헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Δελυξτύ1́

(루키아노스, (no name))

ἄξιόν γε παρατηρβιν τὰ ὑπὸ τῶν πολλῶν ἐν τοῖσ πένθεσι γιγνόμενα καὶ λεγόμενα καὶ τὰ ὑπὸ τῶν παραμυθουμένων δῆθεν αὐτοὺσ αὖθισ λεγόμενα, καὶ ὡσ ἀφόρητα ἡγοῦνται τὰ συμβαίνοντα σφίσι τε αὐτοῖσ οἱ ὀδυρόμενοι καὶ ἐκείνοισ οὓσ ὀδύρονται, οὐ μὰ τὸν Πλούτωνα καὶ Φερσεφόνην κατ’ οὐδὲν ἐπιστάμενοι σαφῶσ οὔτε εἰ πονηρὰ ταῦτα καὶ λύπησ ἄξια οὔτε εἰ τοὐναντίον ἡδέα καὶ βελτίω τοῖσ παθοῦσι, νόμῳ δὲ καὶ συνηθείᾳ τὴν λύπην ἐπιτρέποντεσ. ἐπειδὰν τοίνυν ἀποθάνῃ τισ, οὕτω ποιοῦσιν ‐ μᾶλλον δὲ πρότερον εἰπεῖν βούλομαι ἅστινασ περὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου δόξασ ἔχουσιν· οὕτω γὰρ ἔσται φανερὸν οὗτινοσ ἕνεκα τὰ περιττὰ ἐκεῖνα ἐπιτηδεύουσιν. ὁ μὲν δὴ πολὺσ ὅμιλοσ, οὓσ ἰδιώτασ οἱ σοφοὶ καλοῦσιν, Ὁμήρῳ τε καὶ Ἡσιόδῳ καὶ τοῖσ ἄλλοισ μυθοποιοῖσ περὶ τούτων πειθόμενοι καὶ νόμον θέμενοι τὴν ποίησιν αὐτῶν, τόπον τινα ὑπὸ τῇ γῇ βαθὺν Αἳδην ὑπειλήφασιν, μέγαν δὲ καὶ πολύχωρον τοῦτον εἶναι καὶ ζοφερὸν καὶ ἀνήλιον, οὐκ οἶδ’ ὅπωσ αὐτοῖσ φωτίζεσθαι δοκοῦντα πρὸσ τὸ καὶ καθορᾶν τῶν ἐνόντων ἕκαστον βασιλεύειν δὲ τοῦ χάσματοσ ἀδελφὸν τοῦ Διὸσ Πλούτωνα κεκλημένον, ὥσ μοι τῶν τὰ τοιαῦτα δεινῶν τισ ἔλεγε, διὰ τὸ πλουτεῖν τοῖσ νεκροῖσ τῇ προσηγορίᾳ τετιμημένον.

τοῦτον δὲ τὸν Πλούτωνα τὴν παρ’ αὑτῷ πολιτείαν καὶ τὸν κάτω βίον καταστήσασθαι τοιοῦτον κεκληρῶσθαι μὲν γὰρ αὐτὸν ἄρχειν τῶν ἀποθανόντων, καταδεξάμενον δὲ αὐτοὺσ καὶ παραλαβόντα κατέχειν δεσμοῖσ ἀφύκτοισ, οὐδενὶ τὸ παράπαν τῆσ ἄνω ὁδοῦ ὑφιέμενον πλὴν ἐξ ἅπαντοσ τοῦ αἰῶνοσ πάνυ ὀλίγων ἐπὶ μεγίσταισ αἰτίαισ. περιρρεῖσθαι δὲ τὴν χώραν αὐτοῦ ποταμοῖσ μεγάλοισ τε καὶ φοβεροῖσ καὶ ἐκ μόνων τῶν ὀνομάτων Κωκυτοὶ γὰρ καὶ Πυριφλεγέθοντεσ καὶ τὰ τοιαῦτα κέκληνται.

τὸ δὲ μέγιστον, ἡ Ἀχερουσία λίμνη πρόκειται πρώτη δεχομένη τοὺσ ἀπαντῶντασ, ἣν οὐκ ἔνι διαπλεῦσαι ἢ παρελθεῖν ἄνευ τοῦ πορθμέωσ βαθεῖά τε γὰρ περᾶσαι τοῖσ ποσὶν καὶ διανήξασθαι πολλή, καὶ ὅλωσ οὐκ ἂν αὐτὴν διαπταίη οὐδὲ τὰ νεκρὰ τῶν ὀρνέων. πρὸσ δὲ αὐτῇ τῇ καθόδῳ καὶ πύλῃ οὔσῃ ἀδαμαντίνῃ ἀδελφιδοῦσ τοῦ βασιλέωσ Αἰακὸσ ἕστηκε τὴν φρουρὰν ἐπιτετραμμένοσ καὶ παρ’ αὐτῷ κύων τρικέφαλοσ μάλα κάρχαροσ, τοὺσ μὲν ἀφικνουμένουσ φίλιόν τι καὶ εἰρηνικὸν προσβλέπων, τοὺσ δὲ πειρῶντασ ἀποδιδράσκειν ὑλακτῶν καὶ τῷ χάσματι δεδιττόμενοσ.

περαιωθέντασ δὲ τὴν λίμνην εἰσ τὸ εἴσω λειμὼν ὑποδέχεται μέγασ τῷ ἀσφοδέλῳ κατάφυτοσ καὶ ποτὸν μνήμησ πολέμιον Λήθησ γοῦν διὰ τοῦτο ὠνόμασται.

ταῦτα γὰρ ἀμέλει διηγήσαντο τοῖσ πάλαι ἐκεῖθεν ἀφιγμένοι Ἄλκηστίσ τε καὶ Πρωτεσίλαοσ οἱ Θετταλοὶ καὶ Θησεὺσ ὁ τοῦ Αἰγέωσ καὶ ὁ τοῦ Ὁμήρου Ὀδυσσεύσ, μάλα σεμνοὶ καὶ ἀξιόπιστοι μάρτυρεσ, ἐμοὶ δοκεῖν οὐ πιόντεσ τῆσ πηγῆσ· οὐ γὰρ ἂν ἐμέμνηντο αὐτῶν. γε οὐκ ἀεὶ συμπαρών.

ὕπαρχοι δὲ καὶ σατράπαι καὶ δικασταὶ κάθηνται δύο, Μίνωσ τε καὶ Ῥαδάμανθυσ οἱ Κρῆτεσ, ὄντεσ υἱοὶ τοῦ Διόσ. οὗτοι δὲ τοὺσ μὲν ἀγαθοὺσ τῶν ἀνδρῶν καὶ δικαίουσ καὶ κατ’ ἀρετὴν βεβιωκότασ, ἐπειδὰν συναλισθῶσι πολλοί, καθάπερ εἰσ ἀποικίαν τινὰ πέμπουσιν εἰσ τὸ Ἠλύσιον πεδίον τῷ ἀρίστῳ βίῳ συνεσομένουσ. ἂν δέ τινασ τῶν πονηρῶν λάβωσι, ταῖσ Ἐρινύσι παραδόντεσ εἰσ τὸν τῶν ἀσεβῶν χῶρον εἰσπέμπουσι κατὰ λόγον τῆσ ἀδικίασ κολασθησομένουσ.

ἔνθα δὴ. τί κακῶν οὐ πάσχουσι στρεβλούμενοί τε καὶ καιόμενοι καὶ ὑπὸ γυπῶν ἐσθιόμενοι καὶ τροχῷ συμπεριφερόμενοι καὶ λίθουσ ἀνακυλίοντεσ ; ὁ μὲν γὰρ Τάνταλοσ ἐπ’ αὐτῇ τῇ λίμνῃ αὐο͂σ ἔστηκεν κινδυνεύων ὑπὸ δίψουσ ὁ κακοδαίμων ἀποθανεῖν. οἱ δὲ τοῦ μέσου βίου, πολλοὶ ὄντεσ οὗτοι, ἐν τῷ λειμῶνι πλανῶνται ἄνευ τῶν σωμάτων σκιαὶ γενόμενοι καὶ ὑπὸ τῇ ἁφῇ καθάπερ καπνὸσ ἀφανιζόμενοι. τρέφονται δὲ ἄρα ταῖσ παρ’ ἡμῖν χοαῖσ καὶ τοῖσ καθαγιζομένοισ ἐπὶ τῶν τάφων·

ὡσ εἴ τῳ μὴ εἰή καταλελειμμένοσ ὑπέρ γῆσ φίλοσ ἢ συγγενήσ, ἄσιτοσ οὗτοσ νεκρὸσ καὶ λιμώττων ἐν αὐτοῖσ πολιτεύεται. ταῦτα οὕτωσ ἰσχυρῶσ περιελήλυθε τοὺσ πολλοὺσ ὥστε ἐπειδάν τισ ἀποθάνῃ τῶν οἰκείων, πρῶτα μὲν φέροντεσ ὀβολὸν εἰσ τὸ στόμα κατέθηκαν αὐτῷ, μισθὸν τῷ πορθμεῖ τῆσ ναυτιλίασ γενησόμενον, οὐ πρότερον ἐξετάσαντεσ ὁποῖον τὸ νόμισμα νομίζεται καὶ διαχωρεῖ παρὰ τοῖσ κάτω, καὶ εἰ δύναται παρ’ ἐκείνοισ Ἀττικὸσ ἢ Μακεδονικὸσ ἢ Αἰγιναῖοσ ὀβολόσ, οὐδ’ ὅτι πολὺ κάλλιον ἦν μὴ ἔχειν τὰ πορθμεῖα καταβαλεῖν οὕτω γὰρ ἂν οὐ παραδεξαμένου τοῦ πορθμέωσ ἀναπόμπιμοι πάλιν εἰσ τὸν βίον ἀφικνοῦντο.

μετὰ ταῦτα δὲ λούσαντεσ αὐτούσ, ὡσ οὐχ ἱκανῆσ τῆσ κάτω λίμνησ λουτρὸν εἶναι τοῖσ ἐκεῖ, καὶ μύρῳ τῷ καλλίστῳ χρίσαντεσ τὸ σῶμα πρὸσ δυσωδίαν ἤδη βιαζόμενον καὶ στεφανώσαντεσ τοῖσ ὡραίοισ ἄνθεσι προτίθενται λαμπρῶσ ἀμφιέσαντεσ, ἵνα μὴ ῥιγῷεν δῆλον ὅτι παρὰ τὴν ὁδὸν μηδὲ γυμνοὶ βλέποιντο τῷ Κερβέρῳ.

οἰμωγαὶ δ’ ἐπὶ τούτοισ καὶ κωκυτὸσ γυναικῶν καὶ παρὰ πάντων δάκρυα καὶ στέρνα τυπτόμενα καὶ σπαραττομένη κόμη καὶ φοινισσόμεναι παρειαί·

καί που καὶ ἐσθὴσ καταρρήγνυται καὶ κόνισ ἐπὶ τῇ κεφαλῇ πάσσεται, καὶ οἱ ζῶντεσ οἰκτρότεροι τοῦ νεκροῦ· οἱ μὲν γὰρ χαμαὶ κυλινδοῦνται πολλάκισ καὶ τὰσ κεφαλὰσ ἀράττουσι πρὸσ τὸ ἔδαφοσ, ὁ δ’ εὐσχήμων καὶ καλὸσ καὶ καθ’ ὑπερβολὴν ἐστεφανωμένοσ ὑψηλὸσ πρόκειται καὶ μετέωροσ ὥσπερ εἰσ πομπὴν κεκοσμημένοσ. "τέκνον ἥδιστον, οἴχῃ μοι καὶ τέθνηκασ καὶ πρὸ ὡρ́ασ ἀνηρπάσθησ, μόνον ἐμὲ τὸν ἄθλιον καταλιπών, οὐ γαμήσασ, οὐ παιδοποιησάμενοσ, οὐ στρατευσάμενοσ, οὐ γεωργήσασ, οὐκ εἰσ γῆρασ ἐλθών οὐ κωμάσῃ πάλιν οὐδὲ ἐρασθήσῃ, τέκνον, οὐδὲ ἐν συμποσίοισ μετὰ τῶν ἡλικιωτῶν μεθυσθήσῃ.

ταῦτα δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα φήσει οἰόμενοσ τὸν υἱὸν δεῖσθαι μὲν ἔτι τούτων καὶ ἐπιθυμεῖν καὶ μετὰ τὴν τελευτήν, οὐ δύνασθαι δὲ μετέχειν αὐτῶν.

καίτοι τί ταῦτα φημί; πόσοι γὰρ καὶ ἵππουσ καὶ παλλακίδασ, οἱ δὲ καὶ οἰνοχόουσ ἐπικατέσφαξαν καὶ ἐσθῆτα καὶ τὸν ἄλλον κόσμον συγκατέφλεξαν ἢ συγκατώρυξαν ὡσ χρησομένοισ ἐκεῖ καὶ ἀπολαύσουσιν αὐτῶν κάτω ; ὁ δ’ οὖν πρεσβύτησ ὁ πενθῶν οὑτωσὶ ταῦτα πάντα ὁπόσα εἴρηκα καὶ ἔτι τούτων πλείονα οὔτε τοῦ παιδὸσ ἕνεκα τραγῳδεῖν ἐοίκεν ‐ οἶδε γὰρ οὐκ ἀκουσόμενον οὐδ’ ἂν μεῖζον ἐμβοήσῃ τοῦ Στέντοροσ ‐ οὔτε μὴν αὑτοῦ·

φρονεῖν γὰρ οὕτω καὶ γιγνώσκειν ἱκανὸν ἦν καὶ ἄνευ τῆσ βοῆσ· οὐδεὶσ γὰρ δὴ πρὸσ ἑαυτὸν δεῖται βοᾶν. λοιπὸν οὖν ἐστιν αὐτὸν τῶν παρόντων ἕνεκα ταῦτα ληρεῖν οὔθ’ ὅ τι πέπονθεν αὐτῷ ὁ παῖσ εἰδότα οὔθ’ ὅποι κεχώρηκε, μᾶλλον δὲ οὐδὲ τὸν βίον αὐτὸν ἐξετάσαντα ὁποῖόσ ἐστιν οὐ γὰρ ἂν τὴν ἐξ αὐτοῦ μετάστασιν ὥσ τι τῶν δεινῶν ἐδυσχέραινεν. "ὦ κακόδαιμον ἄνθρωπε, τί κέκραγασ;

"τί δέ μοι παρέχεισ πράγματα ; "παῦσαι τιλλόμενοσ τὴν κόμην καὶ τὸ πρόσωπον ἐξ ἐπιπολῆσ ἀμύσσων. "τί μοι λοιδορῇ καὶ ἄθλιον ἀποκαλεῖσ καὶ δύσμορον πολύ σου βελτίω καὶ μακαριώτερον γεγενημένον; "ἢ τί σοι δεινὸν πάσχειν δοκῶ; "ἢ διότι μὴ τοιουτοσὶ γέρων ἐγενόμην οἱο͂σ εἶ σύ, φαλακρὸσ μὲν τὴν κεφαλήν, τὴν δ’ ὄψιν ἐρρυτιδωμένοσ, κυφὸσ καὶ τὰ γόνατα νωθήσ, καὶ ὅλωσ ὑπὸ τοῦ χρόνου σαθρὸσ πολλὰσ τριακάδασ καὶ ὀλυμπιάδασ ἀναπλήσασ, καὶ τὰ τελευταῖα δὴ ταῦτα παραπαίων ἐπὶ τοσούτων μαρτύρων ; "ὦ μάταιε, τί σοι χρηστὸν εἶναι δοκεῖ παρὰ τὸν βίον οὗ μηκέτι μεθέξομεν ; "ἢ τοὺσ πότουσ ἐρεῖσ δῆλον ὅτι καὶ τὰ δεῖπνα καὶ ἐσθῆτα καὶ ἀφροδίσια, καὶ δέδιασ μὴ τούτων ἐνδεὴσ γενόμενοσ ἀπόλωμαι. "οὐκ ἐννοεῖσ δὲ ὅτι τὸ μὴ διψῆν τοῦ πιεῖν πολὺ κάλλιον καὶ τὸ μὴ πεινῆν τοῦ φαγεῖν καὶ τὸ μὴ ῥιγοῦν τοῦ ἀμπεχόνησ εὐπορεῖν ; "φέρε τοίνυν, ἐπειδὴ ἐοίκασ ἀγνοεῖν, διδάξομαὶ σε θρηνεῖν ἀληθέστερον, καὶ δὴ ἀναλαβὼν ἐξ ὑπαρχῆσ βόα, τέκνον ἄθλιον, οὐκέτι διψήσεισ, οὐκέτι πεινήσεισ οὐδὲ ῥιγώσεισ. "οἴχῃ μοι κακοδαίμων ἐκφυγὼν τὰσ νόσουσ, οὐ πυρετὸν ἔτι δεδιώσ, οὐ πολέμιον, οὐ τύραννον οὐκ ἔρωσ σε ἀνιάσει οὐδὲ συνουσία διαστρέψει, οὐδὲ σπαθήσεισ ἐπὶ τούτῳ δὶσ ἢ τρὶσ τῆσ ἡμέρασ, ὢ τῆσ συμφορᾶσ. οὐ καταφρονηθήσῃ γέρων γενόμενοσ οὐδὲ ὀχληρὸσ ἔσῃ τοῖσ νέοισ βλεπόμενοσ. "ἂν ταῦτα λέγῃσ, ὦ πάτερ, οὐκ οἰεί πολὺ ἀληθέστερα καὶ γενναιότερα ^ ἐκείνων ἐρεῖν ; "ἀλλ’ ἆρα μὴ τόδε σε ἀνιᾷ, καὶ διανοῇ τὸν παρ’ ἡμῖν ζόφον καὶ τὸ πολὺ σκότοσ, κᾆτα δέδιασ μή σοι ἀποπνιγῶ κατακλεισθεὶσ ἐν τῷ μνήματι; "χρὴ δὲ πρὸσ ταῦτα λογίζεσθαι ὅτι τῶν ὀφθαλμῶν διασαπέντων ἢ καὶ νὴ Δία καέντων μετ’ ὀλίγον, εἴ γε καῦσαί με διεγνώκατε, οὔτε σκότοσ οὔτε φῶσ ὁρᾶν δεησόμεθα. "καὶ ταῦτα μὲν ἴσωσ μέτρια· "τί δέ με ὁ κωκυτὸσ ὑμῶν ὀνίνησι καὶ ἡ πρὸσ τὸν αὐλὸν αὕτη στερνοτυπία καὶ ἡ τῶν γυναικῶν περὶ τὸν θρῆνον ἀμετρία ; "τί δὲ ὁ ὑπὲρ τοῦ τάφου λίθοσ ἐστεφανωμένοσ ; "ἢ τί ὑμῖν δύναται τὸν ἄκρατον ἐπιχεῖν ; "ἢ νομίζετε καταστάξειν αὐτὸν πρὸσ ἡμᾶσ καὶ μέχρι τοῦ Αἳδου διίξεσθαι; "τὰ μὲν γὰρ ἐπὶ τῶν καθαγισμῶν καὶ αὐτοὶ ὁρᾶτε, οἶμαι, ὡσ τὸ μὲν νοστιμώτατον τῶν παρεσκευασμένων ὁ καπνὸσ παραλαβὼν ἄνω εἰσ τὸν οὐρανὸν οἴχεται μηδέν τι ἡμᾶσ ὀνῆσαν τοὺσ κάτω, τὸ δὲ καταλειπόμενον, ἡ κόνισ, ἀχρεῖον, ἐκτὸσ εἰ μὴ τὴν σποδὸν ἡμᾶσ σιτεῖσθαι πεπιστεύκατε. "οὐχ οὕτωσ ἄσποροσ οὐδὲ ἄκαρποσ ἡ τοῦ Πλούτωνοσ ἀρχή, οὐδὲ ἐπιλέλοιπεν ἡμᾶσ ὁ ἀσφόδελοσ, ἵνα παρ’ ὑμῶν τὰ σιτία μεταστελλώμεθα. "ὥστε μοι νὴ τὴν Τισιφόνην πάλαι δὴ ἐφ’ οἷσ ἐποιεῖτε καὶ ἐλέγετε παμμέγεθεσ ἐπῄει ἀνακαγχάσαι, διεκώλυσε δὲ ἡ ὀθόνη καὶ τὰ ἔρια, οἷσ μου τὰσ σιαγόνασ ἀπεσφίγξατε. ὣσ ἄρα μιν εἰπόντα τέλοσ θανάτοιο κάλυψε.

πρὸσ Διόσ, ἐὰν λέγῃ ταῦτα ὁ νεκρὸσ ἐπιστραφείσ, ἀνακλίνασ αὑτὸν ἐπ’ ἀγκῶνοσ, οὐκ ἂν οἰόμεθα δικαιότατα ἂν αὐτὸν εἰπεῖν ; ἀλλ’ ὅμωσ οἱ μάταιοι καὶ βοῶσι καὶ μεταστειλάμενοί τινα θρήνων σοφιστὴν πολλὰσ συνειλοχότα παλαιὰσ συμφορὰσ τούτῳ συναγωνιστῇ καὶ χορηγῷ τῆσ ἀνοίασ καταχρῶνται, ὅπη ἂν ἐκεῖνοσ ἐξάρχῃ πρὸσ τὸ μέλοσ ἐπαιάζοντεσ. καὶ μέχρι μὲν θρήνων ὁ αὐτὸσ ἅπασι νόμοσ τῆσ ἀβελτερίασ·

’ τὸ δὲ ἀπὸ τούτου διελόμενοι κατὰ ἔθνη τὰσ ταφὰσ ὁ μὲν Ἕλλην ἔκαυσεν, ὁ δὲ Πέρσησ ἔθαψεν, ὁ δὲ Ἰνδὸσ ὑάλῳ περιχρίει, ὁ δὲ Σκύθησ κατεσθίει, ταριχεύει δὲ ὁ Αἰγύπτιοσ· οὗτοσ μέν γε ‐ λέγω δὲ ἰδών ‐ ξηράνασ τὸν νεκρὸν σύνδειπνον καὶ συμπότην ἐποιήσατο. πολλάκισ δὲ καὶ δεομένῳ χρημάτων ἀνδρὶ Αἰγυπτίῳ ἔλυσε τὴν ἀπορίαν ἐνέχυρον ἢ ὁ ἀδελφὸσ ἢ ὁ πατὴρ ἐν καιρῷ γενόμενοσ. χώματα μὲν γὰρ καὶ πυραμίδεσ καὶ στῆλαι καὶ ἐπιγράμματα πρὸσ ὀλίγον διαρκοῦντα πῶσ οὐ περιττὰ καὶ παιδιαῖσ προσεοικότα ;

καίτοι καὶ ἀγῶνασ ἔνιοι διέθεσαν καὶ λόγουσ ἐπιταφίουσ εἶπον ἐπὶ τῶν μνημάτων ὥσπερ συναγορεύοντεσ ἢ μαρτυροῦντεσ παρὰ τοῖσ κάτω δικασταῖσ τῷ νεκρῷ.

ἐπὶ πᾶσι τούτοισ τὸ περίδειπνον, καὶ πάρεισιν οἱ προσήκοντεσ καὶ τοὺσ γονέασ παραμυθοῦνται τοῦ τετελευτηκότοσ καὶ πείθουσι γεύσασθαι, οὐκ ἀηδῶσ μὰ Δία οὐδ’ αὐτοὺσ ἀναγκαζομένουσ, ἀλλὰ ἤδη ὑπὸ λιμοῦ τριῶν ἑξῆσ ἡμερῶν ἀπηυδηκότασ.

"μέχρι μὲν τίνοσ, ὦ οὗτοσ, ὀδυρόμεθα ; "ἐάσον ἀναπαύσασθαι τοὺσ τοῦ μακαρίτου δαίμονασ εἰ δὲ καὶ τὸ παράπαν κλάειν διέγνωκασ, αὐτοῦ γε τούτου ἕνεκα χρὴ μὴ ἀπόσιτον εἶναι, ἵνα καὶ διαρκέσῃσ πρὸσ τοῦ πένθουσ τὸ μέγεθοσ. τότε δὴ τότε ῥαψωδοῦνται πρὸσ ἁπάντων δύο τοῦ Ὁμήρου στίχοι καὶ γάρ τ’ ἠΰκομοσ Νιόβη ἐμνήσατο σίτου· καὶ γαστέρι δ’ οὔπωσ ἐστὶ νέκυν πενθῆσαι Ἀχαιούσ. οἱ δὲ ἅπτονται μέν, αἰσχυνόμενοι δὲ τὰ πρῶτα καὶ δεδιότεσ εἰ φανοῦνται μετὰ τὴν τελευτὴν τῶν φιλτάτων τοῖσ ἀνθρωπίνοισ πάθεσιν ἐμμένοντεσ. ταῦτα καὶ πολὺ τούτων γελοιότερα εὑρ́οι τισ ἂν ἐπιτηρῶν ἐν τοῖσ πένθεσι γιγνόμενα διὰ τὸ τοὺσ πολλοὺσ τὸ μέγιστον τῶν κακῶν τὸν θάνατον οἰέσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, (no name)

(루키아노스, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION