Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 227:

παγγέλοιόν γ’ ἂν ἤδη εἰή. ἆρ’ οὖν οὐ κρεῖττον γελοῖον καὶ φίλον ἢ δεινόν τε καὶ ἐχθρὸν εἶναι ἢ φίλον; φαίνεται. ὅταν οὖν ὁ ῥητορικὸσ ἀγνοῶν ἀγαθὸν καὶ κακόν, λαβὼν πόλιν ὡσαύτωσ ἔχουσαν πείθῃ, μὴ περὶ ὄνου σκιᾶσ ὡσ ἵππου τὸν ἔπαινον ποιούμενοσ, ἀλλὰ περὶ κακοῦ ὡσ ἀγαθοῦ, δόξασ δὲ πλήθουσ μεμελετηκὼσ πείσῃ κακὰ πράττειν ἀντ’ ἀγαθῶν, ποῖόν τιν’ ἂ<ν> οἰεί μετὰ ταῦτα τὴν ῥητορικὴν καρπὸν ὧν ἔσπειρε θερίζειν;