Homer, Iliad, Book 21 20:

ἦ, καὶ Ἀχιλλεὺσ μὲν δουρικλυτὸσ ἔνθορε μέσσῳ κρημνοῦ ἀπαί̈ξασ· ὃ δ’ ἐπέσσυτο οἴδματι θύων, πάντα δ’ ὄρινε ῥέεθρα κυκώμενοσ, ὦσε δὲ νεκροὺσ πολλούσ, οἵ ῥα κατ’ αὐτὸν ἅλισ ἔσαν, οὓσ κτάν’ Ἀχιλλεύσ τοὺσ ἔκβαλλε θύραζε μεμυκὼσ ἠύ̈τε ταῦροσ χέρσον δέ· ζωοὺσ δὲ σάω κατὰ καλὰ ῥέεθρα, κρύπτων ἐν δίνῃσι βαθείῃσιν μεγάλῃσι. δεινὸν δ’ ἀμφ’ Ἀχιλῆα κυκώμενον ἵστατο κῦμα, ὤθει δ’ ἐν σάκεϊ πίπτων ῥόοσ· οὐδὲ πόδεσσιν εἶχε στηρίξασθαι· ὃ δὲ πτελέην ἕλε χερσὶν εὐφυέα μεγάλην· ἣ δ’ ἐκ ῥιζῶν ἐριποῦσα κρημνὸν ἅπαντα διῶσεν, ἐπέσχε δὲ καλὰ ῥέεθρα ὄζοισιν πυκινοῖσι, γεφύρωσεν δέ μιν αὐτὸν εἴσω πᾶσ’ ἐριποῦσ’· ὃ δ’ ἄρ’ ἐκ δίνησ ἀνορούσασ ἠί̈ξεν πεδίοιο ποσὶ κραιπνοῖσι πέτεσθαι δείσασ· οὐδέ τ’ ἔληγε θεὸσ μέγασ, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτῷ ἀκροκελαινιόων, ἵνα μιν παύσειε πόνοιο δῖον Ἀχιλλῆα, Τρώεσσι δὲ λοιγὸν ἀλάλκοι. Πηλεί̈δησ δ’ ἀπόρουσεν ὅσον τ’ ἐπὶ δουρὸσ ἐρωή, αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων μέλανοσ τοῦ θηρητῆροσ, ὅσ θ’ ἅμα κάρτιστόσ τε καὶ ὤκιστοσ πετεηνῶν· τῷ ἐϊκὼσ ἠί̈ξεν, ἐπὶ στήθεσσι δὲ χαλκὸσ σμερδαλέον κονάβιζεν· ὕπαιθα δὲ τοῖο λιασθεὶσ φεῦγ’, ὃ δ’ ὄπισθε ῥέων ἕπετο μεγάλῳ ὀρυμαγδῷ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ὀχετηγὸσ ἀπὸ κρήνησ μελανύδρου ἂμ φυτὰ καὶ κήπουσ ὕδατι ῥόον ἡγεμονεύῃ χερσὶ μάκελλαν ἔχων, ἀμάρησ ἐξ ἔχματα βάλλων· τοῦ μέν τε προρέοντοσ ὑπὸ ψηφῖδεσ ἅπασαι ὀχλεῦνται· τὸ δέ τ’ ὦκα κατειβόμενον κελαρύζει χώρῳ ἔνι προαλεῖ, φθάνει δέ τε καὶ τὸν ἄγοντα· ὣσ αἰεὶ Ἀχιλῆα κιχήσατο κῦμα ῥόοιο καὶ λαιψηρὸν ἐόντα· θεοὶ δέ τε φέρτεροι ἀνδρῶν. ὁσσάκι δ’ ὁρμήσειε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ στῆναι ἐναντίβιον καὶ γνώμεναι εἴ μιν ἅπαντεσ ἀθάνατοι φοβέουσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι, τοσσάκι μιν μέγα κῦμα διιπετέοσ ποταμοῖο πλάζ’ ὤμουσ καθύπερθεν· ὃ δ’ ὑψόσε ποσσὶν ἐπήδα θυμῷ ἀνιάζων· ποταμὸσ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα λάβροσ ὕπαιθα ῥέων, κονίην δ’ ὑπέρεπτε ποδοῖιν.