ὅσον εἰάροσ αἶγεσ ἐρᾶντι. ὡρ́ατοσ δ’ ὁ τὰ πάντα φιλαίτατοσ ἀνέρι τήνῳ παιδὸσ ὑπὸ σπλάγχνοισιν ἔχει πόθον. οἶδεν Ἄριστισ, ἐσθλὸσ ἀνήρ, μέγ’ ἄριστοσ, ὃν οὐδέ κεν αὐτὸσ ἀείδειν Φοῖβοσ σὺν φόρμιγγι παρὰ τριπόδεσσι μεγαίροι, ὡσ ἐκ παιδὸσ Ἄρατοσ ὑπ’ ὀστέον αἴθετ’ ἔρωτι. τόν μοι Πάν, Ὁμόλασ ἐρατὸν πέδον ὅστε λέλογχασ, ἄκλητον κείνοιο φίλασ ἐσ χεῖρασ ἐρείσαισ, εἴτ’ ἐστ’ ἆρα Φιλῖνοσ ὁ μαλθακὸσ εἴτέ τισ ἄλλοσ. κἢν μὲν ταῦτ’ ἔρδῃσ ὦ Πὰν φίλε, μή τί τυ παῖδεσ Ἀρκαδικοὶ σκίλλαισιν ὑπὸ πλευράσ τε καὶ ὤμουσ τανίκα μαστίσδοιεν, ὅτε κρέα τυτθὰ παρείη· εἰ δ’ ἄλλωσ νεύσαισ, κατὰ μὲν χρόα πάντ’ ὀνύχεσσι δακνόμενοσ κνάσαιο καὶ ἐν κνίδαισι καθεύδοισ, εἰήσ δ’ Ἠδωνῶν μὲν ἐν ὤρεσι χείματι μέσσῳ Ἕβρον πὰρ ποταμὸν τετραμμένοσ ἐγγύθεν ἄρκτω, ἐν δὲ θέρει πυμάτοισι παρ’ Αἰθιόπεσσι νομεύοισ πέτρᾳ ὕπο Βλεμύων, ὅθεν οὐκέτι Νεῖλοσ ὁρατόσ. ὔμμεσ δ’ Ὑετίδοσ καὶ Βυβλίδοσ ἁδὺ λιπόντεσ νᾶμα καὶ Οἰκεῦντα, ξανθᾶσ ἕδοσ αἰπὺ Διώνασ, ὦ μάλοισιν Ἔρωτεσ ἐρευθομένοισιν ὁμοῖοι, βάλλετέ μοι τόξοισι τὸν ἱμερόεντα Φιλῖνον, βάλλετ’, ἐπεὶ τὸν ξεῖνον ὁ δύσμοροσ οὐκ ἐλεεῖ μευ. καὶ δὴ μὰν ἀπίοιο πεπαίτεροσ, αἱ δὲ γυναῖκεσ "αἰαῖ" φαντὶ "Φιλῖνε, τό τοι καλὸν ἄνθοσ ἀπορρεῖ. " μηκέτι τοι φρουρέωμεσ ἐπὶ προθύροισιν Ἄρατε, μηδὲ πόδασ τρίβωμεσ· ὁ δ’ ὄρθριοσ ἄλλον ἀλέκτωρ κοκκύζων νάρκαισιν ἀνιαραῖσι διδοίη, εἷσ δ’ ἀπὸ τᾶσδε φέριστε Μόλων ἄγχοιτο παλαίστρασ, ἄμμιν δ’ ἁσυχία τε μέλοι γραία τε παρείη, ἅτισ ἐπιφθύζοισα τὰ μὴ καλὰ νόσφιν ἐρύκοι. Τόσσ’ ἐφάμαν· ὁ δέ μοι τὸ λαγωβόλον, ἁδὺ γελάσσασ ὡσ πάροσ, ἐκ Μοισᾶν ξεινήιον ὤπασεν εἶμεν. χὡ μὲν ἀποκλίνασ ἐπ’ ἀριστερὰ τὰν ἐπὶ Πύξασ εἱρ͂φ’ ὁδόν, αὐτὰρ ἐγώ τε καὶ Εὔκριτοσ ἐσ Φρασιδάυω στραφθέντεσ χὡ καλὸσ Ἀμύντιχοσ ἔν τε βαθείαισ ἁδείασ σχοίνοιο χαμευνίσιν ἐκλίνθημεσ ἔν τε νεοτμάτοισι γεγαθότεσ οἰναρέοισι. πολλαὶ δ’ ἁμὶν ὕπερθε κατὰ κρατὸσ δονέοντο αἴγειροι πτελέαι τε· τὸ δ’ ἐγγύθεν ἱερὸν ὕδωρ Νυμφᾶν ἐξ ἄντροιο κατειβόμενον κελάρυζε. τοὶ δὲ ποτὶ σκιαραῖσ ὀροδαμνίσιν αἰθαλίωνεσ τέττιγεσ λαλαγεῦντεσ ἔχον πόνον· ἁ δ’ ὀλολυγὼν τηλόθεν ἐν πυκιναῖσι βάτων τρύζεσκεν ἀκάνθαισ. ἀείδον κόρυδοι καὶ ἀκανθίδεσ, ἔστενε τρυγών, πωτῶντο ξουθαὶ περὶ πίδακασ ἀμφὶ μέλισσαι. πάντ’ ὦσδεν θέρεοσ μάλα πίονοσ, ὦσδε δ’ ὀπώρασ. ὄχναι μὲν πὰρ ποσσί, παρὰ πλευραῖσι δὲ μᾶλα δαψιλέωσ ἁμῖν ἐκυλίνδετο· τοὶ δ’ ἐκέχυντο ὄρπακεσ βραβίλοισι καταβρίθοντεσ ἔραζε· τετράενεσ δὲ πίθων ἀπελύετο κρατὸσ ἄλειφαρ. Νύμφαι Κασταλίδεσ Παρνάσιον αἶποσ ἔχοισαι, ἆρά γέ πᾳ τοιόνδε Φόλω κατὰ λάινον ἄντρον κρατῆρ’ Ἡρακλῆι γέρων ἐστήσατο Χείρων; ἆρά γέ πᾳ τῆνον τὸν ποιμένα τὸν ποτ’ Ἀνάπῳ, τὸν κρατερὸν Πολύφαμον, ὃσ ὤρεσι νᾶασ ἔβαλλε, τοῖον νέκταρ ἔπεισε κατ’ αὐλία ποσσὶ χορεῦσαι, οἱο͂ν δὴ τόκα πῶμα διεκρανάσατε Νύμφαι βωμῷ πὰρ Δάματροσ ἀλῳάδοσ; ἇσ ἐπὶ σωρῷ αὖθισ ἐγὼ πάξαιμι μέγα πτύον, ἁ δὲ γελάσσαι δράγματα καὶ μάκωνασ ἐν ἀμφοτέραισιν ἔχοισα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Theocritus, Idylls, Θαλύσια

(테오크리토스, Idylls, Θαλύσια)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION