헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΤηεΤρος́5́7́

(에우리피데스, The Trojan Women, episode, antistrophe 3)

ὦ πατρίσ, ὦ μελέα . . . καταλειπομέναν σε δακρύω, νῦν τέλοσ οἰκτρὸν ὁρᾷσ. καὶ ἐμὸν δόμον ἔνθ’ ἐλοχεύθην. ὦ τέκν’, ἐρημόπολισ μάτηρ ἀπολείπεται ὑμῶν, οἱο͂σ ἰάλεμοσ, οἱᾶ́ τε πένθη δάκρυά τ’ ἐκ δακρύων καταλείβεται ἁμετέροισι δόμοισ· ὁ θανὼν δ’ ἐπι‐ λάθεται ἀλγέων ἀδάκρυτοσ. ὡσ ἡδὺ δάκρυα τοῖσ κακῶσ πεπραγόσι θρήνων τ’ ὀδυρμοὶ μοῦσά θ’ ἣ λύπασ ἔχει. ὦ μῆτερ ἀνδρόσ, ὅσ ποτ’ Ἀργείων δορὶ πλείστουσ διώλεσ’, Ἕκτοροσ, τάδ’ εἰσορᾷσ; ὁρῶ τὰ τῶν θεῶν, ὡσ τὰ μὲν πυργοῦσ’ ἄνω τὸ μηδὲν ὄντα, τὰ δὲ δοκοῦντ’ ἀπώλεσαν. ἀγόμεθα λεία σὺν τέκνῳ· τὸ δ’ εὐγενὲσ ἐσ δοῦλον ἥκει, μεταβολὰσ τοσάσδ’ ἔχον. τὸ τῆσ ἀνάγκησ δεινόν· ἄρτι κἀπ’ ἐμοῦ βέβηκ’ ἀποσπασθεῖσα Κασάνδρα βίᾳ. φεῦ φεῦ· ἄλλοσ τισ Αἰάσ, ὡσ ἐοίκε, δεύτεροσ παιδὸσ πέφηνε σῆσ. νοσεῖσ δὲ χἅτερα. ὧν γ’ οὔτε μέτρον οὔτ’ ἀριθμόσ ἐστί μοι· κακῷ κακὸν γὰρ εἰσ ἅμιλλαν ἔρχεται. τέθνηκέ σοι παῖσ πρὸσ τάφῳ Πολυξένη σφαγεῖσ’ Ἀχιλλέωσ, δῶρον ἀψύχῳ νεκρῷ. οἲ ’γὼ τάλαινα. τοῦτ’ ἐκεῖν’ ὅ μοι πάλαι Ταλθύβιοσ αἴνιγμ’ οὐ σαφῶσ εἶπεν σαφέσ. εἶδόν νιν αὐτή, κἀποβᾶσα τῶνδ’ ὄχων ἔκρυψα πέπλοισ κἀπεκοψάμην νεκρόν. αἰαῖ, τέκνον, σῶν ἀνοσίων προσφαγμάτων· αἰαῖ μάλ’ αὖθισ, ὡσ κακῶσ διόλλυσαι. ὄλωλεν ὡσ ὄλωλεν· ἀλλ’ ὅμωσ ἐμοῦ ζώσησ γ’ ὄλωλεν εὐτυχεστέρῳ πότμῳ. οὐ ταὐτόν, ὦ παῖ, τῷ βλέπειν τὸ κατθανεῖν· τὸ μὲν γὰρ οὐδέν, τῷ δ’ ἔνεισιν ἐλπίδεσ. ὦ μῆτερ, ὦ τεκοῦσα , κάλλιστον λόγον ἄκουσον, ὥσ σοι τέρψιν ἐμβαλῶ φρενί.

τὸ μὴ γενέσθαι τῷ θανεῖν ἴσον λέγω, τοῦ ζῆν δὲ λυπρῶσ κρεῖσσόν ἐστι κατθανεῖν. ἀλγεῖ γὰρ οὐδὲν τῶν κακῶν ᾐσθημένοσ· ὁ δ’ εὐτυχήσασ ἐσ τὸ δυστυχὲσ πεσὼν ψυχὴν ἀλᾶται τῆσ πάροιθ’ εὐπραξίασ. κείνη δ’, ὁμοίωσ ὥσπερ οὐκ ἰδοῦσα φῶσ, τέθνηκε κοὐδὲν οἶδε τῶν αὑτῆσ κακῶν. ἐγὼ δὲ τοξεύσασα τῆσ εὐδοξίασ λαχοῦσα πλεῖον τῆσ τύχησ ἡμάρτανον. ἃ γὰρ γυναιξὶ σώφρον’ ἔσθ’ ηὑρημένα, ταῦτ’ ἐξεμόχθουν Ἕκτοροσ κατὰ στέγασ. πρῶτον μέν, ἔνθα ‐ κἂν προσῇ κἂν μὴ προσῇ ψόγοσ γυναιξίν ‐ αὐτὸ τοῦτ’ ἐφέλκεται κακῶσ ἀκούειν, ἥτισ οὐκ ἔνδον μένει, τούτου παρεῖσα πόθον ἔμιμνον ἐν δόμοισ· ἔσω τε μελάθρων κομψὰ θηλειῶν ἔπη οὐκ εἰσεφρούμην, τὸν δὲ νοῦν διδάσκαλον οἴκοθεν ἔχουσα χρηστὸν ἐξήρκουν ἐμοί. γλώσσησ τε σιγὴν ὄμμα θ’ ἥσυχον πόσει παρεῖχον· ᾔδη δ’ ἁμὲ χρῆν νικᾶν πόσιν, κείνῳ τε νίκην ὧν ἐχρῆν παριέναι. καὶ τῶνδε κληδὼν ἐσ στράτευμ’ Ἀχαιϊκὸν ἐλθοῦσ’ ἀπώλεσέν μ’· ἐπεὶ γὰρ ᾑρέθην, Ἀχιλλέωσ με παῖσ ἐβουλήθη λαβεῖν δάμαρτα· δουλεύσω δ’ ἐν αὐθεντῶν δόμοισ. κεἰ μὲν παρώσασ’ Ἕκτοροσ φίλον κάρα πρὸσ τὸν παρόντα πόσιν ἀναπτύξω φρένα, κακὴ φανοῦμαι τῷ θανόντι· τόνδε δ’ αὖ στυγοῦσ’ ἐμαυτῆσ δεσπόταισ μισήσομαι. καίτοι λέγουσιν ὡσ μί’ εὐφρόνη χαλᾷ τὸ δυσμενὲσ γυναικὸσ εἰσ ἀνδρὸσ λέχοσ· ἀπέπτυσ’ αὐτήν, ἥτισ ἄνδρα τὸν πάροσ καινοῖσι λέκτροισ ἀποβαλοῦσ’ ἄλλον φιλεῖ. ἀλλ’ οὐδὲ πῶλοσ ἥτισ ἂν διαζυγῇ τῆσ συντραφείσησ, ῥᾳδίωσ ἕλξει ζυγόν. καίτοι τὸ θηριῶδεσ ἄφθογγόν τ’ ἔφυ ξυνέσει τ’ ἄχρηστον τῇ φύσει τε λείπεται. σὲ δ’, ὦ φίλ’ Ἕκτορ, εἶχον ἄνδρ’ ἀρκοῦντά μοι ξυνέσει γένει πλούτῳ τε κἀνδρείᾳ μέγαν·

ἀκήρατον δέ μ’ ἐκ πατρὸσ λαβὼν δόμων πρῶτοσ τὸ παρθένειον ἐζεύξω λέχοσ. καὶ νῦν ὄλωλασ μὲν σύ, ναυσθλοῦμαι δ’ ἐγὼ πρὸσ Ἑλλάδ’ αἰχμάλωτοσ ἐσ δοῦλον ζυγόν. ἆρ’ οὐκ ἐλάσσω τῶν ἐμῶν ἔχειν κακῶν Πολυξένησ ὄλεθροσ, ἣν καταστένεισ; ἐμοὶ γὰρ οὐδ’ ὃ πᾶσι λείπεται βροτοῖσ ξύνεστιν ἐλπίσ, οὐδὲ κλέπτομαι φρένασ πράξειν τι κεδνόν· ἡδὺ δ’ ἐστὶ καὶ δοκεῖν. ἐσ ταὐτὸν ἥκεισ συμφορᾶσ· θρηνοῦσα δὲ τὸ σὸν διδάσκεισ μ’ ἔνθα πημάτων κυρῶ. αὐτὴ μὲν οὔπω ναὸσ εἰσέβην σκάφοσ, γραφῇ δ’ ἰδοῦσα καὶ κλύουσ’ ἐπίσταμαι. ναύταισ γὰρ ἢν μὲν μέτριοσ ᾖ χειμὼν φέρειν, προθυμίαν ἔχουσι σωθῆναι πόνων, ὁ μὲν παρ’ οἰάχ’, ὁ δ’ ἐπὶ λαίφεσιν βεβώσ, ὁ δ’ ἄντλον εἴργων ναόσ· ἢν δ’ ὑπερβάλῃ πολὺσ ταραχθεὶσ πόντοσ, ἐνδόντεσ τύχῃ παρεῖσαν αὑτοὺσ κυμάτων δρομήμασιν. οὕτω δὲ κἀγὼ πόλλ’ ἔχουσα πήματα ἄφθογγόσ εἰμι καὶ παρεῖσ’ ἐῶ στόμα· νικᾷ γὰρ οὑκ θεῶν με δύστηνοσ κλύδων. ἀλλ’, ὦ φίλη παῖ, τὰσ μὲν Ἕκτοροσ τύχασ ἐάσον· οὐ μὴ δάκρυά νιν σώσῃ τὰ σά· τίμα δὲ τὸν παρόντα δεσπότην σέθεν, φίλον διδοῦσα δέλεαρ ἀνδρὶ σῶν τρόπων. κἂν δρᾷσ τάδ’, ἐσ τὸ κοινὸν εὐφρανεῖσ φίλουσ καὶ παῖδα τόνδε παιδὸσ ἐκθρέψειασ ἂν Τροίᾳ μέγιστον ὠφέλημ’, ἵν’ ‐ εἴ ποτε ‐ ἐκ σοῦ γενόμενοι παῖδεσ Ἴλιον πάλιν κατοικίσειαν, καὶ πόλισ γένοιτ’ ἔτι. ἀλλ’ ἐκ λόγου γὰρ ἄλλοσ ἐκβαίνει λόγοσ, τίν’ αὖ δέδορκα τόνδ’ Ἀχαιϊκὸν λάτριν στείχοντα καινῶν ἄγγελον βουλευμάτων; Φρυγῶν ἀρίστου πρίν ποθ’ Ἕκτοροσ δάμαρ, μή με στυγήσῃσ·

οὐχ ἑκὼν γὰρ ἀγγελῶ. Δαναῶν δὲ κοινὰ Πελοπιδῶν τ’ ἀγγέλματα. . . . τί δ’ ἔστιν; ὥσ μοι φροιμίων ἄρχῃ κακῶν. ἔδοξε τόνδε παῖδα . . . πῶσ εἴπω λόγον; μῶν οὐ τὸν αὐτὸν δεσπότην ἡμῖν ἔχειν; οὐδεὶσ Ἀχαιῶν τοῦδε δεσπόσει ποτέ. ἀλλ’ ἐνθάδ’ αὐτοῦ λείψανον Φρυγῶν λιπεῖν; οὐκ οἶδ’ ὅπωσ σοι ῥᾳδίωσ εἴπω κακά. ἐπῄνεσ’ αἰδῶ, πλὴν ἐὰν λέγῃσ καλά. κτενοῦσι σὸν παῖδ’, ὡσ πύθῃ κακὸν μέγα. οἴμοι, γάμων τόδ’ ὡσ κλύω μεῖζον κακόν. νικᾷ δ’ Ὀδυσσεὺσ ἐν Πανέλλησιν λέγων . . . αἰαῖ μάλ’· οὐ γὰρ μέτρια πάσχομεν κακά. λέξασ ἀρίστου παῖδα μὴ τρέφειν πατρὸσ . . . τοιαῦτα νικήσειε τῶν αὑτοῦ πέρι. ῥῖψαι δὲ πύργων δεῖν σφε Τρωικῶν ἄπο. ἀλλ’ ὣσ γενέσθω, καὶ σοφωτέρα φανῇ· μήτ’ ἀντέχου τοῦδ’, εὐγενῶσ δ’ ἄλγει κακοῖσ, μήτε σθένουσα μηδὲν ἰσχύειν δόκει. ἔχεισ γὰρ ἀλκὴν οὐδαμῇ. σκοπεῖν δὲ χρή· πόλισ τ’ ὄλωλε καὶ πόσισ, κρατῇ δὲ σύ, ἡμεῖσ δὲ πρὸσ γυναῖκα μάρνασθαι μίαν οἱοῖ́ τε. τούτων οὕνεκ’ οὐ μάχησ ἐρᾶν οὐδ’ αἰσχρὸν οὐδὲν οὐδ’ ἐπίφθονόν σε δρᾶν, οὐδ’ αὖ σ’ Ἀχαιοῖσ βούλομαι ῥίπτειν ἀράσ. εἰ γάρ τι λέξεισ ὧν χολώσεται στρατόσ, οὔτ’ ἂν ταφείη παῖσ ὅδ’ οὔτ’ οἴκτου τύχοι. σιγῶσα δ’ εὖ τε τὰσ τύχασ κεκτημένη τὸν τοῦδε νεκρὸν οὐκ ἄθαπτον ἂν λίποισ αὐτή τ’ Ἀχαιῶν πρευμενεστέρων τύχοισ. ὦ φίλτατ’, ὦ περισσὰ τιμηθεὶσ τέκνον, θανῇ πρὸσ ἐχθρῶν μητέρ’ ἀθλίαν λιπών, ἡ τοῦ πατρὸσ δέ σ’ εὐγένει’ ἀποκτενεῖ, ἣ τοῖσιν ἄλλοισ γίγνεται σωτηρία, τὸ δ’ ἐσθλὸν οὐκ ἐσ καιρὸν ἦλθε σοὶ πατρόσ.

ὦ λέκτρα τἀμὰ δυστυχῆ τε καὶ γάμοι, οἷσ ἦλθον ἐσ μέλαθρον Ἕκτορόσ ποτε, οὐ σφάγιον υἱὸν Δαναί̈δαισ τέξουσ’ ἐμόν, ἀλλ’ ὡσ τύραννον Ἀσιάδοσ πολυσπόρου. ὦ παῖ, δακρύεισ· αἰσθάνῃ κακῶν σέθεν; τί μου δέδραξαι χερσὶ κἀντέχῃ πέπλων, νεοσσὸσ ὡσεὶ πτέρυγασ ἐσπίτνων ἐμάσ; οὐκ εἶσιν Ἕκτωρ κλεινὸν ἁρπάσασ δόρυ γῆσ ἐξανελθὼν σοὶ φέρων σωτηρίαν, οὐ συγγένεια πατρόσ, οὐκ ἰσχὺσ Φρυγῶν· λυγρὸν δὲ πήδημ’ ἐσ τράχηλον ὑψόθεν πεσὼν ἀνοίκτωσ, πνεῦμ’ ἀπορρήξεισ σέθεν. ὦ νέον ὑπαγκάλισμα μητρὶ φίλτατον, ὦ χρωτὸσ ἡδὺ πνεῦμα· διὰ κενῆσ ἄρα ἐν σπαργάνοισ σε μαστὸσ ἐξέθρεψ’ ὅδε, μάτην δ’ ἐμόχθουν καὶ κατεξάνθην πόνοισ. νῦν ‐ οὔποτ’ αὖθισ ‐ μητέρ’ ἀσπάζου σέθεν, πρόσπιτνε τὴν τεκοῦσαν, ἀμφὶ δ’ ὠλένασ ἕλισσ’ ἐμοῖσ νώτοισι καὶ στόμ’ ἁρ́μοσον. ὦ βάρβαρ’ ἐξευρόντεσ Ἕλληνεσ κακά, τί τόνδε παῖδα κτείνετ’ οὐδὲν αἴτιον; ὦ Τυνδάρειον ἔρνοσ, οὔποτ’ εἶ Διόσ, πολλῶν δὲ πατέρων φημί σ’ ἐκπεφυκέναι, Ἀλάστοροσ μὲν πρῶτον, εἶτα δὲ Φθόνου, Φόνου τε Θανάτου θ’ ὅσα τε γῆ τρέφει κακά. οὐ γάρ ποτ’ αὐχῶ Ζῆνά γ’ ἐκφῦσαί σ’ ἐγώ, πολλοῖσι κῆρα βαρβάροισ Ἕλλησί τε. ὄλοιο· καλλίστων γὰρ ὀμμάτων ἄπο αἰσχρῶσ τὰ κλεινὰ πεδί’ ἀπώλεσασ Φρυγῶν. <ἀλλ’> ἄγετε φέρετε ῥίπτετ’, εἰ ῥίπτειν δοκεῖ· δαίνυσθε τοῦδε σάρκασ. ἔκ τε γὰρ θεῶν διολλύμεσθα, παιδί τ’ οὐ δυναίμεθ’ ἂν θάνατον ἀρῆξαι. κρύπτετ’ ἄθλιον δέμασ καὶ ῥίπτετ’ ἐσ ναῦσ· ἐπὶ καλὸν γὰρ ἔρχομαι ὑμέναιον, ἀπολέσασα τοὐμαυτῆσ τέκνον. τάλαινα Τροία, μυρίουσ ἀπώλεσασ μιᾶσ γυναικὸσ καὶ λέχουσ στυγνοῦ χάριν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, The Trojan Women, episode, antistrophe 3

(에우리피데스, The Trojan Women, episode, antistrophe 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION