Aristotle, Lyric-Scene, iambics

καὶ μὴν ἀκοῦσαί γ’ ἄξιον τῶν πραγμάτων. εὐθὺσ γὰρ αὐτοῦ κατόπιν ἐνθένδ’ ἱέμην· ὁ δ’ ἄρ’ ἔνδον ἐλασίβροντ’ ἀναρρηγνὺσ ἔπη τερατευόμενοσ ἤρειδε κατὰ τῶν ἱππέων, κρημνοὺσ ἐρείδων καὶ ξυνωμότασ λέγων πιθανώταθ’· ἡ βουλὴ δ’ ἅπασ’ ἀκροωμένη ἐγένεθ’ ὑπ’ αὐτοῦ ψευδατραφάξυοσ πλέα, κἄβλεψε νᾶπυ καὶ τὰ μέτωπ’ ἀνέσπασεν. κἄγωγ’ ὅτε δὴ γ’νων ἐνδεχομένην τοὺσ λόγουσ καὶ τοῖσ φενακισμοῖσιν ἐξαπατωμένην, ἄγε δὴ Σκίταλοι καὶ Φένακεσ, ἦν δ’ ἐγώ, Βερέσχεθοί τε καὶ Κόβαλοι καὶ Μόθων, ἀγορά τ’ ἐν ᾗ παῖσ ὢν ἐπαιδεύθην ἐγώ, νῦν μοι φράσοσ καὶ γλῶτταν εὔπορον δότε φωνήν τ’ ἀναιδῆ. ταῦτα φροντίζοντί μοι ἐκ δεξιᾶσ ἀπέπαρδε καταπύγων ἀνήρ. κἀγὼ προσέκυσα· κᾆτα τῷ πρωκτῷ θενὼν τὴν κιγκλίδ’ ἐξήραξα κἀναχανὼν μέγα ἀνέκραγον· ὦ βουλὴ λόγουσ ἀγαθοὺσ φέρων εὐαγγελίσασθαι πρῶτον ὑμῖν βούλομαι· ἐξ οὗ γὰρ ἡμῖν ὁ πόλεμοσ κατερράγη, οὐπώποτ’ ἀφύασ εἶδον ἀξιωτέρασ. τῶν δ’ εὐθέωσ τὰ πρόσωπα διεγαλήνισεν· εἶτ’ ἐστεφάνουν μ’ εὐαγγέλια· κἀγὼ φρασα αὐτοῖσ ἀπόρρητον ποιησάμενοσ ταχύ, ἵνα τὰσ ἀφύασ ὠνοῖντο πολλὰσ τοὐβολοῦ, τῶν δημιουργῶν ξυλλαβεῖν τὰ τρύβλια. οἱ δ’ ἀνεκρότησαν καὶ πρὸσ ἔμ’ ἐκεχήνεσαν. ὁ δ’ ὑπονοήσασ ὁ Παφλαγών, εἰδὼσ ἄρα οἶσ ἥδεθ’ ἡ βουλὴ μάλιστα ῥήμασιν, γνώμην ἔλεξεν· ἄνδρεσ, ἤδη μοι δοκεῖ ἐπὶ συμφοραῖσ ἀγαθαῖσιν εἰσηγγελμέναισ εὐαγγέλια θύειν ἑκατὸν βοῦσ τῇ θεῷ. ἐπένευσεν εἰσ ἐκεῖνον ἡ βουλὴ πάλιν. κἄγωγ’ ὅτε δὴ γ’νων τοῖσ βολίτοισ ἡττημένοσ, διακοσίαισι βουσὶν ὑπερηκόντισα, τῇ δ’ Ἀγροτέρᾳ κατὰ χιλιῶν παρῄνεσα εὐχὴν ποιήσασθαι χιμάρων εἰσ αὔριον, αἱ τριχίδεσ εἰ γενοίαθ’ ἑκατὸν τοὐβολοῦ. ἐκαραδόκησεν εἰσ ἔμ’ ἡ βουλὴ πάλιν. ὁ δὲ ταῦτ’ ἀκούσασ ἐκπλαγεὶσ ἐφληνάφα. κᾆθ’ εἷλκον αὐτὸν οἱ πρυτάνεισ χοἰ τοξόται. οἱ δ’ ἐθορύβουν περὶ τῶν ἀφύων ἑστηκότεσ· ὁ δ’ ἠντεβόλει γ’ αὐτοὺσ ὀλίγον μεῖναι χρόνον, ἵν’ ἅτθ’ ὁ κῆρυξ οὑκ Λακεδαίμονοσ λέγει πύθησθ’, ἀφῖκται γὰρ περὶ σπονδῶν, λέγων. οἱ δ’ ἐξ ἑνὸσ στόματοσ ἅπαντεσ ἀνέκραγον· νυνὶ περὶ σπονδῶν; ἐπειδή γ’ ὦ μέλε ᾔσθοντο τὰσ ἀφύασ παρ’ ἡμῖν ἀξίασ. οὐ δεόμεθα σπονδῶν· ὁ πόλεμοσ ἑρπέτω. ἐκεκράγεσάν τε τοὺσ πρυτάνεισ ἀφιέναι· εἶθ’ ὑπερεπήδων τοὺσ δρυφάκτουσ πανταχῇ. ἐγὼ δὲ τὰ κορίανν’ ἐπριάμην ὑποδραμὼν ἅπαντα τά τε γήτεἰ ὅσ’ ἦν ἐν τἀγορᾷ· ἔπειτα ταῖσ ἀφύαισ ἐδίδουν ἡδύσματα ἀποροῦσιν αὐτοῖσ προῖκα κἀχαριζόμην. οἱ δ’ ὑπερεπῄνουν ὑπερεπύππαζόν τέ με ἅπαντεσ οὕτωσ ὥστε τὴν βουλὴν ὅλην ὀβολοῦ κοριάννοισ ἀναλαβὼν ἐλήλυθα.