헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ξαταπλύ1́

(루키아노스, Cataplus, (no name))

εἱε͂ν, ὠ Κλωθοῖ, τὸ μὲν σκάφοσ τοῦτο ἡμῖν πάλαι εὑτρεπὲσ καὶ πρὸσ ἀναγωγὴν εὖ μάλα παρεσκευασμένον· ὅ τε γὰρ ἄντλοσ ἐκκέχυται καὶ ὁ ἱστὸσ ὤρθωται καὶ ἡ ὀθόνη παρακέκρουσται καὶ τῶν κωπῶν ἑκάστη τετρόπωται, κωλύει τε οὐδέν, ὅσον ἐπ’ ἐμοί, τὸ ἀγκύριον ἀνασπάσαντασ ἀποπλεῖν. ὁ δὲ Ἑρμῆσ βραδύνει, πάλαι παρεῖναι δέον κενὸν γοῦν ἐπιβατῶν, ὡσ ὁρᾷσ, ἔστι τὸ πορθμεῖον τρὶσ ἤδη τήμερον ἀναπεπλευκέναι δυνάμενον καὶ σχεδὸν ἀμφὶ βουλυτόν ἐστιν, ἡμεῖσ δὲ οὐδέπω οὐδὲ ὀβολὸν ἐμπεπολήκαμεν. εἶτα ὁ Πλούτων εὖ οἶδα ὅτι ἐμὲ ῥᾳθυμεῖν ἐν τούτοισ ὑπολήψεται, καὶ ταῦτα παρ’ ἄλλῳ οὔσησ τῆσ αἰτίασ. ὁ δὲ καλὸσ ἡμῖν κἀγαθὸσ νεκροπομπὸσ ὥσπερ τισ ἄλλοσ καὶ αὐτὸσ ἄνω τὸ τῆσ Λήθησ ὕδωρ πεπωκὼσ ἀναστρέψαι πρὸσ ἡμᾶσ ἐπιλέλησται, καὶ ἤτοι παλαίει μετὰ τῶν ἐφήβων ἢ κιθαρίζει ἢ λόγουσ τινὰσ διεξέρχεται ἐπιδεικνύμενοσ τὸν λῆρον τὸν αὑτοῦ, ἢ τάχα που καὶ κλωπεύει ὁ γεννάδασ παρελθών μία γὰρ αὐτοῦ καὶ αὕτη τῶν τεχνῶν. ὁ δ’ οὖν ἐλευθεριάζει πρὸσ ἡμᾶσ, καὶ ταῦτα ἐξ ἡμισείασ ἡμέτεροσ ὤν. τί δὲ οἶδασ, ὦ Χάρων, εἴ τισ ἀσχολία προσέπεσεν αὐτῷ, τοῦ Διὸσ ἐπὶ πλέον δεηθέντοσ ἀποχρήσασθαι πρὸσ τὰ ἄνω πράγματα;

δεσπότησ δὲ κἀκεῖνόσ ἐστιν. ἀλλ’ οὐχ ὥστε, ὦ Κλωθοῖ, πέρα τοῦ μέτρου δεσπόζειν κοινοῦ κτήματοσ, ἐπεὶ οὐδὲ ἡμεῖσ ποτε αὐτόν, ἀπιέναι δέον, κατεσχήκαμεν. ἀλλ’ ἐγὼ οἶδα τὴν αἰτίαν παρ’ ἡμῖν μὲν γὰρ ἀσφόδελοσ μόνον καὶ χοαὶ καὶ πόπανα καὶ ἐναγίσματα, τὰ δ’ ἄλλα ζόφοσ καὶ ὁμίχλη καὶ σκότοσ, ἐν δὲ τῷ οὐρανῷ φαιδρὰ πάντα καὶ ἥ τε ἀμβροσία πολλὴ καὶ τὸ νέκταρ ἄφθονον ὥστε ἥδιον παρ’ ἐκείνοισ βραδύνειν ἐοίκε. καὶ παρ’ ἡμῶν μὲν ἀνίπταται καθάπερ ἐκ δεσμωτηρίου τινὸσ ἀποδιδράσκων ἐπειδὰν δὲ καιρὸσ κατιέναι, σχολῇ καὶ βάδην μόγισ ποτὲ κατέρχεται. μηκέτι χαλέπαινε, ὦ Χάρων πλησίον γὰρ αὐτὸσ οὗτοσ, ὡσ ὁρᾷσ, πολλούσ τινασ ἡμῖν ἄγων, μᾶλλον δὲ ὥσπερ τι αἰπόλιον ἀθρόουσ αὐτοὺσ τῇ ῥάβδῳ σοβῶν.

ἀλλά τί τοῦτο; δεδεμένον τινὰ ἐν αὐτοῖσ καὶ ἄλλον γελῶντα ὁρῶ, ἕνα δέ τινα καὶ πήραν ἐξημμένον καὶ ξύλον ἐν τῇ χειρὶ ἔχοντα, δριμὺ ἐνορῶντα καὶ τοὺσ ἄλλουσ ἐπισπεύδοντα. οὐχ ὁρᾷσ δὲ καὶ τὸν Ἑρμῆν αὐτὸν ἱδρῶτι ῥεόμενον καὶ τὼ πόδε κεκονιμένον καὶ πνευστιῶντα; μεστὸν γοῦν ἄσθματοσ αὐτῷ τὸ στόμα. τί ταῦτα, ὦ Ἑρμῆ; τίσ ἡ σπουδή; τεταραγμένῳ γὰρ ἡμῖν ἐοίκασ. τί δ’ ἄλλο, ὦ Κλωθοῖ, ἢ τουτονὶ τὸν ἀλιτήριον ἀποδράντα μεταδιώκων ὀλίγου δεῖν λιπόνεωσ ὑμῖν τήμερον ἐγενόμην; τίσ δ’ ἐστίν; ἢ τί βουλόμενοσ ἀπεδίδρασκε; τουτὶ μὲν πρόδηλον, ὅτι ζῆν μᾶλλον ἐβούλετο. ἔστι δὲ βασιλεύσ τισ ἢ τύραννοσ, ἀπὸ γοῦν τῶν ὀδυρμῶν καὶ ὧν ἀνακωκύει, πολλῆσ τινοσ εὐδαιμονίασ ἐστερῆσθαι λέγων. εἶθ’ ὁ μάταιοσ ἀπεδίδρασκεν, ὡσ ἐπιβιῶναι δυνάμενοσ, ἐπιλελοιπότοσ ἤδη τοῦ ἐπικεκλωσμένου αὐτῷ νήματοσ; ἀπεδίδρασκε, λέγεισ;

εἰ γὰρ μὴ ὁ γενναιότατοσ οὗτοσ, ὁ τὸ ξύλον, συνήργησέ μοι καὶ συλλαβόντεσ αὐτὸν ἐδήσαμεν, κἂν ᾤχετο ἡμᾶσ ἀποφυγών ἀφ’ οὗ γάρ μοι παρέδωκεν αὐτὸν ἡ Ἄτροποσ, παρ’ ὅλην τὴν ὁδὸν ἀντέτεινε καὶ ἀντέσπα, καὶ τὼ πόδε ἀντερείδων πρὸσ τὸ ἔδαφοσ οὐ παντελῶσ εὐάγωγοσ ἦν· ἐνίοτε δὲ καὶ ἱκέτευε καὶ κατελιπάρει, ἀφεθῆναι πρὸσ ὀλίγον ἀξιῶν καὶ πολλὰ δώσειν ὑπισχνούμενοσ. ἐγὼ δέ, ὥσπερ εἰκόσ, οὐκ ἀνίειν ὁρῶν ἀδυνάτων ἐφιέμενον. ἐπεὶ δὲ κατ’ αὐτὸ ἤδη τὸ στόμιον ἦμεν, ἐμοῦ τοὺσ νεκρούσ, ὡσ ἔθοσ, ἀπαριθμοῦντοσ τῷ Αἰακῷ κἀκείνου λογιζομένου αὐτοὺσ πρὸσ τὸ παρὰ τῆσ σῆσ ἀδελφῆσ πεμφθὲν αὐτῷ σύμβολον, λαθὼν οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ὁ τρισκατάρατοσ ἀπιὼν ᾤχετο. "χρῶ τῇ κλεπτικῇ, ἅλισ σοι αἱ ἐν οὐρανῷ παιδιαί· "τὰ νεκρῶν δὲ ἀκριβῆ καὶ οὐδαμῶσ λαθεῖν δυνάμενα. "τέτταρασ, ὡσ ὁρᾷσ, πρὸσ τοῖσ χιλίοισ ἔχει τὸ σύμβολον ἐγκεχαραγμένουσ, σὺ δέ μοι παρ’ ἕνα ἥκεισ ἄγων, εἰ μὴ τοῦτο φήσ, ὡσ παραλελόγισταὶ σε ἡ Ἄτροποσ. ἐγὼ δὲ ἐρυθριάσασ πρὸσ τὸν λόγον ταχέωσ ὑπεμνήσθην τῶν κατὰ τὴν ὁδόν, κἀπειδὴ περιβλέπων οὐδαμοῦ τοῦτον εἶδον, συνεὶσ τὴν ἀπόδρασιν ἐδίωκον ὡσ εἶχον τάχουσ κατὰ τὴν ἄγουσαν πρὸσ τὸ φῶσ· εἵπετο δὲ αὐθαίρετόσ μοι ὁ βέλτιστοσ οὗτοσ, καὶ ὥσπερ ἀπὸ ὕσπληγγοσ θέοντεσ καταλαμβάνομεν αὐτὸν ἤδη ἐν Ταινάρῳ· παρὰ τοσοῦτον ἦλθε διαφυγεῖν. ἡμεῖσ δέ, ὦ Χάρων, ὀλιγωρίαν ἤδη τοῦ Ἑρμοῦ κατεγινώσκομεν.

τί οὖν ἔτι διαμέλλομεν ὡσ οὐχ ἱκανῆσ ἡμῖν γεγενημένησ διατριβῆσ; εὖ λέγεισ· ἐμβαινέτωσαν. ἐγὼ δὲ προχειρισαμένη τὸ βιβλίον καὶ παρὰ τὴν ἀποβάθραν καθεζομένη, ὡσ ἔθοσ, ἐπιβαίνοντα ἕκαστον αὐτῶν διαγνώσομαι, τίσ καὶ πόθεν καὶ ὅντινα τεθνεὼσ τὸν τρόπον· σὺ δὲ παραλαμβάνων στοίβαζε καὶ συντίθει· σὺ δέ, ὦ Ἑρμῆ,^‐ τὰ νεογνὰ ταυτὶ πρῶτα ἐμβαλοῦ· τί γὰρ ἂν καὶ ἀποκρίναιντό μοι; ἰδού σοι, ὦ πορθμεῦ, τὸν ἀριθμὸν οὗτοι τριακόσιοι μετὰ τῶν ἐκτιθεμένων. βαβαὶ τῆσ εὐαγρίασ. ὀμφακίασ ἡμῖν νεκροὺσ ἥκεισ ἄγων. βούλει, ὦ Κλωθοῖ, τοὺσ ἀκλαύστουσ ἐπὶ τούτοισ ἐμβιβασώμεθα; τοὺσ γέροντασ λέγεισ; οὕτω ποίει. τί γάρ με δεῖ πράγματα ἔχειν τὰ πρὸ Εὐκλείδου νῦν ἐξετάζουσαν; οἱ ὑπὲρ ἑξήκοντα ὑμεῖσ πάριτε ἤδη. τί τοῦτο; οὐκ ἐπακούουσί μου βεβυσμένοι τὰ ὦτα ὑπὸ τῶν ἐτῶν. δεήσει τάχα καὶ τούτουσ ἀράμενον παραγαγεῖν. ἰδοὺ πάλιν οὗτοι δυεῖν δέοντεσ τετρακόσιοι, τακεροὶ πάντεσ καὶ πέπειροι καὶ καθ’ ὡρ́αν τετρυγημένοι. νὴ Δί’, ἐπεὶ ἀσταφίδεσ γε πάντεσ ἤδη εἰσί. τοὺσ τραυματίασ ἐπὶ τούτοισ, ὦ Ἑρμῆ, παράγαγε·

καὶ πρῶτόν μοι εἴπατε ὅπωσ ἀποθανόντεσ ἥκετε· μᾶλλον δὲ αὐτὴ πρὸσ τὰ γεγραμμένα ὑμᾶσ ἐπισκέψομαι. πολεμοῦντασ ἀποθανεῖν ἔδει χθὲσ ἐν Μηδίᾳ τέτταρασ ἐπὶ τοῖσ ὀγδοήκοντα καὶ τὸν Ὀξυάρτου υἱὸν μετ’ αὐτῶν Γωβάρην. πάρεισι δι’ ἔρωτα αὑτοὺσ ἀπέσφαξαν ἑπτά, καὶ ὁ φιλόσοφοσ Θεαγένησ διὰ τὴν ἑταίραν τὴν Μεγαρόθεν. οὑτοιὶ πλησίον. ποῦ δ’ οἱ περὶ τῆσ βασιλείασ ὑπ’ ἀλλήλων ἀποθανόντεσ; Παρεστᾶσιν. ὁ δ’ ὑπὸ τοῦ μοιχοῦ καὶ τῆσ γυναικὸσ φονευθείσ; ἰδού σοι πλησίον. τοὺσ ἐκ δικαστηρίων δῆτα παράγαγε, λέγω δὲ τοὺσ ἐκ τυμπάνου καὶ τοὺσ ἀνεσκολοπισμένουσ. οἱ δ’ ὑπὸ λῃστῶν ἀποθανόντεσ ἑκκαίδεκα ποῦ εἰσιν, ὦ Ἑρμῆ; πάρεισιν οἵδε οἱ τραυματίαι οὓσ ὁρᾷσ. τὰσ δὲ γυναῖκασ ἅμα βούλει παραγάγω; μάλιστα, καὶ τοὺσ ἀπὸ ναυαγίων γε ἅμα· καὶ γὰρ τεθνᾶσι τὸν ὅμοιον τρόπον. καὶ τοὺσ ἀπὸ τοῦ πυρετοῦ δέ, καὶ τούτουσ ἅμα, καὶ τὸν ἰατρὸν μετ’ αὐτῶν Ἀγαθοκλέα. ποῦ δ’ ὁ φιλόσοφοσ Κυνίσκοσ, ὃν ἔδει τῆσ Ἑκάτησ τὸ δεῖπνον φαγόντα καὶ τὰ ἐκ τῶν καθαρσίων ᾠὰ καὶ πρὸσ τούτοισ γε σηπίαν ὠμὴν ἀποθανεῖν; πάλαι σοι παρέστηκα, ὦ βελτίστη Κλωθοῖ.

τι δέ με ἀδικήσαντα τοσοῦτον εἰάσ ἄνω τὸν χρόνον; σχεδὸν γὰρ ὅλον μοι τὸν ἄτρακτον ἐπέκλωσασ. καίτοι πολλάκισ ἐπειράθην τὸ νῆμα διακόψασ ἐλθεῖν, ἀλλ’ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἄρρηκτον ἦν. ἔφορόν σε καὶ ἰατρὸν εἶναι τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτημάτων ἀπελίμπανον. ἀλλὰ ἔμβαινε ἀγαθῇ τύχῃ. μὰ Δί’, ἢν μὴ πρότερόν γε τουτονὶ τὸν δεδεμένον ἐμβιβασώμεθα· δέδια γὰρ μή σε παραπείσῃ δεόμενοσ. φέρ’ ἴδω τίσ ἐστι.

^ Μεγαπένθησ ὁ Λακύδου, τύραννοσ. Ἐπίβαινε σύ. μηδαμῶσ, ὦ δέσποινα Κλωθοῖ, ἀλλά με πρὸσ ὀλίγον ἐάσον ἀνελθεῖν. εἶτά σοι αὐτόματοσ ἥξω καλοῦντοσ μηδενόσ. τί δὲ ἔστιν οὗ χάριν ἀφικέσθαι θέλεισ; τὴν οἰκίαν ἐκτελέσαι μοι πρότερον ἐπίτρεψον ἡμιτελὴσ γὰρ ὁ δόμοσ καταλέλειπται. ληρεῖσ· ἀλλὰ ἔμβαινε. οὐ πολὺν χρόνον, ὦ Μοῖρα, αἰτῶ· μίαν με ἐάσον μεῖναι τήνδε ἡμέραν, ἄχρι ἄν τι ἐπισκήψω τῇ γυναικὶ περὶ τῶν χρημάτων, ἔνθα τὸν μέγαν εἶχον θησαυρὸν κατορωρυγμένον. ἄραρεν οὐκ ἂν τύχοισ. ἀπολεῖται οὖν χρυσὸσ τοσοῦτοσ; οὐκ ἀπολεῖται. θάρρει τούτου γε ἕνεκα· Μεγακλῆσ γὰρ αὐτὸν ὁ σὸσ ἀνεψιὸσ παραλήψεται. ὢ τῆσ ὕβρεωσ. ὁ ἐχθρόσ, ὃν ὑπὸ ῥᾳθυμίασ ἔγωγε οὐ προαπέκτεινα; ἐκεῖνοσ αὐτόσ· καὶ ἐπιβιώσεταί σοι ἔτη τετταράκοντα καὶ μικρόν τι πρόσ, τὰσ παλλακίδασ καὶ τὴν ἐσθῆτα καὶ τὸν χρυσὸν ὅλον σου παραλαβών. ἀδικεῖσ, ὦ Κλωθοῖ, τἀμὰ τοῖσ πολεμιωτάτοισ διανέμουσα. σὺ γὰρ οὐχὶ Κυδιμάχου αὐτὰ ὄντα, ὦ γενναιότατε, παρειλήφεισ ἀποκτείνασ τε αὐτὸν καὶ τὰ παιδία ἔτι ἐμπνέοντι ἐπισφάξασ; ἀλλὰ νῦν ἐμὰ ἦν. οὐκοῦν ἐξήκει σοι ὁ χρόνοσ ἤδη τῆσ κτήσεωσ, ἄκουσον, ὦ Κλωθοῖ, ἅ σοι ἰδίᾳ μηδενὸσ ἀκούοντοσ εἰπεῖν βούλομαι· ὑμεῖσ δὲ ἀπόστητε πρὸσ ὀλίγον.

ἄν με ἀφῇσ ἀποδρᾶναι, χίλιά σοι τάλαντα χρυσίου ἐπισήμου δώσειν ὑπισχνοῦμαι τήμερον. ἔτι γὰρ χρυσόν, ὦ γελοῖε, καὶ τάλαντα διὰ μνήμησ ἔχεισ; καὶ τοὺσ δύο δὲ κρατῆρασ, εἰ βούλει, προσθήσω οὓσ ἔλαβον ἀποκτείνασ Κλεόκριτον, ἕλκοντασ ἑκάτερον χρυσοῦ ἀπέφθου τάλαντα ἑκατόν. ἕλκετε αὐτόν ἐοίκε γὰρ οὐκ ἐπεμβήσεσθαι ἡμῖν ἑκών. μαρτύρομαι ὑμᾶσ, ἀτελὲσ μένει τὸ τεῖχοσ καὶ τὰ νεώρια· ἐξετέλεσα γὰρ ἂν αὐτὰ ἐπιβιοὺσ πέντε μόνασ ἡμέρασ. Ἀμέλησον ἄλλοσ τειχιεῖ. καὶ μὴν τοῦτό γε πάντωσ εὔγνωμον αἰτῶ. τὸ ποῖον; εἰσ τοσοῦτον ἐπιβιῶναι, μέχρι ἂν ὑπαγάγωμαι Πισίδασ ^ καὶ Λυδοῖσ ἐπιθῶ τοὺσ φόρουσ καὶ μνῆμα ἑαυτῷ παμμέγεθεσ ἀναστήσασ ἐπιγράψω ὁπόσα ἔπραξα μεγάλα καὶ στρατηγικὰ παρὰ τὸν βίον. οὗτοσ, οὐκέτι μίαν ἡμέραν ταύτην αἰτεῖσ, ἀλλὰ σχεδὸν εἴκοσιν ἐτῶν διατριβήν. καὶ μὴν ἐγγυητὰσ ὑμῖν ἕτοιμοσ παρασχέσθαι τοῦ τάχουσ καὶ τῆσ ἐπανόδου.

εἰ βούλεσθε δέ, καὶ ἄντανδρον ὑμῖν ἀντ’ ἐμαυτοῦ παραδώσω τὸν ἀγαπητόν. ὦ μιαρέ, ὃν ηὔχου πολλάκισ ὑπὲρ γῆσ καταλιπεῖν; πάλαι ταῦτα ηὐχόμην νυνὶ δὲ ὁρῶ τὸ βέλτιον. ἥξει κἀκεῖνόσ σοι μετ’ ὀλίγον ὑπὸ τοῦ νεωστὶ βασιλεύοντοσ ἀνῃρημένοσ. οὐκοῦν ἀλλὰ τοῦτό γε μὴ ἀντείπῃσ ὦ Μοῖρά μοι.

τὸ ποῖον; εἰδέναι βούλομαι τὰ μετ’ ἐμὲ ὅντινα ἕξει τὸν τρόπον. ἄκουε· μᾶλλον γὰρ ἀνιάσῃ μαθών. τὴν μὲν γυναῖκα Μίδασ ὁ δοῦλοσ ἕξει, καὶ πάλαι δὲ αὐτὴν ἐμοίχευεν. ὁ κατάρατοσ, ὃν ἐγὼ πειθόμενοσ αὐτῇ ἀφῆκα ἐλεύθερον; ἡ θυγάτηρ δέ σοι ταῖσ παλλακίσι τοῦ νυνὶ τυραννοῦντοσ ἐγκαταλεγήσεται· αἱ εἰκόνεσ δὲ καὶ ἀνδριάντεσ οὓσ ἡ πόλισ ἀνέστησέ σοι πάλαι πάντεσ ἀνατετραμμένοι γέλωτα παρέξουσι τοῖσ θεωμένοισ. εἰπέ μοι, τῶν φίλων δὲ οὐδεὶσ ἀγανακτήσει τοῖσ δρωμένοισ; τίσ γὰρ ἦν σοι φίλοσ; ἢ ἐκ τίνοσ αἰτίασ γενόμενοσ; ἀγνοεῖσ ὅτι πάντεσ οἱ καὶ προσκυνοῦντεσ . καὶ τῶν λεγομένων καὶ πραττομένων ἕκαστα ἐπαινοῦντεσ ἢ φόβῳ ἢ ἐλπίσι ταῦτα ἔδρων, τῆσ ἀρχῆσ ὄντεσ φίλοι καὶ πρὸσ τὸν καιρὸν ἀποβλέποντεσ; καὶ μὴν σπένδοντεσ ἐν τοῖσ συμποσίοισ μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐπηύχοντό μοι πολλὰ καὶ ἀγαθά, προαποθανεῖν ἕκαστοσ αὐτῶν ἕτοιμοσ, εἰ οἱο͂́ν τε εἶναι· καὶ ὅλωσ, ὁρ́κοσ αὐτοῖσ ἦν ἐγώ. τοιγαροῦν παρ’ ἑνὶ αὐτῶν χθὲσ δειπνήσασ ἀπέθανεσ· τὸ γὰρ τελευταῖόν σοι πιεῖν ἐνεχθὲν ἐκεῖνο δευρὶ κατέπεμψέ σε. τοῦτ’ ἄρα πικροῦ τινοσ ᾐσθόμην τί βουλόμενοσ δὲ ταῦτα ἔπραξε; . πολλά με ἀνακρίνεισ, ἐμβῆναι δέον, ἕν με πνίγει μάλιστα, ὦ Κλωθοῖ, δι’ ὅπερ ἐπόθουν κἂν πρὸσ ὀλίγον ἐσ τὸ φῶσ ἀνακῦψαι πάλιν. τι δὲ τοῦτό ἐστιν;

ἐοίκε γάρ τι παμμέγεθεσ εἶναι. Καρίων ὁ ἐμὸσ οἰκέτησ ἐπεὶ τάχιστά με ἀποθανόντα εἶδε, περὶ δείλην ὀψίαν ἀνελθὼν εἰσ τὸ οἴκημα ἔνθα ἐκείμην, σχολῆσ οὔσησ ‐ οὐδεὶσ γὰρ οὐδὲ ἐφύλαττέ με ‐ Γλυκέριον τὴν παλλάκιδα μου ‐ καὶ πάλαι δέ, οἶμαι, κεκοινωνήκεσαν ‐ παραγαγὼν ἐπισπασάμενοσ τὴν θύραν ἐσπόδει καθάπερ οὐδενὸσ ἔνδον παρόντοσ· "ὦ μιαρὸν ἀνθρώπιον, πληγάσ μοι πολλάκισ οὐδὲν ἀδικοῦντι ἐνέτεινασ· ἐπειπὼν ᾤχετο· ἐγὼ δὲ ἐνεπιμπράμην μέν, οὐκ εἶχον δὲ ὅμωσ ὅ τι καὶ δράσαιμι αὐτὸν αὐο͂σ ἤδη καὶ ψυχρὸσ ὤν. καὶ ἡ μιαρὰ δὲ παιδίσκη ἐπεὶ ψόφου προσιόντων τινῶν ᾔσθετο, σιέλῳ χρίσασα τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ὡσ δακρύσασα ἐπ’ ἐμοί, κωκύουσα καὶ τοὔνομα ἐπικαλουμένη ἀπηλλάττετο. ὧν εἰ λαβοίμην ‐ παῦσαι ἀπειλῶν, ἀλλὰ ἔμβηθι· καιρὸσ ἤδη σε ἀπαντᾶν ἐπὶ τὸ δικαστήριον.

καὶ τίσ ἀξιώσει κατ’ ἀνδρὸσ τυράννου ψῆφον λαβεῖν; κατὰ τυραννοῦ μὲν οὐδείσ, κατὰ νεκροῦ δὲ ὁ Ῥαδάμανθυσ, ὃν αὐτίκα ὄψει μάλα δίκαιον καὶ κατ’ ἀξίαν ἐπιτιθέντα ἑκάστῳ τὴν δίκην τὸ δὲ νῦν ἔχον μὴ διάτριβε. κἂν ἰδιώτην με ποίησον, ὦ Μοῖρα, τῶν πενήτων ἕνα, κἂν δοῦλον ἀντὶ τοῦ πάλαι βασιλέωσ· ἀναβιῶναί με ἐάσον μόνον. ποῦ ’ στιν ὁ τὸ ξύλον; καὶ σὺ δέ, ὦ Ἑρμῆ, σύρατ’ αὐτὸν εἴσω τοῦ ποδόσ· οὐ γὰρ ἂν ἐμβαίη ἑκών. ἕπου νῦν, δραπέτα· δέχου τοῦτον σύ, πορθμεῦ, καὶ τὸ δεῖνα,^ ὅπωσ ἀσφαλῶσ ‐ ἀμέλει, πρὸσ τὸν ἱστὸν δεδήσεται. καὶ μὴν ἐν τῇ προεδρίᾳ καθέζεσθαί με δεῖ. ὅτι τί; ὅτι, νὴ Δία, τύραννοσ ἦν καὶ δορυφόρουσ εἶχον μυρίουσ. εἶτ’ οὐ δικαίωσ σε παρέτιλλεν ὁ Καρίων οὑτωσὶ σκαιὸν ὄντα; πικρὰν δ’ οὖν τὴν τυραννίδα ἕξεισ γευσάμενοσ τοῦ ξύλου. τολμήσει γὰρ Κυνίσκοσ ἐπανατείνασθαί μοι τὸ βάκτρον; οὐκ ἐγώ σε πρῴην, ὅτι ἐλεύθεροσ ἄγαν καὶ τραχὺσ ἦσθα καὶ ἐπιτιμητικόσ, μικροῦ δεῖν προσεπαττάλευσα; τοιγαροῦν μενεῖσ καὶ σὺ τῷ ἱστῷ προσπεπατταλευμένοσ. εἰπέ μοι, ὦ Κλωθοῖ, ἐμοῦ δὲ οὐδεὶσ ὑμῖν λόγοσ;

ἢ διότι πένησ εἰμί, διὰ τοῦτο καὶ τελευταῖον ἐμβῆναί με δεῖ; σὺ δὲ τίσ εἶ; ὁ σκυτοτόμοσ Μίκυλλοσ. εἶτα ἄχθῃ βραδύνων; οὐχ ὁρᾷσ ὁπόσα ὁ τύραννοσ ὑπισχνεῖται δώσειν ἀφεθεὶσ πρὸσ ὀλίγον; θαῦμα γοῦν ἔχει με, εἰ μὴ ἀγαπητὴ καὶ σοὶ ἡ διατριβή. ἄκουσον, ὦ βελτίστη Μοιρῶν· ἄν τε γοῦν πρῶτον, ἄν τε πύματον, οἱ αὐτοὶ ὀδόντεσ περιμένουσιν. ἄλλωσ τε οὐδ’ ὅμοια τἀμὰ τοῖσ τῶν πλουσίων ἐκ διαμέτρου γὰρ ἡμῶν οἱ βίοι, φασίν ὁ μὲν γε τύραννοσ εὐδαίμων εἶναι δοκῶν παρὰ τὸν βίον, φοβερὸσ ἅπασι καὶ περίβλεπτοσ, ἀπολιπὼν χρυσὸν τοσοῦτον καὶ ἀργύριον καὶ ἐσθῆτα καὶ ἵππουσ καὶ δεῖπνα καὶ παῖδασ ὡραίουσ καὶ γυναῖκασ εὐμόρφουσ εἰκότωσ ἠνιᾶτο καὶ ἀποσπώμενοσ αὐτῶν ἤχθετο· οὐ γὰρ οἶδ’ ὅπωσ καθάπερ ἰξῷ τινι προσέχεται τοῖσ τοιούτοισ ἡ ψυχὴ καὶ οὐκ ἐθέλει ἀπαλλάττεσθαι ῥᾳδίωσ ἅτε αὐτοῖσ πάλαι προστετηκυῖα· μᾶλλον δὲ ὥσπερ ἄρρηκτόσ τισ οὗτοσ ὁ δεσμόσ ἐστιν, ᾧ δεδέσθαι συμβέβηκεν αὐτούσ. ἀμέλει κἂν ἀπάγῃ τισ αὐτοὺσ μετὰ βίασ, ἀνακωκύουσι καὶ ἱκετεύουσι, καὶ τὰ ἄλλα ὄντεσ θρασεῖσ, δειλοὶ πρὸσ ταύτην εὑρίσκονται τὴν ἐπὶ τὸν Αἳδην φέρουσαν ὁδὸν ἐπιστρέφονται γοῦν εἰσ τοὐπίσω καὶ ὥσπερ οἱ δυσέρωτεσ κἂν πόρρωθεν ἀποβλέπειν τὰ ἐν τῷ φωτὶ βούλονται, οἱᾶ ὁ μάταιοσ ἐκεῖνοσ ἐποίει καὶ παρὰ τὴν ὁδὸν ἀποδιδράσκων κἀνταῦθὰ σε καταλιπαρῶν. ἐγὼ δὲ ἅτε μηδὲν ἔχων ἐνέχυρον ἐν τῷ βίῳ, οὐκ ἀγρόν, οὐ συνοικίαν, οὐ χρυσόν, οὐ σκεῦοσ, οὐ δόξαν, οὐκ εἰκόνασ, εἰκότωσ εὔζωνοσ ἦν, κἀπειδὴ μόνον ἡ Ἄτροποσ ἔνευσέ μοι, ἄσμενοσ ἀπορρίψασ τὴν σμίλην καὶ τὸ κάττυμα ‐ κρηπῖδα γάρ τινα ἐν ταῖν χεροῖν εἶχον ‐ ἀναπηδήσασ εὐθὺσ ἀνυπόδητοσ οὐδὲ τὴν μελαντηρίαν ἀπονιψάμενοσ εἱπόμην, μᾶλλον δὲ ἡγούμην, ἐσ τὸ πρόσω ὁρῶν οὐδὲν γάρ με τῶν κατόπιν ἐπέστρεφε καὶ μετεκάλει. καὶ νὴ Δί’ ἤδη καλὰ τὰ παρ’ ὑμῖν πάντα ὁρῶ·

τό τε γὰρ ἰσοτιμίαν ἅπασιν εἶναι καὶ μηδένα τοῦ πλησίον διαφέρειν, ὑπερήδιστον ἐμοὶ γοῦν δοκεῖ. τεκμαίρομαι δὲ μηδ’ ἀπαιτεῖσθαι τὰ χρέα τοὺσ ὀφείλοντασ ἐνταῦθα μηδὲ φόρουσ ὑποτελεῖν, τὸ δέ μέγιστον, μηδὲ ῥιγοῦν τοῦ χειμῶνοσ μηδὲ νοσεῖν μηδ’ ὑπὸ τῶν δυνατωτέρων ῥαπίζεσθαι. εἰρήνη δὲ πᾶσι καὶ πράγματα ἐσ τὸ ἔμπαλιν ἀνεστραμμένα· ἡμεῖσ μὲν οἱ πένητεσ γελῶμεν, ἀνιῶνται δὲ καὶ οἰμώζουσιν οἱ πλούσιοι. πάλαι οὖν σε, ὦ Μίκυλλε, γελῶντα ἑώρων.

τί δ’ ἦν ὅ σε μάλιστα ἐκίνει γελᾶν; ἄκουσον, ὦ τιμιωτάτη μοι θεῶν παροικῶν ἄνω τῷ τυράννῳ ^ πάνυ ἀκριβῶσ ἑώρων τὰ γιγνόμενα παρ’ αὐτῷ καί μοι ἐδόκει τότε ἰσόθεόσ τισ εἶναι· τῆσ τε γὰρ πορφύρασ τὸ ἄνθοσ ὁρῶν ἐμακάριζον, καὶ τῶν ἀκολουθούντων τὸ πλῆθοσ καὶ τὸν χρυσὸν καὶ τὰ λιθοκόλλητα ἐκπώματα καὶ τὰσ κλίνασ τὰσ ἀργυρόποδασ· ἔτι δὲ καὶ ἡ κνῖσα ἡ τῶν σκευαζομένων εἰσ τὸ δεῖπνον ἀπέκναιέ με, ὥστε ὑπεράνθρωπόσ τισ ἀνὴρ καὶ τρισόλβιόσ μοι κατεφαίνετο καὶ μονονουχὶ πάντων ^ καλλίων καὶ ὑψηλότεροσ ὅλῳ πήχει βασιλικῷ, ἐπαιρόμενοσ τῇ τύχῃ καὶ σεμνῶσ προβαίνων καὶ ἑαυτὸν ἐξυπτιάζων καὶ τοὺσ ἐντυγχάνοντασ ἐκπλήττων. ἐπεὶ δὲ ἀπέθανεν, αὐτόσ τε παγγέλοιοσ ὤφθη μοι ἀποδυσάμενοσ τὴν τρυφήν, κἀμαυτοῦ ἔτι μᾶλλον κατεγέλων οἱο͂ν κάθαρμα ἐτεθήπειν, ἀπὸ τῆσ κνίσησ τεκμαιρόμενοσ αὐτοῦ τὴν εὐδαιμονίαν καὶ μακαρίζων ἐπὶ τῷ αἵματι τῶν ἐν τῇ Λακωνικῇ θαλάττῃ κοχλίδων. οὐ μόνον δὲ τοῦτον, ἀλλὰ καὶ τὸν δανειστὴν Γνίφωνα ἰδὼν στένοντα καὶ μεταγινώσκοντα ὅτι μὴ ἀπέλαυσε τῶν χρημάτων, ἀλλ’ ἄγευστοσ αὐτῶν ἀπέθανε τῷ ἀσώτῳ Ῥοδοχάρει τὴν οὐσίαν ἀπολιπών, ‐ οὗτοσ γὰρ ἄγχιστα ἦν αὐτῷ γένουσ καὶ πρῶτοσ ἐπὶ τὸν κλῆρον ἐκαλεῖτο κατὰ τὸν νόμον ‐ οὐκ εἶχον ὅπωσ καταπαύσω τὸν γέλωτα, καὶ μάλιστα μεμνημένοσ ὡσ ὠχρὸσ ἀεὶ καὶ αὐχμηρὸσ ἦν, φροντίδοσ τὸ μέτωπον ἀνάπλεωσ καὶ μόνοισ τοῖσ δακτύλοισ πλουτῶν, οἷσ τάλαντα καὶ μυριάδασ ἐλογίζετο, κατὰ μικρὸν συλλέγων τὰ μετ’ ὀλίγον ἐκχυθησόμενα πρὸσ τοῦ μακαρίου Ῥοδοχάρουσ.

ἀλλὰ τί οὐκ ἁπερχόμεθα ἤδη; καὶ μεταξὺ γὰρ πλέοντεσ τὰ λοιπὰ γελασόμεθα οἰμώζοντασ αὐτοὺσ ὁρῶντεσ. ἔμβαινε, ἵνα καὶ ἀνιμήσηται ὁ πορθμεὺσ τὸ ἀγκύριον. οὗτοσ, ποῖ φέρῃ;

πλῆρεσ ἤδη τὸ σκάφοσ· αὐτοῦ περίμενε εἰσ αὔριον· ἑώθέν σε διαπορθμεύσομεν. ἀδικεῖσ, ὦ Χάρων, ἑώλον ἤδη νεκρὸν ἀπολιμπάνων ἀμέλει γράψομαί σε παρανόμων ἐπὶ τοῦ Ῥαδαμάνθυοσ. οἴμοι τῶν κακῶν ἤδη πλέουσιν ἐγὼ δὲ μόνοσ ἐνταῦθα περιλελείψομαι. καίτοι τί οὐ διανήχομαι κατ’ αὐτούσ; οὐ γὰρ δέδια μὴ ἀπαγορεύσασ ἀποπνιγῶ ἤδη τεθνεώσ· ἄλλωσ τε οὐδὲ τὸν ὀβολὸν ἔχω τὰ πορθμεῖα καταβαλεῖν. . τί τοῦτο; περίμεινον, ὦ Μίκυλλε· οὐ θέμισ οὕτω σε διελθεῖν καὶ μὴν ἴσωσ ὑμῶν καὶ προκαταχθήσομαι. μηδαμῶσ, ἀλλὰ προσελάσαντεσ ἀναλάβωμεν αὐτὸν καὶ σύ, ὦ Ἑρμῆ, συνανάσπασον. ΧΑΡΩΝ ποῦ νῦν καθεδεῖται; μεστὰ γὰρ πάντα, ὡσ ὁρᾷσ.

ἐπὶ τοὺσ ὤμουσ, εἰ δοκεῖ, τοῦ τυράννου, καλῶσ ὁ Ἑρμῆσ ἐνενόησεν. ἀνάβαινε οὖν καὶ τὸν τένοντα τοῦ ἀλιτηρίου καταπάτει· ἡμεῖσ δὲ εὐπλοῶμεν. ὦ Χάρων, καλῶσ ἔχει σοι τὰσ ἀληθείασ ἐντεῦθεν εἰπεῖν. ἐγὼ τὸν ὀβολὸν μὲν οὐκ ἂν ἔχοιμι δοῦναί σοι καταπλεύσασ· πλέον γὰρ οὐδέν ἐστι τῆσ πήρασ ἣν ὁρᾷσ καὶ τουτουὶ τοῦ ξύλου· τἆλλα δὲ ἢ ἀντλεῖν, εἰ θέλεισ, ἕτοιμοσ ἢ ^ πρόσκωποσ εἶναι· μέμψῃ δὲ οὐδέν, ἢν εὐῆρεσ καὶ καρτερόν μοι ἐρετμὸν δῷσ μόνον. Ἔρεττε· καὶ τουτὶ γὰρ ἱκανὸν παρὰ σοῦ λαβεῖν. ἦ καὶ ὑποκελεῦσαι δεήσει; νὴ Δία, ἤνπερ εἰδῇσ κέλευσμά τι τῶν ναυτικῶν. οἶδα καὶ πολλά, ὦ Χάρων. ἀλλ’, ὁρᾷσ, ἀντεπηχοῦσιν οὗτοι δακρύοντεσ· ὥστε ἡμῖν τὸ ᾆσμα ἐπιταραχθήσεται. οἴμοι τῶν κτημάτων.

‐ οἴμοι τῶν ἀγρῶν. ‐ ὀττοτοῖ, τὴν οἰκίαν οἱάν ἀπέλιπον. ‐ ὅσα τάλαντα ὁ κληρονόμοσ σπαθήσει παραλαβών. ‐ αἰαῖ τῶν νεογνῶν μοι παιδίων. ‐ τίσ ἄρα τὰσ ἀμπέλουσ τρυγήσει, ἃσ πέρυσιν ἐφυτευσάμην; Μίκυλλε, σὺ δ’ οὐδὲν οἰμώζεισ; καὶ μὴν οὐ θέμισ ἀδακρυτὶ διαπλεῦσαί τινα. ἄπαγε· οὐδέν ἐστιν ἐφ’ ὅτῳ ἂν οἰμώξαιμι εὐπλοῶν. ὅμωσ κἂν μικρόν τι ἐσ τὸ ἔθοσ ἐπιστέναξον. οἰμώξομαι τοίνυν, ἐπειδή, ὦ Ἑρμῆ, σοὶ δοκεῖ. οἴμοι τῶν καττυμάτων οἴμοι τῶν κρηπίδων τῶν παλαιῶν ὀττοτοῖ τῶν σαθρῶν ὑποδημάτων. οὐκέτι ὁ κακοδαίμων ἑώθεν εἰσ ἑσπέραν ἄσιτοσ διαμενῶ, οὐδὲ τοῦ χειμῶνοσ ἀνυπόδητόσ τε καὶ ἡμίγυμνοσ περινοστήσω τοὺσ ὀδόντασ ὑπὸ τοῦ κρύουσ συγκροτῶν. τίσ ἄρα μου τὴν σμίλην ἕξει καὶ τὸ κεντητήριον; ἱκανῶσ τεθρήνηται· σχεδὸν δὲ ἤδη καταπεπλεύκαμεν. ἄγε δὴ τὰ πορθμεῖα πρῶτον ἡμῖν ἀπόδοτε·

καὶ σὺ δόσ· παρὰ πάντων ἤδη ἔχω. δὸσ καὶ σὺ τὸν ὀβολόν, ὦ Μίκυλλε. παίζεισ, ὦ Χάρων, ἢ καθ’ ὕδατοσ, φασίν, γράφεισ παρὰ Μικύλλου δὴ ^ τινα ὀβολὸν προσδοκῶν. ἀρχὴν δὲ οὐδὲ οἶδα εἰ τετράγωνόν ἐστιν ὁ ὀβολὸσ ἢ στρογγύλον. Ὢ καλῆσ ναυτιλίασ καὶ ἐπικερδοῦσ τήμερον. ἀποβαίνετε δ’ ὅμωσ· ἐγὼ δὲ ἵππουσ καὶ βοῦσ καὶ. κύνασ καὶ τὰ λοιπὰ ζῷα μέτειμι· διαπλεῦσαι γὰρ ἤδη κἀκεῖνα δεῖ. ἄπαγε αὐτούσ, ὦ Ἑρμῆ, παραλαβών ἐγὼ δὲ αὐτὴ ἐσ τὸ ἀντιπέρασ ἀναπλευσοῦμαι Ἰνδοπάτην καὶ Ἡραμίθρην τοὺσ Σῆρασ διάξουσα· τεθνᾶσι γὰρ δὴ πρὸσ ἀλλήλων περὶ γῆσ ὁρ́ων μαχόμενοι. Προϊώμεν, ὦ οὗτοι· μᾶλλον δὲ πάντεσ ἑξῆσ ἕπεσθέ μοι. ὦ Ἡράκλεισ, τοῦ ζόφου.

ποῦ νῦν ὁ καλὸσ Μέγιλλοσ; ἢ τῷ διαγνῷ τισ ἐνταῦθα εἰ καλλίων Φρύνησ Σιμίχη; πάντα γὰρ ἴσα καὶ ὁμόχροα καὶ οὐδὲν οὔτε καλὸν οὔτε κάλλιον, ἀλλ’ ἤδη καὶ τὸ τριβώνιον τέωσ ἄμορφον εἶναί μοι δοκοῦν ἰσότιμον γίγνεται τῇ πορφυρίδι τοῦ βασιλέωσ· ἀφανῆ γὰρ ἄμφω καὶ ὑπὸ τῷ αὐτῷ σκότῳ καταδεδυκότα. Κυνίσκε, σὺ δὲ ποῦ ποτε ἄρα ὢν τυγχάνεισ; ἐνταῦθα λέγω σοι, Μίκυλλε· ἀλλ’ ἅμα, εἰ δοκεῖ, βαδίζωμεν. εὖ λέγεισ· ἔμβαλέ μοι τὴν δεξιάν. εἰπέ μοι, ‐ ἐτελέσθησ γάρ, ὦ Κυνίσκε, δῆλον ὅτι τὰ Ἐλευσίνια ‐ οὐχ ὅμοια τοῖσ ἐκεῖ τὰ ἐνθάδε σοι δοκεῖ; εὖ λέγεισ· ἰδοὺ γοῦν ^ προσέρχεται δᾳδουχοῦσά τισ φοβερόν τι καὶ ἀπειλητικὸν προσβλέπουσα. ἦ ἄρα που Ἐρινύσ ἐστιν; ἐοίκεν ἀπό γε τοῦ σχήματοσ. παράλαβε τούτουσ, ὦ Τισιφόνη, τέτταρασ ἐπὶ τοῖσ χιλίοισ.

καὶ μὴν πάλαι γε ὁ Ῥαδάμανθυσ οὗτοσ ὑμᾶσ περιμένει. πρόσαγε αὐτούσ, ὦ Ἐρινύ. σὺ δέ, ὦ Ἑρμῆ, κήρυττε καὶ προσκάλει. ὦ Ῥαδάμανθυ, πρὸσ τοῦ πατρὸσ ἐμὲ πρῶτον ἐπίσκεψαι παραγαγών. τίνοσ ἕνεκα; πάντωσ βούλομαι κατηγορῆσαι τυράννου τινὸσ ἃ συνεπίσταμαι πονηρὰ δράσαντι αὐτῷ παρὰ τὸν βίον. οὐκ ἂν οὖν ἀξιόπιστοσ εἰήν λέγων, μὴ οὐχὶ πρότερον αὐτὸσ φανεὶσ οἱο͂́σ εἰμι καὶ οἱο͂́ν τινα ἐβίωσα τὸν τρόπον. τίσ δὲ σύ; Κυνίσκοσ, ὦ ἄριστε, τὴν γνώμην φιλόσοφοσ. δεῦρ’ ἐλθὲ καὶ πρῶτοσ εἰσ τὴν δίκην κατάστηθι. σὺ δὲ προσκάλει τοὺσ κατηγόρουσ. εἴ τισ Κυνίσκου τουτουὶ κατηγορεῖ, δεῦρο προσίτω.

οὐδεὶσ προσέρχεται. ἀλλ’ οὐχ ἱκανὸν τοῦτο, ὦ Κυνίσκε· ἀπόδυθι δέ, ὅπωσ ἐπισκοπήσω σε ἀπὸ τῶν στιγμάτων. ποῦ γὰρ ἐγὼ στιγματίασ ἐγενόμην; ὁπόσα ἄν τισ ὑμῶν πονηρὰ ἐργάσηται παρὰ τὸν βίον, καθ’ ἕκαστον αὐτῶν ἀφανῆ στίγματα ἐπὶ τῆσ ψυχῆσ περιφέρει. ἰδού σοι γυμνὸσ παρέστηκα· ὥστε ἀναζήτει ταῦτα ἅπερ σὺ φὴσ τὰ στίγματα. καθαρὸσ ὡσ ἐπίπαν οὑτοσὶ πλὴν τούτων τριῶν ἢ τεττάρων ἀμαυρῶν πάνυ καὶ ἀσαφῶν στιγμάτων. καίτοι τί τοῦτο; ἴχνη μὲν καὶ σημεῖα πολλὰ τῶν ἐγκαυμάτων, οὐκ οἶδα δὲ ὅπωσ ἐξαλήλιπται, μᾶλλον δὲ ἐκκέκοπται. πῶσ ταῦτα, ὦ Κυνίσκε, ἢ πῶσ καθαρὸσ ἐξ ὑπαρχῆσ ἀναπέφηνασ; ἐγώ σοι φράσω· πάλαι πονηρὸσ δι’ ἀπαιδευσίαν γενόμενοσ καὶ πολλὰ διὰ τοῦτο ἐμπολήσασ στίγματα, ἐπειδὴ τάχιστα φιλοσοφεῖν ἠρξάμην κατ’ ὀλίγον ἁπάσασ τὰσ κηλῖδασ ἐκ τῆσ ψυχῆσ ἀπελουσάμην. ἀγαθῷ γε οὗτοσ καὶ ἀνυσιμωτάτῳ χρησάμενοσ τῷ φαρμάκῳ. ἀλλ’ ἄπιθι ἐσ τὰσ Μακάρων νήσουσ τοῖσ ἀρίστοισ συνεσόμενοσ, κατηγορήσασ γε πρότερον οὗ φὴσ τυράννου. ἄλλουσ προσκάλει. καὶ τοὐμόν, ὦ Ῥαδάμανθυ, μικρόν ἐστι καὶ βραχείασ τινὸσ ἐξετάσεωσ δεόμενον·

πάλαι γοῦν σοι καὶ γυμνόσ εἰμι, ὥστε ἐπισκόπει. τίσ δὲ ὢν τυγχάνεισ; ὁ σκυτοτόμοσ Μίκυλλοσ. εὖ γε, ὦ Μίκυλλε, καθαρὸσ ἀκριβῶσ καὶ ἀνεπίγραφοσ· ἄπιθι καὶ σὺ παρὰ Κυνίσκον τουτονί. τὸν τύραννον ἤδη προσκάλει. Μεγαπένθησ Λακύδου ἡκέτω. ποῖ στρέφῃ; πρόσιθι. σὲ τὸν τύραννον προσκαλῶ. πρόβαλ’ αὐτόν, ὦ Τισιφόνη, ἐσ τὸ μέσον ἐπὶ τράχηλον ὠθοῦσα. σὺ δέ, ὦ Κυνίσκε, κατηγόρει καὶ διέλεγχε ἤδη· πλησίον γὰρ ἁνὴρ ^ οὑτοσί. τὸ μὲν ὅλον οὐδὲ λόγων ἔδει·

οὗτοι πάντεσ, ὦ Ῥαδάμανθυ, πρὸσ τοῦ ἀλιτηρίου τεθνᾶσιν, οἱ μὲν γυναικῶν ἕνεκα εὐμόρφων ἐπιβουλευθέντεσ, οἱ δὲ υἱέων ἀπαγομένων πρὸσ ὕβριν ἀγανακτήσαντεσ, οἱ δὲ ὅτι ἐπλούτουν, οἱ δὲ ὅτι ἦσαν δεξιοὶ καὶ σώφρονεσ καὶ οὐδαμοῦ ἠρέσκοντο τοῖσ δρωμένοισ. γνώσῃ γὰρ αὐτὸν αὐτίκα μάλα οἱο͂́σ ἐστιν ἀπὸ τῶν στιγμάτων. ὅμωσ δὲ καὐτὸσ ἀποκαλύψω σοι τὸν ἄνδρα κἀκ τοῦ λόγου δείξω φανερώτερον. οὑτοσὶ γὰρ ὁ τρισκατάρατοσ ὁπόσα μὲν ἰδιώτησ ὢν ἔπραξε, παραλείψειν μοι δοκῶ· ἐπεὶ δὲ τοὺσ θρασυτάτουσ προσεταιρισάμενοσ ^ καὶ δορυφόρουσ συναγαγὼν ἐπαναστὰσ τῇ πόλει τύραννοσ κατέστη, ἀκρίτουσ μὲν ἀπέκτεινε πλείονασ ἢ μυρίουσ, τὰσ δὲ οὐσίασ ἑκάστων ἀφαιρούμενοσ καὶ πλούτου πρὸσ τὸ ἀκρότατον ἀφικόμενοσ οὐδεμίαν μὲν ἀκολασίασ ἰδέαν παραλέλοιπεν, ἁπάσῃ δὲ ὠμότητι καὶ ὕβρει κατὰ τῶν ἀθλίων πολιτῶν ἐχρήσατο, παρθένουσ διαφθείρων καὶ ἐφήβουσ καταισχύνων καὶ πάντα τρόπον τοῖσ ὑπηκόοισ ἐμπαροινῶν. καὶ ὑπεροψίασ μέν γε καὶ τύφου καὶ τοῦ πρὸσ τοὺσ ἐντυγχάνοντασ φρυάγματοσ οὐδὲ κατ’ ἀξίαν δύναιο ἂν παρ’ αὐτοῦ λαβεῖν τὴν δίκην ῥᾷον γοῦν τὸν ἥλιον ἄν τισ ἢ τοῦτον ἀσκαρδαμυκτὶ προσέβλεψεν. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῶν κολάσεων τὸ πρὸσ ὠμότητα καινουργὸν αὐτοῦ τίσ ἂν διηγήσασθαι δύναιτο, ὃσ γε μηδὲ τῶν οἰκειοτάτων ἀπέσχετο; καὶ ταῦτα ὅτι μὴ ἄλλωσ κενὴ τίσ ἐστι κατ’ αὐτοῦ διαβολή, αὐτίκα εἴσῃ προσκαλέσασ τοὺσ ὑπ’ αὐτοῦ πεφονευμένουσ· μᾶλλον δὲ ἄκλητοι, ὡσ ὁρᾷσ, πάρεισι καὶ περιστάντεσ ἄγχουσιν αὐτόν. τί πρὸσ ταῦτα φήσ, ὦ μιαρὲ σύ;

τοὺσ μὲν φόνουσ εἴργασμαι οὓσ λέγει, τὰ δ’ ἄλλα πάντα, τὰσ μοιχείασ καὶ τὰσ τῶν ἐφήβων ὕβρεισ καὶ τὰσ διαφθορὰσ τῶν παρθένων, ταῦτα πάντα Κυνίσκοσ μου κατεψεύσατο. οὐκοῦν καὶ τούτων, ὦ Ῥαδάμανθυ, παρέξω σοι μάρτυρασ. τίνασ τούτουσ λέγεισ; Προσκάλει μοι, ὦ Ἑρμῆ, τὸν λύχνον αὐτοῦ καὶ τὴν κλίνην μαρτυρήσουσι γὰρ αὐτοὶ παρελθόντεσ, οἱᾶ πράττοντι συνηπίσταντο αὐτῷ. ἡ Κλίνη καὶ ὁ Λύχνοσ ὁ Μεγαπένθουσ παρέστων. ^ εὖ γε ἐποίησαν ὑπακούσαντεσ. εἴπατε οὖν ὑμεῖσ ἃ σύνιστε Μεγαπένθει τούτῳ· πρότερα δὲ σὺ ἡ Κλίνη λέγε. πάντα ἀληθῆ κατηγόρησε Κυνίσκοσ. ἐγὼ μέντοι ταῦτα εἰπεῖν, ὦ δέσποτα Ῥαδάμανθυ, αἰσχύνομαι· τοιαῦτα ἦν ἃ ἐπ’ ἐμοῦ διεπράττετο. σαφέστατα μὲν οὖν καταμαρτυρεῖσ μηδὲ εἰπεῖν αὐτὰ ὑπομένουσα. καὶ σὺ δὲ ὁ Λύχνοσ ἤδη μαρτύρει. ἐγὼ τὰ μεθ’ ἡμέραν μὲν οὐκ εἶδον· οὐ γὰρ παρῆν· ἃ δὲ τῶν νυκτῶν ἐποίει καὶ ἔπασχεν, ὀκνῶ λέγειν πλὴν ἀλλὰ ἐθεασάμην γε πολλὰ καὶ ἄρρητα καὶ πᾶσαν ὕβριν ὑπερπεπαικότα. καίτοι πολλάκισ ἑκὼν τοὔλαιον οὐκ ἔπινον ἀποσβῆναι θέλων ὁ δὲ καὶ προσῆγέ με τοῖσ δρωμένοισ καὶ τὸ φῶσ μου πάντα τρόπον κατεμίαινεν. ἃλισ ἤδη τῶν μαρτύρων.

ἀλλὰ καὶ ἀπόδυθι τὴν πορφυρίδα, ἵνα τὸν ἀριθμὸν ἴδωμεν τῶν στιγμάτων. παπαί, ὅλοσ οὗτοσ πελιδνὸσ καὶ κατάγραφοσ, μᾶλλον δὲ κυάνεόσ ἐστιν ἀπὸ τῶν στιγμάτων. τίνα ἂν οὖν κολασθείη τρόπον; ἆρ’ ἐσ τὸν Πυριφλεγέθοντά ἐστιν ἐμβλητέοσ ἢ παραδοτέοσ τῷ Κερβέρῳ; μηδαμῶσ· ἀλλ’ εἰ θέλεισ, ἐγώ σοι καινήν τινα καὶ πρέπουσαν αὐτῷ τιμωρίαν ὑποθήσομαι. λέγε, ὡσ ἐγώ σοι μεγίστην ἐπὶ τούτω χάριν εἴσομαι. ἔθοσ ἐστίν, οἶμαι, τοῖσ ἀποθνήσκουσι πᾶσι πίνειν τὸ Λήθησ ὕδωρ. πάνυ μὲν οὖν. οὐκοῦν μόνοσ οὗτοσ ἐξ ἁπάντων ἄποτοσ ἔστω. διὰ τί δή; χαλεπὴν οὕτωσ ὑφέξει τὴν δίκην μεμνημένοσ οἱο͂σ ἦν καὶ ὅσον ἠδύνατο ἐν τοῖσ ἄνω, καὶ ἀναπεμπαζόμενοσ τὴν τρυφήν. εὖ λέγεισ· καὶ καταδεδικάσθω καὶ παρὰ τὸν Τάνταλον ἀπαχθεὶσ οὑτοσὶ δεδέσθω, μεμνημένοσ ὧν ἔπραξε παρὰ τὸν βίον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Cataplus, (no name)

(루키아노스, Cataplus, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION