Unknown, Greek Anthology, book 2, chapter 1

(작자 미상, Greek Anthology, book 2, chapter 1)

ἔκφρασισ τῶν ἀγαλμάτων τῶν εἰσ τὸ δημόσιον γυμνάσιον τοῦ ἐπικαλουμένου Ζευξίππου. Δηΐφοβοσ μὲν πρῶτοσ ἐυγλύπτῳ ἐπὶ βωμῷ ἵστατο, τολμήεισ, κεκορυθμένοσ, ὄβριμοσ ἡρ́ωσ, τοῖοσ ἐών, οἱο͂́σ περ ἐπορνυμένῳ Μενελάῳ περθομένων ἤντησεν ἑῶν προπάροιθε μελάθρων. ἵστατο δὲ προβιβῶντι πανείκελοσ·

εὖ δ’ ἐπὶ κόσμῳ δόχμιοσ ἦν, μανίῃ δὲ κεκυφότα νῶτα συνέλκων δριμὺ μένοσ ξυνάγειρεν· ἕλισσε δὲ φέγγοσ ὀπωπῆσ, οἱᾶ́ τε δυσμενέων μερόπων πεφυλαγμένοσ ὁρμήν. λαιῇ μὲν σάκοσ εὐρὺ προΐσχετο, δεξιτερῇ δὲ φάσγανον ὑψόσ1’ ἀείρεν ἔμελλε δὲ μαινομένη χείρ ἀνέροσ ἀντιβίοιο κατὰ χροὸσ ἀο͂ρ ἐλάσσαι· ἀλλ’ οὐ χαλκὸν ἔθηκε φύσισ πειθήμονα λύσσῃ.

Κεκροπίδησ δ’ ἤστραπτε, νοήμονοσ ἄνθεμα Πειθοῦσ, Αἰσχίνησ· λασίησ δὲ συνείρυε κύκλα παρειῆσ, οἱᾶ πολυτροχάλοισιν ἀεθλεύων ἀγορῇσιν στείνετο γὰρ πυκινῇσι μεληδόσιν. ἄγχι δ’ ἐκείνου ἠε͂ν Ἀριστοτέλησ, σοφίησ πρόμοσ·

ἱστάμενοσ δὲ χεῖρε περιπλέγδην συνεέργαθεν, οὐδ’ ἐνὶ χαλκῷ ἀφθόγγῳ φρένασ εἶχεν ἀεργέασ, ἀλλ’ ἔτι βουλὴν σκεπτομένῳ μὲν ἐίκτο· συνιστάμεναι δὲ παρειαὶ ἀνέροσ ἀμφιέλισσαν ἐμαντεύοντο μενοινήν, καὶ τροχαλαὶ σήμαινον ἀολλέα μῆτιν ὀπωπαί.

καὶ Παιανιέων δημηγόροσ ἔπρεπε σάλπιγξ, ῥήτρησ εὐκελάδοιο πατὴρ σοφόσ, ὁ πρὶν Ἀθήναισ πειθοῦσ θελξινόοιο νοήμονα πυρσὸν ἀνάψασ. ἀλλ’ οὐκ ἠρεμέων διεφαίνετο, πυκνὰ δὲ βουλὴν ἐστρώφα, πυκινὴν γὰρ ἐείδετο μῆτιν ἑλίσσειν, οἱᾶ κατ’ εὐόπλων τεθοωμένοσ Ἠμαθιήων.

ἦ τάχα κεν κοτέων τροχαλὴν ἐφθέγγετο φωνήν, ἄπνοον αὐδήεντα τιθεὶσ τύπον ἀλλὰ ἑ τέχνη χαλκείησ ἐπέδησεν ὑπὸ σφραγῖδα σιωπῆσ. ἵστατο δ’ Εὐρίποιο φερώνυμοσ· ὡσ δὲ δοκεύω, λάθρῃ ὑπὸ κραδίην τραλικαῖσ ὡμίλεε Μούσαισ, ἔργα σαοφροσύνησ διανεύμενοσ·

ἦν γὰρ ἰδέσθαι οἱᾶ̀ τέ που θυμέλῃσιν ἐν Ἀτθίσι θύρσα τινάσσων. δάφνῃ μὲν πλοκαμῖδα Παλαίφατοσ ἔπρεπε μάντισ στεψάμενοσ, δόκεεν δὲ χέειν μαντώδεα φωνήν.

Ἡσίοδοσ δ’ Ἀσκραῖοσ ὀρειάσιν εἴδετο Μούσαισ φθεγγόμενοσ, χαλκὸν δὲ βιάζετο θυιάδι λύσσῃ, ἔνθεον ἱμείρων ἀνάγειν μέλοσ. ἐγγύθι δ’ αὐτοῦ μαντιπόλοσ πάλιν ἄλλοσ ἐήν Φοιβηίδι δάφνῃ κοσμηθεὶσ Πολύειδοσ·

ἀπὸ στομάτων δὲ τινάξαι ἤθελε μὲν κελάδημα θεοπρόπον ἀλλὰ ἑ τέχνη δεσμῷ ἀφωνήτῳ κατερήτυεν. οὐδὲ σὺ μολπῆσ εὔνασασ ἁβρὸν ἔρωτα, Σιμωνίδη, ἀλλ’ ἔτι χορδῆσ ἱμείρεισ, ἱερὴν δὲ λύρην οὐ χερσὶν ἀράσσεισ. ὤφελεν ὁ πλάσσασ σε, Σιμωνίδη, ὤφελε χαλκῷ συγκεράσαι μέλοσ ἡδύ·

σὲ δ’ ἂν καὶ χαλκὸσ ἀναυδὴσ αἰδόμενοσ, ῥυθμοῖσι λύρησ ἀντήχεε μολπήν. ἦν μὲν Ἀναξιμένησ νοερὸσ σοφόσ·

ἐν δὲ μενοινῇ δαιμονίησ ἐλέλιζε νοήματα ποικίλα βουλῆσ. Θεστορίδησ δ’ ἄρα μάντισ ἐύσκοποσ ἵστατο Κάλχασ, οἱᾶ́ τε θεσπίζων, ἐδόκει δέ τε θέσφατα κεύθειν, ἢ στρατὸν οἰκτείρων Ἑλλήνιον, ἢ ἔτι θυμῷ δειμαίνων βασιλῆα πολυχρύσοιο Μυκήνησ. Δέρκεό μοι σκύμνον πτολιπόρθιον Αἰακιδάων, Πύρρον Ἀχιλλείδην, ὅσον ἤθελε χερσὶν ἑλίσσειν τεύχεα χαλκήεντα, τὰ μὴ οἱ ὤπασε τέχνη·

γυμνὸν γάρ μιν ἔτευξεν ὁ δ’ ὑψόσε φαίνετο λεύσσων, οἱᾶ́ περ ἠνεμόεσσαν ἐσ Ἴλιον ὄμμα τιταίνων. ἧστο δ’ Ἀμυμώνη ῥοδοδάκτυλοσ·

εἰσοπίσω μὲν βόστρυχον ἀκρήδεμνον ἑῆσ συνέεργεν ἐθείρησ· γυμνὸν δ’ εἶχε μέτωπον ἀναστέλλουσα δ’ ὀπωπὰσ εἰνάλιον σκοπίαζε μελαγχαίτην παρακοίτην. ἐγγύθι δ’ εὐρύστερνοσ ἐφαίνετο Κυανοχαίτησ γυμνὸσ ἐών, πλόκαμον δὲ καθειμένον εἶχεν ἐθείρησ, καὶ διερὸν δελφῖνα προΐσχετο, χειρὶ κομίζων δῶρα πολυζήλοιο γάμων μνηστήρια κούρησ.

Πιερικὴ δὲ μέλισσα λιγύθροοσ ἕζετο Σαπφὼ Λεσβιάσ, ἠρεμέουσα· μέλοσ δ’ εὐύ̈μνον ὑφαίνειν σιγαλέαισ δοκέεσκεν ἀναψαμένη φρένα Μούσαισ.

Φοῖβοσ δ’ εἱστήκει τριποδηλάλοσ· ἦν δ’ ἄρα χαίτησ εἰσοπίσω σφίγξασ ἄδετον πλόκον ἀλλ’ ἐνὶ χαλκῷ γυμνὸσ ἐήν, ὅτι πᾶσιν ἀνειρομένοισιν Ἀπόλλων γυμνῶσαι δεδάηκεν ἀληθέα δήνεα Μοίρησ, ἢ ὅτι πᾶσιν ὁμῶσ ἀναφαίνεται· ἠέλιοσ γὰρ Φοῖβοσ ἄναξ, καθαρὴν δὲ φέρει τηλέσκοπον αἴγλην.

ἄγχι δὲ Κύπρισ ἔλαμπεν ἔλειβε δὲ νώροπι χαλκῷ ἀγλαϊήσ ῥαθάμιγγασ· φαίνετο μέν, φᾶροσ δὲ συνήγαγεν ἄντυγι μηρῶν, χρυσείῃ πλοκαμῖδασ ὑποσφίγξασα καλύπτρῃ.

Κλεινιάδην δὲ τέθηπα, περιστίλβοντα νοήσασ ἀγλαϊῄ χαλκῷ γὰρ ἀνέπλεκε κάλλεοσ αὐγὴν, τοῖοσ ἐὼν, οἱο͂́σ περ ἐν Ἀτθίδι, μητέρι μύθων, ἀνδράσι Κεκροπίδῃσι πολύφρονα μῆτιν ἐγείρων. Χρύσησ δ’ αὖθ’ ἱερεὺσ πέλασ ἵστατο, δεξιτερῇ μὲν σκῆπτρον ἀνασχόμενοσ Φοιβήϊον, ἐν δὲ καρήνῳ στέμμα φέρων μεγέθει δὲ κεκασμένοσ ἔπρεπε μορφῆσ, οἱᾶ́ περ ἡρώων ἱερὸν γένοσ·

ὡσ δοκέω δέ, Ἀτρείδην ἱκέτευε· βαθὺσ δὲ οἱ ἤνθεε πώγων, καὶ ταναῆσ ἄπλεκτοσ ἐσύρετο βότρυσ ἐθείρησ.

Καῖσαρ δ’ ἐγγὺσ ἔλαμπεν Ιοὔλιοσ, ὅσ ποτε Ῥώμην ἀντιβίων ἔστεψεν ἀμετρήτοισι βοείαισ. αἰγίδα μὲν βλοσυρῶπιν ἐπωμαδὸν ἠε͂ν ἀείρων, δεξιτερῇ δὲ κεραυνὸν ἀγάλλετο χειρὶ κομίζων, οἱᾶ Ζεὺσ νέοσ ἄλλοσ ἐν Αὐσονίοισιν ἀκούων. εἱστήκει δὲ Πλάτων θεοείκελοσ, ὁ πρὶν Ἀθήναισ δείξασ κρυπτὰ κέλευθα θεοκράντων ἀρετάων.

ἄλλην δ’ εὐπατέρειαν ἴδον χρυσῆν Ἀφροδίτην, γυμνὴν παμφανόωσαν ἐπὶ στέρνων δὲ θεαίνησ αὐχένοσ ἐξ ὑπάτοιο χυθεὶσ ἐλελίζετο κεστόσ. ἵστατο δ’ Ἑρμαφρόδιτοσ ἐπήρατοσ, οὔθ’ ὅλοσ ἀνήρ, οὐδὲ γυνή· μικτὸν γὰρ ἐήν βρέτασ ἦ τάχα κοῦρον Κύπριδοσ εὐκόλποιο καὶ Ἑρμάωνοσ ἐνίψεισ·

μαζοὺσ μὲν σφριγόωντασ ἐδείκνυεν, οἱᾶ́ τε κούρη·

σχῆμα δὲ πᾶσιν ἔφαινε φυτοσπόρον ἄρσενοσ αἰδοῦσ, ξυνῆσ ἀγλαϊήσ κεκερασμένα σήματα φαίνων. παρθενικὴ δ’ Ἤριννα λιγύθροοσ ἕζετο κούρη, οὐ μίτον ἀμφαφόωσα πολύπλοκον, ἀλλ’ ἐνὶ σιγῇ Πιερικῆσ ῥαθάμιγγασ ἀποσταλάουσα μελίσσησ. μήτε λίπῃσ Τέρπανδρον ἐΰθροον, οὗ τάχα φαίησ ἔμπνοον, οὐκ ἄφθογγον ἰδεῖν βρέτασ·

ὡσ γὰρ ὀίω, κινυμέναισ πραπίδεσσιν ἀνέπλεκε μύστιδα μολπήν, ὥσ ποτε δινήεντοσ ἐπ’ Εὐρώταο ῥοάων μυστιπόλῳ φόρμιγγι κατεπρήϋνεν ἀείδων ἀγχεμάχων κακότητασ Ἀμυκλαίων ναετήρων. Ἠγασάμην δ’ ὁρόων σε, Περίκλεεσ, ὅττι καὶ αὐτῷ χαλκῷ ἀναυδήτῳ δημηγόρον ἦθοσ ἀνάπτεισ, ὡσ ἔτι Κεκροπίδῃσι θεμιστεύων πολιήταισ, ἢ μόθον ἐντύνων Πελοπήιον.

ἱστάμενοσ δὲ ἔπρεπε Πυθαγόρασ, Σάμιοσ σοφόσ, ἀλλ’ ἐν Ὀλύμπῳ ἐνδιάειν ἐδόκευε, φύσιν δ’ ἐβιάζετο χαλκοῦ, πλημμύρων νοερῇσι μεληδόσιν·

ὡσ γὰρ ὀίω, οὐρανὸν ἀχράντοισιν ἐμέτρεε μοῦνον ὀπωπαῖσ. Στησίχορον δ’ ἐνόησα λιγύθροον, ὅν ποτε γαῖα Σικελικὴ μὲν ἔφερβε, λύρησ δ’ ἐδίδαξεν Ἀπόλλων ἁρμονίην, ἔτι μητρὸσ ἐνὶ σπλάγχνοισιν ἐόντα·

τοῦ γὰρ τικτομένοιο καὶ ἐσ φάοσ ἄρτι μολόντοσ ἔκποθεν ἠερόφοιτοσ ἐπὶ στομάτεσσιν ἀηδὼν λάθρῃ ἐφεζομένη λιγυρὴν ἀνεβάλλετο μολπήν. χαῖρέ μοι Ἀβδήρων Δημόκριτε κῦδοσ ἀρούρησ, ὅττι σὺ καλλιτόκοιο φυῆσ ἐφράσσαο θεσμούσ, λεπτὰ διακρίνων πολυΐδμονοσ ὄργια Μούσησ· αἰεὶ δὲ σφαλερὰσ ἐγέλασ βιότοιο κελεύθουσ, εὖ εἰδὼσ ὅτι πάντα γέρων παραμείβεται Αἰών.

Ἡρακλέησ δ’ ἀνίουλον ἐδείκνυε κύκλον ὑπήνησ, μῆλα λεοντοφόνῳ παλάμᾐ χρύσεια κομίζων, γαίησ ὄλβια δῶρα Λιβυστίδοσ. ἐγγύθι δ’ αὐτοῦ Παλλάδοσ ἀρήτειρα παρίστατο, παρθένοσ Αὔγη, φᾶροσ ἐπιστείλασα κατωμαδὸν οὐ γὰρ ἐθείρασ κρηδέμνῳ συνέεργεν·

ἑὰσ δ’ ἀνετείνετο χεῖρασ, οἱᾶ́ τε κικλήσκουσα Διὸσ γλαυκώπιδα κούρην, Ἀρκαδικῆσ Τεγέησ ὑπὸ δειράδοσ.

ἵλαθι, γαίησ Τρωϊάδοσ βλάστημα σακεσπάχον, ἵλαθι, λάμπων Αἰνεία Τρώων βουληφόρε· σαῖσ γὰρ ὀπωπαῖσ ἀγλαϊήσ πνείουσα σοφὴ.

περιλείβεται αἰδώσ, θέσκελον ἀγγέλλουσα γένοσ χρυσῆσ Ἀφροδίτησ. Ἠγασάμην δὲ Κρέουσαν ἰδὼν πενθήμονι κόσμῳ, σύγγαμον Αἰνείαο κατάσκιον ἀμφὶ γὰρ αὐταῖσ ἀμφοτέραισ κρήδεμνον ἐφελκύσσασα παρειαῖσ, πάντα πέριξ ἐκάλυψε ποδηνεκέι χρόα πέπλῳ, οἱᾶ́ τε μυρομένη· τὰ δὲ χάλκεα δάκρυα νύμφησ Ἄρεϊ δουρίκτητον ἐμαντεύοντο τιθήνην, Ἴλιον Ἀργείοισιν ἐελμένον ἀσπιδιώταισ, %2οὔθ’ Ἕλενοσ κοτέων ἀπεπαύετο·

πατρίδι νηλὴσ φαίνετο δινεύων ἔτι που χόλον ἦν μὲν ἀείρων δεξιτερῇ φιάλην ἐπιλοίβιον·

ὡσ δοκέω δέ, ἐσθλὰ μὲν Ἀργείοισ μαντεύετο, καδδὲ τιθήνησ ἀθανάτοισ ἠρᾶτο πανύστατα πήματα φαίνειν. Ἀνδρομάχη δ’ ἕστηκε ῥοδόσφυροσ Ηἐτιώνη, οὔτι γόον σταλάουσα πολύστονον ὡσ γὰρ ὀίω, οὔπω ἐνὶ πτολέμῳ κορυθαίολοσ ἤριπεν Ἕκτωρ, οὐδὲ φερεσσακέων ὑπερήνορεσ υἱε͂σ Ἀχαιῶν Δαρδανίην ξύμπασαν ἐληΐσσαντο τιθήνην, ἦν δ’ ἐσιδεῖν Μενέλαον ἀρήιον, ἀλλ’ ἐπὶ νίκῃ γηθόσυνον σχεδόθεν γὰρ ἐθάλπετο χάρματι πολλῷ δερκόμενοσ ῥοδόπηχυν ὁμόφρονα Τυνδαρεώνην.

ἠγασάμην δ’ Ἑλένησ ἐρατὸν τύπον, ὅττι καὶ αὐτῷ χαλκῷ κόσμον ἔδωκε πανίμερον ἀγλαϊή γὰρ ἔπνεε θερμὸν ἔρωτα.

καὶ ἀψύχῳ ἐνὶ τέχνῃ.

πυκναῖσ δὲ πραπίδεσσιν ἀγάλλετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· οὐ γὰρ ἐήν ἀπάνευθε πολυστρέπτοιο μενοινῆσ, ἀλλ’ ἔτι κόσμον ἔφαινε σοφῆσ φρενόσ· ἦν δ’ ἐνὶ θυμῷ καγχαλόων Τροίην γὰρ ἐγήθεε πᾶσαν ὀλέσσασ ᾗσι δολοφροσύνῃσι. σὺ δ’ Ἕκτοροσ ἔννεπε μῆτερ, τίσ σε, πολυτλήμων Ἑκάβη, τίσ δάκρυα λείβειν ἀθανάτων ἐδίδαξεν ἀφωνήτῳ ἐνὶ κόσμῳ;

οὐδέ σε χαλκὸσ ἔπαυσεν ὀιζύοσ, οὐδέ σε τέχνη ἄπνοοσ οἰκτείρασα δυσαλθέοσ ἔσχεθε λύσσησ· ἀλλ’ ἔτι δακρυχέουσα παρίστασαι ὡσ δὲ δοκεύω, οὐκέτι δυστήνου μόρον Ἕκτοροσ, οὐδὲ ταλαίνησ Ἀνδρομάχησ βαρὺ πένθοσ ὀδύρεαι, ἀλλὰ πεσοῦσαν πατρίδα σήν·

φᾶροσ γὰρ ἐπικρεμὲσ ἀμφὶ προσώπῳ πήματα μὲν δείκνυσιν, ἀπαγγέλλουσι δὲ πέπλοι πένθοσ ὑποβρύχιον κεχαλασμένοι ἄχρι πεδίλων ἄλγεϊ γὰρ πυμάτῳ δέδεσαι φρένα, καδδὲ παρειῆσ δάκρυα μὲν σταλάεισ, τὸ δὲ δάκρυον ἔσβεσε τέχνη, ἄπλετον ἀγγέλλουσα δυσαλθέοσ αὐχμὸν ἀνίησ. Κασσάνδρην δ’ ἐνόησα θεοπρόπον, ἀλλ’ ἐνὶ σιγῇ μεμφομένη γενετῆρα, σοφῆσ ἀνεπίμπλατο λύσσησ.

, οἱᾶ́ τε θεσπίζουσα πανύστατα πήματα πάτρησ.

Πύρροσ δ’ ἄλλοσ ἐήν πτολιπόρθιοσ· οὐκ ἐπὶ χαίτησ ἱππόκομον τρυφάλειαν ἔχων, οὐκ ἔγχοσ ἑλίσσων, ἀλλ’ ἄρα γυμνὸσ ἔλαμπε, καὶ ἄχνοον εἶχεν ὑπήνην δεξιτερὴν δ’ ἀνέτεινεν ἑήν, ἐπιμάρτυρα νίκησ, λοξὰ Πολυξείνην βαρυδάκρυον ὄμματι λεύσσων. εἰπέ, Πολυξείνη δυσπάρθενε, τίσ τοι ἀνάγκη χαλκῷ ἐν ἀφθόγγῳ ;

κεκρυμμένα δάκρυα λείβειν; πῶσ δὲ τεῷ κρήδεμνον ἐπειρύσσασα προσώπῳ ἵστασαι, αἰδομένῃ μὲν ἀλίγκιοσ, ἀλλ’ ἐνὶ θυμῷ πένθοσ ἔχεισ ; μὴ δή σε τεὸν πτολίεθρον ὀλέσσασ ληΐδα Πύρροσ ἔχοι Φθιώτιοσ;

οὐδέ σε μορφὴ ῥύσατο τοξεύσασα Νεοπτολέμοιο μενοινήν, ἥ ποτε θηρεύσασα τεοῦ γενετῆρα φονῆοσ εἰσ λίνον αὐτοκέλευστον ἀελπέοσ ἦγεν ὀλέθρου. ναὶ μὰ τὸν ἐν χαλκῷ νοερὸν τύπον, εἴ νύ τε τοίην ἔδρακε Πύρροσ ἄναξ, τάχα κεν ξυνήονα λέκτρων ἤγετο, πατρῴησ προλιπὼν μνημήια μοίρησ, Ἠγασάμην δ’ Αἰάντα, τὸν ὀβριμόθυμοσ Οἰλεὺσ Λοκρίδοσ ἐσπέρμηνε πελώριον ἑρ́κοσ ἀρούρησ.

φαίνετο μὲν νεότητι κεκασμένοσ·

οὐδὲ γὰρ ἠε͂ν ἄνθεϊ λαχνήεντι γενειάδοσ ἄκρα χαράξασ· γυμνὸν δ’ εἶχεν ἅπαν στιβαρὸν δέμασ· ἠνορέῃ δὲ βεβριθὼσ ἐλέλιζε μαχήμονοσ οἶστρον Ἐνυοῦσ. Οἰνώνη δὲ χόλῳ φρένασ ἔζεεν, ἔζεε πικρῷ ζήλῳ θυμὸν ἔδουσα, Πάριν δ’ ἐδόκευε λαθοῦσα ὄμματι μαινομένῳ κρυφίην δ’ ἤγγειλεν ἀπειλήν, δεξιτερῇ βαρύποτμον ἀναινομένη παρακοίτην, αἰδομένῳ μὲν ἐοίκεν ὁ βουκόλοσ, εἶχε δ’ ὀπωπὴν πλαζομένην ἑτέρωσε δυσίμεροσ·

αἴδετο γάρ που Οἰνώνην βαρύδακρυν ἰδεῖν, Κεβρηνίδα νύμφην.

Αὐαλέῳ δὲ Δάρησ ἐζώννυτο χεῖρασ ἱμάντι, πυγμαχίησ κήρυκα φέρων χόλον ἠνορέησ δὲ ἔπνεε θερμὸν ἀήμα πολυστρέπτοισιν ὀπωπαῖσ. Ἔντελλοσ δέ, Δάρητοσ ἐναντίον ὄμμα τιταίνων, γυιοτόρουσ μύρμηκασ ἐμαίνετο χερσὶν ἑλίσσων πυγμαχίησ δ’ ὤδινε φόνον διψῶσαν ἀπειλήν.

ἦν δὲ παλαισμοσύνην δεδαημένοσ ὄβριμοσ ἀνήρ εἰ δὲ Φίλων ἤκουε πελώριοσ, εἴτε Φιλάμμων, εἴτε Μίλων Σικελῆσ ἔρυμα χθονόσ, οἶδεν Ἀπόλλων οὐ γὰρ ἐγὼ δεδάηκα διακρῖναι καὶ ἀεῖσαι οὔνομα θαρσαλέου κλυτὸν ἀνέροσ, ἀλλὰ καὶ ἔμπησ ἔπνεεν ἠνορέησ· λάσιοσ δὲ οἱ εἵλκετο πώγων, καὶ φόβον ἠκούτιζον ἀεθλητῆρα παρειαί, καὶ κεφαλῆσ ἔφρισσον ἐθειράδεσ·

ἀμφὶ δὲ πυκνοῖσ μυῶνεσ μελέεσσιν ἀνοιδαίνοντο ταθέντεσ τρηχαλέοι, δοιοὶ δέ, συνισταμένων παλαμάων, εὐρέεσ ἐσφήκωντο βραχίονεσ, ἠΰτε πέτραι, καὶ παχὺσ ἀλκήεντι τένων ἐπανίστατο νώτῳ, αὐχένοσ εὐγνάμπτοιο περὶ πλατὺν αὐλὸν ἀνέρπων.

Δέρκεό μοι Χαρίδημον, ὃσ Ἀτθίδοσ ἡγεμονεύων Κεκροπίδην στρατὸν εἶχεν ἑῇσ πειθήμονα βουλῇσ.

ἦ κεν ἰδὼν ἀγάσαιο Μελάμποδα· μαντιπόλου μὲν ἱερὸν εἶδοσ ἔφαινεν, ἐοίκε δὲ θέσπιδοσ ὀμφῆσ σιγηλοῖσ στομάτεσσι θεοπρόπον ἄσθμα τιταίνων. Πάνθοοσ ἦν Τρώων βουληφόροσ, ἀλλ’ ἔτι δεινὴν οὔπω μῆτιν ἔπαυσε κατ’ Ἀργείων στρατιάων.

Δημογέρων δὲ νόημα πολύπλοκον εἶχε Θυμοίτησ ἀμφασίησ πελάγεσσιν ἐελμένοσ· ἦ γὰρ ἐῴκει σκεπτομένῳ τινὰ μῆτιν ἔτι Τρώεσσιν ὑφαίνειν. Λάμπων δ’ ἀχνυμένῳ ἐναλίγκιοσ ἠε͂ν ἰδέσθαι·

οὐ γὰρ ἔτι φρεσὶν εἶχε κυλινδομένοιο κυδοιμοῦ τειρομένοισ Τρώεσσι τεκεῖν παιήονα βουλήν. εἱστήκει Κλυτίοσ μὲν ἀμήχανοσ· εἶχε δὲ δοιὰσ χεῖρασ ὁμοπλεκέασ, κρυφίησ κήρυκασ ἀνίησ. χαῖρε φάοσ ῥήτρησ Ἰσόκρατεσ, ὅττι σὺ χαλκῷ κόσμον ἄγεισ·

δοκέεισ γὰρ ἐπίφρονα μήδεα φαίνειν, εἰ καὶ ἀφωνήτῳ σε πόνῳ χαλκεύσατο τέχνη. ἔστενε δ’ Ἀμφιάρηοσ ἔχων πυριλαμπέα χαίτην στέμματι δαφναίῳ· κρυφίην δ’ ἐλέλιζεν ἀνίην, θεσπίζων, ὅτι πᾶσι βοόκτιτοσ ἀνδράσι Θήβη ἀνδράσιν Ἀργείοισιν ὑπότροπον ἦμαρ ὀλέσσει.

ἀγλαὸσ εἱστήκει χρησμηγόροσ, ὅντινά φασιν μαντιπόλου γενετῆρα θεοφραδέοσ Πολυείδου· εὐπετάλῳ δὲ κόμασ ἐστεμμένοσ ἔπρεπε δάφνῃ.

εἶδον ἀκερσεκόμην Ἕκατον θεόν, εἶδον ἀοιδῆσ κοίρανον, ἀδμήτοισι κεκασμένον ἄνθεσι χαίτην εἶχε γὰρ ἀμφοτέροισι κόμησ μεμερισμένον ὤμοισ βόστρυχον αὐτοέλικτον· ἕλισσε δὲ μάντιν ὀπωπήν, οἱᾶ́ τε μαντοσύνῃ μεροπήια πήματα λύων. γυμνὸσ δ’ ὀβριμόθυμοσ ἐήν Τελαμώνιοσ Αἰάσ, μήπω πρῶτον ἰούλον ἔχων ἐκέκαστο δὲ μορφῆσ ἄνθεσι πατρῴησ·

πλοκάμουσ δ’ ἐσφίγγετο μίτρῃ· οὐ γὰρ ἐήν τρυφάλειαν ἔχων, οὐκ ἔγχοσ ἑλίσσων, οὐ σάκοσ ἑπταβόειον ἐπωμαδόν, ἀλλὰ τοκῆοσ θαρσαλέην ἀνέφαινεν ἀγηνορίην Τελαμῶνοσ. ἵστατο Σαρπηδών, Λυκίων πρόμοσ·

ἠνορέῃ μὲν φρικτὸσ ἐήν ἁπαλοῖσ δὲ νεοτρεφέεσσιν ἰούλοισ οἴνοποσ ἄκρα χάρασσε γενειάδοσ· ἀμφὶ δὲ χαίταισ εἶχε κόρυν γυμνὸσ μὲν ἐήν δέμασ, ἀλλ’ ἐνὶ μορφῇ σπέρμα Διὸσ σήμαινεν ἀπ’ ἀμφοτέρησ γὰρ ὀπωπῆσ μαρμαρυγὴν ἀπέπεμπεν ἐλευθερίου γενετῆροσ, καὶ τρίτοσ ; εὐχαίτησ τριποδηλάλοσ ἠε͂ν Ἀπόλλων, καλὸσ ἰδεῖν·

πλόκαμοσ γὰρ ἕλιξ ἐπιδέδρομεν ὤμοισ ἀμφοτέροισ· ἐρατὴ δὲ θεοῦ διεφαίνετο μορφή, χαλκῷ κόσμον ἄγουσα·

θεὸσ δ’ ἐτίταινεν ὀπωπήν, οἱᾶ́ τε μαντιπόλοισιν ἐπὶ τριπόδεσσι δοκεύων. καὶ τριτάτην θάμβησα πάλιν χρυσῆν Ἀφροδίτην, φάρεϊ κόλπον ἔχουσαν ἐπίσκιον ἀμφὶ δὲ μαζοῖσ κεστὸσ ἕλιξ κεχάλαστο, χάρισ δ’ ἐνενήχετο κεστῷ. αἰχμητὴσ δ’ ἀνίουλοσ ἐλάμπετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ, γυμνὸσ ἐὼν σαγέων ἐδόκευε μὲν ἔγχοσ ἑλίσσειν δεξιτερῇ, σκαιῇ δὲ σάκοσ χάλκειον ἀείρειν, σχήματι τεχνήεντι· μόθου δ’ ἀπέπεμπεν ἀπειλὴν θάρσεϊ τολμήεντι τεθηγμένοσ·

αἱ γὰρ ὀπωπαὶ γνήσιον ἦθοσ ἔφαινον ἀρήιον Αἰακιδάων.

ἦν δὲ καὶ Ἑρμείασ χρυσόρραπισ· ἱστάμενοσ δὲ δεξιτερῇ πτερόεντοσ ἀνείρυε δεσμὰ πεδίλου, εἰσ ὁδὸν ἀίξαι λελιημένοσ· εἶχε γὰρ ἤδη δεξιὸν ὀκλάζοντα θοὸν πόδα, τῷ ἔπι λαιὴν χεῖρα ταθεὶσ ἀνέπεμπεν ἐσ αἰθέρα κύκλον ὀπωπῆσ, οἱᾶ́ τε πατρὸσ ἄνακτοσ ἐπιτρωπῶντοσ ἀκούων. Αὐσονὶσ ἀρρήτου σοφίησ ἐθρέψατο Σειρήν.

Φοίβου δ’ οὐρεσίφοιτοσ ὁμόγνιοσ ἵστατο κούρη Ἄρτεμισ, ἀλλ’ οὐ τόξον ἑκηβόλον, οὐδὲ φαρέτρην ἰοδόκην ἀνέχουσα κατωμαδὸν ἦν δ’ ἐπὶ γούνων παρθένιον λεγνωτὸν ἀναζωσθεῖσα χιτῶνα, καὶ τριχὸσ ἀκρήδεμνον ἀνιεμένη πλόκον αὔραισ. ἔμφρονα χαλκὸν Ὅμηροσ ἐδείκνυεν, οὔτε μενοινῆσ ἄμμορον, οὔτε νόου κεχρημένον, ἀλλ’ ἄρα μούνησ φωνῆσ ἀμβροσίησ, ἀνέφαινε δὲ θυιάδα τέχνην.

ἦ καὶ χαλκὸν ἔχευσεν ὁμῆ θεὸσ εἴδεϊ μορφῆσ· οὐ γὰρ ἐγὼ κατὰ θυμὸν ὀίομαι ὅττι μιν ἀνὴρ ἐργοπόνοσ χάλκευσε παρ’ ἐσχαρεῶνι θαάσσων, ἀλλ’ αὐτὴ πολύμητισ ἀνέπλασε χερσὶν Ἀθήνη εἶδοσ ἐπισταμένη τόπερ ᾤκεεν ἐν γὰρ Ὁμήρῳ αὐτὴ ναιετάουσα σοφὴν ἐφθέγγετο μολπήν.

σύννομοσ Ἀπόλλωνι πατὴρ ἐμόσ, ἰσόθεοσ φὼσ ἵστατο θεῖοσ Ὅμηροσ·

ἐίκτο μὲν ἀνδρὶ νοῆσαι γηραλέῳ· τὸ δὲ γῆρασ ἐήν γλυκύ· τοῦτο γὰρ αὐτῷ πλειοτέρην ἔσταζε χάριν· κεκέραστο δὲ κόσμῳ αἰδοίῳ τε φίλῳ τε· σέβασ δ’ ἀπελάμπετο μορφῆσ. αὐχένι μὲν κύπτοντι γέρων ἐπεσύρετο βότρυσ χαίτησ, εἰσοπίσω πεφορημένοσ, ἀμφὶ δ’ ἀκουὰσ πλαζόμενοσ κεχάλαστο·

κάτω δ’ εὐρύνετο πώγων ἀμφιταθείσ, μαλακὸσ δὲ καὶ εὔτροχοσ· οὐδὲ γὰρ ἠε͂ν ὀξυτενήσ, ἀλλ’ εὐρὺσ ἐπέπτατο, κάλλοσ ὑφαίνων στήθεϊ γυμνωθέντι καὶ ἱμερόεντι προσώπῳ. γυμνὸν δ’ εἶχε μέτωπον, ἐπ’ ἀπλοκάμῳ δὲ μετώπῳ ἧστο σαοφροσύνη κουροτρόφοσ· ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὀφρῦσ ἀμφοτέρασ προβλῆτασ ἐύσκοποσ ἔπλασε τέχνη, οὔτι μάτην·

φαέων γὰρ ἐρημάδεσ ἦσαν ὀπωπαί. ἀλλ’ οὐκ ἦν ἀλαῷ ἐναλίγκιοσ ἀνδρὶ νοῆσαι·

ἕζετο γὰρ κενεοῖσ χάρισ ὄμμασιν ὡσ δὲ δοκεύω, τέχνη τοῦτο τέλεσσεν, ὅπωσ πάντεσσι φανείη φέγγοσ ὑπὸ κραδίην σοφίησ ἄσβεστον ἀείρων. δοιαὶ μὲν ποτὶ βαιὸν ἐκοιλαίνοντο παρειαί, γήραϊ ῥικνήεντι κατάσχετοι ἀλλ’ ἐνὶ κείναισ αὐτογενήσ, Χαρίτεσσι συνέστιοσ, ἵζανεν Αἰδώσ· Πιερικὴ δὲ μέλισσα περὶ στόμα θεῖον ἀλᾶτο, κηρίον ὠδίνουσα μελισταγέσ.

ἀμφοτέρασ δὲ χεῖρασ ἐπ’ ἀλλήλαισι τιθεὶσ ἐπερείδετο ῥάβδῳ, οἱᾶ́ περ ἐν ζωοῖσιν ἑὴν δ’ ἔκλινεν ἀκουὴν δεξιτερήν, δόκεεν δὲ καὶ Ἀπόλλωνοσ ἀκούειν, ἢ καὶ Πιερίδων τινὸσ ἐγγύθεν. ἐν δ’ ἄρα θυμῷ σκεπτομένῳ μὲν ἐίκτο, νόοσ δὲ οἱ ἔνθα καὶ ἔνθα ἐξ ἀδύτων πεφόρητο πολυστρέπτοιο μενοινῆσ, Πιερικῆσ Σειρῆνοσ ἀρήιον ἔργον ὑφαίνων.

καὶ Σύριοσ σελάγιζε σαοφροσύνῃ Φερεκύδησ ἱστάμενοσ·

σοφίησ δὲ θεουδέα κέντρα νομεύων, οὐρανὸν ἐσκοπίαζε, μετάρσιον ὄμμα τιταίνων. καὶ σοφὸσ Ἡράκλειτοσ ἐήν, θεοείκελοσ ἀνήρ, ἔνθεον ἀρχαίησ Ἐφέσου κλέοσ, ὅσ ποτε μοῦνοσ ἀνδρομέησ ἔκλαιεν ἀνάλκιδοσ ἔργα γενέθλησ. καὶ τύποσ ἁβρὸσ ἔλαμπεν ἀριστονόοιο Κρατίνου, ὅσ ποτε δημοβόροισι πολισσούχοισιν Ιὤνων θυμοδακεῖσ ἐθόωσεν ἀκοντιστῆρασ ἰάμβουσ, κῶμον ἀεξήσασ, φιλοπαίγμονοσ ἔργον ἀοιδῆσ.

εἱστήκει δὲ Μένανδροσ, ὃσ εὐπύργοισιν Ἀθήναισ ὁπλοτέρου κώμοιο σελασφόροσ ἔπρεπεν ἀστήρ· πολλάων γὰρ ἔρωτασ ἀνέπλασε παρθενικάων, καὶ Χαρίτων θεράποντασ ἐγείνατο παῖδασ ἰάμβουσ, ἁρ́παγασ οἰστρήεντασ ἀεδνώτοιο κορείησ, μίξασ σεμνὸν ἔρωτι μελίφρονοσ ἄνθοσ ἀοιδῆσ.

Ἀμφιτρύων δ’ ἤστραπτεν, ἀπειρογάμῳ τρίχα δάφνῃ στεψάμενοσ· πᾶσιν μὲν ἐύσκοποσ εἴδετο μάντισ·

στέμμα πολυστρέπτοισιν ἐπάρμενον εἶχεν ἐθείραισ, Ἀλκμήνησ μενέχαρμοσ ἀριστοτόκου παρακοίτησ, Θουκυδίδησ δ’ ἐλέλιξεν ἑὸν νόον ἦν δὲ νοῆσαι οἱᾶ́ περ ἱστορίησ δημηγόρον ἦθοσ ὑφαίνων δεξιτερὴν γὰρ ἀνέσχε μετάρσιον, ὡσ πρὶν ἀείδων Σπάρτησ πικρὸν Ἄρηα καὶ αὐτῶν Κεκροπιδάων, Ἑλλάδοσ ἀμητῆρα πολυθρέπτοιο τιθήνησ.

ἔδρακεν ἑρπύζων, ἐνάταισ ἀνεθήκατο Μούσαισ, μίξασ εὐεπίῃσιν Ιὠνίδοσ ἄνθεα φωνῆσ.

Θήβησ δ’ Ὠγυγίησ Ἑλικώνιοσ ἵστατο κύκνοσ, Πίνδαροσ ἱμερόφωνοσ, ὃν ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων ἔτρεφε Βοιωτοῖο παρὰ σκοπιὴν Ἑλικῶνοσ, καὶ μέλοσ ἁρμονίησ ἐδιδάξατο· τικτομένου γὰρ ἑζόμεναι λιγυροῖσιν ἐπὶ στομάτεσσι μέλισσαι κηρὸν ἀνεπλάσσαντο, σοφῆσ ἐπιμάρτυρα μολπῆσ.

Ξεινοφόων δ’ ἤστραπτε, φεράσπιδοσ ἀστὸσ Ἀθήνησ, ὃσ πρὶν Ἀχαιμενίδαο μένοσ Κύροιο λιγαίνων, εἵπετο φωνήεντι Πλατωνίδοσ ἤθεϊ Μούσησ, ἱστορίησ φιλάεθλον ἀριστώδινοσ ὀπώρην συγκεράσασ ῥαθάμιγξι φιλαγρύπνοιο μελίσσησ. ἵστατο δ’ Ἀλκμάων κεκλημένοσ οὔνομα μάντισ·

ἀλλ’ οὐ μάντισ ἐήν ὁ βοώμενοσ, οὐδ’ ἐπὶ χαίτησ δάφνησ εἶχε κόρυμβον· ἐγὼ δ’ Ἀλκμᾶνα δοκεύω, ὃσ πρὶν ἐυφθόγγοιο λύρησ ἠσκήσατο τέχνην, Δώριον εὐκελάδοισι μέλοσ χορῇσιν ὑφαίνων.

καὶ πρόμοσ εὐκαμάτων Πομπήιοσ Αὐσονιήων, φαιδρὸν ἰσαυροφόνων κειμήλιον ἠνορεάων, στειβομένασ ὑπὸ ποσσὶν Ἰσαυρίδασ εἶχε μαχαίρασ, σημαίνων ὅτι δοῦλον ὑπὸ ζυγὸν αὐχένα Ταύρου εἴρυσεν, ἀρρήκτῳ πεπεδημένον ἅμματι Νίκησ. κεῖνοσ ἀνήρ, ὃσ πᾶσιν ἐήν φάοσ, ὃσ βασιλῆοσ ἠγαθέην ἐφύτευσεν Ἀναστασίοιο γενέθλην.

τοῦτο δὲ πᾶσιν ἔδειξεν ἐμὸσ σκηπτοῦχοσ ἀμύμων, δῃώσασ σακέεσσιν Ἰσαυρίδοσ ἔθνεα γαίησ.

ἵστατο δ’ ἄλλοσ Ὅμηροσ, ὃν οὐ πρόμον εὐεπιάων θέσκελον υἱᾶ Μέλητοσ ἐυρρείοντοσ ὀίω, ἀλλ’ ὃν Θρηικίῃσι παρ’ ᾐόσι γείνατο μήτηρ Μοιρὼ κυδαλίμη Βυζαντιάσ, ἣν ἔτι παιδνὴν ἔτρεφον εὐεπίησ ἡρωίδοσ ἴδμονα Μοῦσαι· κεῖνοσ γὰρ τραγικῆσ πινυτὴν ἠσκήσατο τέχνην, κοσμήσασ ἐπέεσσιν ἑὴν Βυζαντίδα πάτρην.

πνείων εὐεπίησ Βεργίλλιοσ, ὅν ποτε Ῥώμησ Θυμβριὰσ ἄλλον Ὅμηρον ἀνέτρεφε πάτριοσ Ἠχώ.

상위

Greek Anthology

목록

  • chapter 1
일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION