Homer, Iliad, Book 22 40:

ὣσ ἔφατο κλαίων, ἐπὶ δὲ στενάχοντο πολῖται· Τρῳῇσιν δ’ Ἑκάβη ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο· τέκνον ἐγὼ δειλή· τί νυ βείομαι αἰνὰ παθοῦσα σεῦ ἀποτεθνηῶτοσ; ὅ μοι νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ εὐχωλὴ κατὰ ἄστυ πελέσκεο, πᾶσί τ’ ὄνειαρ Τρωσί τε καὶ Τρῳῇσι κατὰ πτόλιν, οἵ σε θεὸν ὣσ δειδέχατ’· ἦ γὰρ καί σφι μάλα μέγα κῦδοσ ἐήσθα ζωὸσ ἐών· νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει.