헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΗελεν́3́6́

(에우리피데스, Helen, episode, dialogue)

εἰ καὶ τὰ λοιπὰ τῆσ τύχησ εὐδαίμονοσ τύχοιτε, πρὸσ τὰ πρόσθεν ἀρκέσειεν ἄν. Μενέλαε, κἀμοὶ πρόσδοτον τῆσ ἡδονῆσ, ἣν μανθάνω μὲν καὐτόσ, οὐ σαφῶσ δ’ ἔχω. ἀλλ’, ὦ γεραιέ, καὶ σὺ κοινώνει λόγων. οὐχ ἥδε μόχθων τῶν ἐν Ἰλίῳ βραβεύσ; οὐχ ἥδε, πρὸσ θεῶν δ’ ἦμεν ἠπατημένοι, νεφέλησ ἄγαλμ’ ἔχοντεσ ἐν χεροῖν λυγρόν. τί φῄσ; νεφέλησ ἄρ’ ἄλλωσ εἴχομεν πόνουσ πέρι; Ἥρασ τάδ’ ἔργα καὶ θεῶν τρισσῶν ἔρισ. ἡ δ’ οὖσ’ ἀληθῶσ ἐστιν ἥδε σὴ δάμαρ; αὕτη· λόγοισ δ’ ἐμοῖσι πίστευσον τάδε. ὦ θύγατερ, ὁ θεὸσ ὡσ ἔφυ τι ποικίλον καὶ δυστέκμαρτον. εὖ δέ πωσ πάντα στρέφει ἐκεῖσε κἀκεῖσ’ ἀναφέρων· ὃ μὲν πονεῖ, ὃ δ’ οὐ πονήσασ αὖθισ ὄλλυται κακῶσ, βέβαιον οὐδὲν τῆσ ἀεὶ τύχησ ἔχων. σὺ γὰρ πόσισ τε σὸσ πόνων μετέσχετε, σὺ μὲν λόγοισιν, ὃ δὲ δορὸσ προθυμίᾳ. σπεύδων δ’ ὅτ’ ἔσπευδ’ οὐδὲν εἶχε· νῦν δ’ ἔχει αὐτόματα πράξασ τἀγάθ’ εὐτυχέστατα. οὐκ ἄρα γέροντα πατέρα καὶ Διοσκόρω ᾔσχυνασ, οὐδ’ ἔδρασασ οἱᾶ κλῄζεται. νῦν ἀνανεοῦμαι τὸν σὸν ὑμέναιον πάλιν καὶ λαμπάδων μεμνήμεθ’ ἃσ τετραόροισ ἵπποισ τροχάζων παρέφερον· σὺ δ’ ἐν δίφροισ ξὺν τῷδε νύμφη δῶμ’ ἔλειπεσ ὄλβιον. κακὸσ γὰρ ὅστισ μὴ σέβει τὰ δεσποτῶν καὶ ξυγγέγηθε καὶ συνωδίνει κακοῖσ. ἐγὼ μὲν εἰήν, κεἰ πέφυχ’ ὅμωσ λάτρισ, ἐν τοῖσι γενναίοισιν ἠριθμημένοσ δούλοισι, τοὔνομ’ οὐκ ἔχων ἐλεύθερον, τὸν νοῦν δέ· κρεῖσσον γὰρ τόδ’ ἢ δυοῖν κακοῖν ἕν’ ὄντα χρῆσθαι, τὰσ φρένασ τ’ ἔχειν κακὰσ ἄλλων τ’ ἀκούειν δοῦλον ὄντα τῶν πέλασ. ἄγ’, ὦ γεραιέ, πολλὰ μὲν παρ’ ἀσπίδα μοχθήματ’ ἐξέπλησασ ἐκπονῶν ἐμοί, καὶ νῦν μετασχὼν τῆσ ἐμῆσ εὐπραξίασ ἄγγειλον ἐλθὼν τοῖσ λελειμμένοισ φίλοισ τάδ’ ὡσ ἔχονθ’ ηὑρ́ηκασ οἷ τ’ ἐσμὲν τύχησ, μένειν τ’ ἐπ’ ἀκταῖσ τούσ τ’ ἐμοὺσ καραδοκεῖν ἀγῶνασ οἳ μένουσί μ’, ὡσ ἐλπίζομεν, κεἰ τήνδε πωσ δυναίμεθ’ ἐκκλέψαι χθονόσ, φρουρεῖν ὅπωσ ἂν εἰσ ἓν ἐλθόντεσ τύχησ ἐκ βαρβάρων σωθῶμεν, ἢν δυνώμεθα.

ἔσται τάδ’, ὦναξ. ἀλλά τοι τὰ μάντεων ἐσεῖδον ὡσ φαῦλ’ ἐστὶ καὶ ψευδῶν πλέα. οὐδ’ ἦν ἄρ’ ὑγιὲσ οὐδὲν ἐμπύρου φλογὸσ οὐδὲ πτερωτῶν φθέγματ’· εὐήθεσ δέ τοι τὸ καὶ δοκεῖν ὄρνιθασ ὠφελεῖν βροτούσ. Κάλχασ γὰρ οὐκ εἶπ’ οὐδ’ ἐσήμηνε στρατῷ νεφέλησ ὑπερθνῄσκοντασ εἰσορῶν φίλουσ οὐδ’ Ἕλενοσ, ἀλλὰ πόλισ ἀνηρπάσθη μάτην. εἴποισ ἄν· Οὕνεχ’ ὁ θεὸσ οὐκ ἠβούλετο; τί δῆτα μαντευόμεθα; τοῖσ θεοῖσι χρὴ θύοντασ αἰτεῖν ἀγαθά, μαντείασ δ’ ἐᾶν· βίου γὰρ ἄλλωσ δέλεαρ ηὑρέθη τόδε, κοὐδεὶσ ἐπλούτησ’ ἐμπύροισιν ἀργὸσ ὤν· γνώμη δ’ ἀρίστη μάντισ ἥ τ’ εὐβουλία. ἐσ ταὐτὸ κἀμοὶ δόξα μαντειῶν πέρι χωρεῖ γέροντι·

τοὺσ θεοὺσ ἔχων τισ ἂν φίλουσ ἀρίστην μαντικὴν ἔχοι δόμοισ. εἰε͂̔ν· τὰ μὲν δὴ δεῦρ’ ἀεὶ καλῶσ ἔχει. ὅπωσ δ’ ἐσώθησ, ὦ τάλασ, Τροίασ ἄπο, κέρδοσ μὲν οὐδὲν εἰδέναι, πόθοσ δέ τισ τὰ τῶν φίλων φίλοισιν αἰσθέσθαι κακά. ἦ πόλλ’ ἀνήρου μ’ ἑνὶ λόγῳ μιᾷ θ’ ὁδῷ. τί σοι λέγοιμ’ ἂν τὰσ ἐν Αἰγαίῳ φθορὰσ τὰ Ναυπλίου τ’ Εὐβοικὰ πυρπολήματα Κρήτην τε Λιβύησ θ’ ἃσ ἐπεστράφην πόλεισ, σκοπιάσ τε Περσέωσ; οὐ γὰρ ἐμπλήσαιμί σ’ <ἂν> μύθων, λέγων τ’ ἄν σοι κάκ’ ἀλγοίην ἔτι, πάσχων τ’ ἔκαμνον· δὶσ δὲ λυπηθεῖμεν ἄν. κάλλιον εἶπασ ἤ σ’ ἀνηρόμην ἐγώ. ἓν δ’ εἰπὲ πάντα παραλιπών, πόσον χρόνον πόντου ’πὶ νώτοισ ἅλιον ἐφθείρου πλάνον; ἐν ναυσὶν ὢν πρὸσ τοῖσιν ἐν Τροίᾳ δέκα ἔτεσι διῆλθον ἑπτὰ περιδρομὰσ ἐτῶν. φεῦ φεῦ· μακρόν γ’ ἔλεξασ, ὦ τάλασ, χρόνον σωθεὶσ δ’ ἐκεῖθεν ἐνθάδ’ ἦλθεσ ἐσ σφαγάσ. πῶσ φῄσ; τί λέξεισ; ὥσ μ’ ἀπώλεσασ, γύναι. φεῦγ’ ὡσ τάχιστα τῆσδ’ ἀπαλλαχθεὶσ χθονόσ. θανῇ πρὸσ ἀνδρὸσ οὗ τάδ’ ἐστὶ δώματα. τί χρῆμα δράσασ ἄξιον τῆσ συμφορᾶσ; ἥκεισ ἀέλπτοσ ἐμποδὼν ἐμοῖσ γάμοισ. ἦ γὰρ γαμεῖν τισ τἄμ’ ἐβουλήθη λέχη; ὕβριν θ’ ὑβρίζειν εἰσ ἔμ’, ἣν ἔτλην ἐγώ. ἰδίᾳ σθένων τισ ἢ τυραννεύων χθονόσ; ὃσ γῆσ ἀνάσσει τῆσδε Πρωτέωσ γόνοσ. τόδ’ ἔστ’ ἐκεῖν’ αἴνιγμ’ ὃ προσπόλου κλύω. ποίοισ ἐπιστὰσ βαρβάροισ πυλώμασιν; τοῖσδ’, ἔνθεν ὥσπερ πτωχὸσ ἐξηλαυνόμην. οὔ που προσῄτεισ βίοτον; ὦ τάλαιν’ ἐγώ. τοὔργον μὲν ἦν τοῦτ’, ὄνομα δ’ οὐκ εἶχεν τόδε. πάντ’ οἶσθ’ ἄρ’, ὡσ ἐοίκασ, ἀμφ’ ἐμῶν γάμων.

οἶδ’· εἰ δὲ λέκτρα διέφυγεσ τάδ’ οὐκ ἔχω. ἄθικτον εὐνὴν ἴσθι σοι σεσῳσμένην. τίσ τοῦδε πειθώ; φίλα γάρ, εἰ σαφῆ λέγεισ. ὁρᾷσ τάφου τοῦδ’ ἀθλίουσ ἕδρασ ἐμάσ; ὁρῶ ταλαίνασ στιβάδασ, ὧν τί σοὶ μέτα; ἐνταῦθα λέκτρων ἱκετεύομεν φυγάσ. βωμοῦ σπανίζουσ’ ἢ νόμοισι βαρβάροισ; ἐρρύεθ’ ἡμᾶσ τοῦτ’ ἴσον ναοῖσ θεῶν. οὐδ’ ἄρα πρὸσ οἴκουσ ναυστολεῖν <σ’> ἔξεστί μοι; ξίφοσ μένει σε μᾶλλον ἢ τοὐμὸν λέχοσ. οὕτωσ ἂν εἰήν ἀθλιώτατοσ βροτῶν. μή νυν καταιδοῦ, φεῦγε δ’ ἐκ τῆσδε χθονόσ. λιπών σε; Τροίαν ἐξέπερσα σὴν χάριν. κρεῖσσον γὰρ ἤ σε τἄμ’ ἀποκτεῖναι λέχη. ἄνανδρά γ’ εἶπασ Ἰλίου τ’ οὐκ ἄξια. οὐκ ἂν κτάνοισ τύραννον, ὃ σπεύδεισ ἴσωσ. οὕτω σιδήρῳ τρωτὸν οὐκ ἔχει δέμασ; εἴσῃ. τὸ τολμᾶν δ’ ἀδύνατ’ ἀνδρὸσ οὐ σοφοῦ. σιγῇ παράσχω δῆτ’ ἐμὰσ δῆσαι χέρασ; ἐσ ἄπορον ἥκεισ· δεῖ δὲ μηχανῆσ τινοσ. δρῶντασ γὰρ ἢ μὴ δρῶντασ ἥδιον θανεῖν. μί’ ἔστιν ἐλπίσ, ᾗ μόνῃ σωθεῖμεν ἄν. ὠνητὸσ ἢ τολμητὸσ ἢ λόγων ὕπο; εἰ μὴ τύραννόσ <σ’> ἐκπύθοιτ’ ἀφιγμένον. ἐρεῖ δὲ τίσ μ’; οὐ γνώσεταί γ’ ὅσ εἰμ’ ἐγώ. ἔστ’ ἔνδον αὐτῷ ξύμμαχοσ θεοῖσ ἴση. φήμη τισ οἴκων ἐν μυχοῖσ ἱδρυμένη; οὔκ, ἀλλ’ ἀδελφή· Θεονόην καλοῦσί νιν. χρηστήριον μὲν τοὔνομ’· ὅ τι δὲ δρᾷ φράσον. πάντ’ οἶδ’, ἐρεῖ τε συγγόνῳ παρόντα σε. θνῄσκοιμεν ἄν· λαθεῖν γὰρ οὐχ οἱο͂́ν τέ μοι. ἴσωσ ἂν ἀναπείσαιμεν ἱκετεύοντέ νιν ‐ τί χρῆμα δρᾶσαι; τίν’ ὑπάγεισ μ’ ἐσ ἐλπίδα; παρόντα γαίᾳ μὴ φράσαι σε συγγόνῳ. πείσαντε δ’ ἐκ γῆσ διορίσαιμεν ἂν πόδα; κοινῇ γ’ ἐκείνῃ ῥᾳδίωσ, λάθρᾳ δ’ ἂν οὔ. σὸν ἔργον, ὡσ γυναικὶ πρόσφορον γυνή. ὡσ οὐκ ἄχρωστα γόνατ’ ἐμῶν ἕξει χερῶν. φέρ’, ἢν δὲ δὴ νῷν μὴ ἀποδέξηται λόγουσ;

θανῇ· γαμοῦμαι δ’ ἡ τάλαιν’ ἐγὼ βίᾳ. προδότισ ἂν εἰήσ· τὴν βίαν σκήψασ’ ἔχεισ. ἀλλ’ ἁγνὸν ὁρ́κον σὸν κάρα κατώμοσα . . . τί φῄσ; θανεῖσθαι; κοὔποτ’ ἀλλάξεισ λέχη; ταὐτῷ ξίφει γε· κείσομαι δὲ σοῦ πέλασ. ἐπὶ τοῖσδε τοίνυν δεξιᾶσ ἐμῆσ θίγε. ψαύω, θανόντοσ σοῦ τόδ’ ἐκλείψειν φάοσ. κἀγὼ στερηθεὶσ σοῦ τελευτήσειν βίον. πῶσ οὖν θανούμεθ’ ὥστε καὶ δόξαν λαβεῖν; τύμβου ’πὶ νώτῳ σὲ κτανὼν ἐμὲ κτενῶ. πρῶτον δ’ ἀγῶνα μέγαν ἀγωνιούμεθα λέκτρων ὑπὲρ σῶν. ὁ δὲ θέλων ἴτω πέλασ· τὸ Τρωικὸν γὰρ οὐ καταισχυνῶ κλέοσ οὐδ’ Ἑλλάδ’ ἐλθὼν λήψομαι πολὺν ψόγον, ὅστισ Θέτιν μὲν ἐστέρησ’ Ἀχιλλέωσ, Τελαμωνίου δ’ Αἰάντοσ εἰσεῖδον σφαγάσ, τὸν Νηλέωσ τ’ ἄπαιδα· διὰ δὲ τὴν ἐμὴν οὐκ ἀξιώσω κατθανεῖν δάμαρτ’ ἐγώ; μάλιστά γε· εἰ γάρ εἰσιν οἱ θεοὶ σοφοί, εὔψυχον ἄνδρα πολεμίων θανόνθ’ ὕπο κούφῃ καταμπίσχουσιν ἐν τύμβῳ χθονί, κακοὺσ δ’ ἐφ’ ἑρ́μα στερεὸν ἐκβάλλουσι γῆσ. ὦ θεοί, γενέσθω δή ποτ’ εὐτυχὲσ γένοσ τὸ Ταντάλειον καὶ μεταστήτω κακῶν. οἲ ἐγὼ τάλαινα· τῆσ τύχησ γὰρ ὧδ’ ἔχω. Μενέλαε, διαπεπράγμεθ’· ἐκβαίνει δόμων ἡ θεσπιῳδὸσ Θεονόη· κτυπεῖ δόμοσ κλῄθρων λυθέντων. φεῦγ’· ἀτὰρ τί φευκτέον; ἀποῦσα γάρ σε καὶ παροῦσ’ ἀφιγμένον δεῦρ’ οἶδεν· ὦ δύστηνοσ, ὡσ ἀπωλόμην. Τροίασ δὲ σωθεὶσ κἀπὸ βαρβάρου χθονὸσ ἐσ βάρβαρ’ ἐλθὼν φάσγαν’ αὖθισ ἐμπεσῇ. ἡγοῦ σύ μοι φέρουσα λαμπτήρων σέλασ θείου δε σεμνὸν θεσμὸν αἰθέροσ μυχούσ, ὡσ πνεῦμα καθαρὸν οὐρανοῦ δεξώμεθα·

σὺ δ’ αὖ κέλευθον εἴ τισ ἔβλαψεν ποδὶ στείβων ἀνοσίῳ, δὸσ καθαρσίῳ φλογί, κροῦσον δὲ πεύκην, ἵνα διεξέλθω, πυρόσ. νόμον δὲ τὸν ἐμὸν θεοῖσιν ἀποδοῦσαι πάροσ ἐφέστιον φλόγ’ ἐσ δόμουσ κομίζετε. Ἑλένη, τί τἀμὰ ‐ πῶσ ἔχει ‐ θεσπίσματα;

. ἥκει πόσισ σοι Μενέλεωσ ὅδ’ ἐμφανήσ, νεῶν στερηθεὶσ τοῦ τε σοῦ μιμήματοσ. ὦ τλῆμον, οἱούσ διαφυγὼν ἦλθεσ πόνουσ, οὐδ’ οἶσθα νόστον οἴκαδ’ εἴτ’ αὐτοῦ μενεῖσ· ἔρισ γὰρ ἐν θεοῖσ σύλλογόσ τε σοῦ πέρι ἔσται πάρεδροσ Ζηνὶ τῷδ’ ἐν ἤματι. Ἥρα μέν, ἥ σοι δυσμενὴσ πάροιθεν ἦν, νῦν ἐστιν εὔνουσ κἀσ πάτραν σῷσαι θέλει ξὺν τῇδ’, ἵν’ Ἑλλὰσ τοὺσ Ἀλεξάνδρου γάμουσ, δώρημα Κύπριδοσ, ψευδονυμφεύτουσ μάθῃ· Κύπρισ δὲ νόστον σὸν διαφθεῖραι θέλει, ὡσ μὴ ’ξελεγχθῇ μηδὲ πριαμένη φανῇ τὸ κάλλοσ, Ἑλένησ οὕνεκ’, ἀνονήτοισ γάμοισ. τέλοσ δ’ ἐφ’ ἡμῖν, εἴθ’, ἃ βούλεται Κύπρισ, λέξασ’ ἀδελφῷ σ’ ἐνθάδ’ ὄντα διολέσω, εἴτ’ αὖ μεθ’ Ἥρασ στᾶσα σὸν σώσω βίον, κρύψασ’ ὁμαίμον’, ὅσ με προστάσσει τάδε εἰπεῖν, ὅταν γῆν τήνδε νοστήσασ τύχῃσ. . . τίσ εἶσ’ ἀδελφῷ τόνδε σημανῶν ἐμῷ παρόνθ’, ὅπωσ ἂν τοὐμὸν ἀσφαλῶσ ἔχῃ;

ὦ παρθέν’, ἱκέτισ ἀμφὶ σὸν πίτνω γόνυ καὶ προσκαθίζω θᾶκον οὐκ εὐδαίμονα ὑπέρ τ’ ἐμαυτῆσ τοῦδέ θ’, ὃν μόλισ ποτὲ λαβοῦσ’ ἐπ’ ἀκμῆσ εἰμι κατθανόντ’ ἰδεῖν·

μή μοι κατείπῃσ σῷ κασιγνήτῳ πόσιν τόνδ’ εἰσ ἐμὰσ ἥκοντα φιλτάτασ χέρασ, σῷσον δέ, λίσσομαί σε· συγγόνῳ δὲ σῷ τὴν εὐσέβειαν μὴ προδῷσ τὴν σήν ποτε, χάριτασ πονηρὰσ κἀδίκουσ ὠνουμένη. μισεῖ γὰρ ὁ θεὸσ τὴν βίαν, τὰ κτητὰ δὲ κτᾶσθαι κελεύει πάντασ οὐκ ἐσ ἁρπαγάσ. ἐατέοσ δ’ ὁ πλοῦτοσ ἄδικόσ τισ ὤν. κοινὸσ γάρ ἐστιν οὐρανὸσ πᾶσιν βροτοῖσ καὶ γαῖ’, ἐν ᾗ χρὴ δώματ’ ἀναπληρουμένουσ τἀλλότρια μὴ σχεῖν μηδ’ ἀφαιρεῖσθαι βίᾳ. ἡμᾶσ δὲ καιρίωσ μέν, ἀθλίωσ δ’ ἐμοί, Ἑρμῆσ ἔδωκε πατρὶ σῷ σῴζειν πόσει τῷδ’ ὃσ πάρεστι κἀπολάζυσθαι θέλει. πῶσ οὖν θανὼν ἂν ἀπολάβοι; κεῖνοσ δὲ πῶσ τὰ ζῶντα τοῖσ θανοῦσιν ἀποδοίη ποτ’ ἄν; ἤδη τὰ τοῦ θεοῦ καὶ τὰ τοῦ πατρὸσ σκόπει· πότερον ὁ δαίμων χὡ θανὼν τὰ τῶν πέλασ βούλοιντ’ ἂν ἢ οὐ βούλοιντ’ ἂν ἀποδοῦναι πάλιν; δοκῶ μέν. οὔκουν χρή σε συγγόνῳ πλέον νέμειν ματαίῳ μᾶλλον ἢ χρηστῷ πατρί. εἰ δ’ οὖσα μάντισ καὶ τὰ θεῖ’ ἡγουμένη τὸ μὲν δίκαιον τοῦ πατρὸσ διαφθερεῖσ, τῷ δ’ οὐ δικαίῳ συγγόνῳ σώσεισ χάριν, αἰσχρὸν τὰ μέν σε θεῖα πάντ’ ἐξειδέναι, τά τ’ ὄντα καὶ μέλλοντα, τὰ δὲ δίκαια μή. τήν τ’ ἀθλίαν ἔμ’, οἷσιν ἔγκειμαι κακοῖσ, ῥῦσαι, πάρεργον δοῦσα τοῦτο τῆσ τύχησ· Ἑλένην γὰρ οὐδεὶσ ὅστισ οὐ στυγεῖ βροτῶν· ἣ κλῄζομαι καθ’ Ἑλλάδ’ ὡσ προδοῦσ’ ἐμὸν πόσιν Φρυγῶν ᾤκησα πολυχρύσουσ δόμουσ. ἢν δ’ Ἑλλάδ’ ἔλθω κἀπιβῶ Σπάρτησ <πάλιν>, κλύοντεσ εἰσιδόντεσ ὡσ τέχναισ θεῶν ὤλοντ’, ἐγὼ δὲ προδότισ οὐκ ἄρ’ ἦ φίλων, πάλιν μ’ ἀνάξουσ’ ἐσ τὸ σῶφρον αὖθισ αὖ, ἑδνώσομαί τε θυγατέρ’, ἣν οὐδεὶσ γαμεῖ, τὴν δ’ ἐνθάδ’ ἐκλιποῦσ’ ἀλητείαν πικρὰν ὄντων ἐν οἴκοισ χρημάτων ὀνήσομαι. κεἰ μὲν θανὼν ὅδ’ ἐν πυρᾷ κατεσφάγη, πρόσω σφ’ ἀπόντα δακρύοισ ἂν ἠγάπων· νῦν δ’ ὄντα καὶ σωθέντ’ ἀφαιρεθήσομαι; μὴ δῆτα, παρθέν’, ἀλλά σ’ ἱκετεύω τόδε·

δὸσ τὴν χάριν μοι τήνδε καὶ μιμοῦ τρόπουσ πατρὸσ δικαίου· παισὶ γὰρ κλέοσ τόδε κάλλιστον, ὅστισ ἐκ πατρὸσ χρηστοῦ γεγὼσ ἐσ ταὐτὸν ἦλθε τοῖσ τεκοῦσι τοὺσ τρόπουσ. οἰκτρὸν μὲν οἱ παρόντεσ ἐν μέσῳ λόγοι, οἰκτρὰ δὲ καὶ σύ.

τοὺσ δὲ Μενέλεω ποθῶ λόγουσ ἀκοῦσαι τίνασ ἐρεῖ ψυχῆσ πέρι. ἐγὼ σὸν οὔτ’ ἂν προσπεσεῖν τλαίην γόνυ οὔτ’ ἂν δακρῦσαι βλέφαρα· τὴν Τροίαν γὰρ ἂν δειλοὶ γενόμενοι πλεῖστον αἰσχύνοιμεν ἄν. καίτοι λέγουσιν ὡσ πρὸσ ἀνδρὸσ εὐγενοῦσ ἐν ξυμφοραῖσι δάκρυ’ ἀπ’ ὀφθαλμῶν βαλεῖν. ἀλλ’ οὐχὶ τοῦτο τὸ καλόν, εἰ καλὸν τόδε, αἱρήσομαι ’γὼ πρόσθε τῆσ εὐψυχίασ. ἀλλ’, εἰ μὲν ἄνδρα σοι δοκεῖ σῷσαι ξένον ζητοῦντά γ’ ὀρθῶσ ἀπολαβεῖν δάμαρτ’ ἐμήν, ἀπόδοσ τε καὶ πρὸσ σῷσον· εἰ δὲ μὴ δοκεῖ, ἐγὼ μὲν οὐ νῦν πρῶτον ἀλλὰ πολλάκισ ἄθλιοσ ἂν εἰήν, σὺ δὲ γυνὴ κακὴ φανῇ. ἃ δ’ ἄξι’ ἡμῶν καὶ δίκαι’ ἡγούμεθα καὶ σῆσ μάλιστα καρδίασ ἀνθάψεται, λέξω τάδ’ ἀμφὶ μνῆμα σοῦ πατρὸσ πόθῳ· Ὦ γέρον, ὃσ οἰκεῖσ τόνδε λάινον τάφον, ἀπόδοσ, ἀπαιτῶ τὴν ἐμὴν δάμαρτά σε, ἣν Ζεὺσ ἔπεμψε δεῦρό σοι σῴζειν ἐμοί.

οἶδ’ οὕνεκ’ ἡμῖν οὔποτ’ ἀποδώσεισ θανών· ἀλλ’ ἥδε πατέρα νέρθεν ἀνακαλούμενον οὐκ ἀξιώσει τὸν πρὶν εὐκλεέστατον κακῶσ ἀκοῦσαι· κυρία γάρ ἐστι νῦν. ὦ νέρτερ’ Αἵδη, καὶ σὲ σύμμαχον καλῶ, ὃσ πόλλ’ ἐδέξω τῆσδ’ ἕκατι σώματα πεσόντα τὠμῷ φασγάνῳ, μισθὸν δ’ ἔχεισ·

ἢ νῦν ἐκείνουσ ἀπόδοσ ἐμψύχουσ πάλιν, ἢ τήνδε πατρὸσ εὐσεβοῦσ ἀνάγκασον κρείσσω φανεῖσαν τἀμά γ’ ἀποδοῦναι λέχη. εἰ δ’ ἐμὲ γυναῖκα τὴν ἐμὴν συλήσετε, ἅ σοι παρέλιπεν ἥδε τῶν λόγων, φράσω. ὁρ́κοισ κεκλῄμεθ’, ὡσ μάθῃσ, ὦ παρθένε, πρῶτον μὲν ἐλθεῖν διὰ μάχησ σῷ συγγόνῳ κἀκεῖνον ἢ ’μὲ δεῖ θανεῖν· ἁπλοῦσ λόγοσ. ἢν δ’ ἐσ μὲν ἀλκὴν μὴ πόδ’ ἀντιθῇ ποδί, λιμῷ δὲ θηρᾷ τύμβον ἱκετεύοντε νώ, κτανεῖν δέδοκται τήνδε μοι κἄπειτ’ ἐμὸν πρὸσ ἧπαρ ὦσαι δίστομον ξίφοσ τόδε τύμβου ’πὶ νώτοισ τοῦδ’, ἵν’ αἵματοσ ῥοαὶ τάφου καταστάζωσι· κεισόμεσθα δὲ νεκρὼ δύ’ ἑξῆσ τῷδ’ ἐπὶ ξεστῷ τάφῳ, ἀθάνατον ἄλγοσ σοί, ψόγοσ δὲ σῷ πατρί. οὐ γὰρ γαμεῖ τήνδ’ οὔτε σύγγονοσ σέθεν οὔτ’ ἄλλοσ οὐδείσ· ἀλλ’ ἐγώ σφ’ ἀπάξομαι, εἰ μὴ πρὸσ οἴκουσ δυνάμεθ’, ἀλλὰ πρὸσ νεκρούσ. τί ταῦτα;

δακρύοισ ἐσ τὸ θῆλυ τρεπόμενοσ ἐλεινὸσ ἦν ἂν μᾶλλον ἢ δραστήριοσ. κτεῖν’, εἰ δοκεῖ σοι· δυσκλεᾶσ γὰρ οὐ κτενεῖσ· μᾶλλόν γε μέντοι τοῖσ ἐμοῖσ πείθου λόγοισ, ἵν’ ᾖσ δικαία καὶ δάμαρτ’ ἐγὼ λάβω. ἐν σοὶ βραβεύειν, ὦ νεᾶνι, τοὺσ λόγουσ· οὕτω δὲ κρῖνον, ὡσ ἅπασιν ἁνδάνῃσ. ἐγὼ πέφυκά τ’ εὐσεβεῖν καὶ βούλομαι, φιλῶ τ’ ἐμαυτήν, καὶ κλέοσ τοὐμοῦ πατρὸσ οὐκ ἂν μιάναιμ’, οὐδὲ συγγόνῳ χάριν δοίην ἂν ἐξ ἧσ δυσκλεὴσ φανήσομαι.

ἔνεστι δ’ ἱερὸν τῆσ δίκησ ἐμοὶ μέγα ἐν τῇ φύσει· καὶ τοῦτο Νηρέωσ πάρα ἔχουσα σῴζειν, Μενέλεωσ, πειράσομαι. Ἥρᾳ δ’, ἐπείπερ βούλεταί σ’ εὐεργετεῖν, ἐσ ταὐτὸν οἴσω ψῆφον· ἡ Κύπρισ δ’ ἐμοὶ ἵλεωσ μὲν εἰή, ξυμβέβηκε δ’ οὐδαμοῦ· πειράσομαι δὲ παρθένοσ μένειν ἀεί. ἃ δ’ ἀμφὶ τύμβῳ τῷδ’ ὀνειδίζεισ πατρί, ἡμῖν ὅδ’ αὑτὸσ μῦθοσ. ἀδικοίημεν ἄν, εἰ μὴ ἀποδώσω· καὶ γὰρ ἂν κεῖνοσ βλέπων ἀπέδωκεν ἂν σοὶ τήνδ’ ἔχειν, ταύτῃ δὲ σέ. καὶ γὰρ τίσισ τῶνδ’ ἐστὶ τοῖσ τε νερτέροισ καὶ τοῖσ ἄνωθεν πᾶσιν ἀνθρώποισ·

ὁ νοῦσ τῶν κατθανόντων ζῇ μὲν οὔ, γνώμην δ’ ἔχει ἀθάνατον εἰσ ἀθάνατον αἰθέρ’ ἐμπεσών. ὡσ οὖν παραινῶ μὴ μακράν, σιγήσομαι ἅ μου καθικετεύσατ’, οὐδὲ μωρίᾳ ξύμβουλοσ ἔσομαι τῇ κασιγνήτου ποτέ. εὐεργετῶ γὰρ κεῖνον οὐ δοκοῦσ’ ὅμωσ, ἐκ δυσσεβείασ ὅσιον εἰ τίθημί νιν. αὐτοὶ μὲν οὖν ὁδόν τιν’ ἐξευρίσκετε, ἐγὼ δ’ ἀποστᾶσ’ ἐκποδὼν σιγήσομαι. ἐκ τῶν θεῶν δ’ ἄρχεσθε χἱκετεύετε τὴν μέν σ’ ἐᾶσαι πατρίδα νοστῆσαι Κύπριν, Ἥρασ δὲ τὴν ἔννοιαν ἐν ταὐτῷ μένειν ἣν ἐσ σὲ καὶ σὸν πόσιν ἔχει σωτηρίασ. σὺ δ’, ὦ θανών μοι πάτερ, ὅσον γ’ ἐγὼ σθένω, οὔποτε κεκλήσῃ δυσσεβὴσ ἀντ’ εὐσεβοῦσ. οὐδείσ ποτ’ εὐτύχησεν ἔκδικοσ γεγώσ, ἐν τῷ δικαίῳ δ’ ἐλπίδεσ σωτηρίασ. Μενέλαε, πρὸσ μὲν παρθένου σεσῴσμεθα·

τοὐνθένδε δὴ σὲ τοὺσ λόγουσ φέροντα χρὴ κοινὴν ξυνάπτειν μηχανὴν σωτηρίασ. ἄκουε δή νυν· χρόνιοσ εἶ κατὰ στέγασ καὶ συντέθραψαι προσπόλοισι βασιλέωσ. τί τοῦτ’ ἔλεξασ; ἐσφέρεισ γὰρ ἐλπίδασ ὡσ δή τι δράσων χρηστὸν ἐσ κοινόν γε νῷν. πείσειασ ἄν τιν’ οἵτινεσ τετραζύγων ὄχων ἀνάσσουσ’, ὥστε νῷν δοῦναι δίφρουσ; πείσαιμ’ <ἄν>· ἀλλὰ τίνα φυγὴν φευξούμεθα πεδίων ἄπειροι βαρβάρου τ’ ὄντεσ χθονόσ; ἀδύνατον εἶπασ. φέρε, τί δ’, εἰ κρυφθεὶσ δόμοισ κτάνοιμ’ ἄνακτα τῷδε διστόμῳ ξίφει; οὐκ ἄν σ’ ἀνάσχοιτ’ οὐδὲ σιγήσειεν ἂν μέλλοντ’ ἀδελφὴ σύγγονον κατακτενεῖν. ἀλλ’ οὐδὲ μὴν ναῦσ ἔστιν ᾗ σωθεῖμεν ἂν φεύγοντεσ· ἣν γὰρ εἴχομεν θάλασσ’ ἔχει. ἄκουσον, ἤν τι καὶ γυνὴ λέξῃ σοφόν. βούλῃ λέγεσθαι, μὴ θανών, λόγῳ θανεῖν; κακὸσ μὲν ὄρνισ· εἰ δὲ κερδανῶ, λέγειν ἕτοιμόσ εἰμι μὴ θανὼν λόγῳ θανεῖν. καὶ μὴν γυναικείοισ σ’ ἂν οἰκτισαίμεθα κουραῖσι καὶ θρήνοισι πρὸσ τὸν ἀνόσιον. σωτηρίασ δὲ τοῦτ’ ἔχει τί νῷν ἄκοσ; παλαιότησ γὰρ τῷ λόγῳ γ’ ἔνεστί τισ. ὡσ δὴ θανόντα σ’ ἐνάλιον κενῷ τάφῳ θάψαι τύραννον τῆσδε γῆσ αἰτήσομαι. καὶ δὴ παρεῖκεν· εἶτα πῶσ ἄνευ νεὼσ σωθησόμεσθα κενοταφοῦντ’ ἐμὸν δέμασ; δοῦναι κελεύσω πορθμίδ’, ᾗ καθήσομαι κόσμον τάφῳ σῷ πελαγίουσ ἐσ ἀγκάλασ. ὡσ εὖ τόδ’ εἶπασ πλὴν ἕν· εἰ χέρσῳ ταφὰσ θεῖναι κελεύσει σ’, οὐδὲν ἡ σκῆψισ φέρει. ἀλλ’ οὐ νομίζειν φήσομεν καθ’ Ἑλλάδα χέρσῳ καλύπτειν τοὺσ θανόντασ ἐναλίουσ. τοῦτ’ αὖ κατορθοῖσ·

εἶτ’ ἐγὼ συμπλεύσομαι καὶ συγκαθήσω κόσμον ἐν ταὐτῷ σκάφει. σὲ καὶ παρεῖναι δεῖ μάλιστα τούσ τε σοὺσ πλωτῆρασ οἵπερ ἔφυγον ἐκ ναυαγίασ. καὶ μὴν ἐάνπερ ναῦν ἐπ’ ἀγκύρασ λάβω, ἀνὴρ παρ’ ἄνδρα στήσεται ξιφηφόροσ. σὲ χρὴ βραβεύειν πάντα· πόμπιμοι μόνον λαίφει πνοαὶ γένοιντο καὶ νεὼσ δρόμοσ. ἔσται· πόνουσ γὰρ δαίμονεσ παύσουσί μου. ἀτὰρ θανόντα τοῦ μ’ ἐρεῖσ πεπυσμένη; σοῦ· καὶ μόνοσ γε φάσκε διαφυγεῖν μόρον Ἀτρέωσ πλέων σὺν παιδὶ καὶ θανόνθ’ ὁρᾶν. καὶ μὴν τάδ’ ἀμφίβληστρα σώματοσ ῥάκη ξυμμαρτυρήσει ναυτικῶν ἐρειπίων. ἐσ καιρὸν ἦλθε, τότε δ’ ἄκαιρ’ ἀπώλλυτο· τὸ δ’ ἄθλιον κεῖν’ εὐτυχὲσ τάχ’ ἂν πέσοι. πότερα δ’ ἐσ οἴκουσ σοὶ συνεισελθεῖν με χρὴ ἢ πρὸσ τάφῳ τῷδ’ ἥσυχοι καθώμεθα; αὐτοῦ μέν’· ἢν γὰρ καί τι πλημμελέσ σε δρᾷ, τάφοσ σ’ ὅδ’ ἂν ῥύσαιτο φάσγανόν τε σόν. ἐγὼ δ’ ἐσ οἴκουσ βᾶσα βοστρύχουσ τεμῶ πέπλων τε λευκῶν μέλανασ ἀνταλλάξομαι παρῇδί τ’ ὄνυχα φόνιον ἐμβαλῶ χροόσ. μέγασ γὰρ ἁγών, καὶ βλέπω δύο ῥοπάσ· ἢ γὰρ θανεῖν δεῖ μ’, ἢν ἁλῶ τεχνωμένη, ἢ πατρίδα τ’ ἐλθεῖν καὶ σὸν ἐκσῷσαι δέμασ. ὦ πότνι’ ἣ Δίοισιν ἐν λέκτροισ πίτνεισ Ἥρα, δύ’ οἰκτρὼ φῶτ’ ἀνάψυξον πόνων, αἰτούμεθ’ ὀρθὰσ ὠλένασ πρὸσ οὐρανὸν ῥίπτονθ’, ἵν’ οἰκεῖσ ἀστέρων ποικίλματα.

σύ θ’, ἣ ’πὶ τὠμῷ κάλλοσ ἐκτήσω γάμῳ, κόρη Διώνησ Κύπρι, μή μ’ ἐξεργάσῃ. ἅλισ δὲ λύμησ ἥν μ’ ἐλυμήνω πάροσ τοὔνομα παρασχοῦσ’, οὐ τὸ σῶμ’, ἐν βαρβάροισ. θανεῖν δ’ ἐάσόν μ’, εἰ κατακτεῖναι θέλεισ, ἐν γῇ πατρῴᾳ. τί ποτ’ ἄπληστοσ εἶ κακῶν, ἔρωτασ ἀπάτασ δόλιά τ’ ἐξευρήματα ἀσκοῦσα φίλτρα θ’ αἱματηρὰ δωμάτων; εἰ δ’ ἦσθα μετρία, τἄλλα γ’ ἡδίστη θεῶν πέφυκασ ἀνθρώποισιν· οὐκ ἄλλωσ λέγω.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, Helen, episode, dialogue

(에우리피데스, Helen, episode, dialogue)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION