헬라어 문장 검색 - ΥνκνοώΓρεεκΑν́2́001́

(작자 미상, Greek Anthology, book 2, chapter 1)

ἔκφρασισ τῶν ἀγαλμάτων τῶν εἰσ τὸ δημόσιον γυμνάσιον τοῦ ἐπικαλουμένου Ζευξίππου. Δηΐφοβοσ μὲν πρῶτοσ ἐυγλύπτῳ ἐπὶ βωμῷ ἵστατο, τολμήεισ, κεκορυθμένοσ, ὄβριμοσ ἡρ́ωσ, τοῖοσ ἐών, οἱο͂́σ περ ἐπορνυμένῳ Μενελάῳ περθομένων ἤντησεν ἑῶν προπάροιθε μελάθρων. ἵστατο δὲ προβιβῶντι πανείκελοσ·

εὖ δ’ ἐπὶ κόσμῳ δόχμιοσ ἦν, μανίῃ δὲ κεκυφότα νῶτα συνέλκων δριμὺ μένοσ ξυνάγειρεν· ἕλισσε δὲ φέγγοσ ὀπωπῆσ, οἱᾶ́ τε δυσμενέων μερόπων πεφυλαγμένοσ ὁρμήν. λαιῇ μὲν σάκοσ εὐρὺ προΐσχετο, δεξιτερῇ δὲ φάσγανον ὑψόσ1’ ἀείρεν ἔμελλε δὲ μαινομένη χείρ ἀνέροσ ἀντιβίοιο κατὰ χροὸσ ἀο͂ρ ἐλάσσαι· ἀλλ’ οὐ χαλκὸν ἔθηκε φύσισ πειθήμονα λύσσῃ.

Κεκροπίδησ δ’ ἤστραπτε, νοήμονοσ ἄνθεμα Πειθοῦσ, Αἰσχίνησ· λασίησ δὲ συνείρυε κύκλα παρειῆσ, οἱᾶ πολυτροχάλοισιν ἀεθλεύων ἀγορῇσιν στείνετο γὰρ πυκινῇσι μεληδόσιν. ἄγχι δ’ ἐκείνου ἠε͂ν Ἀριστοτέλησ, σοφίησ πρόμοσ·

ἱστάμενοσ δὲ χεῖρε περιπλέγδην συνεέργαθεν, οὐδ’ ἐνὶ χαλκῷ ἀφθόγγῳ φρένασ εἶχεν ἀεργέασ, ἀλλ’ ἔτι βουλὴν σκεπτομένῳ μὲν ἐίκτο· συνιστάμεναι δὲ παρειαὶ ἀνέροσ ἀμφιέλισσαν ἐμαντεύοντο μενοινήν, καὶ τροχαλαὶ σήμαινον ἀολλέα μῆτιν ὀπωπαί.

καὶ Παιανιέων δημηγόροσ ἔπρεπε σάλπιγξ, ῥήτρησ εὐκελάδοιο πατὴρ σοφόσ, ὁ πρὶν Ἀθήναισ πειθοῦσ θελξινόοιο νοήμονα πυρσὸν ἀνάψασ. ἀλλ’ οὐκ ἠρεμέων διεφαίνετο, πυκνὰ δὲ βουλὴν ἐστρώφα, πυκινὴν γὰρ ἐείδετο μῆτιν ἑλίσσειν, οἱᾶ κατ’ εὐόπλων τεθοωμένοσ Ἠμαθιήων.

ἦ τάχα κεν κοτέων τροχαλὴν ἐφθέγγετο φωνήν, ἄπνοον αὐδήεντα τιθεὶσ τύπον ἀλλὰ ἑ τέχνη χαλκείησ ἐπέδησεν ὑπὸ σφραγῖδα σιωπῆσ. ἵστατο δ’ Εὐρίποιο φερώνυμοσ· ὡσ δὲ δοκεύω, λάθρῃ ὑπὸ κραδίην τραλικαῖσ ὡμίλεε Μούσαισ, ἔργα σαοφροσύνησ διανεύμενοσ·

ἦν γὰρ ἰδέσθαι οἱᾶ̀ τέ που θυμέλῃσιν ἐν Ἀτθίσι θύρσα τινάσσων. δάφνῃ μὲν πλοκαμῖδα Παλαίφατοσ ἔπρεπε μάντισ στεψάμενοσ, δόκεεν δὲ χέειν μαντώδεα φωνήν.

Ἡσίοδοσ δ’ Ἀσκραῖοσ ὀρειάσιν εἴδετο Μούσαισ φθεγγόμενοσ, χαλκὸν δὲ βιάζετο θυιάδι λύσσῃ, ἔνθεον ἱμείρων ἀνάγειν μέλοσ. ἐγγύθι δ’ αὐτοῦ μαντιπόλοσ πάλιν ἄλλοσ ἐήν Φοιβηίδι δάφνῃ κοσμηθεὶσ Πολύειδοσ·

ἀπὸ στομάτων δὲ τινάξαι ἤθελε μὲν κελάδημα θεοπρόπον ἀλλὰ ἑ τέχνη δεσμῷ ἀφωνήτῳ κατερήτυεν. οὐδὲ σὺ μολπῆσ εὔνασασ ἁβρὸν ἔρωτα, Σιμωνίδη, ἀλλ’ ἔτι χορδῆσ ἱμείρεισ, ἱερὴν δὲ λύρην οὐ χερσὶν ἀράσσεισ. ὤφελεν ὁ πλάσσασ σε, Σιμωνίδη, ὤφελε χαλκῷ συγκεράσαι μέλοσ ἡδύ·

σὲ δ’ ἂν καὶ χαλκὸσ ἀναυδὴσ αἰδόμενοσ, ῥυθμοῖσι λύρησ ἀντήχεε μολπήν. ἦν μὲν Ἀναξιμένησ νοερὸσ σοφόσ·

ἐν δὲ μενοινῇ δαιμονίησ ἐλέλιζε νοήματα ποικίλα βουλῆσ. Θεστορίδησ δ’ ἄρα μάντισ ἐύσκοποσ ἵστατο Κάλχασ, οἱᾶ́ τε θεσπίζων, ἐδόκει δέ τε θέσφατα κεύθειν, ἢ στρατὸν οἰκτείρων Ἑλλήνιον, ἢ ἔτι θυμῷ δειμαίνων βασιλῆα πολυχρύσοιο Μυκήνησ. Δέρκεό μοι σκύμνον πτολιπόρθιον Αἰακιδάων, Πύρρον Ἀχιλλείδην, ὅσον ἤθελε χερσὶν ἑλίσσειν τεύχεα χαλκήεντα, τὰ μὴ οἱ ὤπασε τέχνη·

γυμνὸν γάρ μιν ἔτευξεν ὁ δ’ ὑψόσε φαίνετο λεύσσων, οἱᾶ́ περ ἠνεμόεσσαν ἐσ Ἴλιον ὄμμα τιταίνων. ἧστο δ’ Ἀμυμώνη ῥοδοδάκτυλοσ·

εἰσοπίσω μὲν βόστρυχον ἀκρήδεμνον ἑῆσ συνέεργεν ἐθείρησ· γυμνὸν δ’ εἶχε μέτωπον ἀναστέλλουσα δ’ ὀπωπὰσ εἰνάλιον σκοπίαζε μελαγχαίτην παρακοίτην. ἐγγύθι δ’ εὐρύστερνοσ ἐφαίνετο Κυανοχαίτησ γυμνὸσ ἐών, πλόκαμον δὲ καθειμένον εἶχεν ἐθείρησ, καὶ διερὸν δελφῖνα προΐσχετο, χειρὶ κομίζων δῶρα πολυζήλοιο γάμων μνηστήρια κούρησ.

Πιερικὴ δὲ μέλισσα λιγύθροοσ ἕζετο Σαπφὼ Λεσβιάσ, ἠρεμέουσα· μέλοσ δ’ εὐύ̈μνον ὑφαίνειν σιγαλέαισ δοκέεσκεν ἀναψαμένη φρένα Μούσαισ.

Φοῖβοσ δ’ εἱστήκει τριποδηλάλοσ· ἦν δ’ ἄρα χαίτησ εἰσοπίσω σφίγξασ ἄδετον πλόκον ἀλλ’ ἐνὶ χαλκῷ γυμνὸσ ἐήν, ὅτι πᾶσιν ἀνειρομένοισιν Ἀπόλλων γυμνῶσαι δεδάηκεν ἀληθέα δήνεα Μοίρησ, ἢ ὅτι πᾶσιν ὁμῶσ ἀναφαίνεται· ἠέλιοσ γὰρ Φοῖβοσ ἄναξ, καθαρὴν δὲ φέρει τηλέσκοπον αἴγλην.

ἄγχι δὲ Κύπρισ ἔλαμπεν ἔλειβε δὲ νώροπι χαλκῷ ἀγλαϊήσ ῥαθάμιγγασ· φαίνετο μέν, φᾶροσ δὲ συνήγαγεν ἄντυγι μηρῶν, χρυσείῃ πλοκαμῖδασ ὑποσφίγξασα καλύπτρῃ.

Κλεινιάδην δὲ τέθηπα, περιστίλβοντα νοήσασ ἀγλαϊῄ χαλκῷ γὰρ ἀνέπλεκε κάλλεοσ αὐγὴν, τοῖοσ ἐὼν, οἱο͂́σ περ ἐν Ἀτθίδι, μητέρι μύθων, ἀνδράσι Κεκροπίδῃσι πολύφρονα μῆτιν ἐγείρων. Χρύσησ δ’ αὖθ’ ἱερεὺσ πέλασ ἵστατο, δεξιτερῇ μὲν σκῆπτρον ἀνασχόμενοσ Φοιβήϊον, ἐν δὲ καρήνῳ στέμμα φέρων μεγέθει δὲ κεκασμένοσ ἔπρεπε μορφῆσ, οἱᾶ́ περ ἡρώων ἱερὸν γένοσ·

ὡσ δοκέω δέ, Ἀτρείδην ἱκέτευε· βαθὺσ δὲ οἱ ἤνθεε πώγων, καὶ ταναῆσ ἄπλεκτοσ ἐσύρετο βότρυσ ἐθείρησ.

Καῖσαρ δ’ ἐγγὺσ ἔλαμπεν Ιοὔλιοσ, ὅσ ποτε Ῥώμην ἀντιβίων ἔστεψεν ἀμετρήτοισι βοείαισ. αἰγίδα μὲν βλοσυρῶπιν ἐπωμαδὸν ἠε͂ν ἀείρων, δεξιτερῇ δὲ κεραυνὸν ἀγάλλετο χειρὶ κομίζων, οἱᾶ Ζεὺσ νέοσ ἄλλοσ ἐν Αὐσονίοισιν ἀκούων. εἱστήκει δὲ Πλάτων θεοείκελοσ, ὁ πρὶν Ἀθήναισ δείξασ κρυπτὰ κέλευθα θεοκράντων ἀρετάων.

ἄλλην δ’ εὐπατέρειαν ἴδον χρυσῆν Ἀφροδίτην, γυμνὴν παμφανόωσαν ἐπὶ στέρνων δὲ θεαίνησ αὐχένοσ ἐξ ὑπάτοιο χυθεὶσ ἐλελίζετο κεστόσ. ἵστατο δ’ Ἑρμαφρόδιτοσ ἐπήρατοσ, οὔθ’ ὅλοσ ἀνήρ, οὐδὲ γυνή· μικτὸν γὰρ ἐήν βρέτασ ἦ τάχα κοῦρον Κύπριδοσ εὐκόλποιο καὶ Ἑρμάωνοσ ἐνίψεισ·

μαζοὺσ μὲν σφριγόωντασ ἐδείκνυεν, οἱᾶ́ τε κούρη·

σχῆμα δὲ πᾶσιν ἔφαινε φυτοσπόρον ἄρσενοσ αἰδοῦσ, ξυνῆσ ἀγλαϊήσ κεκερασμένα σήματα φαίνων. παρθενικὴ δ’ Ἤριννα λιγύθροοσ ἕζετο κούρη, οὐ μίτον ἀμφαφόωσα πολύπλοκον, ἀλλ’ ἐνὶ σιγῇ Πιερικῆσ ῥαθάμιγγασ ἀποσταλάουσα μελίσσησ. μήτε λίπῃσ Τέρπανδρον ἐΰθροον, οὗ τάχα φαίησ ἔμπνοον, οὐκ ἄφθογγον ἰδεῖν βρέτασ·

ὡσ γὰρ ὀίω, κινυμέναισ πραπίδεσσιν ἀνέπλεκε μύστιδα μολπήν, ὥσ ποτε δινήεντοσ ἐπ’ Εὐρώταο ῥοάων μυστιπόλῳ φόρμιγγι κατεπρήϋνεν ἀείδων ἀγχεμάχων κακότητασ Ἀμυκλαίων ναετήρων. Ἠγασάμην δ’ ὁρόων σε, Περίκλεεσ, ὅττι καὶ αὐτῷ χαλκῷ ἀναυδήτῳ δημηγόρον ἦθοσ ἀνάπτεισ, ὡσ ἔτι Κεκροπίδῃσι θεμιστεύων πολιήταισ, ἢ μόθον ἐντύνων Πελοπήιον.

ἱστάμενοσ δὲ ἔπρεπε Πυθαγόρασ, Σάμιοσ σοφόσ, ἀλλ’ ἐν Ὀλύμπῳ ἐνδιάειν ἐδόκευε, φύσιν δ’ ἐβιάζετο χαλκοῦ, πλημμύρων νοερῇσι μεληδόσιν·

ὡσ γὰρ ὀίω, οὐρανὸν ἀχράντοισιν ἐμέτρεε μοῦνον ὀπωπαῖσ. Στησίχορον δ’ ἐνόησα λιγύθροον, ὅν ποτε γαῖα Σικελικὴ μὲν ἔφερβε, λύρησ δ’ ἐδίδαξεν Ἀπόλλων ἁρμονίην, ἔτι μητρὸσ ἐνὶ σπλάγχνοισιν ἐόντα·

τοῦ γὰρ τικτομένοιο καὶ ἐσ φάοσ ἄρτι μολόντοσ ἔκποθεν ἠερόφοιτοσ ἐπὶ στομάτεσσιν ἀηδὼν λάθρῃ ἐφεζομένη λιγυρὴν ἀνεβάλλετο μολπήν. χαῖρέ μοι Ἀβδήρων Δημόκριτε κῦδοσ ἀρούρησ, ὅττι σὺ καλλιτόκοιο φυῆσ ἐφράσσαο θεσμούσ, λεπτὰ διακρίνων πολυΐδμονοσ ὄργια Μούσησ· αἰεὶ δὲ σφαλερὰσ ἐγέλασ βιότοιο κελεύθουσ, εὖ εἰδὼσ ὅτι πάντα γέρων παραμείβεται Αἰών.

Ἡρακλέησ δ’ ἀνίουλον ἐδείκνυε κύκλον ὑπήνησ, μῆλα λεοντοφόνῳ παλάμᾐ χρύσεια κομίζων, γαίησ ὄλβια δῶρα Λιβυστίδοσ. ἐγγύθι δ’ αὐτοῦ Παλλάδοσ ἀρήτειρα παρίστατο, παρθένοσ Αὔγη, φᾶροσ ἐπιστείλασα κατωμαδὸν οὐ γὰρ ἐθείρασ κρηδέμνῳ συνέεργεν·

ἑὰσ δ’ ἀνετείνετο χεῖρασ, οἱᾶ́ τε κικλήσκουσα Διὸσ γλαυκώπιδα κούρην, Ἀρκαδικῆσ Τεγέησ ὑπὸ δειράδοσ.

ἵλαθι, γαίησ Τρωϊάδοσ βλάστημα σακεσπάχον, ἵλαθι, λάμπων Αἰνεία Τρώων βουληφόρε· σαῖσ γὰρ ὀπωπαῖσ ἀγλαϊήσ πνείουσα σοφὴ.

περιλείβεται αἰδώσ, θέσκελον ἀγγέλλουσα γένοσ χρυσῆσ Ἀφροδίτησ. Ἠγασάμην δὲ Κρέουσαν ἰδὼν πενθήμονι κόσμῳ, σύγγαμον Αἰνείαο κατάσκιον ἀμφὶ γὰρ αὐταῖσ ἀμφοτέραισ κρήδεμνον ἐφελκύσσασα παρειαῖσ, πάντα πέριξ ἐκάλυψε ποδηνεκέι χρόα πέπλῳ, οἱᾶ́ τε μυρομένη· τὰ δὲ χάλκεα δάκρυα νύμφησ Ἄρεϊ δουρίκτητον ἐμαντεύοντο τιθήνην, Ἴλιον Ἀργείοισιν ἐελμένον ἀσπιδιώταισ, %2οὔθ’ Ἕλενοσ κοτέων ἀπεπαύετο·

πατρίδι νηλὴσ φαίνετο δινεύων ἔτι που χόλον ἦν μὲν ἀείρων δεξιτερῇ φιάλην ἐπιλοίβιον·

ὡσ δοκέω δέ, ἐσθλὰ μὲν Ἀργείοισ μαντεύετο, καδδὲ τιθήνησ ἀθανάτοισ ἠρᾶτο πανύστατα πήματα φαίνειν. Ἀνδρομάχη δ’ ἕστηκε ῥοδόσφυροσ Ηἐτιώνη, οὔτι γόον σταλάουσα πολύστονον ὡσ γὰρ ὀίω, οὔπω ἐνὶ πτολέμῳ κορυθαίολοσ ἤριπεν Ἕκτωρ, οὐδὲ φερεσσακέων ὑπερήνορεσ υἱε͂σ Ἀχαιῶν Δαρδανίην ξύμπασαν ἐληΐσσαντο τιθήνην, ἦν δ’ ἐσιδεῖν Μενέλαον ἀρήιον, ἀλλ’ ἐπὶ νίκῃ γηθόσυνον σχεδόθεν γὰρ ἐθάλπετο χάρματι πολλῷ δερκόμενοσ ῥοδόπηχυν ὁμόφρονα Τυνδαρεώνην.

ἠγασάμην δ’ Ἑλένησ ἐρατὸν τύπον, ὅττι καὶ αὐτῷ χαλκῷ κόσμον ἔδωκε πανίμερον ἀγλαϊή γὰρ ἔπνεε θερμὸν ἔρωτα.

καὶ ἀψύχῳ ἐνὶ τέχνῃ.

πυκναῖσ δὲ πραπίδεσσιν ἀγάλλετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· οὐ γὰρ ἐήν ἀπάνευθε πολυστρέπτοιο μενοινῆσ, ἀλλ’ ἔτι κόσμον ἔφαινε σοφῆσ φρενόσ· ἦν δ’ ἐνὶ θυμῷ καγχαλόων Τροίην γὰρ ἐγήθεε πᾶσαν ὀλέσσασ ᾗσι δολοφροσύνῃσι. σὺ δ’ Ἕκτοροσ ἔννεπε μῆτερ, τίσ σε, πολυτλήμων Ἑκάβη, τίσ δάκρυα λείβειν ἀθανάτων ἐδίδαξεν ἀφωνήτῳ ἐνὶ κόσμῳ;

οὐδέ σε χαλκὸσ ἔπαυσεν ὀιζύοσ, οὐδέ σε τέχνη ἄπνοοσ οἰκτείρασα δυσαλθέοσ ἔσχεθε λύσσησ· ἀλλ’ ἔτι δακρυχέουσα παρίστασαι ὡσ δὲ δοκεύω, οὐκέτι δυστήνου μόρον Ἕκτοροσ, οὐδὲ ταλαίνησ Ἀνδρομάχησ βαρὺ πένθοσ ὀδύρεαι, ἀλλὰ πεσοῦσαν πατρίδα σήν·

φᾶροσ γὰρ ἐπικρεμὲσ ἀμφὶ προσώπῳ πήματα μὲν δείκνυσιν, ἀπαγγέλλουσι δὲ πέπλοι πένθοσ ὑποβρύχιον κεχαλασμένοι ἄχρι πεδίλων ἄλγεϊ γὰρ πυμάτῳ δέδεσαι φρένα, καδδὲ παρειῆσ δάκρυα μὲν σταλάεισ, τὸ δὲ δάκρυον ἔσβεσε τέχνη, ἄπλετον ἀγγέλλουσα δυσαλθέοσ αὐχμὸν ἀνίησ. Κασσάνδρην δ’ ἐνόησα θεοπρόπον, ἀλλ’ ἐνὶ σιγῇ μεμφομένη γενετῆρα, σοφῆσ ἀνεπίμπλατο λύσσησ.

, οἱᾶ́ τε θεσπίζουσα πανύστατα πήματα πάτρησ.

Πύρροσ δ’ ἄλλοσ ἐήν πτολιπόρθιοσ· οὐκ ἐπὶ χαίτησ ἱππόκομον τρυφάλειαν ἔχων, οὐκ ἔγχοσ ἑλίσσων, ἀλλ’ ἄρα γυμνὸσ ἔλαμπε, καὶ ἄχνοον εἶχεν ὑπήνην δεξιτερὴν δ’ ἀνέτεινεν ἑήν, ἐπιμάρτυρα νίκησ, λοξὰ Πολυξείνην βαρυδάκρυον ὄμματι λεύσσων. εἰπέ, Πολυξείνη δυσπάρθενε, τίσ τοι ἀνάγκη χαλκῷ ἐν ἀφθόγγῳ ;

κεκρυμμένα δάκρυα λείβειν; πῶσ δὲ τεῷ κρήδεμνον ἐπειρύσσασα προσώπῳ ἵστασαι, αἰδομένῃ μὲν ἀλίγκιοσ, ἀλλ’ ἐνὶ θυμῷ πένθοσ ἔχεισ ; μὴ δή σε τεὸν πτολίεθρον ὀλέσσασ ληΐδα Πύρροσ ἔχοι Φθιώτιοσ;

οὐδέ σε μορφὴ ῥύσατο τοξεύσασα Νεοπτολέμοιο μενοινήν, ἥ ποτε θηρεύσασα τεοῦ γενετῆρα φονῆοσ εἰσ λίνον αὐτοκέλευστον ἀελπέοσ ἦγεν ὀλέθρου. ναὶ μὰ τὸν ἐν χαλκῷ νοερὸν τύπον, εἴ νύ τε τοίην ἔδρακε Πύρροσ ἄναξ, τάχα κεν ξυνήονα λέκτρων ἤγετο, πατρῴησ προλιπὼν μνημήια μοίρησ, Ἠγασάμην δ’ Αἰάντα, τὸν ὀβριμόθυμοσ Οἰλεὺσ Λοκρίδοσ ἐσπέρμηνε πελώριον ἑρ́κοσ ἀρούρησ.

φαίνετο μὲν νεότητι κεκασμένοσ·

οὐδὲ γὰρ ἠε͂ν ἄνθεϊ λαχνήεντι γενειάδοσ ἄκρα χαράξασ· γυμνὸν δ’ εἶχεν ἅπαν στιβαρὸν δέμασ· ἠνορέῃ δὲ βεβριθὼσ ἐλέλιζε μαχήμονοσ οἶστρον Ἐνυοῦσ. Οἰνώνη δὲ χόλῳ φρένασ ἔζεεν, ἔζεε πικρῷ ζήλῳ θυμὸν ἔδουσα, Πάριν δ’ ἐδόκευε λαθοῦσα ὄμματι μαινομένῳ κρυφίην δ’ ἤγγειλεν ἀπειλήν, δεξιτερῇ βαρύποτμον ἀναινομένη παρακοίτην, αἰδομένῳ μὲν ἐοίκεν ὁ βουκόλοσ, εἶχε δ’ ὀπωπὴν πλαζομένην ἑτέρωσε δυσίμεροσ·

αἴδετο γάρ που Οἰνώνην βαρύδακρυν ἰδεῖν, Κεβρηνίδα νύμφην.

Αὐαλέῳ δὲ Δάρησ ἐζώννυτο χεῖρασ ἱμάντι, πυγμαχίησ κήρυκα φέρων χόλον ἠνορέησ δὲ ἔπνεε θερμὸν ἀήμα πολυστρέπτοισιν ὀπωπαῖσ. Ἔντελλοσ δέ, Δάρητοσ ἐναντίον ὄμμα τιταίνων, γυιοτόρουσ μύρμηκασ ἐμαίνετο χερσὶν ἑλίσσων πυγμαχίησ δ’ ὤδινε φόνον διψῶσαν ἀπειλήν.

ἦν δὲ παλαισμοσύνην δεδαημένοσ ὄβριμοσ ἀνήρ εἰ δὲ Φίλων ἤκουε πελώριοσ, εἴτε Φιλάμμων, εἴτε Μίλων Σικελῆσ ἔρυμα χθονόσ, οἶδεν Ἀπόλλων οὐ γὰρ ἐγὼ δεδάηκα διακρῖναι καὶ ἀεῖσαι οὔνομα θαρσαλέου κλυτὸν ἀνέροσ, ἀλλὰ καὶ ἔμπησ ἔπνεεν ἠνορέησ· λάσιοσ δὲ οἱ εἵλκετο πώγων, καὶ φόβον ἠκούτιζον ἀεθλητῆρα παρειαί, καὶ κεφαλῆσ ἔφρισσον ἐθειράδεσ·

ἀμφὶ δὲ πυκνοῖσ μυῶνεσ μελέεσσιν ἀνοιδαίνοντο ταθέντεσ τρηχαλέοι, δοιοὶ δέ, συνισταμένων παλαμάων, εὐρέεσ ἐσφήκωντο βραχίονεσ, ἠΰτε πέτραι, καὶ παχὺσ ἀλκήεντι τένων ἐπανίστατο νώτῳ, αὐχένοσ εὐγνάμπτοιο περὶ πλατὺν αὐλὸν ἀνέρπων.

Δέρκεό μοι Χαρίδημον, ὃσ Ἀτθίδοσ ἡγεμονεύων Κεκροπίδην στρατὸν εἶχεν ἑῇσ πειθήμονα βουλῇσ.

ἦ κεν ἰδὼν ἀγάσαιο Μελάμποδα· μαντιπόλου μὲν ἱερὸν εἶδοσ ἔφαινεν, ἐοίκε δὲ θέσπιδοσ ὀμφῆσ σιγηλοῖσ στομάτεσσι θεοπρόπον ἄσθμα τιταίνων. Πάνθοοσ ἦν Τρώων βουληφόροσ, ἀλλ’ ἔτι δεινὴν οὔπω μῆτιν ἔπαυσε κατ’ Ἀργείων στρατιάων.

Δημογέρων δὲ νόημα πολύπλοκον εἶχε Θυμοίτησ ἀμφασίησ πελάγεσσιν ἐελμένοσ· ἦ γὰρ ἐῴκει σκεπτομένῳ τινὰ μῆτιν ἔτι Τρώεσσιν ὑφαίνειν. Λάμπων δ’ ἀχνυμένῳ ἐναλίγκιοσ ἠε͂ν ἰδέσθαι·

οὐ γὰρ ἔτι φρεσὶν εἶχε κυλινδομένοιο κυδοιμοῦ τειρομένοισ Τρώεσσι τεκεῖν παιήονα βουλήν. εἱστήκει Κλυτίοσ μὲν ἀμήχανοσ· εἶχε δὲ δοιὰσ χεῖρασ ὁμοπλεκέασ, κρυφίησ κήρυκασ ἀνίησ. χαῖρε φάοσ ῥήτρησ Ἰσόκρατεσ, ὅττι σὺ χαλκῷ κόσμον ἄγεισ·

δοκέεισ γὰρ ἐπίφρονα μήδεα φαίνειν, εἰ καὶ ἀφωνήτῳ σε πόνῳ χαλκεύσατο τέχνη. ἔστενε δ’ Ἀμφιάρηοσ ἔχων πυριλαμπέα χαίτην στέμματι δαφναίῳ· κρυφίην δ’ ἐλέλιζεν ἀνίην, θεσπίζων, ὅτι πᾶσι βοόκτιτοσ ἀνδράσι Θήβη ἀνδράσιν Ἀργείοισιν ὑπότροπον ἦμαρ ὀλέσσει.

ἀγλαὸσ εἱστήκει χρησμηγόροσ, ὅντινά φασιν μαντιπόλου γενετῆρα θεοφραδέοσ Πολυείδου· εὐπετάλῳ δὲ κόμασ ἐστεμμένοσ ἔπρεπε δάφνῃ.

εἶδον ἀκερσεκόμην Ἕκατον θεόν, εἶδον ἀοιδῆσ κοίρανον, ἀδμήτοισι κεκασμένον ἄνθεσι χαίτην εἶχε γὰρ ἀμφοτέροισι κόμησ μεμερισμένον ὤμοισ βόστρυχον αὐτοέλικτον· ἕλισσε δὲ μάντιν ὀπωπήν, οἱᾶ́ τε μαντοσύνῃ μεροπήια πήματα λύων. γυμνὸσ δ’ ὀβριμόθυμοσ ἐήν Τελαμώνιοσ Αἰάσ, μήπω πρῶτον ἰούλον ἔχων ἐκέκαστο δὲ μορφῆσ ἄνθεσι πατρῴησ·

πλοκάμουσ δ’ ἐσφίγγετο μίτρῃ· οὐ γὰρ ἐήν τρυφάλειαν ἔχων, οὐκ ἔγχοσ ἑλίσσων, οὐ σάκοσ ἑπταβόειον ἐπωμαδόν, ἀλλὰ τοκῆοσ θαρσαλέην ἀνέφαινεν ἀγηνορίην Τελαμῶνοσ. ἵστατο Σαρπηδών, Λυκίων πρόμοσ·

ἠνορέῃ μὲν φρικτὸσ ἐήν ἁπαλοῖσ δὲ νεοτρεφέεσσιν ἰούλοισ οἴνοποσ ἄκρα χάρασσε γενειάδοσ· ἀμφὶ δὲ χαίταισ εἶχε κόρυν γυμνὸσ μὲν ἐήν δέμασ, ἀλλ’ ἐνὶ μορφῇ σπέρμα Διὸσ σήμαινεν ἀπ’ ἀμφοτέρησ γὰρ ὀπωπῆσ μαρμαρυγὴν ἀπέπεμπεν ἐλευθερίου γενετῆροσ, καὶ τρίτοσ ; εὐχαίτησ τριποδηλάλοσ ἠε͂ν Ἀπόλλων, καλὸσ ἰδεῖν·

πλόκαμοσ γὰρ ἕλιξ ἐπιδέδρομεν ὤμοισ ἀμφοτέροισ· ἐρατὴ δὲ θεοῦ διεφαίνετο μορφή, χαλκῷ κόσμον ἄγουσα·

θεὸσ δ’ ἐτίταινεν ὀπωπήν, οἱᾶ́ τε μαντιπόλοισιν ἐπὶ τριπόδεσσι δοκεύων. καὶ τριτάτην θάμβησα πάλιν χρυσῆν Ἀφροδίτην, φάρεϊ κόλπον ἔχουσαν ἐπίσκιον ἀμφὶ δὲ μαζοῖσ κεστὸσ ἕλιξ κεχάλαστο, χάρισ δ’ ἐνενήχετο κεστῷ. αἰχμητὴσ δ’ ἀνίουλοσ ἐλάμπετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ, γυμνὸσ ἐὼν σαγέων ἐδόκευε μὲν ἔγχοσ ἑλίσσειν δεξιτερῇ, σκαιῇ δὲ σάκοσ χάλκειον ἀείρειν, σχήματι τεχνήεντι· μόθου δ’ ἀπέπεμπεν ἀπειλὴν θάρσεϊ τολμήεντι τεθηγμένοσ·

αἱ γὰρ ὀπωπαὶ γνήσιον ἦθοσ ἔφαινον ἀρήιον Αἰακιδάων.

ἦν δὲ καὶ Ἑρμείασ χρυσόρραπισ· ἱστάμενοσ δὲ δεξιτερῇ πτερόεντοσ ἀνείρυε δεσμὰ πεδίλου, εἰσ ὁδὸν ἀίξαι λελιημένοσ· εἶχε γὰρ ἤδη δεξιὸν ὀκλάζοντα θοὸν πόδα, τῷ ἔπι λαιὴν χεῖρα ταθεὶσ ἀνέπεμπεν ἐσ αἰθέρα κύκλον ὀπωπῆσ, οἱᾶ́ τε πατρὸσ ἄνακτοσ ἐπιτρωπῶντοσ ἀκούων. Αὐσονὶσ ἀρρήτου σοφίησ ἐθρέψατο Σειρήν.

Φοίβου δ’ οὐρεσίφοιτοσ ὁμόγνιοσ ἵστατο κούρη Ἄρτεμισ, ἀλλ’ οὐ τόξον ἑκηβόλον, οὐδὲ φαρέτρην ἰοδόκην ἀνέχουσα κατωμαδὸν ἦν δ’ ἐπὶ γούνων παρθένιον λεγνωτὸν ἀναζωσθεῖσα χιτῶνα, καὶ τριχὸσ ἀκρήδεμνον ἀνιεμένη πλόκον αὔραισ. ἔμφρονα χαλκὸν Ὅμηροσ ἐδείκνυεν, οὔτε μενοινῆσ ἄμμορον, οὔτε νόου κεχρημένον, ἀλλ’ ἄρα μούνησ φωνῆσ ἀμβροσίησ, ἀνέφαινε δὲ θυιάδα τέχνην.

ἦ καὶ χαλκὸν ἔχευσεν ὁμῆ θεὸσ εἴδεϊ μορφῆσ· οὐ γὰρ ἐγὼ κατὰ θυμὸν ὀίομαι ὅττι μιν ἀνὴρ ἐργοπόνοσ χάλκευσε παρ’ ἐσχαρεῶνι θαάσσων, ἀλλ’ αὐτὴ πολύμητισ ἀνέπλασε χερσὶν Ἀθήνη εἶδοσ ἐπισταμένη τόπερ ᾤκεεν ἐν γὰρ Ὁμήρῳ αὐτὴ ναιετάουσα σοφὴν ἐφθέγγετο μολπήν.

σύννομοσ Ἀπόλλωνι πατὴρ ἐμόσ, ἰσόθεοσ φὼσ ἵστατο θεῖοσ Ὅμηροσ·

ἐίκτο μὲν ἀνδρὶ νοῆσαι γηραλέῳ· τὸ δὲ γῆρασ ἐήν γλυκύ· τοῦτο γὰρ αὐτῷ πλειοτέρην ἔσταζε χάριν· κεκέραστο δὲ κόσμῳ αἰδοίῳ τε φίλῳ τε· σέβασ δ’ ἀπελάμπετο μορφῆσ. αὐχένι μὲν κύπτοντι γέρων ἐπεσύρετο βότρυσ χαίτησ, εἰσοπίσω πεφορημένοσ, ἀμφὶ δ’ ἀκουὰσ πλαζόμενοσ κεχάλαστο·

κάτω δ’ εὐρύνετο πώγων ἀμφιταθείσ, μαλακὸσ δὲ καὶ εὔτροχοσ· οὐδὲ γὰρ ἠε͂ν ὀξυτενήσ, ἀλλ’ εὐρὺσ ἐπέπτατο, κάλλοσ ὑφαίνων στήθεϊ γυμνωθέντι καὶ ἱμερόεντι προσώπῳ. γυμνὸν δ’ εἶχε μέτωπον, ἐπ’ ἀπλοκάμῳ δὲ μετώπῳ ἧστο σαοφροσύνη κουροτρόφοσ· ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὀφρῦσ ἀμφοτέρασ προβλῆτασ ἐύσκοποσ ἔπλασε τέχνη, οὔτι μάτην·

φαέων γὰρ ἐρημάδεσ ἦσαν ὀπωπαί. ἀλλ’ οὐκ ἦν ἀλαῷ ἐναλίγκιοσ ἀνδρὶ νοῆσαι·

ἕζετο γὰρ κενεοῖσ χάρισ ὄμμασιν ὡσ δὲ δοκεύω, τέχνη τοῦτο τέλεσσεν, ὅπωσ πάντεσσι φανείη φέγγοσ ὑπὸ κραδίην σοφίησ ἄσβεστον ἀείρων. δοιαὶ μὲν ποτὶ βαιὸν ἐκοιλαίνοντο παρειαί, γήραϊ ῥικνήεντι κατάσχετοι ἀλλ’ ἐνὶ κείναισ αὐτογενήσ, Χαρίτεσσι συνέστιοσ, ἵζανεν Αἰδώσ· Πιερικὴ δὲ μέλισσα περὶ στόμα θεῖον ἀλᾶτο, κηρίον ὠδίνουσα μελισταγέσ.

ἀμφοτέρασ δὲ χεῖρασ ἐπ’ ἀλλήλαισι τιθεὶσ ἐπερείδετο ῥάβδῳ, οἱᾶ́ περ ἐν ζωοῖσιν ἑὴν δ’ ἔκλινεν ἀκουὴν δεξιτερήν, δόκεεν δὲ καὶ Ἀπόλλωνοσ ἀκούειν, ἢ καὶ Πιερίδων τινὸσ ἐγγύθεν. ἐν δ’ ἄρα θυμῷ σκεπτομένῳ μὲν ἐίκτο, νόοσ δὲ οἱ ἔνθα καὶ ἔνθα ἐξ ἀδύτων πεφόρητο πολυστρέπτοιο μενοινῆσ, Πιερικῆσ Σειρῆνοσ ἀρήιον ἔργον ὑφαίνων.

καὶ Σύριοσ σελάγιζε σαοφροσύνῃ Φερεκύδησ ἱστάμενοσ·

σοφίησ δὲ θεουδέα κέντρα νομεύων, οὐρανὸν ἐσκοπίαζε, μετάρσιον ὄμμα τιταίνων. καὶ σοφὸσ Ἡράκλειτοσ ἐήν, θεοείκελοσ ἀνήρ, ἔνθεον ἀρχαίησ Ἐφέσου κλέοσ, ὅσ ποτε μοῦνοσ ἀνδρομέησ ἔκλαιεν ἀνάλκιδοσ ἔργα γενέθλησ. καὶ τύποσ ἁβρὸσ ἔλαμπεν ἀριστονόοιο Κρατίνου, ὅσ ποτε δημοβόροισι πολισσούχοισιν Ιὤνων θυμοδακεῖσ ἐθόωσεν ἀκοντιστῆρασ ἰάμβουσ, κῶμον ἀεξήσασ, φιλοπαίγμονοσ ἔργον ἀοιδῆσ.

εἱστήκει δὲ Μένανδροσ, ὃσ εὐπύργοισιν Ἀθήναισ ὁπλοτέρου κώμοιο σελασφόροσ ἔπρεπεν ἀστήρ· πολλάων γὰρ ἔρωτασ ἀνέπλασε παρθενικάων, καὶ Χαρίτων θεράποντασ ἐγείνατο παῖδασ ἰάμβουσ, ἁρ́παγασ οἰστρήεντασ ἀεδνώτοιο κορείησ, μίξασ σεμνὸν ἔρωτι μελίφρονοσ ἄνθοσ ἀοιδῆσ.

Ἀμφιτρύων δ’ ἤστραπτεν, ἀπειρογάμῳ τρίχα δάφνῃ στεψάμενοσ· πᾶσιν μὲν ἐύσκοποσ εἴδετο μάντισ·

στέμμα πολυστρέπτοισιν ἐπάρμενον εἶχεν ἐθείραισ, Ἀλκμήνησ μενέχαρμοσ ἀριστοτόκου παρακοίτησ, Θουκυδίδησ δ’ ἐλέλιξεν ἑὸν νόον ἦν δὲ νοῆσαι οἱᾶ́ περ ἱστορίησ δημηγόρον ἦθοσ ὑφαίνων δεξιτερὴν γὰρ ἀνέσχε μετάρσιον, ὡσ πρὶν ἀείδων Σπάρτησ πικρὸν Ἄρηα καὶ αὐτῶν Κεκροπιδάων, Ἑλλάδοσ ἀμητῆρα πολυθρέπτοιο τιθήνησ.

ἔδρακεν ἑρπύζων, ἐνάταισ ἀνεθήκατο Μούσαισ, μίξασ εὐεπίῃσιν Ιὠνίδοσ ἄνθεα φωνῆσ.

Θήβησ δ’ Ὠγυγίησ Ἑλικώνιοσ ἵστατο κύκνοσ, Πίνδαροσ ἱμερόφωνοσ, ὃν ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων ἔτρεφε Βοιωτοῖο παρὰ σκοπιὴν Ἑλικῶνοσ, καὶ μέλοσ ἁρμονίησ ἐδιδάξατο· τικτομένου γὰρ ἑζόμεναι λιγυροῖσιν ἐπὶ στομάτεσσι μέλισσαι κηρὸν ἀνεπλάσσαντο, σοφῆσ ἐπιμάρτυρα μολπῆσ.

Ξεινοφόων δ’ ἤστραπτε, φεράσπιδοσ ἀστὸσ Ἀθήνησ, ὃσ πρὶν Ἀχαιμενίδαο μένοσ Κύροιο λιγαίνων, εἵπετο φωνήεντι Πλατωνίδοσ ἤθεϊ Μούσησ, ἱστορίησ φιλάεθλον ἀριστώδινοσ ὀπώρην συγκεράσασ ῥαθάμιγξι φιλαγρύπνοιο μελίσσησ. ἵστατο δ’ Ἀλκμάων κεκλημένοσ οὔνομα μάντισ·

ἀλλ’ οὐ μάντισ ἐήν ὁ βοώμενοσ, οὐδ’ ἐπὶ χαίτησ δάφνησ εἶχε κόρυμβον· ἐγὼ δ’ Ἀλκμᾶνα δοκεύω, ὃσ πρὶν ἐυφθόγγοιο λύρησ ἠσκήσατο τέχνην, Δώριον εὐκελάδοισι μέλοσ χορῇσιν ὑφαίνων.

καὶ πρόμοσ εὐκαμάτων Πομπήιοσ Αὐσονιήων, φαιδρὸν ἰσαυροφόνων κειμήλιον ἠνορεάων, στειβομένασ ὑπὸ ποσσὶν Ἰσαυρίδασ εἶχε μαχαίρασ, σημαίνων ὅτι δοῦλον ὑπὸ ζυγὸν αὐχένα Ταύρου εἴρυσεν, ἀρρήκτῳ πεπεδημένον ἅμματι Νίκησ. κεῖνοσ ἀνήρ, ὃσ πᾶσιν ἐήν φάοσ, ὃσ βασιλῆοσ ἠγαθέην ἐφύτευσεν Ἀναστασίοιο γενέθλην.

τοῦτο δὲ πᾶσιν ἔδειξεν ἐμὸσ σκηπτοῦχοσ ἀμύμων, δῃώσασ σακέεσσιν Ἰσαυρίδοσ ἔθνεα γαίησ.

ἵστατο δ’ ἄλλοσ Ὅμηροσ, ὃν οὐ πρόμον εὐεπιάων θέσκελον υἱᾶ Μέλητοσ ἐυρρείοντοσ ὀίω, ἀλλ’ ὃν Θρηικίῃσι παρ’ ᾐόσι γείνατο μήτηρ Μοιρὼ κυδαλίμη Βυζαντιάσ, ἣν ἔτι παιδνὴν ἔτρεφον εὐεπίησ ἡρωίδοσ ἴδμονα Μοῦσαι· κεῖνοσ γὰρ τραγικῆσ πινυτὴν ἠσκήσατο τέχνην, κοσμήσασ ἐπέεσσιν ἑὴν Βυζαντίδα πάτρην.

πνείων εὐεπίησ Βεργίλλιοσ, ὅν ποτε Ῥώμησ Θυμβριὰσ ἄλλον Ὅμηρον ἀνέτρεφε πάτριοσ Ἠχώ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Unknown, Greek Anthology, book 2, chapter 1

(작자 미상, Greek Anthology, book 2, chapter 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION