Unknown, Elegy and Iambus, Volume II, Ἀρχιλόχου, Ιὀβάκχων

(작자 미상, 비가, Ἀρχιλόχου, Ιὀβάκχων)

π. Μαγνήτων· Ἀρχίλοχοσ δὲ ἤδη φαίνεται γνωρίζων τὴν γενομένην αὐτοῖσ συμφοράν· Κλαίω τὰ Θασίων, οὐ τὰ Μαγνήτων κακά. καθάπερ Ἀρχίλοχοσ τῆσ Θάσου τὰ καρποφόρα καὶ οἰνόπεδα παρορῶν διὰ τὸ τραχὺ καὶ ἀνώμαλον διέβαλε τὴν νῆσον εἰπών· ἥδε δ’ ὥστ’ ὄνου ῥάχισ ἕστηκεν ὑήσ ἀγρίησ ἐπιστεφήσ· οὕτω τῆσ φυγῆσ πρὸσ ἓν μέροσ τὸ ἄδοξον ἐντεινόμενοι παρορῶμεν τὴν ἀπραγμοσύνην καὶ τὴν σχολὴν καὶ τὴν ἐλευθερίαν. καὶ Ἀρχίλοχοσ δ’ ὁ ποιητὴσ ὑπερτεθαύμακε τὴν χώραν τῶν Σιριτῶν διὰ τὴν εὐδαιμονίαν· περὶ γοῦν τῆσ Θάσου λέγων ὡσ ἥσσονόσ φησιν· οὐ γάρ τι καλὸσ χῶροσ οὐδ’ ἐπίμεροσ οὐδ’ ἐρατόσ, οἱο͂σ ἀμφὶ Σίριοσ ῥοάσ. καὶ τότε καὶ βραχύχρονοσ εἶναι τῷ βίῳ μέλλων ͅ ποιεῖ ὅπερ καὶ ὕστερον Ἀρχίλοχοσ ἐκεῖνοσ· ͅ σφῆσ ἀδελφῆσ γὰρ σύζυγον πνιγέντα τῇ θαλάσῃ ͅ περιπαθῶσ ὠδύρετο γράφειν μὴ θέλων ὅλωσ, ͅ λέγων πρὸσ τοὺσ βιάζοντασ συγγράμμασιν ἐγκύπτειν· ͅ καί μ’ οὔτ’ ἰάμβων οὔτε τερπωλέων μέλει· ὡσ δὲ δακρύων κέκμηκε μάτην, εἰρήκει τάδε· κυμάτων ἐν ἀγκάλαισ· Δίδυμόσ φησι παρὰ τῷ Αἰσχύλῳ, ἔστι δὲ ὄντωσ παρὰ Ἀρχιλόχῳ· ψυχὰσ ἔχοντεσ κυμάτων ἐν ἀγκάλαισ [σκοπεῖν χρὴ μὴ οὐκ ἐν τῷ Καρὶ ὑμῖν ὁ κίνδυνοσ κινδυνεύηται, ἀλλ’ ἐν τοῖσ ὑέσιͅ· ἐπὶ τῶν ἐπισφαλέστερον καὶ ἐν ἀλλοτρίοισ κινδυνευόντων. Κᾶρεσ γὰρ δοκοῦσι πρῶτον μισθοφορῆσαι . . . μέμνηται δ’ αὐτῆσ Ἀρχίλοχοσ λέγων· καὶ δὴ π’ίκουροσ ὥστε Κὰρ κεκλήσομαι. εἰσ δὲ τὸ ἦθοσ, ἐπεὶ ἔνια περὶ αὑτοῦ λέγειν ἢ ἐπίφθονον ἢ μακρολογίαν ἢ ἀντιλογίαν ἔχει, καὶ περὶ ἄλλου ἢ λοιδορίαν ἢ ἀγροικίαν, ἕτερον χρὴ λέγοντα ποιεῖν, ὅπερ Ἰσοκράτησ ποιεῖ ἐν Τῷ Φιλίππῳ καὶ Ἀντιδόσει· καὶ ὡσ Ἀρχίλοχοσ ψέγει· ποιεῖ γὰρ . . λέγοντα· . . καὶ τὸν Χάρωνα τὸν τέκτονα ἐν τῷ ἰάμβῳ οὗ ἡ ἀρχή· οὔ μοι τὰ Γύγ εω τοῦ πολυχρύσου μέλει, οὐδ’ εἷλέ πώ με ζῆλοσ, οὐδ’ ἀγαίομαι θ εῶ ν ἔργα, μεγάλησ δ’ οὐκ ἐρέω τυραννίδοσ· ἀπόπροθεν γάρ ἐστιν ὀφθαλμῶν ἐμῶν. καρτερεῖν· ἀντὶ τοῦ κρατεῖν καὶ ἀντέχειν· καὶ τὸν ἐγκρατῆ λέγουσι καρτερόν· Ἀρχίλοχοσ· ὁ δ’ Ἀσίησ καρτερὸσ μηλοτρόφου. ἡ διπλῆ ὅτι Ἀρχίλοχοσ ὑπερτέραν τὴν νεωτέραν ἐδέξατο· οἰήν Λυκάμβ εω παῖδα τὴν ὑπερτέρην. καὶ ὁ κάλλιστοσ ποιητῶν Ἀρχίλοχοσ ἐπαινέσασ αὐτὴν τὴν κόμην ἐπαινεῖ μὲν οὖσαν ἐν ἑταίρασ σώματι, λέγει δὲ οὕτωσ· "ἡ δέ οἱ . . μετάφρενα. ἔχουσα θαλλὸν μυρσίνησ ἐτέρπετο ῥοδῆσ τε καλὸν ἄνθοσ, ἡ δέ οἱ κόμη ὤμουσ κατεσκίαζε καὶ μετάφρενα. ῥόδον καὶ ῥοδωνιὰ καὶ ῥοδῆ διαφέρει· ῥόδον μὲν γὰρ τὸ ἄνθοσ, ῥοδωνιὰ δὲ ὁ τόποσ, ῥοδῆ δὲ τὸ φυτόν. Ἀρχίλοχοσ· π. μύρου· καὶ ἀλλαχοῦ δ’ Ἀρχίλοχοσ ἔφη· "Ταῦτ’ ἔφη θαὑμαστά, Περίκλεισ, καὶ ἄξια στεφάνων, ὃσ ἡμῖν πολλοὺσ καὶ ἀγαθοὺσ ἀπωλέσασ πολίτασ οὐ Φοίνιξι πολεμῶν οὐδὲ Μήδοισ ὥσπερ οὑμὸσ ἀδελφὸσ Κίμων, ἀλλὰ σύμμαχον καὶ συγγενῆ πόλιν καταστρεφόμενοσ. ταῦτα τῆσ Ἐλπινίκησ λεγούσησ, ὁ Περικλῆσ μειδιάσασ ἀτρέμα λέγεται τὸ τοῦ Ἀρχιλόχου πρὸσ αὐτὴν εἰπεῖν· οὐκ ἂν μύροισι γρηῦσ ἐοῦσ ἠλείφεο. τὸν δὲ κρίθινον οἶνον καὶ βρῦτόν τινεσ καλοῦσιν . . Ἀρχίλοχοσ· ὥσπερ <παρ’> αὐλῷ βρῦτον ἢ Θρῆϊξ ἀνὴρ ἢ Φρὺξ ἔβρυζε, κύβδα δ’ ἦν πονευμένη. βάβαξ ὁ λάλοσ· Ἀρχίλοχοσ· κατ’ οἶκον ἐστρωφᾶτο μισητὸσ βάβαξ παλίνσκιον· . . Ἀρχίλοχοσ Τριμέτροισ· πρὸσ τοῖχον ἐκλίνθησαν ἐν παλινσκίῳ. ἀντὶ τοῦ ἐν σκοτεινῷ. κύψαι· ἀντὶ τοῦ ἀπάγξασθαι· Ἀρχίλοχοσ κύψαντεσ ὕβριν ἀθρόην ἀπέφλυσαν. Ἀρχιλόχου τε ὁμοίωσ εἰρηκότοσ· ἀλλ’ ἄλλοσ ἄλλῳ καρδίην ἰαίνεται· παρὰ τὸ Ὁμηρικόν ἐγκυτί· ἐπίρρημα σημαῖνον τὸ ἐν χρῷ· Ἀρχίλοχοσ· χαίτην ἀπ’ ὤμων ἐγκυτὶ κεκαρμένοσ τουτέστι πρὸσ αὐτῷ τῷ δέρματι. αἰηνέσ· τὸ δεινὸν καὶ πολύστονον· Ἀρχίλοχοσ· προὔθηκε παισὶ δεῖπνον αἰηνὲσ φέρων. κορωνόσ· ὁ γαῦροσ καὶ ὑψαυχενῶν . . Ἀρχίλοχοσ· Βοῦσ ἐστὶν ἡμῖν ἐργάτησ ἐν οἰκίῃ κορωνόσ, ἔργων ἴδρισ οὐδ’ ἀρ<οῦν θέλων>. τὸ περιθεῖν τοῦτο δηλοῖ περιέχειν πανταχόθεν· οἱο͂ν καὶ Ἀρχίλοχοσ δηλοῖ ποιήσασ· τοῖον γὰρ αὐλὴν ἑρ́κοσ ἀμφιδέδρομεν. π. τῶν εἰσ ι ληγόντων ἐπιρρημάτων· τὸ γοῦν Ἀρχιλόχειον συνεστάλη· ἀμισθὶ γάρ σε πάμπαν οὐ διάξομεν. ἱππομανέσ· . . λέγει γὰρ καὶ Ἀρχίλοχοσ τὸ φῦμα φυτόν· ἐσθλὴν γὰρ ἄλλην οἶδα τοιούτου φυτοῦ ἰήσιν. ὁ δὲ Ὅμηροσ πῶσ; ἓν γὰρ ἀπὸ πολλῶν λεγέσθω· ". . τρομέουσι δέ τε φρένα ναῦται ͅ δειδιότεσ· "τυτθὸν γὰρ ὑπὲκ θανάτοιο φέρονται, . . ὁ δὲ ποιητὴσ οὐκ εἰσ ἃπαξ παρορίζει τὸ δεινόν, ἀλλὰ τοὺσ ἀεὶ καὶ μόνον οὐχὶ κατὰ πᾶν κῦμα πολλάκισ ἀπολλυμένουσ εἰκονογραφεῖ. τῷ μὲν συνεμπίπτοντι πάθει τὸ ἔποσ ὁμοίωσ ἐβασάνισε, τῇ δὲ τοῦ ἔπουσ συνθλίψει τὸ πάθοσ ἄκρωσ ἀπεπλάσατο, καὶ μόνον οὐκ ἐνετύπωσε τῇ λέξει τοῦ κινδύνου τὸ ἰδίωμα. οὐκ ἄλλωσ ὁ Ἀρχίλοχοσ ἐπὶ τοῦ ναυαγίου. ἔστη κατ’ ἠκὴν κύματόσ τε κἀνέμου. ἥκη· ἡ ὀξύτησ τοῦ σιδήρου· Ἀρχίλοχοσ· συμβόλουσ δὲ λέγομεν πταρμοὺσ ἢ φήμασ ἢ ἀπαντήσεισ· ὡσ Ἀρχίλοχοσ· μετέρχομαί σε σύμβολον ποιεύμενοσ. ἐπειδὴ γὰρ ἐκεῖνοι σοφὸν ὠνόμαζον τὸν ἡντινοῦν ἐπιόντα τέχνην, ὧν εἷσ ἦν καὶ Ἀρχίλοχοσ λέγων· τρίαιναν ἐσθλὸσ καὶ κυβερνήτησ σοφόσ φηλήτου δὲ τοῦ εἰρημένου χρῆσισ μὲν παρά τε Ἡσιόδῳ καὶ παρὰ Ἀρχιλόχῳ ἐν τῷ· Φηλῆτα νύκτωρ περὶ πόλιν πωλεύμενε ἤγουν κλέπτῃ νυκτιλόχῳ. π. κλίσ. ὀνομ. 2. 679. 5 μύκησ· . . σημαίνει δὲ καὶ τὸ αἴδοιον του ανθρώπου, ὅπερ ἰσοσύλλαβωσ ἔκλινεν Ἀρχίλοχοσ· ἀλλ’ ἀπερρώγασί <μοι> μύκ εω τένοντεσ. κλίνεται δὲ καὶ ὡσ σπονδειακόν, Ἄρησ, Ἄρου, ὅθεν κατ’ Ιἄδα διάλεκτον ἐπεκτείνασ Ἀρχίλοχοσ ἔφη ἐν τοῖσ Τριμέτροισ· παῖδ’ Ἄρ εω μιηφόνου . . πρεσβευτικῇσ . . ἡλικίασ, ᾗτινι συμφέρειν τὴν ἀπραγμοσύνην Ἀρχίλοχοσ ὁ ποιητὴσ ἀπεφήνατο. βίοσ δ’ ἀπράγμων τοῖσ γέρουσι συμφέρει μάλιστα δ’ ει’ τύχοιεν ἁπλόοι τρόποισ ἢ μακκοᾶν μέλλοιεν ἢ ληρεῖν ὅλωσ, ὅπερ γερόντων ἐστίν. μακκοᾶν· διαλέγεσθαι . . οἱο͂ν· Σαπαίων δὲ τούτων καὶ Ἀρχίλοχοσ ἐν ἰαμβείῳ μνήμην ἔσχε. ὦ σοφώτατοι γεωργοί, τἀμὰ δὴ ξυνίετε ͅ ῥήματα· πρὸσ ταῦτα καὶ Κρατῖνοσ ἐν Πυτίνῃ πεποίηκεν· "Ὦ λιπερνῆτεσ πολῖται, τἀμὰ δὴ ξυνίετε· ἔστι δέ πρὸσ τὰ Ἀρχιλόχου· <Ὦ> λιπερνῆτεσ πολῖται, τἀμὰ δὴ ξυνίετε ῥήματ’. τῶν δ’ ἐν Πάρῳ τῇ νήσῳ σύκων . . Ἀρχίλοχοσ μνημονεύει, λέγων οὕτωσ· ἐά Πάρον καὶ σῦκα κεῖνα καὶ θαλάσσιον βίον. Ἡσίοδον μέντοι καὶ Ἀρχίλοχον ἤδη εἰδέναι φησὶν Ἀπολλόδωροσ καὶ Ἕλληνασ λεγομένουσ τοὺσ σύμπαντασ καὶ Πανέλληνασ· τὸν μὲν περὶ τῶν Προιτίδων λέγοντα, ὡσ Πανέλληνεσ ἐμνήστευον αὐτάσ, τὸν δέ· ὡσ Πανελλήνων ὀϊζὺσ ἐσ Θάσον συνέδραμεν. Ἀλκαῖοσ καὶ Ἀλκμὰν λίθον φασὶν ἐπαιωρεῖσθαι τῷ Ταντάλῳ· . . ἐποίησε δὲ καὶ Ἀρχίλοχοσ· μηδ’ ὁ Ταντάλου λίθοσ τῆσδ’ ὑπὲρ νήσου κρεμάσθω. . . . καθάπερ Ἀρχίλοχοσ μὲν τοῖσ Θρακικοῖσ ἀπειλημμένοσ δεινοῖσ τὸν πόλεμον εἰκάζει θαλαττίῳ κλύδωνι, λέγων ὧδέ πωσ· Γλαῦχ’, ὁρ́α· βαθὺσ γὰρ ἤδη κύμασιν ταράσσεται πόντοσ, ἀμφὶ δ’ ἄκρα Γυρέων ὀρθὸν ἵσταται νέφοσ, σῆμα χειμῶνοσ· κιχάνει δ’ ἐξ ἀελπτίησ φόβοσ. π. Ἀρχιλόχου· διὰ τοῦδε τοῦ ἰάμβου δῆλόσ ἐστι· καὶ νέουσ θάρσυνε· νίκησ δ’ ἐν θεοῖσι πείρατα. ὅτι ἀβέβαιοσ ἡ τῶν ἀνθρώπων εὐπραξία μεταπιπτούσησ ῥᾳδίωσ τῆσ τύχησ· Ἀρχιλόχου· Τοῖσ θεοῖσ τιθεῖο πάντα· πολλάκισ μὲν ἐκ κακῶν ἄνδρασ ὀρθοῦσιν μελαίνῃ κειμένουσ ἐπὶ χθονί, πολλάκισ δ’ ἀνατρέπουσι καὶ μάλ’ εὖ βεβηκότασ ὑπτίουσ κλίνουσ’· ἔπειτα πολλὰ γίγνεται κακά, καὶ βίου χρήμῃ πλανᾶται καὶ νόου παρήοροσ. οἱ νεώτεροι κέρασ τὴν συμπλοκὴν τῶν τριχῶν ὁμοίαν κέρατι· Τὸν κεροπλάστην ἀείδε Γλαῦκον . . κέρασ γὰρ τὴν τρίχα λέγεσθαι. καὶ τὸ κείρασθαι διὰ τοῦτο καὶ τὴν κουράν· καὶ τὸν παρ’ Ἀρχιλόχῳ κεροπλάστην φιλόκοσμον εἶναι περὶ κόμην καὶ καλλωπιστήν. ὁ δὲ Ἀρχίλοχοσ . . περὶ στρατηγοῦ λέγων οὕτω φησίν· Οὐ φιλέω μέγαν στρατηγὸν οὐδὲ διαπεπλιγμένον οὐδὲ βοστρύχοισι γαῦρον οὐδ’ ὑπεξυρημένον, ἀλλά μοι σμικρόσ τισ εἰή καὶ περὶ κνήμασ ἰδεῖν ῥοικόσ, ἀσφαλ εώ σ βεβηκὼσ ποσσι, καρδίησ πλέωσ. ἀλλὰ γὰρ καὶ τούτου τὴν κεφαλὴν ἀποτεμόντεσ καὶ Λάκωνοσ ἐκόμισαν πρὸσ τὸν Ὄθωνα δωρεὰσ αἰτοῦντεσ. ὡσ δέ φησιν Ἀρχίλοχοσ· ἑπτὰ γὰρ νεκρῶν πεσόντων, οὓσ ἐμάρψαμεν ποσίν, χίλιοι φονῆεσ ἐσμέν· οὕτωσ τότε πολλοὶ τοῦ φόνου μὴ συνεφαψάμενοι, χεῖρασ δὲ καὶ ξίφη καθαιμάσσοντεσ ἐπεδείκνυντο καὶ δωρεὰσ ᾔτουν βιβλία διδόντεσ τῷ Ὄθωνι. ὁ δὲ τροχαῖοσ ἐκλήθη ὅτι τροχαλὸν ἔχει τὸν ῥυθμόν· καὶ γὰρ Ἀρχίλοχοσ ἐπὶ τῶν θερμῶν ὑποθέσεων αὐτῷ κέχρηται, ὡσ ἐν τῷ· Ἐρξίη, πῇ δηὖτ’ ἄνολβοσ ἀθροΐζεται στρατόσ; π. σῆψιν κρέων· . . τὸν δὲ ἥλιον ἀναρπάζειν μᾶλλον ἐκ τῶν σωμάτων τὸ νοτερὸν διὰ τὴν πύρωσιν· πρὸσ ὃ καὶ τὸν Ἀρχίλοχον εἰρηκέναι φυσικῶσ· ἔλπομαι, πολλοὺσ μὲν αὐτῶν Σείριοσ καταυανεῖ ὀξὺσ ἐλλάμπων. . . μεταποιῶν αὐτὸσ ὁ Ἀρχίλοχοσ ὧδέ πωσ ἐξήνεγκεν· ἐρξάτω δ’· ἐτήτυμον γὰρ ξυνὸσ ἀνθρώποισ Ἄρησ. ὅτι τῶν πλείστων μετὰ θάνατον ἡ μνήμη διαρρεῖ ταχέωσ· Ἀρχιλόχου· Οὔ τισ αἰδοῖοσ μετ’ ἀστῶν οὐδὲ περίφημοσ θανὼν γίγνεται· χάριν δὲ μᾶλλον τοῦ ζοοῦ διώκομεν ζῶντεσ ἔτι· κάκιστα δ’ αἰεὶ τῷ θανόντι γίγνεται. ὅτι οὐ χρὴ παροινεῖν εἰσ τοὺσ τετελευτηκότασ· Ἀρχιλόχου· οὐ γὰρ ἐσθλὰ κατθανοῦσι κερτομεῖν ἐπ’ ἀνδράσιν. ὅτι οἱ τὰ ἄδικα πράσσοντεσ μέλλουσιν κολάζεσθαι· ὁμοίωσ καὶ Ἀρχίλοχοσ· ἓν δ’ ἐπίσταμαι μέγα, τὸν κακῶσ <με> δρῶντα δέννοισ ἀνταμείβεσθαι κακοῖσ. π. ὀργῆσ· Θυμέ, θύμ’ ἀμηχάνοισι κήδεσιν κυκώμενε, ἀνάδυ, δυσμενῶν δ’ ἀλέξευ προσβαλὼν ἐναντίον στέρνον ἐνδόκοισιν, ἐχθρῶν πλησίον κατασταθεὶσ ἀσφαλέωσ· καὶ μήτε νικῶν ἀμφαδην̀ ἀγάλλεο μήτε νικηθεὶσ ἐν οἴκῳ καταπεσὼν ὀδύρεο· ἀλλὰ χαρτοῖσίν τε χαῖρε καὶ κακαῖσιν ἀσχάλα μὴ λίην· γίγνωσκε δ’ οἱο͂σ ῥυσμὸσ ἀνθρώπουσ ἔχει. πρὸσ γὰρ τοὺσ συνήθεισ καὶ φίλουσ ὁ θυμὸσ αἴρεται μᾶλλον ἢ πρὸσ τοὺσ ἀγνῶτασ ὀλιγωρεῖσθαι νομίσασ· διὸ καὶ Ἀρχίλοχοσ προσηκόντωσ τοῖσ φίλοισ ἐγκαλῶν διαλέγεται πρὸσ τὸν θυμόν· σὺ γὰρ δὴ παρὰ φίλων ἀπάγχεαι. π. δίψησ μεταφορικῶσ· τῆσ δὲ δίψησ οὐδέν ἐστι πολυποθητότερον. διόπερ καὶ τὸ Ἄργοσ πολυδίψιον ὁ ποιητὴσ ἔφη, τὸ πολυπόθητον διὰ τὸν χρόνον . . . διὸ καὶ ὁ Σοφοκλῆσ φησι . . καὶ ὁ Ἀρχίλοχοσ· μάχησ δὲ τῆσ σῆσ, ὥστε διψέων πιεῖν, ὣσ ἐρέω . π. τοῦ πολυπτώτου· ἔστι δὲ τὸ τοιοῦτον σχῆμα καὶ παρά τισι τῶν ποιητῶν, ὡσ παρὰ Ἀρχιλόχῳ· νῦν δὲ Λ εώ φιλοσ μὲν ἄρχει, Λ εώ φιλοσ δ’ ἐπικρατεῖ, Λ εω φίλῳ δὲ πάντα κεῖται, Λ εώ φιλοσ δ’ ἀκουέτω. ηδν. π. σχημ. 57. 2 Ὅμηρον μεταφράζων, ὅτε φησί· , ὁ Ἀρχίλοχοσ· Τοῖοσ ἀνθρώποισι θυμόσ, Γλαῦκε, Λεπτίν εω πάϊ, γίγνεται θνητοῖσ, ὁκοῖον Ζεὺσ ἐφ’ ἡμέρην ἄγῃ, καὶ φρονεῦσι τοῖ’ ὁκοίοισ ἐγκυρέωσιν ἔργμασιν. φησὶν ἕκαστοσ τῶν εὐχομένων, καὶ Ἀρχίλοχοσ· ει’ γὰρ ὣσ ἐμοὶ γένοιτο χεῖρα Νεοβούλησ θιγεῖν. ἀσκὸν τοίνυν λέγει τὸν περὶ τὴν γαστέρα τόπον· Ἀρχίλοχοσ· καὶ πεσεῖν δρήστην ἐπ’ ἀσκὸν κἀπὶ γαστρὶ γαστέρα προσβαλεῖν μηρούσ τε μηροῖσ. αὖθίσ τε ὁ Ἀρχίλοχοσ τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων· ὧδέ πωσ γράφει· ἤμβλακον, καί πού τιν’ ἄλλον ἥδ’ ἄτη κιχήσατο. . . καὶ ὡσ Ἀρχίλοχοσ ψέγει· ποιεῖ γὰρ τὸν πατέρα λέγοντα περὶ τῆσ θυγατρὸσ ἐν τῷ ἰάμβῳ· Χρημάτων ἀέλπτον οὐδέν ἐστιν οὐδ’ ἀπώμοτον οὐδὲ θαυμάσιον, ἐπειδὴ Ζεὺσ πατὴρ Ὀλυμπίων ἐκ μεσημβρίησ ἔθηκε νύκτ’ ἀποκρύψασ φάοσ ἡλίῳ λάμποντι· λυγρὸν δ’ ἦλθ’ ἐπ’ ἀνθρωπουσ δέοσ. ἐκ δὲ τοῦ καὶ πιστὰ πάντα κἀπίελπτα γίγνεται ἀνδράσιν· μηδεὶσ ἔθ’ ὑμῶν εἰσορῶν θαυμαζέτω, μηδ’ ὅταν δελφῖσι θῆρεσ ἀνταμείψωνται νομὸν ἐνάλιον καὶ σφιν θαλάσσησ ἠχέεντα κύματα φίλτερ’ ἠπείρου γένηται τοῖσί τ’ ἡδὺ ἦν ὄροσ. . . οἱο͂ν εὐθὺσ ὁ Ἀρχίλοχοσ ὅταν μὲν εὐχόμενοσ λέγῃ· Κλῦθ’ ἄναξ Ἥφαιστε καὶ μοι σύμμαχοσ γουνουμένῳ ἵλαοσ γενεῦ, χαρίζευ δ’ οἱᾶ́ περ χαρίζεαι. τὸ γὰρ ἐξάρχειν τῆσ φόρμιγγοσ ἴδιον· διόπερ ὁ μὲν Ἠσίοδόσ φησιν . . καὶ ὁ Ἀρχίλοχοσ· αὐτὸσ ἐξάρχων πρὸσ αὐλὸν Λέσβιον παιήονα Φιλόχοροσ δέ φησιν ὡσ οἱ παλαιοὶ σπένδοντεσ οὐκ ἀεὶ διθυραμβοῦσιν, ἀλλ’ ὅταν σπένδωσι, τὸν μὲν Διόνυσον ἐν οἴνῳ καὶ μέθῃ τὸν δὲ Ἀπόλλωνα μεθ’ ἡσυχίασ καὶ τάξεωσ μέλποντεσ. Ἀρχίλοχοσ γοῦν φησιν· Ὡσ Διωνύσοι’ ἄνακτοσ καλὸν ἐξάρξαι μέλοσ οἶδα διθύραμβον οἴνῳ συγκεραυνωθεὶσ φρένασ. περὶ Περικλέουσ φησὶν Ἀρχίλοχοσ . . ὡσ ἀκλήτου ἐπεισπαίοντοσ εἰσ τὰ συμπόσια Μυκονίων δίκην· . . πολλὸν δὲ πίνων καὶ χαλίκρητον μέθυ, οὔτε τῖμον εἰσενέγκασ οὐδὲ μὴν κληθεὶσ <ἐσ> ῆλθεσ οἱᾶ δὴ <̓σ φίλουσ> φίλοσ ἀλλά σ’ εὖ γαστὴρ νόον τε καὶ φρένασ παρήγαγεν εἰσ ἀναιδείην. π. ἀσυναρτήτων· πρῶτοσ δὲ καὶ τούτοισ Ἀρχίλοχοσ κέχρηται· πῇ μὲν γὰρ ἐποίησεν ἔκ τε ἀναπαιστικοῦ ἑφθημιμεροῦσ καὶ τροχαϊκοῦ ἡμιολίου τοῦ καλουμένου ἰθυφαλλικοῦ· κτλ. τοῦτο δὲ οἱ μετ’ αὐτὸν οὐχ ὁμοίωσ αὐτῷ ἔγραψαν. κτλ. , οἱ δὲ μετ’ αὐτὸν τῇ μὲν τομῇ ἀδιαφόρωσ ἐχρήσαντο, ὥσπερ Κρατῖνοσ . . ἐρασμονίδη Χαρίλαε, χρῆμά τοι γελοῖον ἐρέω , πολὺ φίλταθ’ ἑταίρων, τέρψεαι δ’ ἀκούων. κτλ. κτλ. , ᾧ οὐκ ἐχρήσαντο ἐκεῖνοι. φαίνεται δὲ οὐδ’ αὐτὸσ κεχρημένοσ· δύναται γὰρ ἀμφότερα κατὰ συνεκφώνησιν εἰσ ἰάμβον περιϊστασθαι. π. ἀναπαιστικοῦ· πρῶτοσ δὲ Ἀρχίλοχοσ ἐχρήσατο τῷ μεγέθει τούτῳ, ἐν τοῖσ Τετραμέτροισ προτάξασ αὐτὸ τοῦ ἰθυφαλλικοῦ· ἑφθημιμερέσ ἐστιν ἀναπαιστικόν· ἐχρήσατο δὲ τῷ πρώτῳ ποδὶ καὶ ἰάμβῳ, ὡσ καὶ ἐκ τοῦ παραδείγματόσ ἐστι δῆλον, καὶ σπονδείῳ Δ̔ήμητρι’ κτλ. κτλ. κτλ. ταῦτα δὲ ἀμφότερα κατὰ συνεκφώνησιν ἰάμβον ἔχει τὸν πρῶτον πόδα. περὶ δὲ Θυὸσ τοῦ Παφλαγόνων βασιλέωσ ὅτι καὶ αὐτὸσ ἦν πολυφάγοσ προειρήκαμεν 4. 144 φ . . Ἀρχίλοχοσ δ’ ἐν Τετραμέτροισ Χαρίλαν εἰσ τὰ ὅμοια διαβέβληκεν. . . τὰ παρὰ τῇ γραφῇ διαφορούμενα· εἰσὶ ταῦτα . . εἴκελοσ ἀστεροπῇ καὶ τὸ ἴκελοσ . . βακχεία καὶ ἑώθεν ἕκαστοσ ἔπινεν· ἐν δὲ βακχίῃσιν Ἀρχίλοχοσ. ψόγοσ Ἀφροδίτησ· καὶ ὅτι φαῦλον ὁ ἔρωσ καὶ πόσων εἰή κακῶν γεγονὼσ αἴτιοσ· Ἀρχιλόχου· Δύστηνοσ ἔγκειμαι πόθῳ ἄψυχοσ, χαλεπῇσι θεῶν ὀδύνῃσιν ἕκητι πεπαρμένοσ δι’ ὀστέων. τρίτον δέ ἐστι παρὰ Ἀρχιλόχῳ ἀσυνάρτητον ἐκ δακτυλικοῦ πενθημιμεροῦσ καὶ ἰαμβικοῦ διμέτρου ἀκαταλήκτου· ἀλλά μ’ ὁ λυσιμελήσ, ὦ τ’αῖρε, δάμναται πόθοσ. αἶνοσ καὶ παροιμία· ὁ μὲν γὰρ αἶνόσ ἐστι λόγοσ κατὰ ἀναπόλησιν μυθικὴν ἀπὸ ἀλόγων ζῴων ἢ φυτῶν πρὸσ ἀνθρώπουσ εἰρημένοσ, ὥσ φησι Λούκιοσ Ταρραῖοσ ἐν πρώτῳ Παροιμιῶν, οἱο͂ν ἀπὸ μὲν ἀλόγων ζαῴων ὡσ παρ’ Ἀρχιλόχῳ· Αἶνόσ τισ ἀνθρώπων ὅδε ὡσ ἆρ’ ἀλώπηξ καἰετὸσ ξυνωνίην ἔμειξαν. ὁρᾷσ ἵν’ ἔστ’ ἐκεῖνοσ ὑψηλὸσ πάγοσ τρηχύσ τε καὶ παλίγκοτοσ; ἐν τῷ κάθημαι σὴν ἐλαφρίζων μάχην· ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑψηλὸν πάγον τὸ δριμὺ καὶ πανοῦργον ἐκεῖνο θηρίον ἀνελθεῖν ἀδύνατον· ἵνα δὲ εἰσ ταὐτὸν ἔλθῃ τοῖσ ἀετοῦ γεννήμασιν ἀλώπηξ, ἢ τύχῃ τινὶ δεῖ χρησαμένουσ ἐκείνουσ πονηρᾷ καταπεσεῖν εἰσ γῆν τῶν οἴκων αὐτοῖσ φθαρέντων, ἢ φύσασαν αὐτὴν ἃ μὴ πέφυκε φύειν, λαιψηρὰ κυκλῶσαι πτερά, καὶ οὕτωσ ἀρθεῖσαν ἐκ γῆσ ἀναπτέσθαι πρὸσ τὸν ὑψῃλὸν πάγον. ἑώσ δὲ ἑκάτερον ἐπὶ τῆσ οἰκείασ μένει τάξεωσ, οὐκ ἔνι κοινωνία τοῖσ γῆσ πρὸσ τὰ οὐρανοῦ θρέμματα· ε. γ. . . . . . ἢ τύχῃ τινὶ κείνουσ πονηρᾷ καταπεσεῖν ἐσ γῆν δέει οἴκου φθαρέντοσ, ἢ σέ γε φύειν ἃ μὴ πέφυκε φύσασαν, τόθεν λαιψηρὰ κυκλῶσαι πτερά. ἑώσ δὲ νῷν ἑκάτεροσ ἔνθ’ ἔστιν μένῃ, τέωσ οὐκ ἔνι ξυνωνίη τοῖσ θρέμμασιν γῆσ πρὸσ τὰ θρέμματ’ οὐρανοῦ. π. δίκησ παρὰ τοῦ θεοῦ τεταγμένησ ἐποπτεύειν τὰ ἐπὶ γῆσ γιγνόμενα ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, τιμωρον οὖσαν τῶν ἁμαρτανόντων· Ἀρχιλόχου· Ὦ Ζεῦ, πάτερ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ κράτοσ, σὺ δ’ ἔργ’ ἐπ’ ἀνθρώπων ὁρᾷσ λεωργὰ καὶ θεμιστά, σοὶ δὲ θηρίων ὕβρισ τε καὶ δίκη μέλει. στοβ. εξλ. πηψσ. ι. 3. 34 π. Ἀρχιλόχου· . . καὶ πάλιν ὅταν λέγῃ· ἐρέω τιν’ ὑμῖν αἶνον, ὦ Κηρυκίδη, ἀχνυμένη σκυτάλη· πίθηκοσ ᾔει θηρίων ἀποκριθεὶσ μοῦνοσ ἀν’ ἐσχατίην· τῷ δ’ ἆρ’ ἀλώπηξ κερδαλέη συνήντετο πυκνὸν ἔχουσα νόον. αμμον. 6 ϝαλξκ. σκανδάληθρον· τὸ πέταυρον τῶν παγίδων . . ἔστι δὲ τὸ ἐν τῇ παγίδι καμπύλον ξύλον ᾧ ἐρείδεται. Ἀρχίλοχοσ δὲ ῥόπτρον ἔφη, οἱο͂ν· ῥόπτρῳ ἐρειδόμενον τοιόνδε δ’, ὦ πίθηκε, τὸν πώγων ἔχων ͅ εὐνοῦχοσ ἡμῖν ἦλθεσ ἐσκευασμένοσ; · καὶ τοῦτο παρῴδηκεν ἐκ τῶν Ἀρχιλόχου Ἐπῳδῶν· "τοἵηνδε δ’, ὦ πίθηκε, τὴν πυγὴν ἔχων . . ; καταπροΐξασθαι· ἀπὸ τοῦ προικόσ, ἣν διαιροῦντεσ οἱ Ιὤνεσ πρόϊκα λέγουσιν, ὥσπερ ἡ προΐξ· <ου> δωρεὰν δίδοται, φησίν, οὐ <δ’ ἐν> δώρ<ου μέ>ρει μου καταγνώσεταίτισ, ἀλλ’ ἀποδώσει μισθὸν ὧν ἐπράξατο. καὶ ὁ ἐπαιτήσ καὶ ὁ προῖκα αἰτῶν προΐκτησ λέγεται· οὕτω εὑρ͂ον ἐν Ὑπομνήματι Ἐπῳδῶν Ἀρχιλόχου. ἐμεῦ δ’ ἐκεῖνοσ οὐ καταπροΐξεται. προΐκτησ· . . τινὲσ δὲ παρὰ τὸ ἵξεσθαι, δωρεάν τινα λαμβάνειν, ὡσ Ἀρχίλοχοσ· οὐ μὴν ἀλλὰ ἡ Τύχη, καθάπερ ἡ παρ’ Ἀρχιλόχῳ γυνή· τῇ μὲν ὕδωρ ἐφόρει δολοφρονέουσα χειρί, θἠτέρῃ δὲ πῦρ· δεινοῖσ αὐτὸν οὕτω καὶ φοβεροῖσ ἀγγέλμασιν ἀποστήσασα τῆσ Λακεδαίμονοσ εὐθὺσ ἑτέρασ πραγμάτων καινῶν καὶ μεγάλων ἐπήνεγκεν ἐλπίδασ ἐκ τοιαύτησ αἰτίασ. εἰσὶ δὲ ἐν τοῖσ ποιήμασι καὶ οἱ ἀρρενικῶσ οὕτω καλούμενοι ἐπῳδοί, ὅταν μεγάλῳ στίχῳ ἔλαττόν τι ἐπιφέρηται οἱο͂ν· Πάτερ Λυκάμβα, ποῖον ἐφράσω τόδε; τίσ σὰσ παρήειρε φρένασ ᾗσ τὸ πρὶν ἠρήρεισθα; νῦν δὲ πολὺσ ἀστοῖσι φαίνεαι γέλωσ. ηεπη. π. ποιημ. >7. 2. π. 71 ξονσ. Δωτάδησ Δώτου υἱόσ, ὁ Λυκάμβασ. π. τὸ τέο ἀντὶ τοῦ τίνοσ· τοῦτο τὸ τέω τετόλμηται καὶ τέου οἱο͂ν Τίσ ἆρα δαίμων καὶ τέου χολούμενοσ . . τίσ γὰρ οὐκ οἷδεν ὅτι πολλοὶ κοινωνήσαντεσ ἁλῶν καὶ τραπέξησ ἐπεβούλευσαν τοῖσ συνεστίοισ; καὶ πλήρησ ἐστὶν ἡ Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων ἱστορία τοιούτων παραδειγμάτων. συνθήκασ ἀθετήσαντά φησι πρὸσ αὐτόν· ὁρ́κον δ’ ἐνοσφίσθησ μέγαν ἅλασ τε καὶ τράπεζαν τὸν Ἀρχίλοχον οὐδὲν ὤνησαν οἱ ἅλεσ καὶ ἡ τράπεζα πρὸσ τὴν ὁμολογίαν τῶν γάμων, ὥσ φησιν αὐτόσ. κήλων μὲν πεποίηται ἀπὸ τῶν ὀχευτῶν ὄνων· Ἀρχίλοχοσ· κτλ. ἡ δέ οἱ σάθη ὡσεί τ’ ὄνου Πριηνέοσ κήλωνοσ ἐπλήμμυρεν ὀτρυγηφάγου. ἀντὶ τοῦ κριθοφάγου κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο, ὡσ ἐπὶ τοῦ κρυόεισ ὀκρυόεισ· ὡσ παρὰ Ἀρχιλόχῳ. Ἀρχίλοχοσ· κύματι πλαζόμενοσ, κἀν Σαλμυδησ σῷ γυμνὸν εὐφρονέων ἐτέων Θρήϊκεσ ἀκρόκομοι λάβοιεν, ἔνθα πόλλ’ ἀναπλήσει κακὰ δούλιον ἄρτον ἔδων, ῥίγει πεπηγότ’ αὐτον, ἐκ δὲ τοῦ ῥόθου φυκία πόλλ’ ἐπέχοι, κροτέοι δ’ ὀδόντασ, ὡσ κύων ἐπὶ στόμα κείμενοσ ἀκρασίῃ ἄκρον παρὰ ῥηγμῖνα, κῦμα δ’ ἐξεμέοι. ταῦτ’ ἐθέλοιμ’ ἂν ἰδεῖν, ὅσ μ’ ἠδίκησε λὰξ δ’ ἐφ’ ὁρκίοισ ἔβη τὸ πρὶν ἑταῖροσ ἐών. παπ. αργεντορατ. σιτζ. β. βερλ. ακαδ. 1899. 857 Ἡ χλαῖνα δηλοῖ σχετλίη, σ’ ἐσταλμένη κυρτόν, ὁτέοισι φιλεῖσ ἀγχοῦ καθῆσθαι. ταῦτα δ’ Ἱππῶναξ σκαφεὺσ οἶδεν ἄριστα βροτῶν, οἶδεν δὲ κ’ Ἀρίφαντοσ· ἆ μάκαρ ὅτισ μήδαμά κωσ ἐί̈δε γράσου πνέοντα φῶρα· τῷ χυτρεῖδ’ ὅτε Αἰσχυλίδῃ πολέμει, ἐκεῖνοσ ἤμερσέν σε παρθενηϊήσ, πᾶσ δὲ πέφηνε λόγοσ. παπ. αργεντορατ. σιτζ. β. βερλ. ακαδ. 1899. 857 τὸ τετράμετρον δακτυλικὸν εἰσ δισύλλαβον καταληκτικόν, ᾧ πρῶτοσ μὲν ἐχρήσατο Ἀρχίλοχοσ ἐν Ἐπῳδοῖσ· φαινόμενον κακὸν οἴκαδ’ ἄγεσθαι τὸ μέλοσ καὶ στάσεων καὶ ταραχῶν εἷναι καταπαυστικόν . . διὸ καὶ τὸν Ἀρχίλοχον λέγειν· κηλεῖται δ’ ὅτισ ἔστιν ἀοιδαῖσ. τρίμετρον δὲ καταληκτικὸν τροχαϊκόν, οἱο͂́ν ἐστι τὸ Ἀρχιλόχου, ὅ τινεσ ἀκέφαλον ἰαμβικὸν καλοῦσι· Ζεῦ πάτερ, γάμον μὲν οὐκ ἐδαισ άμην. ἔστι δὲ ἐν αὐτῷ τῷ τροχαϊκῷ ἐπίσημον κα τὸ δίμετρον βραχυκατάληκτον, τὸ καλούμενον ἰθυφαλλικόν· ᾧ πρῶτοσ μὲν Ἀρχίλοχοσ κέχρηται, συζεύξασ αὐτο δακτυλικῷ τετραμέτρῳ οὕτωσ· Οὐκέθ’ ὁμῶσ θάλλεισ ἁπαλὸν χρόα· κάρφεται γὰρ ἤδη. ἀκολούθωσ ἐποίησε καὶ Ἀρχίλοχοσ· πολλὰσ δὲ τυφλὰσ ἐγχέλυασ ἐδέξω. τὸ γὰρ ἀπτερύονται οἱονεὶ τὰ πτερὰ χαλάσαντεσ ἀντὶ τοῦ διασείουσι τὰσ πρέρυγασ ὑποστρέψαντεσ· διακινοῦσι γὰρ τὰσ πτέρυγασ ἤτοι ὑφ’ ἡδονῆσ τὴν κοίτην καταλαβόντεσ ἢ τὴν ἐκ τοῦ ἀέροσ διατινάσσοντεσ ἰκμάδα. καὶ παρ’ Ἀρχιλόχῳ ἡ ὑφ’ ἡδονῆσ σαλευομένη κορώνη . . . ὡσ κηρύλοσ πέτρησ ἐπὶ προβλῆτοσ ἀπτερύσσετο. ψόγοσ Ἀφροδίτησ· καὶ ὅτι φαῦλον ὁ ἔρωσ καὶ πόσων εἰή κακῶν γεγονὼσ αἴτιοσ· Ἀρχιλόχου· τοῖοσ γὰρ φιλότητοσ ἔρωσ ὑπὸ καρδίην ἐλυσθεὶσ πολλὴν κατ’ ἀχλὺν ὀμμάτων ἕχευεν, κλέψασ ἐκ στηθέων ἁπαλὰσ φρένασ. κτλ. Εὖτε πρὸσ ἀέθλα δῆμοσ ἠθροΐζετο, ἐν δὲ Βατουσιάδησ ηεπη. π. ποιημ. 7. 2. π. 71 ξονσ . . π. καταληκτικῶν· κτλ. ἐνταῦθα γὰρ ἡ δησ συλλαβὴ ἀντὶ τρισυλλάβου κεῖται. Σελληϊάδεω Σελλέωσ υἱὸσ ὁ μάντισ Βατουσιάδησ τὸ ὄνομα. πρόκειται τὰ πράγματ’ αὐτοῖσ τοῖσ θεοῖσ ὥσπερ ἐν ὀφθαλμοῖσ. κτλ. , καὶ ὅτι γε δ’ αὐτὸ τοῦτο ὁ αὐτὸσ οὗτοσ ποιητὴσ μαρτυρεῖ. τὸ γὰρ δεύτερόν ἐστιν αὐτῷ· κτλ. Ζεὺσ ἐν θεοῖσι μάντισ ἀψευδέστατοσ καὶ τέλοσ αὐτὸσ ἔχει. π. περδίκων· τοῦ δὲ ὀνόματοσ αὐτῶν ἔνιοι συστέλλουσι τὴν μέσην συλλαβήν, ὡσ Ἀρχίλοχοσ· πτώσσουσαν ὥστε πέρδικα γενναῖα λέγει τὰ εὐγενῆ ὁ φιλόσοφοσ, ὡσ καὶ Ἀρχίλοχοσ· πάρελθε, γενναῖοσ γὰρ εἶσ. ναὶ ναὶ μὰ μήκωνοσ χλόην· ὁρ́κοσ ἐπὶ χλευασμῷ. θῳή· . . ἔχει δὲ τὸ ι ἐκ παραδόσεωσ, ἐπειδὴ εὑρ́ηται θωϊή, ὡσ παρ’ Ἀρχιλόχῳ· ὡσ δ’ ἄν σ ε θωϊὴ λάβοι εἰώθε καὶ ὁ Ἀρχίλοχοσ μελάμπυγον τοῦτον τὸν ἀετὸν καλεῖν· μή τευ μελαμπύγου τύχῃσ ἐμπελάδην, σίνεγγυσ, ἤ, ὡσ ἔνιοι, χωρίσ· καὶ Ἀρχίλοχοσ ἐπι τοῦ χωρίσ· ἔμπλην ἐμοῦ τε καὶ Φόλου λεωκόρητοσ· ὁ ἐξωλοθρευμένοσ· τὸ γὰρ λέωσ ἐστὶ τελέωσ· Ἀρχίλοχοσ· λείωσ γὰρ οὐδὲν ἐπρόν εο ν. Θαργήλια· Ἀπόλλωνοσ ἑορτὴ καὶ ὅλοσ ὁ μὴν ιερὸσ τοῦ θεοῦ· ἐν δὲ τοῖσ Θαργηλίοισ τὰσ ἀπαρχὰσ τῶν φυομένων ποιοῦνται καὶ περικομίζουσι· ταῦτα δὲ Θαργήλιά φασιν· καὶ μὴν Θαργηλιών· καὶ τὴν εὐετηρίαν ἐκάλουν Θαργηλόν· καὶ Ἀρχίλοχοσ· Φησῖν’, ἑώσ φᾷ· νῦν ἄγει Θαργήλια. Κοίρανοσ ὁ Μιλήσιοσ ἰδὼν ἁλιέασ τῷ δικτύῳ λαβόντασ δελφῖνα καὶ μέλλοντασ κατακόπτειν, ἀργύριον δοὺσ καὶ παραιτησάμενοσ ἀφῆκεν ἐσ τὸ πέλαγοσ. καὶ μετὰ ταῦτα ναυαγία χρησάμενοσ περὶ Μύκονον καὶ πάντων ἀπολομένων μόνοσ μόνοσ ὑπὸ δελφῖνοσ ἐσώθη ὁ Κοίρανοσ. τελευτήσαντοσ δ’ αὐτοῦ γηραιοῦ ἐν τῇ πατρίδι καὶ τῆσ ἐκφορᾶσ παρὰ τὴν θάλατταν γιγνομένησ, κατὰ τύχην ἐν τῷ λιμένι πλῆθοσ δελφίνων ἐφάνη ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ μικρὸν ἀπωτέρω τῶν ἐκκομιζόντων τὸν Κοίρανον, ὡσεὶ συνεκφερόντων καὶ συγκηδευόντων τὸν ἄνθρωπον. Κοίρανοσ ὄνομα, τὸ γένοσ ἐκ Παρου, δελφίνων τινῶν ἐν Βυζαντίῳ βόλῳ περιπεσόντων καὶ ἑαλωκότων, δοὺσ ἀργύριον οἱονεὶ λύτρα τοῖσ ἠγρευκόσιν ἀφῆκεν αὐτοὺσ ἐλευθέρουσ, ἀνθ’ ὧν τὴν χάριν ἀπείληφεν. ἔπλει γοῦν ποτε πεντηκόντορον ἔχων, ὡσ λόγοσ, Μιλησίουσ τινὰσ ἄγουσαν ἄνδρασ, ἐν δὲ τῷ μεταξὺ <Νάξου καὶ > Πάρου πορθμῷ τῆσ νεὼσ ἀνατραπείσησ καὶτῶν ἄλλων διαφθαρέντων, τὸν Κοίρανον ἔσωσαν δελφῖνεσ· ὑπὲρ ἧσ εἶχον εὐεργεσίασ φθάσαντεσ τὴν ἴσην ἀντιδιδόντεσ. καὶ ἔνθα ἐξενήξαντο ὀχοῦντεσ αὐτὸν ἄκρα δείκνυται καὶ ὕπαντροσ πέτρα, καὶ καλεῖται ὁ χῶροσ Κοιράνειοσ. χρόνῳ δὲ ὕστερον τεθνεῶτα τόνδε τὸν Κοίρανον θαλάττησ πλησίον ἔκαον. εἶτα μέντοι αἰσθόμενοί πόθεν οἱ δελφῖνεσ ἠθροίσθησαν, ὥσπερ οὖν ἐπὶ τὸ κῆδοσ ἥκοντεσ, καὶ ἐσ ὅσον ἡ πυρὰ ἐνήκμαζε καομένη, παρέμειναν ὡσ φίλῳ φίλοσ πιστόσ. εἶτα μέντοι κατασβεσθείσησ οἵδε ἀπενήξαντο. Κοίρανοσ . . . Πάριοσ γὰρ ὢν τὸ γένοσ ἐν Βυζαντίῳ δελφίνων βόλον, ἐνσχεθέντων σαγήνῃ καὶ κινδυνευόντων κατακοπῆναι, πριάμενοσ μεθῆκε πάντασ. ὀλίγῳ δὲ ὕστερον ἔπλει πεντηκόντορον ἔχων, ὥσ φασι, Μιλησίων ἄνδρασ ἄγουσαν, ἐν δὲ τῷ μεταξὺ Νάξου καὶ Πάρου πορθμῷ τῆσ νεὼσ ἀνατραπείσησ καὶ τῶν ἄλλων διαφθαρέντων, ἐκεῖνον λέγουσι δελφῖνοσ ὑποδραμόντοσ αὐτῷ καὶ ἀνακουφίζοντοσ ἐξενεχθῆναι τῆσ Σικύνθου κατὰ σπήλαιον, ὃ δείκνυται μέχρι νῦν καὶ καλεῖται Κοιράνειον. ἐπὶ τούτῳ δὲ λέγεται ποιῆσαι τὸν Ἀρχίλοχον· Π̔εντήκοντ’ ἀνδρῶν’ κτλ. ἐπεὶ δὲ ὕστερον ἀποθανόντοσ αὐτοῦ τὸ σῶμα πλησίον τῆσ θαλάττησ οἱ προσήκοντεσ ἔκαον, ἐπεφαίνοντο πολλοὶ δελφῖνεσ παρὰ τὸν αἰγιαλόν, ὥσπερ ἐπιδεικνύντεσ ἑαυτοὺσ ἥκοντασ ἐπὶ τὰσ ταφάσ, καὶ παραμείναντεσ ἄχρι οὗ συνετελέσθησαν. συνγέγραφεν ὁ Δημέασ οὐ μόνον περὶ τὴν ἄλλων δό‐ξαν ἀλλὰ καὶ τοῦ ποιητοῦ Ἀρχιλόχου τὰσ ἀρετὰσ καὶ τῆσλαμπρυνομένησ εὐσεβίασ καὶ τῆσ περὶ τὴν Πάρον φιλοπα‐τρίασ καὶ τῶν ὑπ’ αὐτοῦ πεπραγμένων ὑπὲρ τῶν Παρί‐ων πολλῶν καὶ μεγάλων ἀγαθῶν δέκα βυβλίαπαρὲκ τοῦ ἀνηγαγωχότοσ ταῦτα εἰσ ἄρχοντασ τοὺσἐτησίουσ. γέγραφεν δὲ ὁ Δημέασ ἕκαστα τῶν πεπραγμέ‐νων καὶ γεγραυμένων ὑπὸ Ὰρχιλόχου κατ’ ἄρχονταἕκαστον· καὶ ἦρκται ἀπὸ ἄρχντοσ πρῶτον Εὐρέου, ἐφ’ οὗδοκεῖ πεντηκόντοροσ Μιλησίων πρέσβεισ ἀγαγοῦσακαὶ ἀνακομιζομένη ἐπὶ Μιλήτου διαφθαρῆναι ἐν πόρῳτῷ Ναξιακῷ, καὶ σωθῆναι ἕνα τινὰ αὐτῶν, ᾧ τὸ ὄνομα Κοίρα‐νοσ, ὑπὸ δελφῖνοσ ἀναλημφθέντα, καὶ ἐκπεσόντα ἐπὶ τὰἘπισυρίων παράκτια εἴσ τι σπήλαιον, σὺν φύλακι ἐαθῆναιἐκεῖθεν ἀθῷον κατὰ πρεσβευτησίαν. τὸ δὲ σπήλαιον τοῦτοἔτι νῦν ἱερὸν ἔχομεν, καὶ ἀπ’ αὐτοῦ Κοιράνειον καλεῖται. καὶ ἀπῴκισε μετ’ Ἀρχιλόχου ὁ Κοίρανοσ ἐν τῷ δευτέρῳἀποικισμῷ τῆσ Θάσου καὶ ἐν τῷ πολέμῳ, οὗ μνήμην ποιεῖ‐ται ὁ Ἀρχίλοχοσ τήνδε· Πεντήκοντ’ ἀνδρῶν λίπε Κοίρανονͅ ἤπιοσ Ποσειδῶν ναυαγίασ σωθέντ’ ἕνα, ὅσ τ’ ἐλαχυ‐ͅπτέρυγον δελφῖν’ ἐκελήτισ’ εἰσ Σίκυνθον. ινσξρ. γρ. 12. 5. 445 ̈ π. 315, α ξολ. 1 . . . . . . . . χρυσὸν δὲ τέμνοντασ ἢφέροντασ τοὺσ Θρᾶκασ ἂν στερῶσιν Πάριοι, πάντα πάλινἀποκαταστήσασθαι αὐτοῖσ. διασαφεῖ δὲ ταῦτα πάν‐τα οὕτωσ ὁ Ἀρχίλοχοσ σκώπτων ὅτι ἐψευδόρκησαν· Τόλμαν ἐκπρέπουσαν εἶδεν, εἴ τισ ἦν ἀναιβάτησ, ἀνͅγράφη τ’ ἔτησ Ἀρῇοσ Ἐξακεστομαλκιδῶν· ὡσ φάα χροͅὶ προσίζει, τὼσ ὁ παῖσ Πεισιστράτου ἄνδρασ εὖ ͅ νωμῶντασ αὐλὸν καὶ λύρην ἀνῆρ’ ἄγων εἰσ Θάσον, φωσὶ ͅ Θρέϊξιν δῶρ’ ἔχων ἀκήρατον χρυσόν· οἰκείῳͅ δὲ κέρδει ξύν’ ἐποίησαν κακά. ὅτι τοὺσ Θρᾷκασἀποκτείναντεσ αὐτοὶ οἱ μὲν αὐτῶν ὑπὸ Παρίωνἀπεπνίχησαν, οἱ <δὲ> δρῆσται ἀπά<χθη>σ<αν> ὑπὸ τῶν Θραχͅ‐κῶν. μετὰ ταῦτὰ πάλιν γίνεται ἄρχων Ἀμ‐φίτιμοσ, καὶ ἐν τούτοισ διασαφεῖ πάλιν ὡσἐνίκησαν καρτέρωσ τοὺσ Ναξίουσ, λέγωνοὕτω· τῶν δ’ ἀνωτάτη Τύχη ἵλαοσ παρασταθεῖσα ͅ φᾶ τ’ ἔβαινέ θ’, ᾗ τ’ ἰῄ ἄρχεν, ἦν τ’ αἰείν ἀϋτῆσ τῆσ πολυ ͅ τλαντοσ λεώ· κοὔτισ ἦν τῶν ῥιψακόντων ωὑκ ἐφημμένη σερίσ, ἀλλ’ ἀκόντισαν· τόσοι τ’ ἄρ’ ἀθρόοισ ἐξάλμασι τῆλ’ ἐͅπέκθεον, τόσ’ ἔλλαβ’ Αἰ̈́δησ ἑλώρια. ὅν τ’. . . ͅ ξολ. 4. ὥσ φησιν ὁΔημέασ, ἀλλὰ ἐνίκησαν· ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγειδηλοῖ ὁ ποιητὴσ οὕτω· Τροπαῖον ἕστηκ’· εὐφρόνη ͅ δ’ ἐπὶ στρατὸν ἦλθ’, οὐδὲ χείρον’ ὧν ἐόλπεμεν τὰ ͅ νῦν ἐεργμέν’, ἀλλὰ τῆσδε γῆσ κρατήσατε ὅͅπη μ’ ἔσωσε ῥαχίησ Ποσειδέων, οὗ χωρὶσ οὐκ ἂν τέͅμενοσ ἀλλ’ ἀνωφελῆ γῆν εἴχεθ’ οἱάσ μὴ θεοὶ συνοικέͅται. ὅτι δὲ Γλαῦκοσ τὸν στρατηγὸν τῶν Θρᾳκῶν μονα‐χὸν μάχῃ κρατήσασ ἀπέκτεινεν, ὥσ φησιν ὁ Δημέασ,δηλοῖ ὁ ποιητὴσ διὰ τῶν ἰάμβων οὕτω· Γλαῦκ’, οὐ σὺ γυῖͅον καὶ φρένασ τρέσεισ ἰὼν ἐσ ὄψιν Ἀρέωσ· οὐ γ<ὰρ ἦσθα τ>ἆρ’ ὅτισ σῆσ ͅ γῆσ ἐπιμνήσαιο ῥᾳθυμῶν μόνον, ἢ παρὰ πότον τὰ δειͅνὰ τολμήσασ μέθῃ Ἄρει τραπείησ νῶτον· ἀλλ’ ἡγήτορα ἀνεῖλεσ αἰχμῇ, καὶ μόνοσ μαχεύμενοσ πολλῶν κρατεῖσ· ͅσὸν δ’ ἔσκε καὶ χόλῳ φοβεῖν. ἐκδημία δ’ ἦν αὐτῷ οὐδεμίαεἰ μὴ οἱ εἰσ τὴν Θάσον πλοῖ, οὓσ ἔπλευσε πολλούσ, φοι‐τήσασ καὶ παρ’ ἑταίραν τινὰ θυγατέρα οὖσαν ταύτηστῆσ γαύρασ ᾗτινι ὀνειδίζει διὰ τῶν ἰάμβων οὕτω· Πῶσ δὴ τοιαῦτα βήσομ’ ἀγκαλίσματα; οὐ σῦχ’ ἕλωμαι πρόͅτερον ἀχραδινέων; ὡσ δ’ ὁ Δημέασ φησί, συνήγαγεν ἀπι‐ὼν τῆσ Θάσου καὶ δάμαρτι ἐχρήσθη αὐτῇ καὶ οὐ παλ‐λακῇ· ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγει ὁ Δημέασ ταῦτα γράφωνὑπὲρ ταύτησ τῆσ παλλακῆσ, δηλοῖ ὁ Ἀρχίλοχοσ παρὰτάδε· Χιλίουσ γὰρ ἄνδρασ εἶχεσ, ἥτισ ἄνδρ’ ἔχεισ ἕνα. καὶταῦτα· Γυναῖκά σ’ εἷλον γαμέτιν, ἧσ λεωφόρου τύχησα, ͅ ταῖσ μαίαισι δ’ ἧσ τέξαισ γονῆσ πιστόσ τισ ὢν πέφηνα ͅ παιδαναιρέτησ. ͅ μετὰ δ’ ἑπτὰ ἔτη, ὥσ φησι Δημέασ, διέ‐στησαν· ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγει, δηλοῖ ὁ ποιητὴσ λέγωντάδ’· Ἔτεξασ, ὦ Τέρεινα, τὴν ἐγὼ θορὴν ἔν σοι γάμῳ φύτευͅσ α παραφερνησίω· καὶ παρὰ τάδε· Ἣν πρόσφατον ποίη‐ͅσ α τεταριχευμένην τοὔμπροσθε κέρκῳ μυͅρίᾳ Καβαρνίδι, ἀκήρατοσ συνῶροσ ἑπτὰ ταῦτ’ ἔτη ͅ ἔχω μίαν γυναῖκά σ’· ἀλλ’ ὡρᾳζέαι διαφρονεῦσα, καὶ ͅ κασαλβάδασ δέκα ἀπ εό ντι δώμαθ’ ἵκἐ εἰσάγουσά ͅ μοι. μεταμφίευ δὲ κἄξιθι πρὸσ ἑσπέραν, καὶ ͅ κῶλ’ ἀρεῦ βινεῦσιν ᾐθέοισ πάλιν. ͅ καὶ ταῦτα· Πῆ βήσεαι νέορτον ἐπι γαμέειν πόσιν; τίθει δ’ ὀͅχῇα βατράχῳ Σεριφίω· κᾆτ’ εὐπορήσεισ διψέουσ’, ἐὰν ͅ δ’ ἄρα βινητιήσῃσ, στριφνὰ βινηθήσεαι· ὡσ δέ φησιν ὁ Δη‐μέασ, ἐπ’ Ἀκραιφνίοισ ἐστρατεύσαντο εὐτυχῶσ· ὡσδὲ ἀληθῆ ἅ φησιν, ὁ Ἀρχίλοχοσ διασαφεῖ σκωπτων πα‐ρὰ τάδε· Ἀκραιφνί, πῶσ ἔχεισ σὺ τῶν πολιτέων; ἕκα‐στα δὲ ταῦτα διασαφεῖ ὅτι ἀληθῆ ἐστιν ὁ ποιητὴσπαρὰ τάδε· Ἐπεὶ τὰ δεινὰ μηδὲν ἠγνόευν ἔτι, σαγῶν ͅ ἀγόρασαν ἄλφιτα, ξύρησ α δὲ τμήξασ ἀπ’ ἴτυοσ ͅ ὄχμ’, ἵνα στύφω δέρασ τἠμῇ γυναικὶ γηραῶν μυρͅμηκιῶν μηδ’ ἀμπέχω καρῖδα · καὶ τάδε· Ἐπεὶ δὲ ͅ χειρῶν δούρατ’ ἔκπαλλον, κρέων γαύροισ λόγοισ ͅ ὤρινε· τῶν δ’ ἐδάμνατο ὕβρισ· πέλασ γὰρ στᾶσ’ ͅ ἀθηναίη διὸσ ἀμφ’ ἧμιν ὕψι νεῦσεν, Αἰολεῖσ δ’ ἄρα ͅ θέσαν πρόχουν τριγχοῖσι, κοὐκ Ιἄονεσ. ἐπεὶ δ’ ἐͅρηκτο πύργοσ ἀμφαδήν σφισιν, ὃν Κᾶρεσ ἦραν θέσεϊͅ βαρδίστῃ λίθων ἱδρῶντεσ, ἡμῖν ἠπύη πάσασ ἀνα φυͅ λὰσ ἀόρτο Λεσβίων φορμιγκτέων, χεῖρασ δὲͅ θέντεσ χερσὶν ὀρχεῦντο στρατόσ· κἀπεκτύπῃσε Ζεὺσ Ὀλυμπίων πατήρ. τῶν δ’ οὔτισ ἐσ τὸ λοιͅπὸν ἦν ἐπήβολοσ τῶν πρόσθεν εἶχ’, ἀλλ’ͅ ἕστασαν πονεύμενοι καὶ σφέασ ἀποσβεῖσ’ͅ ἔφθαν’ ἣν ἀμφράσσατο ἕκαστοσ ἐλπὶσ οὐ πάλινͅ φανευμένη, καθήμενοι δ’ ἄβριγδα τήρεον φάοσ. . . . Ἀπολλώνιο . . . . . . . . . . . . . . . τῆσμητρὸσ αὐτῆσ . . . . . . . . . . . . . καὶ μετὰ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . τῆσ πατρίδοσ καὶ Ἀρχιλόχου ἐνταῦθα πάλινμέμνηται ὁ Δημέασ . . . . . . . . . Τίσ σε τὸν ἐν πέτρῃ Μουσῶν θεράποντ’ ἐχάραξεν παῖ Τελεσικλῆοσ κοῦρε καταγλαΐσασ; λέξω δή σοι ἐγὼ μάλ’ ἐτήτυμα, εἰ σὺ μὴ οἶδασ· ἐσθλὸσ ἐὼν ἀρετῆσ τ’ οὐκ ὑπολειπόμενοσ Σωσθεὺσ Προσθένου υἱὸσ ἐμὴν πολύυμνον ἀοιδὴν τιμῶν ἀενάων αἶσαν ὑπεσπάσατο. π. ἀσυναρτήτων· γίνεται δὲ ὁ τελευταῖοσ τῆσ τετραποδίασ διὰ τὴν ἐπὶ τέλουσ ἀδιάφορον καὶ κρητικόσ· καὶ βήσσασ ὀρέων δυσπαιπάλουσ οἱο͂σ ἦν ἐπ ἥβησ π. ἰαμβικοῦ καταληκτικοῦ· τρίμετρον δὲ οἱο͂ν τὸ Ἀρχιλόχου· ὄγμοσ, κακοῦ δὲ γήραοσ καθαιρεῖ Πάροσ· νῆσοσ, ἣν καὶ πόλιν Ἀρχίλοχοσ καλεῖ ἐν τοῖσ Ἐπῳδοῖσ. πόλλ’ οἶδ ἀλώπηξ, ἀλλ’ ἐχῖνοσ ἓν μέγα. μέμνηται ταύτησ Ἀρχίλοχοσ ἐν ἐπῳδῇ . . λέγεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν πανουργοτάτων. τὸ μὲν Ἀρχιλόχου μέλοσ φωνᾶεν Ὀλυμπία καλλίνικοσ ὁ τριπλόοσ κεχλαδὼσ ἄρκεσε Κρόνιον παρ’ ὄχθον ἁγεμονεῦσαι κωμάζοντι φίλοισ Ἐφαρ‐ μόστῳ σὺν ἑταίροισ· ἀλλὰ νῦν, κτλ. Τήνελλα καλλίνικε, χαῖρ’ ἄναξ Ἡράκλεεσ, αὐτόσ τε κα ὶΙὄλαοσ, αἰχμητὰ δύο. τήνελλα καλλίνικε χαῖρ’ ἄναξ Ἡράκλεεσ. ά . . ἔθοσ δὲ ἦν κωμάζειν τὴν νίην τοῖσ νικηφόροισ μετ’ αὐλητοῦ· μὴ παρόντοσ δὲ αὐλητοῦ εἶσ τῶν ἑταίρων ἀνακρουόμενοσ ἔλεγε· τἥνελλα καλλίνικε. ’ ‐‐ β́ τὸ μὲν Ἀρχιλόχου μέλοσ, ὃ τοῖσ νικῶσι τὰ Ὀλύμπια ἐπῄδετο, ἦν τρίστροφον, κοινῶσ δυνάμενον ἁρμόζειν ἐπὶ παντὸσ νικηφόρου διὰ τὸ κατὰ τῆσ πράξεωσ αὐτῆσ ψιλὸν ἔχειν τὸν λόγον, μήτε δὲ ὄνομα μήτε ἰδίωμα ἀγωνίσματοσ. ἐφυμνίῳ δὲ κατεχρῶντο τούτω· . . . ‐‐γ́ τὸ δὲ τριπλόοσ ὅτι τρὶσ ἐπεκελάδουν τὸ καλλίνικε. οὐ καθόλου δὲ τρίσ, ἀλλ’ ὅτι τριπλῆν ἔχει τὴν στροφὴν καὶ πάλιν ἀναλαμβάμεται. Ἐρατοσθένησ δέ φησι μὴ ἐπινίκιον εἶναι τὸ Ἀρχιλόχου μέλοσ, ἀλλ’ ὕμνον εἰσ Ἡρακλέα· τρίπλοον δὲ οὐ διὰ τὸ ἐκ τριῶν στροφῶν συγκεῖσθαι, ἀλλὰ διὰ τὸ τρὶσ ἐφυμνιάζεσθαι τὸ καλλίνικε. περὶ δὲ τοῦ τήνελλα Ἐρατοσθένησ φησὶν ὅτι ὅτε ὁ αὐλητὴσ ἢ ὁ κιθαριστὴσ μὴ παρῆν, ὁ ἔξαρχοσ αὐτὸ μεταλαβὼν ἔλεγεν ἔξω τοῦ μέλουσ, ὁ δὲ τῶν κωμαστῶν χορὸσ ἐπέβαλλε τὸ καλλίνικε, καὶ οὕτω συνειρόμενον γέγονε τὸ `τήνελλα καλλίνικε. ̓ ἡ δὲ ἀρχὴ τοῦ μέλουσ ἐστίν· `ὦ καλλίνικἐ κτλ. ‐‐δ́ Ἀρχίλοχοσ τῶ Ἡρακλεῖ ὕμνον <ποιήσασ>, ἀπορήσασ κιθαρωδοῦ διά τινοσ λέξεωσ τὸ μέλοσ ἐμιμήσατο. συντάξασ οὖν τοῦτο τὸ κόμμα τήνελλα, οὕτωσ τὰ ἑξῆσ ἀνεβάλλετο, καὶ αὐτὸσ μὲν τὸ μέλοσ τῆσ κιθάρασ ἐν μέσω τῷ χορῷ ἔλεγε, τὸ τήνελλα, ὁ δὲ χορὸσ τὰ ἐπίλοιπα. ἐκ τούτου τὸ λοιπὸν οἱ ἀποροῦντεσ κιθαρῳδῶν τούτω τῷ κόμματι ἐχρῶντο τῷ τήνελλα. τὸ δὲ ὅλον οὕτωσ· `τήνελλἀ κτλ. ἀλαλαλαὶ ἰὴ Παιών, ͅ τήνελλα καλλίνικοσ, ὦ ͅδαιμόνων ὑπέρτατε. τὸ τήνελλα μίμησίσ ἐστι φωνῆσ κρούματοσ αὐλοῦ ποιᾶσ ἀπὸ τοῦ ἐφυμνίου οὗ εἶπεν ’Ἀρχίλοχοσ εἰσ τὸν Ἡρακλέα μετὰ τὸν ἆθλον Αὐγέου, `τήνελλἀ κτλ. δοκεῖ δὲ πρῶτοσ Ἀρχίλοχοσ νικήσασ ἐν Πάρω τὸν Δήμητροσ ὕμνον ἑαυτῷ τοῦτον ἐπιπεφωνηκέναι. ἄλλο ἀσυνάρτητον ὁμοίωσ κατὰ τὴν πρώτην ἀντιπάθειαν ἐξ ἰαμβικοῦ διμέτρου ἀκαταλήκτου καὶ τροχαϊκου ἑφθημιμεροῦσ, τοῦ καλουμένου Εὐριπιδείου, οἱο͂ν τὸ ἐν τοῖσ ἀναφερομένοισ εἰσ Ἀρχίλοχον Ιὀβάκχοισ· Δήμητροσ ἁγνῆσ καὶ Κόρησ τὴν πανήγυριν σέβων Βέχειρ . . χρυσοέθειρ παρ’ Ἀρχιλόχῳ ἐν Ιὀβάκχοισ, ὅπερ ἀποκέκοπται τοῦ χρυσοέθειροσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION