헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Δεμοναχ́1́

(루키아노스, (no name))

Ἐμελλεν ἄρα μηδὲ ὁ καθ’ ἡμᾶσ βίοσ τὸ παντάπασιν ἄμοιροσ ἔσεσθαι ἀνδρῶν λόγου καὶ μνήμησ ἀξίων, ἀλλὰ καὶ σώματοσ ἀρετὴν ὑπερφυᾶ καὶ γνώμην ἄκρωσ φιλόσοφον ἐκφαίνειν λέγω δὲ εἴσ τε τὸν Βοιώτιον Σώστρατον ἀναφέρων, ὃν Ἡρακλέα οἱ Ἕλληνεσ ἐκάλουν καὶ ᾤοντο εἶναι, καὶ μάλιστα εἰσ Δημώνακτα τὸν φιλόσοφον, οὓσ καὶ εἶδον αὐτὸσ καὶ ἰδὼν ἐθαύμασα, θατέρῳ δὲ τῷ Δημώνακτι καὶ ἐπὶ μήκιστον συνεγενόμην. περὶ μὲν οὖν Σωστράτου ἐν ἄλλῳ βιβλίῳ γέγραπταί μοι καὶ δεδήλωται μέγεθόσ τε αὐτοῦ καὶ ἰσχύοσ ὑπερβολὴ καὶ ἡ ὕπαιθροσ ἐν τῷ Παρνασσῷ δίαιτα, καὶ ἡ ἐπίπονοσ εὐνὴ καὶ τροφαὶ ὄρειοι καὶ ἔργα οὐκ ἀπῳδὰ τοῦ ὀνόματοσ ὅσα ἢ λῃστὰσ αἴρων ἔπραξεν ἢ ὁδοποιῶν τὰ ἄβατα ἢ γεφυρῶν τὰ δύσπορα. περὶ δὲ Δημώνακτοσ ἤδη δίκαιον λέγειν ἀμφοῖν ἕνεκα, ὡσ ἐκεῖνοσ τε διὰ μνήμησ εἰή τοῖσ ἀρίστοισ τό γε κατ’ ἐμὲ καὶ οἱ γενναιότατοι τῶν νέων καὶ πρὸσ φιλοσοφίαν ὁρμῶντεσ ἔχοιεν μὴ πρὸσ τὰ ἀρχαῖα μόνα τῶν παραδειγμάτων σφᾶσ αὐτοὺσ ῥυθμίζειν, ἀλλὰ κἀκ τοῦ ἡμετέρου βίου κανόνα προτίθεσαι καὶ ζηλοῦν ἐκεῖνον ἄριστον ὧν οἶδα ἐγὼ φιλοσόφων γενόμενον.

ἦν δὲ τὸ μὲν γένοσ Κύπριοσ, οὐ τῶν ἀφανῶν ὅσα εἰσ ἀξίωμα πολιτικὸν καὶ κτῆσιν.

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ πάντων τούτων ὑπεράνω γενόμενοσ καὶ ἀξιώσασ ἑαυτὸν τῶν καλλίστων πρὸσ φιλοσοφίαν ὡρ́μησεν οὐκ Ἀγαθοβούλου μὰ Δί’ οὐδὲ Δημητρίου πρὸ αὐτοῦ οὐδὲ Ἐπικτήτου ἐπεγειράντων, ἀλλὰ πᾶσι μὲν συνεγένετο τούτοισ καὶ ἔτι Τιμοκράτει τῷ Ἡρακλεώτῃ σοφῷ ἀνδρὶ φωνήν τε καὶ γνώμην μάλιστα κεκοσμημένῳ· ἀλλ’ ὅ γε Δημῶναξ οὐχ ὑπὸ τούτων τινόσ, ὡσ ἔφην, παρακληθείσ, ἀλλ’ ὑπ’ οἰκείασ πρὸσ τὰ καλὰ ὁρμῆσ καὶ ἐμφύτου πρὸσ φιλοσοφίαν ἔρωτοσ ἐκ παίδων εὐθὺσ κεκινημένοσ ὑπερεῖδεν. μὲν τῶν ἀνθρωπείων ἀγαθῶν ἁπάντων, ὅλον δὲ παραδοὺσ ἑαυτὸν ἐλευθερίᾳ καὶ παρρησίᾳ διετέλεσεν αὐτόσ τε ὀρθῷ καὶ ὑγιεῖ καὶ ἀνεπιλήπτῳ βίῳ χρώμενοσ καὶ τοῖσ ὁρῶσι καὶ ἀκούουσι παράδειγμα παρέχων τὴν ἑαυτοῦ γνώμην καὶ τὴν ἐν τῷ φιλοσοφεῖν ἀλήθειαν. οὐ μὴν ἀνίπτοισ γε ποσίν, τὸ τοῦ λόγου, πρὸσ ταῦτα ᾖξεν, ἀλλὰ καὶ ποιηταῖσ σύντροφοσ ἐγένετο καὶ τῶν πλείστων ἐμέμνητο καὶ λέγειν ἤσκητο καὶ τὰσ ἐν φιλοσοφίᾳ προαιρέσεισ οὐκ ἐπ’ ὀλίγον οὐδὲ κατὰ τὴν παροιμίαν ἄκρῳ τῷ δακτύλῳ ἁψάμενοσ ἠπίστατο, καὶ τὸ σῶμα δὲ ἐγεγύμναστο καὶ πρὸσ καρτερίαν διεπεπόνητο, καὶ τὸ ὅλον ἐμεμελήκει αὐτῷ μηδενὸσ ἄλλου προσδεᾶ εἶναι·

ὥστε ἐπεὶ καὶ ἔμαθεν οὐκέτι ἑαυτῷ διαρκῶν, ἑκὼν ἀπῆλθε τοῦ βίου πολὺν ὑπὲρ αὑτοῦ λόγον τοῖσ ἀρίστοισ τῶν Ἑλλήνων καταλιπών. χάριτοσ δὲ Ἀττικῆσ μεστὰσ ἀποφαίνων τὰσ συνουσίασ, ὡσ τοὺσ προσομιλήσαντασ ἀπιέναι μήτε καταφρονήσαντασ ὡσ ἀγεννοῦσ μήτε τὸ σκυθρωπὸν τῶν ἐπιτιμήσεων ἀποφεύγοντασ, παντοίουσ δὲ ὑπ’ εὐφροσύνησ γενομένουσ καὶ κοσμιωτέρουσ παρὰ πολὺ καὶ φαιδροτέρουσ καὶ πρὸσ τὸ μέλλον εὐέλπιδασ.

οὐδεπώποτε γοῦν ὤφθη κεκραγὼσ ἢ ὑπερδιατεινόμενοσ ἢ ἀγανακτῶν, οὐδ’ εἰ ἐπιτιμᾶν τῳ δέοι, ἀλλὰ τῶν μὲν ἁμαρτημάτων καθήπτετο, τοῖσ δὲ ἁμαρτάνουσι συνεγίνωσκεν, καὶ τὸ παράδειγμα παρὰ τῶν ἰατρῶν ἠξίου λαμβάνειν τὰ μὲν νοσήματα ἰωμένων, ὀργῇ δὲ πρὸσ τοὺσ νοσοῦντασ οὐ χρωμένων ἡγεῖτο γὰρ ἀνθρώπου μὲν εἶναι τὸ ἁμαρτάνειν, θεοῦ δὲ ἢ ἀνδρὸσ ἰσοθέου τὰ πταισθέντα ἐπανορθοῦν.

τοιούτῳ δὴ βίῳ χρώμενοσ εἰσ ἑαυτὸν μὲν οὐδενὸσ ἐδεῖτο, φίλοισ δὲ συνέπραττε τὰ εἰκότα, καὶ τοὺσ μὲν εὐτυχεῖν δοκοῦντασ αὐτῶν ὑπεμίμνησκεν ὡσ ἐπ’ ὀλιγοχρονίοισ τοῖσ δοκοῦσιν ἀγαθοῖσ ἐπαιρομένουσ, τοὺσ δὲ ἢ πενίαν ὀδυρομένουσ ἢ φυγὴν δυσχεραίνοντασ ἢ γῆρασ ἢ νόσον αἰτιωμένουσ σὺν γέλωτι παρεμυθεῖτο, οὐχ ὁρῶντασ ὅτι μετὰ μικρὸν αὐτοῖσ παύσεται μὲν τὰ ἀνιῶντα, λήθη δέ τισ ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ ἐλευθερία μακρὰ πάντασ ἐν ὀλίγῳ καταλήψεται.

ἔμελεν δὲ αὐτῷ καὶ ἀδελφοὺσ στασιάζοντασ διαλλάττειν καὶ γυναιξὶ πρὸσ τοὺσ γεγαμηκότασ εἰρήνην πρυτανεύειν·

καί που καὶ δήμοισ ταραττομένοισ ἐμμελῶσ διελέχθη καὶ τοὺσ πλείστουσ αὐτῶν ἔπεισεν ὑπουργεῖν τῇ πατρίδι τὰ μέτρια. τοιοῦτόσ τισ ἦν ὁ τρόποσ τῆσ φιλοσοφίασ αὐτοῦ, πρᾶοσ καὶ ἥμεροσ καὶ φαιδρόσ· μόνον αὐτὸν ἠνία φίλου νόσοσ ἢ θάνατοσ, ὡσ ἂν καὶ τὸ μέγιστον τῶν ἐν ἀνθρώποισ ἀγαθῶν τὴν φιλίαν ἡγούμενον.

καὶ διὰ τοῦτο φίλοσ μὲν ἦν ἅπασι καὶ οὐκ ἔστιν ὅντινα οὐκ οἰκεῖον ἐνόμιζεν, ἄνθρωπόν γε ὄντα, πλέον δὲ ἢ ἔλαττον ἔχαιρε συνὼν ἐνίοισ αὐτῶν, μόνοισ ἐξιστάμενοσ ὁπόσοι ἂν ἐδόκουν αὐτῷ ὑπὲρ τὴν τῆσ θεραπείασ ἐλπίδα διαμαρτάνειν. καὶ πάντα ταῦτα μετὰ Χαρίτων καὶ Ἀφροδίτησ αὐτῆσ ἔπραττέν τε καὶ ἔλεγεν, ὡσ ἀεί, τὸ κωμικὸν ἐκεῖνο, τὴν πειθὼ τοῖσ χείλεσιν αὐτοῦ ἐπικαθῆσθαι. τοιγαροῦν καὶ Ἀθηναίων ὅ τε σύμπασ δῆμοσ καὶ οἱ ἐν τέλει ὑπερφυῶσ ἐθαύμαζον αὐτὸν καὶ διετέλουν ὥσ τινα τῶν κρειττόνων προσβλέποντεσ.

καίτοι ἐν ἀρχῇ προσέκρουε τοῖσ πολλοῖσ αὐτῶν καὶ μῖσοσ οὐ μεῖον τοῦ πρὸ αὑτοῦ παρὰ τοῖσ πλήθεσιν ἐκτήσατο ἐπί τε τῇ παρρησίᾳ καὶ ἐλευθερίᾳ, καί τινεσ ἐπ’ αὐτὸν συνέστησαν Ἄνυτοι καὶ Μέλητοι τὰ αὐτὰ κατηγοροῦντεσ ἅπερ κἀκείνου οἱ τότε, ὅτι οὔτε θύων ὤφθη πώποτε οὔτε ἐμυήθη μόνοσ ἁπάντων ταῖσ Ἐλευσινίαισ· πρὸσ ἅπερ ἀνδρείωσ μάλα στεφανωσάμενοσ καὶ καθαρὸν ἱμάτιον ἀναλαβὼν καὶ παρελθὼν εἰσ τὴν ἐκκλησίαν τὰ μὲν ἐμμελῶσ, τὰ δὲ καὶ τραχύτερον ἢ κατὰ τὴν ἑαυτοῦ προαίρεσιν ἀπελογήσατο· πρὸσ μὲν γὰρ τὸ μὴ τεθυκέναι πώποτε τῇ Ἀθηνᾷ, Μὴ θαυμάσητε, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, εἰ μὴ πρότερον αὐτῇ ἔθυσα, οὐδὲν γὰρ δεῖσθαι αὐτὴν τῶν παρ’ ἐμοῦ θυσιῶν ὑπελάμβανον. πρὸσ δὲ θάτερον, τὸ τῶν μυστηρίων, ταύτην ἔφη ἔχειν αἰτίαν τοῦ μὴ κοινωνῆσαι σφίσι τῆσ τελετῆσ, ὅτι, ἄν τε φαῦλα ᾖ τὰ μυστήρια, οὐ σιωπήσεται πρὸσ τοὺσ μηδέπω μεμυημένουσ, ἀλλ’ ἀποτρέψει αὐτοὺσ τῶν ὀργίων, ἄν τε καλά, πᾶσιν αὐτὰ ἐξαγορεύσει ὑπὸ φιλανθρωπίασ· ὥστε τοὺσ Ἀθηναίουσ ἤδη λίθουσ ἐπ’ αὐτὸν ἐν ταῖν χεροῖν ἔχοντασ πράουσ αὐτῷ καὶ ἵλεωσ γενέσθαι αὐτίκα καὶ τὸ ἀπ’ ἐκείνου ἀρξαμένουσ τιμᾶν καὶ αἰδεῖσθαι καὶ τὰ τελευταῖα θαυμάζειν, καίτοι εὐθὺσ ἐν ἀρχῇ τῶν πρὸσ αὐτοὺσ λόγων τραχυτέρῳ ἐχρήσατο τῷ προοιμίῳ· ἄνδρεσ γὰρ ἔφη Ἀθηναῖοι, ἐμὲ, μὲν ὁρῶντεσ ἐστεφανωμένον ὑμεῖσ ἤδη κἀμὲ καταθύσατε, τὸ γὰρ πρότερον οὐκ ἐκαλλιερήσατε. βούλομαι δὲ ἔνια παραθέσθαι τῶν εὐστόχωσ τε ἅμα καὶ ἀστείωσ ὑπ’ αὐτοῦ λελεγμένων ἄρξασθαι δὲ ἀπὸ Φαβωρίνου καλὸν καὶ ὧν πρὸσ ἐκεῖνον εἶπεν.

ἐπεὶ γὰρ ὁ Φαβωρῖνοσ ἀκούσασ τινὸσ ὡσ ἐν γέλωτι ποιοῖτο τὰσ ὁμιλίασ αὐτοῦ καὶ μάλιστα τῶν ἐν αὐταῖσ μελῶν τὸ ἐπικεκλασμένον σφόδρα ὡσ ἀγεννὲσ καὶ γυναικεῖον καὶ φιλοσοφίᾳ ἥκιστα πρέπον, προσελθὼν ἠρώτα τὸν Δημώνακτα, τίσ ὢν χλευάζοι τὰ αὐτοῦ· ἄνθρωποσ, ἔφη, οὐκ εὐαπάτητα ἔχων τὰ ὦτα. ἐγκειμένου δὲ τοῦ σοφιστοῦ καὶ ἐρωτῶντοσ, τίνα δὲ καὶ ἐφόδια ἔχων, ὦ Δημῶναξ,. ἐκ παιδείασ εἰσ φιλοσοφίαν ἥκεισ; ὄρχεισ, ἔφη. ἄλλοτε δέ ποτε ὁ αὐτὸσ προσελθὼν ἠρώτα τὸν Δημώνακτα, τίνα αἱρ́εσιν ἀσπάζεται μᾶλλον ἐν φιλοσοφίᾳ· ὁ δέ, Τίσ γάρ σοι εἶπεν ὅτι φιλοσοφῶ;

καὶ^ ἀπιὼν ἤδη παρ’ αὐτοῦ μάλα ἡδὺ ἐγέλασεν τοῦ δὲ ἐρωτήσαντοσ, ἐφ’ ὅτῳ γελᾷ, ἐκεῖνοσ ἔφη, Γελοῖόν μοι εἶναι ἔδοξεν, εἰ σὺ ἀπὸ τοῦ πώγωνοσ ἀξιοῖσ κρίνεσθαι τοὺσ φιλοσοφοῦντασ αὐτὸσ πώγωνα οὐκ ἔχων. τοῦ δὲ Σιδωνίου ποτὲ σοφιστοῦ Ἀθήνησιν εὐδοκιμοῦντοσ καὶ λέγοντοσ ὑπὲρ αὑτοῦ ἔπαινόν τινα τοιοῦτον, ὅτι πάσησ φιλοσοφίασ πεπείραται ‐ οὐ χεῖρον δὲ αὐτὰ εἰπεῖν ἃ ἔλεγεν Εἂν Ἀριστοτέλησ με καλῇ ἐπὶ τὸ Λύκειον, ἕψομαι·

ἂν Πλάτων ἐπὶ τὴν Ἀκαδημίαν, ἀφίξομαι· ἂν Ζήνων, ἐν τῇ Ποικίλῃ διατρίψω· ἂν Πυθαγόρασ καλῇ, σιωπήσομαι. ἀναστὰσ οὖν ἐκ μέσων τῶν ἀκροωμένων, Οὗτοσ, ἔφη προσειπὼν τὸ ὄνομα, καλεῖ σε Πυθαγόρασ. Πύθωνοσ δέ τινοσ τῶν ἐν Μακεδονίᾳ εὐπαρύφων νεανίσκου ὡραίου ἐρεσχηλοῦντοσ αὐτὸν καὶ προτείνοντοσ ἐρώτημά τι σοφιστικὸν καὶ κελεύοντοσ εἰπεῖν τοῦ συλλογισμοῦ τὴν λύσιν, Ἕν, ἔφη, οἶδα, τέκνον, ὅτι περαίνει.

ἀγανακτήσαντοσ δὲ ἐκείνου ἐπὶ τῷ τῆσ ἀμφιβολίασ σκώμματι καὶ ; συναπειλήσαντοσ, Αὐτίκα σοι μάλα τὸν ἄνδρα δείξω, ὁ δὲ σὺν γέλωτι ἠρώτησεν, Καὶ γὰρ ἄνδρα ἔχεισ; ἐπεὶ δέ τισ ἀθλητὴσ καταγελασθεὶσ ὑπ’ αὐτοῦ, ὅτι ἐσθῆτα ὤφθη ἀνθινὴν ἀμπεχόμενοσ Ὀλυμπιονίκησ ὤν, ἐπάταξεν αὐτὸν εἰσ τὴν κεφαλὴν λίθῳ καὶ αἷμα ἐρρύη, οἱ μὲν παρόντεσ ἠγανάκτουν ὡσ αὐτὸσ ἕκαστοσ τετυπτημένοσ καὶ ἐβόων πρὸσ τὸν ἀνθύπατον ἰέναι, ὁ δὲ Δημῶναξ, Μηδαμῶσ, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ, πρὸσ τὸν ἀνθύπατον, ἀλλ’ ἐπὶ τὸν ἰατρόν.

ἐπεὶ δέ ποτε καὶ χρυσοῦν δακτύλιον ὁδῷ βαδίζων εὑρ͂εν, γραμματεῖον ἐν ἀγορᾷ προθεὶσ ἠξίου τὸν ἀπολέσαντα, ὅστισ εἰή τοῦ δακτυλίου δεσπότησ, ἥκειν καὶ εἰπόντα ὁλκὴν αὐτοῦ καὶ λίθον καὶ τύπον ἀπολαμβάνειν·

ἧκεν οὖν τισ μειρακίσκοσ ὡραῖοσ αὐτὸσ ἀπολωλεκέναι λέγων. ἐπεὶ δὲ οὐδὲν ὑγιὲσ ἔλεγεν, Ἄπιθι, ἔφη, ὦ παῖ, καὶ τὸν ἑαυτοῦ δακτύλιον φύλαττε, τοῦτον γὰρ οὐκ ἀπολώλεκασ. τῶν δὲ ἀπὸ τῆσ Ῥωμαίων βουλῆσ τισ Ἀθήνησιν υἱὸν αὐτῷ δείξασ πάνυ ὡραῖον, θηλυδρίαν δὲ καὶ διακεκλασμένον, Προσαγορεύει σε, ἔφη, ὁ ἐμὸσ υἱὸσ οὑτοσί, καὶ ὁ Δημῶναξ, Καλόσ, ἔφη, καὶ σοῦ ἄξιοσ καὶ τῇ μητρὶ ὅμοιοσ.

τὸν δὲ Κυνικὸν τὸν ^ ἐν ἄρκτου δέρματι φιλοσοφοῦντα οὐχ Ὁνωρᾶτον, ὥσπερ ὠνομάζετο, ἀλλ’ Ἀρκεσίλαον καλεῖν ἠξίου.

ἐρωτήσαντοσ δέ τινοσ, τίσ αὐτῷ ὁρ́οσ εὐδαιμονίασ εἶναι δοκεῖ, μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον· ἐκείνου δὲ φήσαντοσ πολλοὺσ ἐλευθέρουσ εἶναι, ἀλλ’ ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα· ὁ δέ, Καὶ πῶσ ἄν, ἔφη, τοῦτό τισ δύναιτο;

ἅπαντεσ γὰρ ὡσ τὸ πολὺ τούτοισ δεδουλώμεθα. καὶ μὴν εἰ κατανοήσεισ τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, εὑρ́οισ ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδοσ οὔτε φόβου ἄξια, παυσομένων πάντωσ καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων. Περεγρίνου δὲ τοῦ Πρωτέωσ ἐπιτιμῶντοσ αὐτῷ, ὅτι ἐγέλα τὰ πολλὰ καὶ τοῖσ ἀνθρώποισ προσέπαιζε, καὶ λέγοντοσ, Δημῶναξ, οὐ κυνᾷσ, ἀπεκρίνατο, Περεγρῖνε, οὐκ ἀνθρωπίζεισ.

καὶ μὴν καὶ φυσικόν τινα περὶ τῶν ἀντιπόδων διαλεγόμενον ἀναστήσασ καὶ ἐπὶ φρέαρ ἀγαγὼν καὶ δείξασ αὐτῷ τὴν ἐν τῷ ὕδατι σκιὰν ἤρετο, Τοιούτουσ ἄρα τοὺσ ἀντίποδασ εἶναι λέγεισ;

ἀλλὰ καὶ μάγου τινὸσ εἶναι λέγοντοσ καὶ ἐπῳδὰσ ἔχειν ἰσχυράσ, ὡσ ὑπ’ αὐτῶν ἅπαντασ ἀναπεισθῆναι παρέχειν αὐτῷ ὁπόσα βούλεται, Μὴ θαύμαζε, ἔφη·

καὶ γὰρ αὐτὸσ ὁμότεχνὸσ εἰμί σοι, καὶ εἰ βούλει, ἕπου πρὸσ τὴν ἀρτόπωλιν καὶ ὄψει με διὰ μιᾶσ ἐπῳδῆσ καὶ μικροῦ τοῦ ^ φαρμάκου πείθοντα αὐτὴν δοῦναί μοι τῶν ἄρτων, αἰνιττόμενοσ τὸ νόμισμα ὡσ τὰ ἴσα τῇ ἐπῳδῇ δυνάμενον. ἐπεὶ δὲ Ἡρῴδησ ὁ πάνυ ἐπένθει τὸν Πολυδεύκη πρὸ ὡρ́ασ ἀποθανόντα καὶ ἠξίου ὄχημα ζεύγνυσθαι αὐτῷ καὶ ἵππουσ παρίστασθαι ὡσ ἀναβησομένῳ καὶ δεῖπνον παρασκευάζεσθαι, προσελθών, Παρὰ Πολυδεύκουσ, ἔφη, κομίζω σοὶ τινα ἐπιστολήν.

ἡσθέντοσ δὲ ἐκείνου καὶ οἰηθέντοσ ὅτι κατὰ τὸ κοινὸν καὶ αὐτὸσ τοῖσ ἄλλοισ συντρέχει τῷ πάθει αὐτοῦ, καὶ εἰπόντοσ, Τί οὖν, ὦ Δημῶναξ, Πολυδεύκησ ἀξιοῖ; αἰτιᾶταί σε, ἔφη, ὅτι μὴ ἤδη πρὸσ αὐτὸν ἄπει. ὁ δ’ αὐτὸσ υἱὸν πενθοῦντι καὶ ἐν σκότῳ ἑαυτὸν καθείρξαντι προσελθὼν ἔλεγεν μάγοσ τε εἶναι καὶ δύνασθαι αὐτῷ ἀναγαγεῖν τοῦ παιδὸσ τὸ εἴδωλον, εἰ μόνον αὐτῷ τρεῖσ τινασ ἀνθρώπουσ ὀνομάσειε μηδένα πώποτε πεπενθηκότασ·

ἐπὶ πολὺ δὲ ἐκείνου . ἐνδοιάσαντοσ καὶ ἀποροῦντοσ ‐ οὐ γὰρ εἶχέν τινα, οἶμαι, εἰπεῖν τοιοῦτον ‐ εἶτ’, ἔφη, ὦ γελοῖε, μόνοσ ἀφόρητα πάσχειν νομίζεισ μηδένα ὁρῶν πένθουσ ἄμοιρον; καὶ μὴν κἀκείνων καταγελᾶν ἠξίου τῶν ἐν ταῖσ ὁμιλίαισ πάνυ ἀρχαίοισ καὶ ξένοισ ὀνόμασι χρωμένων ἑνὶ γοῦν ἐρωτηθέντι ὑπ’ αὐτοῦ λόγον τινὰ καὶ ὑπεραττικῶσ ἀποκριθέντι, Ἐγὼ μέν σε, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, νῦν ἠρώτησα, σὺ δέ μοι ὡσ ἐπ’ Ἀγαμέμνονοσ ἀποκρίνῃ.

εἰπόντοσ δέ τινοσ τῶν ἑταίρων, Ἀπίωμεν, Δημῶναξ, εἰσ τὸ Ἀσκληπιεῖον καὶ προσευξώμεθα ὑπὲρ τοῦ υἱοῦ, Πάνυ, ἔφη, κωφὸν ἡγῇ τὸν Ἀσκληπιόν, εἰ μὴ δύναται κἀντεῦθεν ἡμῶν εὐχομένων ἀκούειν.

ἰδὼν δέ ποτε δύο τινὰσ φιλοσόφουσ κομιδῇ ἀπαιδεύτωσ ἐν ζητήσει ἐρίζοντασ καὶ τὸν μὲν ἄτοπα ἐρωτῶντα, τὸν δὲ οὐδὲν πρὸσ λόγον ἀποκρινόμενον, Οὐ δοκεῖ ὑμῖν, ἔφη, ὦ φίλοι, ὁ μὲν ἕτεροσ τούτων τράγον ἀμέλγειν, ὁ δὲ αὐτῷ κόσκινον ὑποτιθέναι;

Ἀγαθοκλέουσ δὲ τοῦ Περιπατητικοῦ μέγα φρονοῦντοσ ὅτι μόνοσ αὐτόσ ἐστιν καὶ πρῶτοσ τῶν διαλεκτικῶν, ἔφη, Καὶ μήν, ὦ Ἀγαθόκλεισ, εἰ μὲν πρῶτοσ, οὐ μόνοσ, εἰ δὲ μόνοσ, οὐ πρῶτοσ.

Κεθήγου δὲ τοῦ ὑπατικοῦ, ὁπότε διὰ τῆσ Ἑλλάδοσ εἰσ τὴν Ἀσίαν ἀπῄει πρεσβεύσων τῷ πατρί, πολλὰ καταγέλαστα καὶ λέγοντοσ καὶ ποιοῦντοσ, ἐπειδὴ τῶν ἑταίρων τισ ὁρῶν ταῦτα ἔλεγεν αὐτὸν μέγα κάθαρμα εἶναι, Μὰ τὸν·

Δί’, ἔφη ὁ Δημῶναξ, οὐδὲ μέγα. καὶ Ἀπολλώνιον δέ ποτε τὸν φιλόσοφον ἰδὼν μετὰ πολλῶν τῶν μαθητῶν ἐξελαύνοντα ‐ ‐ ἤδη δὲ.

ἀπῄει μετάπεμπτοσ ὡσ ἐπὶ παιδείᾳ τῷ βασιλεῖ συνεσόμενοσ ‐ προσέρχεται, ἔφη, Ἀπολλώνιοσ καὶ οἱ Ἀργοναῦται αὐτοῦ. ἄλλου δέ ποτε ἐρομένου εἰ ἀθάνατοσ αὐτῷ ἡ ψυχὴ δοκεῖ εἶναι, Ἀθάνατοσ, ἔφη, ἀλλ’ ὡσ πάντα.

περὶ μέντοι Ἡρῴδου ἔλεγεν ἀληθεύειν τὸν Πλάτωνα φάμενον, οὐ μίαν ἡμᾶσ ψυχὴν ἔχειν·

οὐ γὰρ εἶναι τῆσ αὐτῆσ ψυχῆσ Ῥήγιλλαν καὶ Πολυδεύκη ὡσ ζῶντασ ἑστιᾶν καὶ τὰ τοιαῦτα μελετᾶν. ἐτόλμησε δέ ποτε καὶ Ἀθηναίουσ ἐρωτῆσαι δημοσίᾳ τῆσ προρρήσεωσ ἀκούσασ, διὰ τίνα αἰτίαν ἀποκλείουσι τοὺσ βαρβάρουσ, καὶ ταῦτα τοῦ τὴν τελετὴν αὐτοῖσ καταστησαμένου Εὐμόλπου βαρβάρου καὶ Θρᾳκὸσ ὄντοσ.

ἐπεὶ δέ ποτε πλεῖν μέλλοντι αὐτῷ διὰ χειμῶνοσ ἔφη τισ τῶν φίλων Οὐ δέδοικασ μὴ ἀνατραπέντοσ τοῦ σκάφουσ ὑπὸ ἰχθύων καταβρωθῇσ;

ἀγνώμων ἂν εἰήν, ἔφη, ὀκνῶν ὑπὸ ἰχθύων κατεδεσθῆναι τοσούτουσ αὐτὸσ ἰχθῦσ καταφαγών. ῥήτορι δέ τινι κάκιστα μελετήσαντι συνεβούλευεν ἀσκεῖν καὶ γυμνάζεσθαι·

τοῦ δὲ εἰπόντοσ, Αεἲ ἐπ’ ἐμαυτοῦ λέγω, Εἰκότωσ τοίνυν, ἔφη, τοιαῦτα λέγεισ μωρῷ ἀκροατῇ χρώμενοσ. καὶ μάντιν δέ ποτε ἰδὼν δημοσίᾳ ἐπὶ μισθῷ μαντευόμενον, Οὐχ ὁρῶ, ἔφη, ἐφ’ ὅτῳ τὸν μισθὸν ἀπαιτεῖσ·

εἰ μὲν γὰρ ὡσ ἀλλάξαι τι δυνάμενοσ τῶν ἐπικεκλωσμένων, ὀλίγον αἰτεῖσ ὁπόσον ἂν αἰτῇσ, εἰ δὲ ὡσ δέδοκται τῷ θεῷ πάντα ἔσται, τί σου δύναται ἡ μαντική; πρεσβύτου δέ τινοσ Ῥωμαίου εὐσωματοῦντοσ τὴν ἐνόπλιον αὐτῷ μάχην πρὸσ πάτταλον ἐπιδειξαμένου καὶ ἐρομένου, Πῶσ σοι, Δημῶναξ, μεμαχῆσθαι ἔδοξα;

καλῶσ, ἔφη, ἂν ξύλινον τὸν ἀνταγωνιστὴν ἔχῃσ. καὶ μὴν καὶ πρὸσ τὰσ ἀπόρουσ τῶν ἐρωτήσεων πάνυ εὐστόχωσ παρεσκεύαστο·

ἐρομένου γάρ τινοσ ἐπὶ χλευασμῷ, Εἰ χιλίασ μνᾶσ ξύλων καύσαιμι, ὦ Δημῶναξ, πόσαι μναῖ ἂν καπνοῦ γένοιντο; στῆσον, ἔφη, τὴν σποδόν, καὶ τὸ λοιπὸν πᾶν καπνὸσ ἔσται. Πολυβίου δέ τινοσ, κομιδῇ ἀπαιδεύτου ἀνθρώπου καὶ σολοίκου, εἰπόντοσ, Ὁ βασιλεύσ με τῇ Ῥωμαίων πολιτείᾳ τετίμηκεν·

εἴθε σε, ἔφη, Ἕλληνα μᾶλλον ἢ Ῥωμαῖον πεποιήκει. ἰδὼν ’δέ τινα τῶν εὐπαρύφων ἐπὶ τῷ πλάτει τῆσ πορφύρασ μέγα φρονοῦντα, κύψασ αὐτοῦ πρὸσ τὸ οὖσ καὶ τῆσ ἐσθῆτοσ λαβόμενοσ καὶ δείξασ, Τοῦτο μέντοι πρὸ σοῦ πρόβατον ἐφόρει καὶ ἦν πρόβατον.

ἐπεὶ μέντοι λουόμενοσ ὤκνησεν ἐσ τὸ ὕδωρ ζέον ἐμβῆναι, καὶ ᾐτιάσατό τισ ὡσ ἀποδειλιάσαντα, Εἰπέ μοι, ἔφη, ὑπὲρ πατρίδοσ αὐτὸ πείσεσθαι ἔμελλον;

ἐρομένου δέ τινοσ, Ποῖα νομίζεισ εἶναι τὰ ἐν Αἳδου;

περίμεινον, ἔφη, κἀκεῖθέν σοι ἐπιστελῶ. Ἀδμήτῳ δέ τινι ποιητῇ φαύλῳ λέγοντι γεγραφέναι μονόστιχον ἐπίγραμμα, ὅπερ ἐν ταῖσ διαθήκαισ κεκέλευκεν ἐπιγραφῆναι αὑτοῦ τῇ στήλῃ ‐ ‐ οὐ χεῖρον δὲ καὶ αὐτὸ εἰπεῖν, Γαῖα λάβ’ Ἀδμήτου ἔλυτρον, βῆ δ’ εἰσ θεὸν αὐτόσ ‐ γελάσασ εἶπεν, Οὕτω καλόν ἐστιν, ὦ Ἄδμητε, τὸ ἐπίγραμμα, ὥστε ἐβουλόμην αὐτὸ ἤδη ἐπιγεγράφθαι.

ἰδὼν δέ τισ ·

ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ οἱᾶ τοῖσ γέρουσιν ἐπιεικῶσ γίνεται, ἤρετο, Τί τοῦτο, ὦ Δημῶναξ; ὁ δὲ μειδιάσασ, Χάρων με ἔδακεν, ἔφη. καὶ μέντοι καὶ Λακεδαιμόνιόν τινα ἰδὼν τὸν αὑτοῦ οἰκέτην μαστιγοῦντα, Παῦσαι, ἔφη, ὁμότιμον σαυτοῦ τὸν δοῦλον ἀποφαίνων.

Δανάησ δέ τινοσ πρὸσ τὸν ἀδελφὸν δίκην ἐχούσησ, Κρίθητι, ἔφη, οὐ γὰρ εἶ Δανάη ἡ Ἀκρισίου θυγάτηρ.

μάλιστα δὲ ἐπολέμει τοῖσ οὐ πρὸσ ἀλήθειαν ἀλλὰ πρὸσ ἐπίδειξιν φιλοσοφοῦσιν ἕνα γοῦν ἰδὼν Κυνικὸν τρίβωνα μὲν καὶ πήραν ἔχοντα, ἀντὶ δὲ τῆσ βακτηρίασ ὕπερον, καὶ κεκραγότα καὶ λέγοντα ὅτι Ἀντισθένουσ καὶ Κράτητοσ καὶ Διογένουσ ἐστὶ ζηλωτήσ, Μὴ ψεύδου, ἔφη, σὺ γὰρ Ὑπερείδου μαθητὴσ ὢν τυγχάνεισ.

ἐπεὶ μέντοι πολλοὺσ τῶν ἀθλητῶν ἑώρα κακομαχοῦντασ καὶ παρὰ τὸν νόμον τὸν ἐναγώνιον ἀντὶ τοῦ παγκρατιάζειν δάκνοντασ, Οὐκ ἀπεικότωσ, ἔφη, τοὺσ νῦν ἀθλητὰσ οἱ παρομαρτοῦντεσ λέοντασ καλοῦσιν.

ἀστεῖον δὲ κἀκεῖνο αὐτοῦ καὶ δηκτικὸν ἅμα τὸ πρὸσ τὸν ἀνθύπατον εἰρημένον·

ἦν μὲν γὰρ τῶν πιττουμένων τὰ σκέλη καὶ τὸ σῶμα ὅλον· κυνικοῦ δέ τινοσ ἐπὶ λίθον ἀναβάντοσ καὶ αὐτὸ τοῦτο κατηγοροῦντοσ αὐτοῦ καὶ εἰσ κιναιδίαν διαβάλλοντοσ, ἀγανακτήσασ καὶ κατασπασθῆναι τὸν Κυνικὸν κελεύσασ ἔμελλεν ἢ ξύλοισ συντρίψειν ἢ καὶ φυγῇ ζημιώσειν ἀλλ’ ὅ γε Δημῶναξ παρατυχὼν παρῃτεῖτο συγγνώμην ἔχειν αὐτῷ κατά τινα πάτριον τοῖσ Κυνικοῖσ παρρησίαν θρασυνομένῳ. εἰπόντοσ δὲ τοῦ ἀνθυπάτου, Νῦν μέν σοι ἀφίημι αὐτόν, ἂν δὲ ὕστερον τοιοῦτόν τι τολμήσῃ, τί παθεῖν ἄξιόσ ἐστιν; καὶ ὁ Δημῶναξ, Δρωπακισθῆναι τότε αὐτὸν κέλευσον. ἄλλῳ δέ τινι στρατοπέδων ἅμα καὶ ἔθνουσ τοῦ μεγίστου τὴν ἀρχὴν ἐμπιστευθέντι ἐκ βασιλέωσ ἐρομένῳ, πῶσ ἄριστα ἄρξει;

ἀοργήτωσ, ἔφη, καὶ ὀλίγα μὲν λαλῶν, πολλὰ δὲ ἀκούων. ἐρομένῳ δέ τινι εἰ καὶ αὐτὸσ πλακοῦντασ ἐσθίοι, Οἰεί οὖν, ἔφη, τοῖσ μωροῖσ τὰσ μελίσσασ τιθέναι τὰ κηρία;

πρὸσ δὲ τῇ Ποικίλῃ ἀνδριάντα ἰδὼν τὴν χεῖρα ἀποκεκομμένον, ὀψὲ ἔφη Ἀθηναίουσ εἰκόνι χαλκῇ .

τετιμηκέναι τὸν Κυνέγειρον. καὶ μὴν καὶ Ῥουφῖνον τὸν Κύπριον ‐ λέγω δὴ τὸν χωλὸν τὸν ἐκ τοῦ περιπάτου ‐ ἰδὼν ἐπὶ πολὺ τοῖσ περιπάτοισ ἐνδιατρίβοντα, Οὐδέν ἐστιν, ἔφη, ἀναισχυντότερον χωλοῦ Περιπατητικοῦ.

ἐπεὶ δέ ποτε ὁ Ἐπίκτητοσ ἐπιτιμῶν ἅμα συνεβούλευεν αὐτῷ ἀγαγέσθαι γυναῖκα καὶ παιδοποιήσασθαι ‐ πρέπειν γὰρ καὶ τοῦτο φιλοσόφῳ ἀνδρὶ ἕτερον ἀντ’ αὐτοῦ καταλιπεῖν τῇ φύσει ‐ ἐλεγκτικώτατα πρὸσ αὐτὸν ἀπεκρίνατο, Οὐκοῦν, ὦ Ἐπίκτητε, δόσ μοι μίαν τῶν σαυτοῦ θυγατέρων.

καὶ μὴν τὸ πρὸσ Ἑρμῖνον τὸν Ἀριστοτελικὸν ἄξιον ἀπομνημονεῦσαι·

εἰδὼσ γὰρ αὐτὸν παγκάκιστον μὲν ὄντα καὶ μυρία κακὰ ἐργαζόμενον, τὸν Ἀριστοτέλη δ’ ἐπαινοῦντα καὶ διὰ στόματοσ αὐτοῦ τὰσ δέκα κατηγορίασ ἔχοντα, Ἑρμῖνε, ἔφη, ἀληθῶσ ἄξιοσ εἶ δέκα κατηγοριῶν. Ἀθηναίων δὲ σκεπτομένων κατὰ ζῆλον τὸν πρὸσ Κορινθίουσ καταστήσασθαι θέαν μονομάχων, προελθὼν εἰσ αὐτούσ, Μὴ πρότερον ταῦτα, ὦ Ἀθηναῖοι, ψηφίσησθε, ἂν μὴ τοῦ Ἐλέου τὸν βωμὸν καθέλητε.

ἐπεὶ δὲ εἰσ Ὀλυμπίαν ποτὲ ἐλθόντι αὐτῷ Ἠλεῖοι εἰκόνα χαλκῆν ἐψηφίσαντο, Μηδαμῶσ τοῦτο, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ Ἠλεῖοι, μὴ δόξητε ὀνειδίζειν τοῖσ προγόνοισ ὑμῶν, ὅτι μήτε Σωκράτουσ μήτε Διογένουσ εἰκόνα ἀνατεθείκασιν.

ἤκουσα δὲ αὐτοῦ ποτε καὶ πρὸσ τὸν τὸν τῶν νόμων ἔμπειρον ταῦτα λέγοντοσ, ὅτι κινδυνεύουσιν ἄχρηστοι εἶναι οἱ νόμοι, ἄν τε πονηροῖσ ἄν τε ἀγαθοῖσ γράφωνται·

οἱ μὲν γὰρ οὐ δέονται νόμων, οἱ δὲ ὑπὸ νόμων οὐδὲν βελτίουσ γίγνονται. τῶν δὲ Ὁμήρου στίχον ἕνα ᾖδεν μάλιστα ‐ κάτθαν’ ὁμῶσ ὃ τ’ ἀεργὸσ ἀνὴρ ὅ τε πολλὰ ἐοργώσ.

ἐπῄνει δὲ καὶ τὸν Θερσίτην ὡσ Κυνικόν τινα δημηγόρον.

ἐρωτηθεὶσ δέ ποτε, τίσ αὐτῷ ἀρέσκοι τῶν φιλοσόφων, ἔφη, Πάντεσ μὲν θαυμαστοί·

ἐγὼ δὲ Σωκράτη μὲν σέβω, θαυμάζω δὲ Διογένη καὶ φιλῶ Ἀρίστιππον. Ἐβίου δὲ ἔτη ὀλίγου δέοντα τῶν ἑκατὸν ἄνοσοσ, ἄλυποσ, οὐδένα ἐνοχλήσασ τι ἢ αἰτήσασ, φίλοισ χρήσιμοσ, ἐχθρὸν οὐδένα οὐδεπώποτε ἐσχηκώσ·

καὶ τοσοῦτον ἔρωτα ἔσχον πρὸσ αὐτὸν Ἀθηναῖοί τε αὐτοὶ καὶ ἅπασα ἡ Ἑλλάσ, ὥστε παριόντι ὑπεξανίστασθαι μὲν τοὺσ ἄρχοντασ, σιωπὴν δὲ γίνεσθαι παρὰ πάντων. τὸ τελευταῖον δὲ ἤδη ὑπέργηρωσ ὢν ἄκλητοσ εἰσ ἣν τύχοι παριὼν οἰκίαν ἐδείπνει καὶ ἐκάθευδε, τῶν ἐνοικούντων θεοῦ τινα ἐπιφάνειαν ἡγουμένων τὸ πρᾶγμα καί τινα ἀγαθὸν δαίμονα εἰσεληλυθέναι αὐτοῖσ εἰσ τὴν οἰκίαν. παριόντα δὲ αἱ ἀρτοπώλιδεσ ἀνθεῖλκον πρὸσ αὑτὰσ ἑκάστη ἀξιοῦσα παρ’ αὐτῆσ λαμβάνειν τῶν ἄρτων, καὶ τοῦτο εὐτυχίαν ἑαυτῆσ ἡ δεδωκυῖα ᾤετο. καὶ μὴν καὶ οἱ παῖδεσ ὀπώρασ προσέφερον αὐτῷ πατέρα ὀνομάζοντεσ. στάσεωσ δέ ποτε Ἀθήνησι γενομένησ εἰσῆλθεν εἰσ τὴν ἐκκλησίαν καὶ φανεὶσ μόνον σιωπᾶν ἐποίησεν αὐτούσ·

ὁ δὲ ἰδὼν ἤδη μετεγνωκότασ οὐδὲν εἰπὼν καὶ αὐτὸσ ἀπηλλάγη. ὅτε δὲ συνῆκεν οὐκέθ’ οἱο͂́σ τε ὢν αὑτῷ ἐπικουρεῖν, εἰπὼν πρὸσ τοὺσ παρόντασ τὸν ἐναγώνιον τῶν κηρύκων πόδα λήγει μὲν ἀγὼν τῶν καλλίστων ἄθλων ταμίασ, καιρὸσ δὲ καλεῖ μηκέτι μέλλειν, καὶ πάντων ἀποσχόμενοσ ἀπῆλθεν τοῦ βίου φαιδρὸσ καὶ οἱο͂σ ἀεὶ τοῖσ ἐντυγχάνουσιν ἐφαίνετο.

ὀλίγον δὲ πρὸ τῆσ τελευτῆσ ἐρομένου τινόσ, Περὶ ταφῆσ τί κελεύεισ;

μὴ πολυπραγμονεῖτε, ἔφη· ἡ γὰρ ὀδμή με θάψει. φαμένου δὲ ἐκείνου, Τί οὖν; οὐκ αἰσχρὸν ὀρνέοισ καὶ κυσὶ βορὰν προτεθῆναι τηλικούτου ἀνδρὸσ σῶμα; καὶ μὴν οὐδὲν ἄτοπον, ἔφη, τοῦτο, εἰ μέλλω καὶ ἀποθανὼν ζῴοισ τισὶ χρήσιμοσ ἔσεσθαι. οἱ μέντοι Ἀθηναῖοι καὶ ἔθαψαν αὐτὸν δημοσίᾳ μεγαλοπρεπῶσ καὶ ἐπὶ πολὺ ἐπένθησαν, καὶ τὸν θᾶκον τὸν λίθινον, ἐφ’ οὗ.

εἰώθει ὁπότε κάμνοι ἀναπαύεσθαι, προσεκύνουν καὶ ἐστεφάνουν ἐσ τιμὴν τοῦ ἀνδρόσ, ἡγούμενοι ἱερὸν εἶναι καὶ τὸν λίθον, ἐφ’ οὗ ἐκαθέζετο. ἐπὶ μὲν γὰρ τὴν ἐκφορὰν οὐκ ἔστιν ὅστισ οὐκ ἀπήντησεν, καὶ μάλιστα τῶν φιλοσόφων οὗτοι μέντοι ὑποδύντεσ ἐκόμιζον αὐτὸν ἄχρι πρὸσ τὸν τάφον. ταῦτα ὀλίγα πάνυ ἐκ πολλῶν ἀπεμνημόνευσα, καὶ ἔστιν ἀπὸ τούτων τοῖσ ἀναγινώσκουσι λογίζεσθαι ὁποῖοσ ἐκεῖνοσ ἀνὴρ ἐγένετο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, (no name)

(루키아노스, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION