헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΜεμοραβ́4́03́

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Δ, chapter 3)

τὸ μὲν οὖν λεκτικοὺσ καὶ πρακτικοὺσ καὶ μηχανικοὺσ γίγνεσθαι τοὺσ συνόντασ οὐκ ἔσπευδεν, ἀλλὰ πρότερον τούτων ᾤετο χρῆναι σωφροσύνην αὐτοῖσ ἐγγενέσθαι. τοὺσ γὰρ ἄνευ τοῦ σωφρονεῖν ταῦτα δυναμένουσ ἀδικωτέρουσ τε καὶ δυνατωτέρουσ κακουργεῖν ἐνόμιζεν εἶναι. πρῶτον μὲν δὴ περὶ θεοὺσ ἐπειρᾶτο σώφρονασ ποιεῖν τοὺσ συνόντασ.

ἄλλοι μὲν οὖν αὐτῷ πρὸσ ἄλλουσ οὕτωσ ὁμιλοῦντι παραγενόμενοι διηγοῦντο· ἐγὼ δέ, ὅτε πρὸσ Εὐθύδημον τοιάδε διελέγετο, παρεγενόμην. εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Εὐθύδημε, ἤδη ποτέ σοι ἐπῆλθεν ἐνθυμηθῆναι ὡσ ἐπιμελῶσ οἱ θεοὶ ὧν οἱ ἄνθρωποι δέονται κατεσκευάκασι;

καὶ ὅσ, μὰ τὸν Δί’, ἔφη, οὐκ ἔμοιγε. ἀλλ’ οἶσθά γ’, ἔφη, ὅτι πρῶτον μὲν φωτὸσ δεόμεθα, ὃ ἡμῖν οἱ θεοὶ παρέχουσι; νὴ Δί’, ἔφη, ὅ γ’ εἰ μὴ εἴχομεν, ὅμοιοι τοῖσ τυφλοῖσ ἂν ἦμεν ἕνεκά γε τῶν ἡμετέρων ὀφθαλμῶν. ἀλλὰ μὴν καὶ ἀναπαύσεώσ γε δεομένοισ ἡμῖν νύκτα παρέχουσι κάλλιστον ἀναπαυτήριον. πάνυ γ’, ἔφη, καὶ τοῦτο χάριτοσ ἄξιον.

οὐκοῦν καὶ ἐπειδὴ ὁ μὲν ἥλιοσ φωτεινὸσ ὢν τάσ τε ὡρ́ασ τῆσ ἡμέρασ ἡμῖν καὶ τἆλλα πάντα σαφηνίζει, ἡ δὲ νὺξ διὰ τὸ σκοτεινὴ εἶναι ἀσαφεστέρα ἐστίν, ἄστρα ἐν τῇ νυκτὶ ἀνέφηναν, ἃ ἡμῖν τῆσ νυκτὸσ τὰσ ὡρ́ασ ἐμφανίζει, καὶ διὰ τοῦτο πολλὰ ὧν δεόμεθα πράττομεν; ἔστι ταῦτα, ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἥ γε σελήνη οὐ μόνον τῆσ νυκτόσ, ἀλλὰ καὶ τοῦ μηνὸσ τὰ μέρη φανερὰ ἡμῖν ποιεῖ. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.

τὸ δ’, ἐπεὶ τροφῆσ δεόμεθα, ταύτην ἡμῖν ἐκ τῆσ γῆσ ἀναδιδόναι καὶ ὡρ́ασ ἁρμοττούσασ πρὸσ τοῦτο παρέχειν, αἳ ἡμῖν οὐ μόνον ὧν δεόμεθα πολλὰ καὶ παντοῖα παρασκευάζουσιν, ἀλλὰ καὶ οἷσ εὐφραινόμεθα; πάνυ, ἔφη, καὶ ταῦτα φιλάνθρωπα.

τὸ δὲ καὶ ὕδωρ ἡμῖν παρέχειν οὕτω πολλοῦ ἄξιον, ὥστε συμφύειν τε καὶ συναύξειν τῇ γῇ καὶ ταῖσ ὡρ́αισ πάντα τὰ χρήσιμα ἡμῖν, συντρέφειν δὲ καὶ αὐτοὺσ ἡμᾶσ καὶ μιγνύμενον πᾶσι τοῖσ τρέφουσιν ἡμᾶσ εὐκατεργαστότερά τε καὶ ὠφελιμώτερα καὶ ἡδίω ποιεῖν αὐτά, καὶ ἐπειδὴ πλείστου δεόμεθα τούτου, ἀφθονέστατον αὐτὸ παρέχειν ἡμῖν; καὶ τοῦτο, ἔφη, προνοητικόν. τὸ δὲ καὶ τὸ πῦρ πορίσαι ἡμῖν, ἐπίκουρον μὲν ψύχουσ, ἐπίκουρον δὲ σκότουσ, συνεργὸν δὲ πρὸσ πᾶσαν τέχνην καὶ πάντα ὅσα ὠφελείασ ἕνεκα ἄνθρωποι κατασκευάζονται;

ὡσ γὰρ συνελόντι εἰπεῖν οὐδὲν ἀξιόλογον ἄνευ πυρὸσ ἄνθρωποι τῶν πρὸσ τὸν βίον χρησίμων κατασκευάζονται. ὑπερβάλλει, ἔφη, καὶ τοῦτο φιλανθρωπίᾳ. τὸ δὲ τὸν ἥλιον, ἐπειδὰν ἐν χειμῶνι τράπηται, προσιέναι τὰ μὲν ἁδρύνοντα, τὰ δὲ ξηραίνοντα, ὧν καιρὸσ διελήλυθε, καὶ ταῦτα διαπραξάμενον μηκέτι ἐγγυτέρω προσιέναι, ἀλλ’ ἀποτρέπεσθαι φυλαττόμενον μή τι ἡμᾶσ μᾶλλον τοῦ δέοντοσ θερμαίνων βλάψῃ, καὶ ὅταν αὖ πάλιν ἀπιὼν γένηται ἔνθα καὶ ἡμῖν δῆλόν ἐστιν ὅτι, εἰ προσωτέρω ἄπεισιν, ἀποπαγησόμεθα ὑπὸ τοῦ ψύχουσ, πάλιν αὖ τρέπεσθαι καὶ προσχωρεῖν, καὶ ἐνταῦθα τοῦ οὐρανοῦ ἀναστρέφεσθαι ἔνθα ὢν μάλιστ’ <ἂν> ἡμᾶσ ὠφελοίη;

νὴ τὸν Δί’, ἔφη, καὶ ταῦτα παντάπασιν ἐοίκεν ἀνθρώπων ἕνεκα γιγνομένοισ. τὸ δ’, ἐπειδὴ καὶ τοῦτο φανερὸν ὅτι οὐκ ἂν ὑπενέγκαιμεν οὔτε τὸ καῦμα οὔτε τὸ ψῦχοσ, εἰ ἐξαπίνησ γίγνοιτο, οὕτω μὲν κατὰ μικρὸν προσιέναι τὸν ἥλιον, οὕτω δὲ κατὰ μικρὸν ἀπιέναι, ὥστε λανθάνειν ἡμᾶσ εἰσ ἑκάτερα τὰ ἰσχυρότατα καθισταμένουσ;

ἐγὼ μέν, ἔφη ὁ Εὐθύδημοσ, ἤδη τοῦτο σκοπῶ, εἰ ἄρα τί ἐστι τοῖσ θεοῖσ ἔργον ἢ ἀνθρώπουσ θεραπεύειν· ἐκεῖνο δὲ μόνον ἐμποδίζει με, ὅτι καὶ τἆλλα ζῷα τούτων μετέχει. οὐ γὰρ καὶ τοῦτ’, ἔφη ὁ Σωκράτησ, φανερὸν ὅτι καὶ ταῦτα ἀνθρώπων ἕνεκα γίγνεταί τε καὶ ἀνατρέφεται;

τί γὰρ ἄλλο ζῷον αἰγῶν τε καὶ οἰῶν καὶ βοῶν καὶ ἵππων καὶ ὄνων καὶ τῶν ἄλλων ζῴων τοσαῦτα ἀγαθὰ ἀπολαύει ὅσα ἄνθρωποι; ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ, πλείω <ἢ> τῶν φυτῶν· τρέφονται γοῦν καὶ χρηματίζονται οὐδὲν ἧττον ἀπὸ τούτων ἢ ἀπ’ ἐκείνων· πολὺ δὲ γένοσ ἀνθρώπων τοῖσ μὲν ἐκ τῆσ γῆσ φυομένοισ εἰσ τροφὴν οὐ χρῆται, ἀπὸ δὲ βοσκημάτων γάλακτι καὶ τυρῷ καὶ κρέασι τρεφόμενοι ζῶσι· πάντεσ δὲ τιθασεύοντεσ καὶ δαμάζοντεσ τὰ χρήσιμα τῶν ζῴων εἴσ τε πόλεμον καὶ εἰσ ἄλλα πολλὰ συνεργοῖσ χρῶνται. ὁμογνωμονῶ σοι καὶ τοῦτ’, ἔφη· ὁρῶ γὰρ αὐτῶν καὶ τὰ πολὺ ἰσχυρότερα ἡμῶν οὕτωσ ὑποχείρια γιγνόμενα τοῖσ ἀνθρώποισ ὥστε χρῆσθαι αὐτοῖσ ὅ τι ἂν βούλωνται. τὸ δ’, ἐπειδὴ πολλὰ μὲν καλὰ καὶ ὠφέλιμα, διαφέροντα δὲ ἀλλήλων ἐστί, προσθεῖναι τοῖσ ἀνθρώποισ αἰσθήσεισ ἁρμοττούσασ πρὸσ ἕκαστα, δι’ ὧν ἀπολαύομεν πάντων τῶν ἀγαθῶν·

τὸ δὲ καὶ λογισμὸν ἡμῖν ἐμφῦσαι, ᾧ περὶ ὧν αἰσθανόμεθα λογιζόμενοί τε καὶ μνημονεύοντεσ καταμανθάνομεν ὅπῃ ἕκαστα συμφέρει, καὶ πολλὰ μηχανώμεθα, δι’ ὧν τῶν τε ἀγαθῶν ἀπολαύομεν καὶ τὰ κακὰ ἀλεξόμεθα· τὸ δὲ καὶ ἑρμηνείαν δοῦναι, δι’ ἧσ πάντων τῶν ἀγαθῶν μεταδίδομέν τε ἀλλήλοισ διδάσκοντεσ καὶ κοινωνοῦμεν καὶ νόμουσ τιθέμεθα καὶ πολιτευόμεθα;

παντάπασιν ἐοίκασιν, ὦ Σώκρατεσ, οἱ θεοὶ πολλὴν τῶν ἀνθρώπων ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι. τὸ δὲ καί, ᾗ ἀδυνατοῦμεν τὰ συμφέροντα προνοεῖσθαι ὑπὲρ τῶν μελλόντων, ταύτῃ αὐτοὺσ ἡμῖν συνεργεῖν, διὰ μαντικῆσ τοῖσ πυνθανομένοισ φράζοντασ τὰ ἀποβησόμενα καὶ διδάσκοντασ ᾗ ἂν ἄριστα γίγνοιτο; σοὶ δ’, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ἐοίκασιν ἔτι φιλικώτερον ἢ τοῖσ ἄλλοισ χρῆσθαι, εἴ γε μηδὲ ἐπερωτώμενοι ὑπὸ σοῦ προσημαίνουσί σοι ἅ τε χρὴ ποιεῖν καὶ ἃ μή. ὅτι δέ γε ἀληθῆ λέγω, καὶ σὺ γνώσῃ, ἂν μὴ ἀναμένῃσ ἑώσ ἂν τὰσ μορφὰσ τῶν θεῶν ἴδῃσ, ἀλλ’ ἐξαρκῇ σοι τὰ ἔργα αὐτῶν ὁρῶντι σέβεσθαι καὶ τιμᾶν τοὺσ θεούσ.

ἐννόει δὲ ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ θεοὶ οὕτωσ ὑποδεικνύουσιν· οἵ τε γὰρ ἄλλοι ἡμῖν τἀγαθὰ διδόντεσ οὐδὲν τούτων εἰσ τὸ ἐμφανὲσ ἰόντεσ διδόασι, καὶ ὁ τὸν ὅλον κόσμον συντάττων τε καὶ συνέχων, ἐν ᾧ πάντα καλὰ καὶ ἀγαθά ἐστι, καὶ ἀεὶ μὲν χρωμένοισ ἀτριβῆ τε καὶ ὑγιᾶ καὶ ἀγήρατα παρέχων, θᾶττον δὲ νοήματοσ ὑπηρετοῦντα ἀναμαρτήτωσ, οὗτοσ τὰ μέγιστα μὲν πράττων ὁρᾶται, τάδε δὲ οἰκονομῶν ἀόρατοσ ἡμῖν ἐστιν. ἐννόει δ’ ὅτι καὶ ὁ πᾶσι φανερὸσ δοκῶν εἶναι Ἥλιοσ οὐκ ἐπιτρέπει τοῖσ ἀνθρώποισ ἑαυτὸν ἀκριβῶσ ὁρᾶν, ἀλλ’, ἐάν τισ αὐτὸν ἀναιδῶσ ἐγχειρῇ θεάσασθαι, τὴν ὄψιν ἀφαιρεῖται.

καὶ τοὺσ ὑπηρέτασ δὲ τῶν θεῶν εὑρήσεισ ἀφανεῖσ ὄντασ· κεραυνόσ τε γὰρ ὅτι μὲν ἄνωθεν ἀφίεται, δῆλον, καὶ ὅτι οἷσ ἂν ἐντύχῃ πάντων κρατεῖ, ὁρᾶται δ’ οὔτ’ ἐπιὼν οὔτ’ ἐγκατασκήψασ οὔτε ἀπιών· καὶ ἄνεμοι αὐτοὶ μὲν οὐχ ὁρῶνται, ἃ δὲ ποιοῦσι φανερὰ ἡμῖν ἐστι, καὶ προσιόντων αὐτῶν αἰσθανόμεθα. ἀλλὰ μὴν καὶ ἀνθρώπου γε ψυχή, ἥ, εἴπερ τι καὶ ἄλλο τῶν ἀνθρωπίνων, τοῦ θείου μετέχει, ὅτι μὲν βασιλεύει ἐν ἡμῖν, φανερόν, ὁρᾶται δὲ οὐδ’ αὐτή. ἃ χρὴ κατανοοῦντα μὴ καταφρονεῖν τῶν ἀοράτων, ἀλλ’ ἐκ τῶν γιγνομένων τὴν δύναμιν αὐτῶν καταμανθάνοντα τιμᾶν τὸ δαιμόνιον. ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατεσ, ἔφη ὁ Εὐθύδημοσ, ὅτι μὲν οὐδὲ μικρὸν ἀμελήσω τοῦ δαιμονίου, σαφῶσ οἶδα·

ἐκεῖνο δὲ ἀθυμῶ, ὅτι μοι δοκεῖ τὰσ τῶν θεῶν εὐεργεσίασ οὐδ’ ἂν εἷσ ποτε ἀνθρώπων ἀξίαισ χάρισιν ἀμείβεσθαι. ἀλλὰ μὴ τοῦτο ἀθύμει, ἔφη, ὦ Εὐθύδημε·

ὁρᾷσ γὰρ ὅτι ὁ ἐν Δελφοῖσ θεόσ, ὅταν τισ αὐτὸν ἐπερωτᾷ πῶσ ἂν τοῖσ θεοῖσ χαρίζοιτο, ἀποκρίνεται· νόμῳ πόλεωσ· νόμοσ δὲ δήπου πανταχοῦ ἐστι κατὰ δύναμιν ἱεροῖσ θεοὺσ ἀρέσκεσθαι. πῶσ οὖν ἄν τισ κάλλιον καὶ εὐσεβέστερον τιμῴη θεοὺσ ἤ, ὡσ αὐτοὶ κελεύουσιν, οὕτω ποιῶν; ἀλλὰ χρὴ τῆσ μὲν δυνάμεωσ μηδὲν ὑφίεσθαι·

ὅταν γάρ τισ τοῦτο ποιῇ, φανερὸσ δήπου ἐστὶ τότε οὐ τιμῶν θεούσ. χρὴ οὖν μηδὲν ἐλλείποντα κατὰ δύναμιν τιμᾶν τοὺσ θεοὺσ θαρρεῖν τε καὶ ἐλπίζειν τὰ μέγιστα ἀγαθά. οὐ γὰρ παρ’ ἄλλων γ’ ἄν τισ μείζω ἐλπίζων σωφρονοίη ἢ παρὰ τῶν τὰ μέγιστα ὠφελεῖν δυναμένων, οὐδ’ ἂν ἄλλωσ μᾶλλον ἢ εἰ τούτοισ ἀρέσκοι· ἀρέσκοι δὲ πῶσ ἂν μᾶλλον ἢ εἰ ὡσ μάλιστα πείθοιτο αὐτοῖσ; τοιαῦτα μὲν δὴ λέγων τε καὶ αὐτὸσ ποιῶν εὐσεβεστέρουσ τε καὶ σωφρονεστέρουσ τοὺσ συνόντασ παρεσκεύαζεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Δ, chapter 3

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Δ, chapter 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION