헬라어 문장 검색 - ΥνκνοώΕλεγψαν

(작자 미상, 비가, Ἀρχιλόχου, Ιὀβάκχων)

π. Μαγνήτων· Ἀρχίλοχοσ δὲ ἤδη φαίνεται γνωρίζων τὴν γενομένην αὐτοῖσ συμφοράν· Κλαίω τὰ Θασίων, οὐ τὰ Μαγνήτων κακά. καθάπερ Ἀρχίλοχοσ τῆσ Θάσου τὰ καρποφόρα καὶ οἰνόπεδα παρορῶν διὰ τὸ τραχὺ καὶ ἀνώμαλον διέβαλε τὴν νῆσον εἰπών· ἥδε δ’ ὥστ’ ὄνου ῥάχισ ἕστηκεν ὑήσ ἀγρίησ ἐπιστεφήσ· οὕτω τῆσ φυγῆσ πρὸσ ἓν μέροσ τὸ ἄδοξον ἐντεινόμενοι παρορῶμεν τὴν ἀπραγμοσύνην καὶ τὴν σχολὴν καὶ τὴν ἐλευθερίαν. καὶ Ἀρχίλοχοσ δ’ ὁ ποιητὴσ ὑπερτεθαύμακε τὴν χώραν τῶν Σιριτῶν διὰ τὴν εὐδαιμονίαν· περὶ γοῦν τῆσ Θάσου λέγων ὡσ ἥσσονόσ φησιν· οὐ γάρ τι καλὸσ χῶροσ οὐδ’ ἐπίμεροσ οὐδ’ ἐρατόσ, οἱο͂σ ἀμφὶ Σίριοσ ῥοάσ. καὶ τότε καὶ βραχύχρονοσ εἶναι τῷ βίῳ μέλλων ͅ ποιεῖ ὅπερ καὶ ὕστερον Ἀρχίλοχοσ ἐκεῖνοσ· ͅ σφῆσ ἀδελφῆσ γὰρ σύζυγον πνιγέντα τῇ θαλάσῃ ͅ περιπαθῶσ ὠδύρετο γράφειν μὴ θέλων ὅλωσ, ͅ λέγων πρὸσ τοὺσ βιάζοντασ συγγράμμασιν ἐγκύπτειν· ͅ καί μ’ οὔτ’ ἰάμβων οὔτε τερπωλέων μέλει· ὡσ δὲ δακρύων κέκμηκε μάτην, εἰρήκει τάδε· κυμάτων ἐν ἀγκάλαισ· Δίδυμόσ φησι παρὰ τῷ Αἰσχύλῳ, ἔστι δὲ ὄντωσ παρὰ Ἀρχιλόχῳ· ψυχὰσ ἔχοντεσ κυμάτων ἐν ἀγκάλαισ [σκοπεῖν χρὴ μὴ οὐκ ἐν τῷ Καρὶ ὑμῖν ὁ κίνδυνοσ κινδυνεύηται, ἀλλ’ ἐν τοῖσ ὑέσιͅ· ἐπὶ τῶν ἐπισφαλέστερον καὶ ἐν ἀλλοτρίοισ κινδυνευόντων. Κᾶρεσ γὰρ δοκοῦσι πρῶτον μισθοφορῆσαι . . . μέμνηται δ’ αὐτῆσ Ἀρχίλοχοσ λέγων· καὶ δὴ π’ίκουροσ ὥστε Κὰρ κεκλήσομαι. εἰσ δὲ τὸ ἦθοσ, ἐπεὶ ἔνια περὶ αὑτοῦ λέγειν ἢ ἐπίφθονον ἢ μακρολογίαν ἢ ἀντιλογίαν ἔχει, καὶ περὶ ἄλλου ἢ λοιδορίαν ἢ ἀγροικίαν, ἕτερον χρὴ λέγοντα ποιεῖν, ὅπερ Ἰσοκράτησ ποιεῖ ἐν Τῷ Φιλίππῳ καὶ Ἀντιδόσει· καὶ ὡσ Ἀρχίλοχοσ ψέγει· ποιεῖ γὰρ . . λέγοντα· . . καὶ τὸν Χάρωνα τὸν τέκτονα ἐν τῷ ἰάμβῳ οὗ ἡ ἀρχή· οὔ μοι τὰ Γύγ εω τοῦ πολυχρύσου μέλει, οὐδ’ εἷλέ πώ με ζῆλοσ, οὐδ’ ἀγαίομαι θ εῶ ν ἔργα, μεγάλησ δ’ οὐκ ἐρέω τυραννίδοσ· ἀπόπροθεν γάρ ἐστιν ὀφθαλμῶν ἐμῶν. καρτερεῖν· ἀντὶ τοῦ κρατεῖν καὶ ἀντέχειν· καὶ τὸν ἐγκρατῆ λέγουσι καρτερόν· Ἀρχίλοχοσ· ὁ δ’ Ἀσίησ καρτερὸσ μηλοτρόφου. ἡ διπλῆ ὅτι Ἀρχίλοχοσ ὑπερτέραν τὴν νεωτέραν ἐδέξατο· οἰήν Λυκάμβ εω παῖδα τὴν ὑπερτέρην. καὶ ὁ κάλλιστοσ ποιητῶν Ἀρχίλοχοσ ἐπαινέσασ αὐτὴν τὴν κόμην ἐπαινεῖ μὲν οὖσαν ἐν ἑταίρασ σώματι, λέγει δὲ οὕτωσ· "ἡ δέ οἱ . . μετάφρενα. ἔχουσα θαλλὸν μυρσίνησ ἐτέρπετο ῥοδῆσ τε καλὸν ἄνθοσ, ἡ δέ οἱ κόμη ὤμουσ κατεσκίαζε καὶ μετάφρενα. ῥόδον καὶ ῥοδωνιὰ καὶ ῥοδῆ διαφέρει· ῥόδον μὲν γὰρ τὸ ἄνθοσ, ῥοδωνιὰ δὲ ὁ τόποσ, ῥοδῆ δὲ τὸ φυτόν. Ἀρχίλοχοσ· π. μύρου· καὶ ἀλλαχοῦ δ’ Ἀρχίλοχοσ ἔφη· "Ταῦτ’ ἔφη θαὑμαστά, Περίκλεισ, καὶ ἄξια στεφάνων, ὃσ ἡμῖν πολλοὺσ καὶ ἀγαθοὺσ ἀπωλέσασ πολίτασ οὐ Φοίνιξι πολεμῶν οὐδὲ Μήδοισ ὥσπερ οὑμὸσ ἀδελφὸσ Κίμων, ἀλλὰ σύμμαχον καὶ συγγενῆ πόλιν καταστρεφόμενοσ. ταῦτα τῆσ Ἐλπινίκησ λεγούσησ, ὁ Περικλῆσ μειδιάσασ ἀτρέμα λέγεται τὸ τοῦ Ἀρχιλόχου πρὸσ αὐτὴν εἰπεῖν· οὐκ ἂν μύροισι γρηῦσ ἐοῦσ ἠλείφεο. τὸν δὲ κρίθινον οἶνον καὶ βρῦτόν τινεσ καλοῦσιν . . Ἀρχίλοχοσ· ὥσπερ <παρ’> αὐλῷ βρῦτον ἢ Θρῆϊξ ἀνὴρ ἢ Φρὺξ ἔβρυζε, κύβδα δ’ ἦν πονευμένη. βάβαξ ὁ λάλοσ· Ἀρχίλοχοσ· κατ’ οἶκον ἐστρωφᾶτο μισητὸσ βάβαξ παλίνσκιον· . . Ἀρχίλοχοσ Τριμέτροισ· πρὸσ τοῖχον ἐκλίνθησαν ἐν παλινσκίῳ. ἀντὶ τοῦ ἐν σκοτεινῷ. κύψαι· ἀντὶ τοῦ ἀπάγξασθαι· Ἀρχίλοχοσ κύψαντεσ ὕβριν ἀθρόην ἀπέφλυσαν. Ἀρχιλόχου τε ὁμοίωσ εἰρηκότοσ· ἀλλ’ ἄλλοσ ἄλλῳ καρδίην ἰαίνεται· παρὰ τὸ Ὁμηρικόν ἐγκυτί· ἐπίρρημα σημαῖνον τὸ ἐν χρῷ· Ἀρχίλοχοσ· χαίτην ἀπ’ ὤμων ἐγκυτὶ κεκαρμένοσ τουτέστι πρὸσ αὐτῷ τῷ δέρματι. αἰηνέσ· τὸ δεινὸν καὶ πολύστονον· Ἀρχίλοχοσ· προὔθηκε παισὶ δεῖπνον αἰηνὲσ φέρων. κορωνόσ· ὁ γαῦροσ καὶ ὑψαυχενῶν . . Ἀρχίλοχοσ· Βοῦσ ἐστὶν ἡμῖν ἐργάτησ ἐν οἰκίῃ κορωνόσ, ἔργων ἴδρισ οὐδ’ ἀρ<οῦν θέλων>. τὸ περιθεῖν τοῦτο δηλοῖ περιέχειν πανταχόθεν· οἱο͂ν καὶ Ἀρχίλοχοσ δηλοῖ ποιήσασ· τοῖον γὰρ αὐλὴν ἑρ́κοσ ἀμφιδέδρομεν. π. τῶν εἰσ ι ληγόντων ἐπιρρημάτων· τὸ γοῦν Ἀρχιλόχειον συνεστάλη· ἀμισθὶ γάρ σε πάμπαν οὐ διάξομεν. ἱππομανέσ· . . λέγει γὰρ καὶ Ἀρχίλοχοσ τὸ φῦμα φυτόν· ἐσθλὴν γὰρ ἄλλην οἶδα τοιούτου φυτοῦ ἰήσιν. ὁ δὲ Ὅμηροσ πῶσ; ἓν γὰρ ἀπὸ πολλῶν λεγέσθω· ". . τρομέουσι δέ τε φρένα ναῦται ͅ δειδιότεσ· "τυτθὸν γὰρ ὑπὲκ θανάτοιο φέρονται, . . ὁ δὲ ποιητὴσ οὐκ εἰσ ἃπαξ παρορίζει τὸ δεινόν, ἀλλὰ τοὺσ ἀεὶ καὶ μόνον οὐχὶ κατὰ πᾶν κῦμα πολλάκισ ἀπολλυμένουσ εἰκονογραφεῖ. τῷ μὲν συνεμπίπτοντι πάθει τὸ ἔποσ ὁμοίωσ ἐβασάνισε, τῇ δὲ τοῦ ἔπουσ συνθλίψει τὸ πάθοσ ἄκρωσ ἀπεπλάσατο, καὶ μόνον οὐκ ἐνετύπωσε τῇ λέξει τοῦ κινδύνου τὸ ἰδίωμα. οὐκ ἄλλωσ ὁ Ἀρχίλοχοσ ἐπὶ τοῦ ναυαγίου. ἔστη κατ’ ἠκὴν κύματόσ τε κἀνέμου. ἥκη· ἡ ὀξύτησ τοῦ σιδήρου· Ἀρχίλοχοσ· συμβόλουσ δὲ λέγομεν πταρμοὺσ ἢ φήμασ ἢ ἀπαντήσεισ· ὡσ Ἀρχίλοχοσ· μετέρχομαί σε σύμβολον ποιεύμενοσ. ἐπειδὴ γὰρ ἐκεῖνοι σοφὸν ὠνόμαζον τὸν ἡντινοῦν ἐπιόντα τέχνην, ὧν εἷσ ἦν καὶ Ἀρχίλοχοσ λέγων· τρίαιναν ἐσθλὸσ καὶ κυβερνήτησ σοφόσ φηλήτου δὲ τοῦ εἰρημένου χρῆσισ μὲν παρά τε Ἡσιόδῳ καὶ παρὰ Ἀρχιλόχῳ ἐν τῷ· Φηλῆτα νύκτωρ περὶ πόλιν πωλεύμενε ἤγουν κλέπτῃ νυκτιλόχῳ. π. κλίσ. ὀνομ. 2. 679. 5 μύκησ· . . σημαίνει δὲ καὶ τὸ αἴδοιον του ανθρώπου, ὅπερ ἰσοσύλλαβωσ ἔκλινεν Ἀρχίλοχοσ· ἀλλ’ ἀπερρώγασί <μοι> μύκ εω τένοντεσ. κλίνεται δὲ καὶ ὡσ σπονδειακόν, Ἄρησ, Ἄρου, ὅθεν κατ’ Ιἄδα διάλεκτον ἐπεκτείνασ Ἀρχίλοχοσ ἔφη ἐν τοῖσ Τριμέτροισ· παῖδ’ Ἄρ εω μιηφόνου . . πρεσβευτικῇσ . . ἡλικίασ, ᾗτινι συμφέρειν τὴν ἀπραγμοσύνην Ἀρχίλοχοσ ὁ ποιητὴσ ἀπεφήνατο. βίοσ δ’ ἀπράγμων τοῖσ γέρουσι συμφέρει μάλιστα δ’ ει’ τύχοιεν ἁπλόοι τρόποισ ἢ μακκοᾶν μέλλοιεν ἢ ληρεῖν ὅλωσ, ὅπερ γερόντων ἐστίν. μακκοᾶν· διαλέγεσθαι . . οἱο͂ν· Σαπαίων δὲ τούτων καὶ Ἀρχίλοχοσ ἐν ἰαμβείῳ μνήμην ἔσχε. ὦ σοφώτατοι γεωργοί, τἀμὰ δὴ ξυνίετε ͅ ῥήματα· πρὸσ ταῦτα καὶ Κρατῖνοσ ἐν Πυτίνῃ πεποίηκεν· "Ὦ λιπερνῆτεσ πολῖται, τἀμὰ δὴ ξυνίετε· ἔστι δέ πρὸσ τὰ Ἀρχιλόχου· <Ὦ> λιπερνῆτεσ πολῖται, τἀμὰ δὴ ξυνίετε ῥήματ’. τῶν δ’ ἐν Πάρῳ τῇ νήσῳ σύκων . . Ἀρχίλοχοσ μνημονεύει, λέγων οὕτωσ· ἐά Πάρον καὶ σῦκα κεῖνα καὶ θαλάσσιον βίον. Ἡσίοδον μέντοι καὶ Ἀρχίλοχον ἤδη εἰδέναι φησὶν Ἀπολλόδωροσ καὶ Ἕλληνασ λεγομένουσ τοὺσ σύμπαντασ καὶ Πανέλληνασ· τὸν μὲν περὶ τῶν Προιτίδων λέγοντα, ὡσ Πανέλληνεσ ἐμνήστευον αὐτάσ, τὸν δέ· ὡσ Πανελλήνων ὀϊζὺσ ἐσ Θάσον συνέδραμεν. Ἀλκαῖοσ καὶ Ἀλκμὰν λίθον φασὶν ἐπαιωρεῖσθαι τῷ Ταντάλῳ· . . ἐποίησε δὲ καὶ Ἀρχίλοχοσ· μηδ’ ὁ Ταντάλου λίθοσ τῆσδ’ ὑπὲρ νήσου κρεμάσθω. . . . καθάπερ Ἀρχίλοχοσ μὲν τοῖσ Θρακικοῖσ ἀπειλημμένοσ δεινοῖσ τὸν πόλεμον εἰκάζει θαλαττίῳ κλύδωνι, λέγων ὧδέ πωσ· Γλαῦχ’, ὁρ́α· βαθὺσ γὰρ ἤδη κύμασιν ταράσσεται πόντοσ, ἀμφὶ δ’ ἄκρα Γυρέων ὀρθὸν ἵσταται νέφοσ, σῆμα χειμῶνοσ· κιχάνει δ’ ἐξ ἀελπτίησ φόβοσ. π. Ἀρχιλόχου· διὰ τοῦδε τοῦ ἰάμβου δῆλόσ ἐστι· καὶ νέουσ θάρσυνε· νίκησ δ’ ἐν θεοῖσι πείρατα. ὅτι ἀβέβαιοσ ἡ τῶν ἀνθρώπων εὐπραξία μεταπιπτούσησ ῥᾳδίωσ τῆσ τύχησ· Ἀρχιλόχου· Τοῖσ θεοῖσ τιθεῖο πάντα· πολλάκισ μὲν ἐκ κακῶν ἄνδρασ ὀρθοῦσιν μελαίνῃ κειμένουσ ἐπὶ χθονί, πολλάκισ δ’ ἀνατρέπουσι καὶ μάλ’ εὖ βεβηκότασ ὑπτίουσ κλίνουσ’· ἔπειτα πολλὰ γίγνεται κακά, καὶ βίου χρήμῃ πλανᾶται καὶ νόου παρήοροσ. οἱ νεώτεροι κέρασ τὴν συμπλοκὴν τῶν τριχῶν ὁμοίαν κέρατι· Τὸν κεροπλάστην ἀείδε Γλαῦκον . . κέρασ γὰρ τὴν τρίχα λέγεσθαι. καὶ τὸ κείρασθαι διὰ τοῦτο καὶ τὴν κουράν· καὶ τὸν παρ’ Ἀρχιλόχῳ κεροπλάστην φιλόκοσμον εἶναι περὶ κόμην καὶ καλλωπιστήν. ὁ δὲ Ἀρχίλοχοσ . . περὶ στρατηγοῦ λέγων οὕτω φησίν· Οὐ φιλέω μέγαν στρατηγὸν οὐδὲ διαπεπλιγμένον οὐδὲ βοστρύχοισι γαῦρον οὐδ’ ὑπεξυρημένον, ἀλλά μοι σμικρόσ τισ εἰή καὶ περὶ κνήμασ ἰδεῖν ῥοικόσ, ἀσφαλ εώ σ βεβηκὼσ ποσσι, καρδίησ πλέωσ. ἀλλὰ γὰρ καὶ τούτου τὴν κεφαλὴν ἀποτεμόντεσ καὶ Λάκωνοσ ἐκόμισαν πρὸσ τὸν Ὄθωνα δωρεὰσ αἰτοῦντεσ. ὡσ δέ φησιν Ἀρχίλοχοσ· ἑπτὰ γὰρ νεκρῶν πεσόντων, οὓσ ἐμάρψαμεν ποσίν, χίλιοι φονῆεσ ἐσμέν· οὕτωσ τότε πολλοὶ τοῦ φόνου μὴ συνεφαψάμενοι, χεῖρασ δὲ καὶ ξίφη καθαιμάσσοντεσ ἐπεδείκνυντο καὶ δωρεὰσ ᾔτουν βιβλία διδόντεσ τῷ Ὄθωνι. ὁ δὲ τροχαῖοσ ἐκλήθη ὅτι τροχαλὸν ἔχει τὸν ῥυθμόν· καὶ γὰρ Ἀρχίλοχοσ ἐπὶ τῶν θερμῶν ὑποθέσεων αὐτῷ κέχρηται, ὡσ ἐν τῷ· Ἐρξίη, πῇ δηὖτ’ ἄνολβοσ ἀθροΐζεται στρατόσ; π. σῆψιν κρέων· . . τὸν δὲ ἥλιον ἀναρπάζειν μᾶλλον ἐκ τῶν σωμάτων τὸ νοτερὸν διὰ τὴν πύρωσιν· πρὸσ ὃ καὶ τὸν Ἀρχίλοχον εἰρηκέναι φυσικῶσ· ἔλπομαι, πολλοὺσ μὲν αὐτῶν Σείριοσ καταυανεῖ ὀξὺσ ἐλλάμπων. . . μεταποιῶν αὐτὸσ ὁ Ἀρχίλοχοσ ὧδέ πωσ ἐξήνεγκεν· ἐρξάτω δ’· ἐτήτυμον γὰρ ξυνὸσ ἀνθρώποισ Ἄρησ. ὅτι τῶν πλείστων μετὰ θάνατον ἡ μνήμη διαρρεῖ ταχέωσ· Ἀρχιλόχου· Οὔ τισ αἰδοῖοσ μετ’ ἀστῶν οὐδὲ περίφημοσ θανὼν γίγνεται· χάριν δὲ μᾶλλον τοῦ ζοοῦ διώκομεν ζῶντεσ ἔτι· κάκιστα δ’ αἰεὶ τῷ θανόντι γίγνεται. ὅτι οὐ χρὴ παροινεῖν εἰσ τοὺσ τετελευτηκότασ· Ἀρχιλόχου· οὐ γὰρ ἐσθλὰ κατθανοῦσι κερτομεῖν ἐπ’ ἀνδράσιν. ὅτι οἱ τὰ ἄδικα πράσσοντεσ μέλλουσιν κολάζεσθαι· ὁμοίωσ καὶ Ἀρχίλοχοσ· ἓν δ’ ἐπίσταμαι μέγα, τὸν κακῶσ <με> δρῶντα δέννοισ ἀνταμείβεσθαι κακοῖσ. π. ὀργῆσ· Θυμέ, θύμ’ ἀμηχάνοισι κήδεσιν κυκώμενε, ἀνάδυ, δυσμενῶν δ’ ἀλέξευ προσβαλὼν ἐναντίον στέρνον ἐνδόκοισιν, ἐχθρῶν πλησίον κατασταθεὶσ ἀσφαλέωσ· καὶ μήτε νικῶν ἀμφαδην̀ ἀγάλλεο μήτε νικηθεὶσ ἐν οἴκῳ καταπεσὼν ὀδύρεο· ἀλλὰ χαρτοῖσίν τε χαῖρε καὶ κακαῖσιν ἀσχάλα μὴ λίην· γίγνωσκε δ’ οἱο͂σ ῥυσμὸσ ἀνθρώπουσ ἔχει. πρὸσ γὰρ τοὺσ συνήθεισ καὶ φίλουσ ὁ θυμὸσ αἴρεται μᾶλλον ἢ πρὸσ τοὺσ ἀγνῶτασ ὀλιγωρεῖσθαι νομίσασ· διὸ καὶ Ἀρχίλοχοσ προσηκόντωσ τοῖσ φίλοισ ἐγκαλῶν διαλέγεται πρὸσ τὸν θυμόν· σὺ γὰρ δὴ παρὰ φίλων ἀπάγχεαι. π. δίψησ μεταφορικῶσ· τῆσ δὲ δίψησ οὐδέν ἐστι πολυποθητότερον. διόπερ καὶ τὸ Ἄργοσ πολυδίψιον ὁ ποιητὴσ ἔφη, τὸ πολυπόθητον διὰ τὸν χρόνον . . . διὸ καὶ ὁ Σοφοκλῆσ φησι . . καὶ ὁ Ἀρχίλοχοσ· μάχησ δὲ τῆσ σῆσ, ὥστε διψέων πιεῖν, ὣσ ἐρέω . π. τοῦ πολυπτώτου· ἔστι δὲ τὸ τοιοῦτον σχῆμα καὶ παρά τισι τῶν ποιητῶν, ὡσ παρὰ Ἀρχιλόχῳ· νῦν δὲ Λ εώ φιλοσ μὲν ἄρχει, Λ εώ φιλοσ δ’ ἐπικρατεῖ, Λ εω φίλῳ δὲ πάντα κεῖται, Λ εώ φιλοσ δ’ ἀκουέτω. ηδν. π. σχημ. 57. 2 Ὅμηρον μεταφράζων, ὅτε φησί· , ὁ Ἀρχίλοχοσ· Τοῖοσ ἀνθρώποισι θυμόσ, Γλαῦκε, Λεπτίν εω πάϊ, γίγνεται θνητοῖσ, ὁκοῖον Ζεὺσ ἐφ’ ἡμέρην ἄγῃ, καὶ φρονεῦσι τοῖ’ ὁκοίοισ ἐγκυρέωσιν ἔργμασιν. φησὶν ἕκαστοσ τῶν εὐχομένων, καὶ Ἀρχίλοχοσ· ει’ γὰρ ὣσ ἐμοὶ γένοιτο χεῖρα Νεοβούλησ θιγεῖν. ἀσκὸν τοίνυν λέγει τὸν περὶ τὴν γαστέρα τόπον· Ἀρχίλοχοσ· καὶ πεσεῖν δρήστην ἐπ’ ἀσκὸν κἀπὶ γαστρὶ γαστέρα προσβαλεῖν μηρούσ τε μηροῖσ. αὖθίσ τε ὁ Ἀρχίλοχοσ τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων· ὧδέ πωσ γράφει· ἤμβλακον, καί πού τιν’ ἄλλον ἥδ’ ἄτη κιχήσατο. . . καὶ ὡσ Ἀρχίλοχοσ ψέγει· ποιεῖ γὰρ τὸν πατέρα λέγοντα περὶ τῆσ θυγατρὸσ ἐν τῷ ἰάμβῳ· Χρημάτων ἀέλπτον οὐδέν ἐστιν οὐδ’ ἀπώμοτον οὐδὲ θαυμάσιον, ἐπειδὴ Ζεὺσ πατὴρ Ὀλυμπίων ἐκ μεσημβρίησ ἔθηκε νύκτ’ ἀποκρύψασ φάοσ ἡλίῳ λάμποντι· λυγρὸν δ’ ἦλθ’ ἐπ’ ἀνθρωπουσ δέοσ. ἐκ δὲ τοῦ καὶ πιστὰ πάντα κἀπίελπτα γίγνεται ἀνδράσιν· μηδεὶσ ἔθ’ ὑμῶν εἰσορῶν θαυμαζέτω, μηδ’ ὅταν δελφῖσι θῆρεσ ἀνταμείψωνται νομὸν ἐνάλιον καὶ σφιν θαλάσσησ ἠχέεντα κύματα φίλτερ’ ἠπείρου γένηται τοῖσί τ’ ἡδὺ ἦν ὄροσ. . . οἱο͂ν εὐθὺσ ὁ Ἀρχίλοχοσ ὅταν μὲν εὐχόμενοσ λέγῃ· Κλῦθ’ ἄναξ Ἥφαιστε καὶ μοι σύμμαχοσ γουνουμένῳ ἵλαοσ γενεῦ, χαρίζευ δ’ οἱᾶ́ περ χαρίζεαι. τὸ γὰρ ἐξάρχειν τῆσ φόρμιγγοσ ἴδιον· διόπερ ὁ μὲν Ἠσίοδόσ φησιν . . καὶ ὁ Ἀρχίλοχοσ· αὐτὸσ ἐξάρχων πρὸσ αὐλὸν Λέσβιον παιήονα Φιλόχοροσ δέ φησιν ὡσ οἱ παλαιοὶ σπένδοντεσ οὐκ ἀεὶ διθυραμβοῦσιν, ἀλλ’ ὅταν σπένδωσι, τὸν μὲν Διόνυσον ἐν οἴνῳ καὶ μέθῃ τὸν δὲ Ἀπόλλωνα μεθ’ ἡσυχίασ καὶ τάξεωσ μέλποντεσ. Ἀρχίλοχοσ γοῦν φησιν· Ὡσ Διωνύσοι’ ἄνακτοσ καλὸν ἐξάρξαι μέλοσ οἶδα διθύραμβον οἴνῳ συγκεραυνωθεὶσ φρένασ. περὶ Περικλέουσ φησὶν Ἀρχίλοχοσ . . ὡσ ἀκλήτου ἐπεισπαίοντοσ εἰσ τὰ συμπόσια Μυκονίων δίκην· . . πολλὸν δὲ πίνων καὶ χαλίκρητον μέθυ, οὔτε τῖμον εἰσενέγκασ οὐδὲ μὴν κληθεὶσ <ἐσ> ῆλθεσ οἱᾶ δὴ <̓σ φίλουσ> φίλοσ ἀλλά σ’ εὖ γαστὴρ νόον τε καὶ φρένασ παρήγαγεν εἰσ ἀναιδείην. π. ἀσυναρτήτων· πρῶτοσ δὲ καὶ τούτοισ Ἀρχίλοχοσ κέχρηται· πῇ μὲν γὰρ ἐποίησεν ἔκ τε ἀναπαιστικοῦ ἑφθημιμεροῦσ καὶ τροχαϊκοῦ ἡμιολίου τοῦ καλουμένου ἰθυφαλλικοῦ· κτλ. τοῦτο δὲ οἱ μετ’ αὐτὸν οὐχ ὁμοίωσ αὐτῷ ἔγραψαν. κτλ. , οἱ δὲ μετ’ αὐτὸν τῇ μὲν τομῇ ἀδιαφόρωσ ἐχρήσαντο, ὥσπερ Κρατῖνοσ . . ἐρασμονίδη Χαρίλαε, χρῆμά τοι γελοῖον ἐρέω , πολὺ φίλταθ’ ἑταίρων, τέρψεαι δ’ ἀκούων. κτλ. κτλ. , ᾧ οὐκ ἐχρήσαντο ἐκεῖνοι. φαίνεται δὲ οὐδ’ αὐτὸσ κεχρημένοσ· δύναται γὰρ ἀμφότερα κατὰ συνεκφώνησιν εἰσ ἰάμβον περιϊστασθαι. π. ἀναπαιστικοῦ· πρῶτοσ δὲ Ἀρχίλοχοσ ἐχρήσατο τῷ μεγέθει τούτῳ, ἐν τοῖσ Τετραμέτροισ προτάξασ αὐτὸ τοῦ ἰθυφαλλικοῦ· ἑφθημιμερέσ ἐστιν ἀναπαιστικόν· ἐχρήσατο δὲ τῷ πρώτῳ ποδὶ καὶ ἰάμβῳ, ὡσ καὶ ἐκ τοῦ παραδείγματόσ ἐστι δῆλον, καὶ σπονδείῳ Δ̔ήμητρι’ κτλ. κτλ. κτλ. ταῦτα δὲ ἀμφότερα κατὰ συνεκφώνησιν ἰάμβον ἔχει τὸν πρῶτον πόδα. περὶ δὲ Θυὸσ τοῦ Παφλαγόνων βασιλέωσ ὅτι καὶ αὐτὸσ ἦν πολυφάγοσ προειρήκαμεν 4. 144 φ . . Ἀρχίλοχοσ δ’ ἐν Τετραμέτροισ Χαρίλαν εἰσ τὰ ὅμοια διαβέβληκεν. . . τὰ παρὰ τῇ γραφῇ διαφορούμενα· εἰσὶ ταῦτα . . εἴκελοσ ἀστεροπῇ καὶ τὸ ἴκελοσ . . βακχεία καὶ ἑώθεν ἕκαστοσ ἔπινεν· ἐν δὲ βακχίῃσιν Ἀρχίλοχοσ. ψόγοσ Ἀφροδίτησ· καὶ ὅτι φαῦλον ὁ ἔρωσ καὶ πόσων εἰή κακῶν γεγονὼσ αἴτιοσ· Ἀρχιλόχου· Δύστηνοσ ἔγκειμαι πόθῳ ἄψυχοσ, χαλεπῇσι θεῶν ὀδύνῃσιν ἕκητι πεπαρμένοσ δι’ ὀστέων. τρίτον δέ ἐστι παρὰ Ἀρχιλόχῳ ἀσυνάρτητον ἐκ δακτυλικοῦ πενθημιμεροῦσ καὶ ἰαμβικοῦ διμέτρου ἀκαταλήκτου· ἀλλά μ’ ὁ λυσιμελήσ, ὦ τ’αῖρε, δάμναται πόθοσ. αἶνοσ καὶ παροιμία· ὁ μὲν γὰρ αἶνόσ ἐστι λόγοσ κατὰ ἀναπόλησιν μυθικὴν ἀπὸ ἀλόγων ζῴων ἢ φυτῶν πρὸσ ἀνθρώπουσ εἰρημένοσ, ὥσ φησι Λούκιοσ Ταρραῖοσ ἐν πρώτῳ Παροιμιῶν, οἱο͂ν ἀπὸ μὲν ἀλόγων ζαῴων ὡσ παρ’ Ἀρχιλόχῳ· Αἶνόσ τισ ἀνθρώπων ὅδε ὡσ ἆρ’ ἀλώπηξ καἰετὸσ ξυνωνίην ἔμειξαν. ὁρᾷσ ἵν’ ἔστ’ ἐκεῖνοσ ὑψηλὸσ πάγοσ τρηχύσ τε καὶ παλίγκοτοσ; ἐν τῷ κάθημαι σὴν ἐλαφρίζων μάχην· ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑψηλὸν πάγον τὸ δριμὺ καὶ πανοῦργον ἐκεῖνο θηρίον ἀνελθεῖν ἀδύνατον· ἵνα δὲ εἰσ ταὐτὸν ἔλθῃ τοῖσ ἀετοῦ γεννήμασιν ἀλώπηξ, ἢ τύχῃ τινὶ δεῖ χρησαμένουσ ἐκείνουσ πονηρᾷ καταπεσεῖν εἰσ γῆν τῶν οἴκων αὐτοῖσ φθαρέντων, ἢ φύσασαν αὐτὴν ἃ μὴ πέφυκε φύειν, λαιψηρὰ κυκλῶσαι πτερά, καὶ οὕτωσ ἀρθεῖσαν ἐκ γῆσ ἀναπτέσθαι πρὸσ τὸν ὑψῃλὸν πάγον. ἑώσ δὲ ἑκάτερον ἐπὶ τῆσ οἰκείασ μένει τάξεωσ, οὐκ ἔνι κοινωνία τοῖσ γῆσ πρὸσ τὰ οὐρανοῦ θρέμματα· ε. γ. . . . . . ἢ τύχῃ τινὶ κείνουσ πονηρᾷ καταπεσεῖν ἐσ γῆν δέει οἴκου φθαρέντοσ, ἢ σέ γε φύειν ἃ μὴ πέφυκε φύσασαν, τόθεν λαιψηρὰ κυκλῶσαι πτερά. ἑώσ δὲ νῷν ἑκάτεροσ ἔνθ’ ἔστιν μένῃ, τέωσ οὐκ ἔνι ξυνωνίη τοῖσ θρέμμασιν γῆσ πρὸσ τὰ θρέμματ’ οὐρανοῦ. π. δίκησ παρὰ τοῦ θεοῦ τεταγμένησ ἐποπτεύειν τὰ ἐπὶ γῆσ γιγνόμενα ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, τιμωρον οὖσαν τῶν ἁμαρτανόντων· Ἀρχιλόχου· Ὦ Ζεῦ, πάτερ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ κράτοσ, σὺ δ’ ἔργ’ ἐπ’ ἀνθρώπων ὁρᾷσ λεωργὰ καὶ θεμιστά, σοὶ δὲ θηρίων ὕβρισ τε καὶ δίκη μέλει. στοβ. εξλ. πηψσ. ι. 3. 34 π. Ἀρχιλόχου· . . καὶ πάλιν ὅταν λέγῃ· ἐρέω τιν’ ὑμῖν αἶνον, ὦ Κηρυκίδη, ἀχνυμένη σκυτάλη· πίθηκοσ ᾔει θηρίων ἀποκριθεὶσ μοῦνοσ ἀν’ ἐσχατίην· τῷ δ’ ἆρ’ ἀλώπηξ κερδαλέη συνήντετο πυκνὸν ἔχουσα νόον. αμμον. 6 ϝαλξκ. σκανδάληθρον· τὸ πέταυρον τῶν παγίδων . . ἔστι δὲ τὸ ἐν τῇ παγίδι καμπύλον ξύλον ᾧ ἐρείδεται. Ἀρχίλοχοσ δὲ ῥόπτρον ἔφη, οἱο͂ν· ῥόπτρῳ ἐρειδόμενον τοιόνδε δ’, ὦ πίθηκε, τὸν πώγων ἔχων ͅ εὐνοῦχοσ ἡμῖν ἦλθεσ ἐσκευασμένοσ; · καὶ τοῦτο παρῴδηκεν ἐκ τῶν Ἀρχιλόχου Ἐπῳδῶν· "τοἵηνδε δ’, ὦ πίθηκε, τὴν πυγὴν ἔχων . . ; καταπροΐξασθαι· ἀπὸ τοῦ προικόσ, ἣν διαιροῦντεσ οἱ Ιὤνεσ πρόϊκα λέγουσιν, ὥσπερ ἡ προΐξ· <ου> δωρεὰν δίδοται, φησίν, οὐ <δ’ ἐν> δώρ<ου μέ>ρει μου καταγνώσεταίτισ, ἀλλ’ ἀποδώσει μισθὸν ὧν ἐπράξατο. καὶ ὁ ἐπαιτήσ καὶ ὁ προῖκα αἰτῶν προΐκτησ λέγεται· οὕτω εὑρ͂ον ἐν Ὑπομνήματι Ἐπῳδῶν Ἀρχιλόχου. ἐμεῦ δ’ ἐκεῖνοσ οὐ καταπροΐξεται. προΐκτησ· . . τινὲσ δὲ παρὰ τὸ ἵξεσθαι, δωρεάν τινα λαμβάνειν, ὡσ Ἀρχίλοχοσ· οὐ μὴν ἀλλὰ ἡ Τύχη, καθάπερ ἡ παρ’ Ἀρχιλόχῳ γυνή· τῇ μὲν ὕδωρ ἐφόρει δολοφρονέουσα χειρί, θἠτέρῃ δὲ πῦρ· δεινοῖσ αὐτὸν οὕτω καὶ φοβεροῖσ ἀγγέλμασιν ἀποστήσασα τῆσ Λακεδαίμονοσ εὐθὺσ ἑτέρασ πραγμάτων καινῶν καὶ μεγάλων ἐπήνεγκεν ἐλπίδασ ἐκ τοιαύτησ αἰτίασ. εἰσὶ δὲ ἐν τοῖσ ποιήμασι καὶ οἱ ἀρρενικῶσ οὕτω καλούμενοι ἐπῳδοί, ὅταν μεγάλῳ στίχῳ ἔλαττόν τι ἐπιφέρηται οἱο͂ν· Πάτερ Λυκάμβα, ποῖον ἐφράσω τόδε; τίσ σὰσ παρήειρε φρένασ ᾗσ τὸ πρὶν ἠρήρεισθα; νῦν δὲ πολὺσ ἀστοῖσι φαίνεαι γέλωσ. ηεπη. π. ποιημ. >7. 2. π. 71 ξονσ. Δωτάδησ Δώτου υἱόσ, ὁ Λυκάμβασ. π. τὸ τέο ἀντὶ τοῦ τίνοσ· τοῦτο τὸ τέω τετόλμηται καὶ τέου οἱο͂ν Τίσ ἆρα δαίμων καὶ τέου χολούμενοσ . . ,· τίσ γὰρ οὐκ οἷδεν ὅτι πολλοὶ κοινωνήσαντεσ ἁλῶν καὶ τραπέξησ ἐπεβούλευσαν τοῖσ συνεστίοισ; καὶ πλήρησ ἐστὶν ἡ Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων ἱστορία τοιούτων παραδειγμάτων. συνθήκασ ἀθετήσαντά φησι πρὸσ αὐτόν· ὁρ́κον δ’ ἐνοσφίσθησ μέγαν ἅλασ τε καὶ τράπεζαν τὸν Ἀρχίλοχον οὐδὲν ὤνησαν οἱ ἅλεσ καὶ ἡ τράπεζα πρὸσ τὴν ὁμολογίαν τῶν γάμων, ὥσ φησιν αὐτόσ. κήλων μὲν πεποίηται ἀπὸ τῶν ὀχευτῶν ὄνων· Ἀρχίλοχοσ· κτλ. ἡ δέ οἱ σάθη ὡσεί τ’ ὄνου Πριηνέοσ κήλωνοσ ἐπλήμμυρεν ὀτρυγηφάγου. ἀντὶ τοῦ κριθοφάγου κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο, ὡσ ἐπὶ τοῦ κρυόεισ ὀκρυόεισ· ὡσ παρὰ Ἀρχιλόχῳ. Ἀρχίλοχοσ· κύματι πλαζόμενοσ, κἀν Σαλμυδησ σῷ γυμνὸν εὐφρονέων ἐτέων Θρήϊκεσ ἀκρόκομοι λάβοιεν, ἔνθα πόλλ’ ἀναπλήσει κακὰ δούλιον ἄρτον ἔδων, ῥίγει πεπηγότ’ αὐτον, ἐκ δὲ τοῦ ῥόθου φυκία πόλλ’ ἐπέχοι, κροτέοι δ’ ὀδόντασ, ὡσ κύων ἐπὶ στόμα κείμενοσ ἀκρασίῃ ἄκρον παρὰ ῥηγμῖνα, κῦμα δ’ ἐξεμέοι. ταῦτ’ ἐθέλοιμ’ ἂν ἰδεῖν, ὅσ μ’ ἠδίκησε λὰξ δ’ ἐφ’ ὁρκίοισ ἔβη τὸ πρὶν ἑταῖροσ ἐών. παπ. αργεντορατ. σιτζ. β. βερλ. ακαδ. 1899. 857 Ἡ χλαῖνα δηλοῖ σχετλίη, σ’ ἐσταλμένη κυρτόν, ὁτέοισι φιλεῖσ ἀγχοῦ καθῆσθαι. ταῦτα δ’ Ἱππῶναξ σκαφεὺσ οἶδεν ἄριστα βροτῶν, οἶδεν δὲ κ’ Ἀρίφαντοσ· ἆ μάκαρ ὅτισ μήδαμά κωσ ἐί̈δε γράσου πνέοντα φῶρα· τῷ χυτρεῖδ’ ὅτε Αἰσχυλίδῃ πολέμει, ἐκεῖνοσ ἤμερσέν σε παρθενηϊήσ, πᾶσ δὲ πέφηνε λόγοσ. παπ. αργεντορατ. σιτζ. β. βερλ. ακαδ. 1899. 857 τὸ τετράμετρον δακτυλικὸν εἰσ δισύλλαβον καταληκτικόν, ᾧ πρῶτοσ μὲν ἐχρήσατο Ἀρχίλοχοσ ἐν Ἐπῳδοῖσ· φαινόμενον κακὸν οἴκαδ’ ἄγεσθαι τὸ μέλοσ καὶ στάσεων καὶ ταραχῶν εἷναι καταπαυστικόν . . διὸ καὶ τὸν Ἀρχίλοχον λέγειν· κηλεῖται δ’ ὅτισ ἔστιν ἀοιδαῖσ. τρίμετρον δὲ καταληκτικὸν τροχαϊκόν, οἱο͂́ν ἐστι τὸ Ἀρχιλόχου, ὅ τινεσ ἀκέφαλον ἰαμβικὸν καλοῦσι· Ζεῦ πάτερ, γάμον μὲν οὐκ ἐδαισ άμην. ἔστι δὲ ἐν αὐτῷ τῷ τροχαϊκῷ ἐπίσημον κα τὸ δίμετρον βραχυκατάληκτον, τὸ καλούμενον ἰθυφαλλικόν· ᾧ πρῶτοσ μὲν Ἀρχίλοχοσ κέχρηται, συζεύξασ αὐτο δακτυλικῷ τετραμέτρῳ οὕτωσ· Οὐκέθ’ ὁμῶσ θάλλεισ ἁπαλὸν χρόα· κάρφεται γὰρ ἤδη. ἀκολούθωσ ἐποίησε καὶ Ἀρχίλοχοσ· πολλὰσ δὲ τυφλὰσ ἐγχέλυασ ἐδέξω. τὸ γὰρ ἀπτερύονται οἱονεὶ τὰ πτερὰ χαλάσαντεσ ἀντὶ τοῦ διασείουσι τὰσ πρέρυγασ ὑποστρέψαντεσ· διακινοῦσι γὰρ τὰσ πτέρυγασ ἤτοι ὑφ’ ἡδονῆσ τὴν κοίτην καταλαβόντεσ ἢ τὴν ἐκ τοῦ ἀέροσ διατινάσσοντεσ ἰκμάδα. καὶ παρ’ Ἀρχιλόχῳ ἡ ὑφ’ ἡδονῆσ σαλευομένη κορώνη . . . ὡσ κηρύλοσ πέτρησ ἐπὶ προβλῆτοσ ἀπτερύσσετο. ψόγοσ Ἀφροδίτησ· καὶ ὅτι φαῦλον ὁ ἔρωσ καὶ πόσων εἰή κακῶν γεγονὼσ αἴτιοσ· Ἀρχιλόχου· τοῖοσ γὰρ φιλότητοσ ἔρωσ ὑπὸ καρδίην ἐλυσθεὶσ πολλὴν κατ’ ἀχλὺν ὀμμάτων ἕχευεν, κλέψασ ἐκ στηθέων ἁπαλὰσ φρένασ. κτλ. Εὖτε πρὸσ ἀέθλα δῆμοσ ἠθροΐζετο, ἐν δὲ Βατουσιάδησ ηεπη. π. ποιημ. 7. 2. π. 71 ξονσ . . π. καταληκτικῶν· κτλ. ἐνταῦθα γὰρ ἡ δησ συλλαβὴ ἀντὶ τρισυλλάβου κεῖται. Σελληϊάδεω Σελλέωσ υἱὸσ ὁ μάντισ Βατουσιάδησ τὸ ὄνομα. πρόκειται τὰ πράγματ’ αὐτοῖσ τοῖσ θεοῖσ ὥσπερ ἐν ὀφθαλμοῖσ. κτλ. , καὶ ὅτι γε δ’ αὐτὸ τοῦτο ὁ αὐτὸσ οὗτοσ ποιητὴσ μαρτυρεῖ. τὸ γὰρ δεύτερόν ἐστιν αὐτῷ· κτλ. Ζεὺσ ἐν θεοῖσι μάντισ ἀψευδέστατοσ καὶ τέλοσ αὐτὸσ ἔχει. π. περδίκων· τοῦ δὲ ὀνόματοσ αὐτῶν ἔνιοι συστέλλουσι τὴν μέσην συλλαβήν, ὡσ Ἀρχίλοχοσ· πτώσσουσαν ὥστε πέρδικα γενναῖα λέγει τὰ εὐγενῆ ὁ φιλόσοφοσ, ὡσ καὶ Ἀρχίλοχοσ· πάρελθε, γενναῖοσ γὰρ εἶσ. ναὶ ναὶ μὰ μήκωνοσ χλόην· ὁρ́κοσ ἐπὶ χλευασμῷ. θῳή· . . ἔχει δὲ τὸ ι ἐκ παραδόσεωσ, ἐπειδὴ εὑρ́ηται θωϊή, ὡσ παρ’ Ἀρχιλόχῳ· ὡσ δ’ ἄν σ ε θωϊὴ λάβοι εἰώθε καὶ ὁ Ἀρχίλοχοσ μελάμπυγον τοῦτον τὸν ἀετὸν καλεῖν· μή τευ μελαμπύγου τύχῃσ ἐμπελάδην, σίνεγγυσ, ἤ, ὡσ ἔνιοι, χωρίσ· καὶ Ἀρχίλοχοσ ἐπι τοῦ χωρίσ· ἔμπλην ἐμοῦ τε καὶ Φόλου λεωκόρητοσ· ὁ ἐξωλοθρευμένοσ· τὸ γὰρ λέωσ ἐστὶ τελέωσ· Ἀρχίλοχοσ· λείωσ γὰρ οὐδὲν ἐπρόν εο ν. Θαργήλια· Ἀπόλλωνοσ ἑορτὴ καὶ ὅλοσ ὁ μὴν ιερὸσ τοῦ θεοῦ· ἐν δὲ τοῖσ Θαργηλίοισ τὰσ ἀπαρχὰσ τῶν φυομένων ποιοῦνται καὶ περικομίζουσι· ταῦτα δὲ Θαργήλιά φασιν· καὶ μὴν Θαργηλιών· καὶ τὴν εὐετηρίαν ἐκάλουν Θαργηλόν· καὶ Ἀρχίλοχοσ· Φησῖν’, ἑώσ φᾷ· νῦν ἄγει Θαργήλια. Κοίρανοσ ὁ Μιλήσιοσ ἰδὼν ἁλιέασ τῷ δικτύῳ λαβόντασ δελφῖνα καὶ μέλλοντασ κατακόπτειν, ἀργύριον δοὺσ καὶ παραιτησάμενοσ ἀφῆκεν ἐσ τὸ πέλαγοσ. καὶ μετὰ ταῦτα ναυαγία χρησάμενοσ περὶ Μύκονον καὶ πάντων ἀπολομένων μόνοσ μόνοσ ὑπὸ δελφῖνοσ ἐσώθη ὁ Κοίρανοσ. τελευτήσαντοσ δ’ αὐτοῦ γηραιοῦ ἐν τῇ πατρίδι καὶ τῆσ ἐκφορᾶσ παρὰ τὴν θάλατταν γιγνομένησ, κατὰ τύχην ἐν τῷ λιμένι πλῆθοσ δελφίνων ἐφάνη ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ μικρὸν ἀπωτέρω τῶν ἐκκομιζόντων τὸν Κοίρανον, ὡσεὶ συνεκφερόντων καὶ συγκηδευόντων τὸν ἄνθρωπον. Κοίρανοσ ὄνομα, τὸ γένοσ ἐκ Παρου, δελφίνων τινῶν ἐν Βυζαντίῳ βόλῳ περιπεσόντων καὶ ἑαλωκότων, δοὺσ ἀργύριον οἱονεὶ λύτρα τοῖσ ἠγρευκόσιν ἀφῆκεν αὐτοὺσ ἐλευθέρουσ, ἀνθ’ ὧν τὴν χάριν ἀπείληφεν. ἔπλει γοῦν ποτε πεντηκόντορον ἔχων, ὡσ λόγοσ, Μιλησίουσ τινὰσ ἄγουσαν ἄνδρασ, ἐν δὲ τῷ μεταξὺ <Νάξου καὶ > Πάρου πορθμῷ τῆσ νεὼσ ἀνατραπείσησ καὶτῶν ἄλλων διαφθαρέντων, τὸν Κοίρανον ἔσωσαν δελφῖνεσ· ὑπὲρ ἧσ εἶχον εὐεργεσίασ φθάσαντεσ τὴν ἴσην ἀντιδιδόντεσ. καὶ ἔνθα ἐξενήξαντο ὀχοῦντεσ αὐτὸν ἄκρα δείκνυται καὶ ὕπαντροσ πέτρα, καὶ καλεῖται ὁ χῶροσ Κοιράνειοσ. χρόνῳ δὲ ὕστερον τεθνεῶτα τόνδε τὸν Κοίρανον θαλάττησ πλησίον ἔκαον. εἶτα μέντοι αἰσθόμενοί πόθεν οἱ δελφῖνεσ ἠθροίσθησαν, ὥσπερ οὖν ἐπὶ τὸ κῆδοσ ἥκοντεσ, καὶ ἐσ ὅσον ἡ πυρὰ ἐνήκμαζε καομένη, παρέμειναν ὡσ φίλῳ φίλοσ πιστόσ. εἶτα μέντοι κατασβεσθείσησ οἵδε ἀπενήξαντο. Κοίρανοσ . . . Πάριοσ γὰρ ὢν τὸ γένοσ ἐν Βυζαντίῳ δελφίνων βόλον, ἐνσχεθέντων σαγήνῃ καὶ κινδυνευόντων κατακοπῆναι, πριάμενοσ μεθῆκε πάντασ. ὀλίγῳ δὲ ὕστερον ἔπλει πεντηκόντορον ἔχων, ὥσ φασι, Μιλησίων ἄνδρασ ἄγουσαν, ἐν δὲ τῷ μεταξὺ Νάξου καὶ Πάρου πορθμῷ τῆσ νεὼσ ἀνατραπείσησ καὶ τῶν ἄλλων διαφθαρέντων, ἐκεῖνον λέγουσι δελφῖνοσ ὑποδραμόντοσ αὐτῷ καὶ ἀνακουφίζοντοσ ἐξενεχθῆναι τῆσ Σικύνθου κατὰ σπήλαιον, ὃ δείκνυται μέχρι νῦν καὶ καλεῖται Κοιράνειον. ἐπὶ τούτῳ δὲ λέγεται ποιῆσαι τὸν Ἀρχίλοχον· Π̔εντήκοντ’ ἀνδρῶν’ κτλ. ἐπεὶ δὲ ὕστερον ἀποθανόντοσ αὐτοῦ τὸ σῶμα πλησίον τῆσ θαλάττησ οἱ προσήκοντεσ ἔκαον, ἐπεφαίνοντο πολλοὶ δελφῖνεσ παρὰ τὸν αἰγιαλόν, ὥσπερ ἐπιδεικνύντεσ ἑαυτοὺσ ἥκοντασ ἐπὶ τὰσ ταφάσ, καὶ παραμείναντεσ ἄχρι οὗ συνετελέσθησαν. συνγέγραφεν ὁ Δημέασ οὐ μόνον περὶ τὴν ἄλλων δό‐ξαν ἀλλὰ καὶ τοῦ ποιητοῦ Ἀρχιλόχου τὰσ ἀρετὰσ καὶ τῆσλαμπρυνομένησ εὐσεβίασ καὶ τῆσ περὶ τὴν Πάρον φιλοπα‐τρίασ καὶ τῶν ὑπ’ αὐτοῦ πεπραγμένων ὑπὲρ τῶν Παρί‐ων πολλῶν καὶ μεγάλων ἀγαθῶν δέκα βυβλίαπαρὲκ τοῦ ἀνηγαγωχότοσ ταῦτα εἰσ ἄρχοντασ τοὺσἐτησίουσ. γέγραφεν δὲ ὁ Δημέασ ἕκαστα τῶν πεπραγμέ‐νων καὶ γεγραυμένων ὑπὸ Ὰρχιλόχου κατ’ ἄρχονταἕκαστον· καὶ ἦρκται ἀπὸ ἄρχντοσ πρῶτον Εὐρέου, ἐφ’ οὗδοκεῖ πεντηκόντοροσ Μιλησίων πρέσβεισ ἀγαγοῦσακαὶ ἀνακομιζομένη ἐπὶ Μιλήτου διαφθαρῆναι ἐν πόρῳτῷ Ναξιακῷ, καὶ σωθῆναι ἕνα τινὰ αὐτῶν, ᾧ τὸ ὄνομα Κοίρα‐νοσ, ὑπὸ δελφῖνοσ ἀναλημφθέντα, καὶ ἐκπεσόντα ἐπὶ τὰἘπισυρίων παράκτια εἴσ τι σπήλαιον, σὺν φύλακι ἐαθῆναιἐκεῖθεν ἀθῷον κατὰ πρεσβευτησίαν. τὸ δὲ σπήλαιον τοῦτοἔτι νῦν ἱερὸν ἔχομεν, καὶ ἀπ’ αὐτοῦ Κοιράνειον καλεῖται. καὶ ἀπῴκισε μετ’ Ἀρχιλόχου ὁ Κοίρανοσ ἐν τῷ δευτέρῳἀποικισμῷ τῆσ Θάσου καὶ ἐν τῷ πολέμῳ, οὗ μνήμην ποιεῖ‐ται ὁ Ἀρχίλοχοσ τήνδε· Πεντήκοντ’ ἀνδρῶν λίπε Κοίρανονͅ ἤπιοσ Ποσειδῶν ναυαγίασ σωθέντ’ ἕνα, ὅσ τ’ ἐλαχυ‐ͅπτέρυγον δελφῖν’ ἐκελήτισ’ εἰσ Σίκυνθον. ινσξρ. γρ. 12. 5. 445 ̈ π. 315, α ξολ. 1 . . . . . . . . χρυσὸν δὲ τέμνοντασ ἢφέροντασ τοὺσ Θρᾶκασ ἂν στερῶσιν Πάριοι, πάντα πάλινἀποκαταστήσασθαι αὐτοῖσ. διασαφεῖ δὲ ταῦτα πάν‐τα οὕτωσ ὁ Ἀρχίλοχοσ σκώπτων ὅτι ἐψευδόρκησαν· Τόλμαν ἐκπρέπουσαν εἶδεν, εἴ τισ ἦν ἀναιβάτησ, ἀνͅγράφη τ’ ἔτησ Ἀρῇοσ Ἐξακεστομαλκιδῶν· ὡσ φάα χροͅὶ προσίζει, τὼσ ὁ παῖσ Πεισιστράτου ἄνδρασ εὖ ͅ νωμῶντασ αὐλὸν καὶ λύρην ἀνῆρ’ ἄγων εἰσ Θάσον, φωσὶ ͅ Θρέϊξιν δῶρ’ ἔχων ἀκήρατον χρυσόν· οἰκείῳͅ δὲ κέρδει ξύν’ ἐποίησαν κακά. ὅτι τοὺσ Θρᾷκασἀποκτείναντεσ αὐτοὶ οἱ μὲν αὐτῶν ὑπὸ Παρίωνἀπεπνίχησαν, οἱ <δὲ> δρῆσται ἀπά<χθη>σ<αν> ὑπὸ τῶν Θραχͅ‐κῶν. μετὰ ταῦτὰ πάλιν γίνεται ἄρχων Ἀμ‐φίτιμοσ, καὶ ἐν τούτοισ διασαφεῖ πάλιν ὡσἐνίκησαν καρτέρωσ τοὺσ Ναξίουσ, λέγωνοὕτω· τῶν δ’ ἀνωτάτη Τύχη ἵλαοσ παρασταθεῖσα ͅ φᾶ τ’ ἔβαινέ θ’, ᾗ τ’ ἰῄ ἄρχεν, ἦν τ’ αἰείν ἀϋτῆσ τῆσ πολυ ͅ τλαντοσ λεώ· κοὔτισ ἦν τῶν ῥιψακόντων ωὑκ ἐφημμένη σερίσ, ἀλλ’ ἀκόντισαν· τόσοι τ’ ἄρ’ ἀθρόοισ ἐξάλμασι τῆλ’ ἐͅπέκθεον, τόσ’ ἔλλαβ’ Αἰ̈́δησ ἑλώρια. ὅν τ’. . . ͅ ξολ. 4. ὥσ φησιν ὁΔημέασ, ἀλλὰ ἐνίκησαν· ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγειδηλοῖ ὁ ποιητὴσ οὕτω· Τροπαῖον ἕστηκ’· εὐφρόνη ͅ δ’ ἐπὶ στρατὸν ἦλθ’, οὐδὲ χείρον’ ὧν ἐόλπεμεν τὰ ͅ νῦν ἐεργμέν’, ἀλλὰ τῆσδε γῆσ κρατήσατε ὅͅπη μ’ ἔσωσε ῥαχίησ Ποσειδέων, οὗ χωρὶσ οὐκ ἂν τέͅμενοσ ἀλλ’ ἀνωφελῆ γῆν εἴχεθ’ οἱάσ μὴ θεοὶ συνοικέͅται. ὅτι δὲ Γλαῦκοσ τὸν στρατηγὸν τῶν Θρᾳκῶν μονα‐χὸν μάχῃ κρατήσασ ἀπέκτεινεν, ὥσ φησιν ὁ Δημέασ,δηλοῖ ὁ ποιητὴσ διὰ τῶν ἰάμβων οὕτω· Γλαῦκ’, οὐ σὺ γυῖͅον καὶ φρένασ τρέσεισ ἰὼν ἐσ ὄψιν Ἀρέωσ· οὐ γ<ὰρ ἦσθα τ>ἆρ’ ὅτισ σῆσ ͅ γῆσ ἐπιμνήσαιο ῥᾳθυμῶν μόνον, ἢ παρὰ πότον τὰ δειͅνὰ τολμήσασ μέθῃ Ἄρει τραπείησ νῶτον· ἀλλ’ ἡγήτορα ἀνεῖλεσ αἰχμῇ, καὶ μόνοσ μαχεύμενοσ πολλῶν κρατεῖσ· ͅσὸν δ’ ἔσκε καὶ χόλῳ φοβεῖν. ἐκδημία δ’ ἦν αὐτῷ οὐδεμίαεἰ μὴ οἱ εἰσ τὴν Θάσον πλοῖ, οὓσ ἔπλευσε πολλούσ, φοι‐τήσασ καὶ παρ’ ἑταίραν τινὰ θυγατέρα οὖσαν ταύτηστῆσ γαύρασ ᾗτινι ὀνειδίζει διὰ τῶν ἰάμβων οὕτω· Πῶσ δὴ τοιαῦτα βήσομ’ ἀγκαλίσματα; οὐ σῦχ’ ἕλωμαι πρόͅτερον ἀχραδινέων; ὡσ δ’ ὁ Δημέασ φησί, συνήγαγεν ἀπι‐ὼν τῆσ Θάσου καὶ δάμαρτι ἐχρήσθη αὐτῇ καὶ οὐ παλ‐λακῇ· ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγει ὁ Δημέασ ταῦτα γράφωνὑπὲρ ταύτησ τῆσ παλλακῆσ, δηλοῖ ὁ Ἀρχίλοχοσ παρὰτάδε· Χιλίουσ γὰρ ἄνδρασ εἶχεσ, ἥτισ ἄνδρ’ ἔχεισ ἕνα. καὶταῦτα· Γυναῖκά σ’ εἷλον γαμέτιν, ἧσ λεωφόρου τύχησα, ͅ ταῖσ μαίαισι δ’ ἧσ τέξαισ γονῆσ πιστόσ τισ ὢν πέφηνα ͅ παιδαναιρέτησ. ͅ μετὰ δ’ ἑπτὰ ἔτη, ὥσ φησι Δημέασ, διέ‐στησαν· ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγει, δηλοῖ ὁ ποιητὴσ λέγωντάδ’· Ἔτεξασ, ὦ Τέρεινα, τὴν ἐγὼ θορὴν ἔν σοι γάμῳ φύτευͅσ α παραφερνησίω· καὶ παρὰ τάδε· Ἣν πρόσφατον ποίη‐ͅσ α τεταριχευμένην τοὔμπροσθε κέρκῳ μυͅρίᾳ Καβαρνίδι, ἀκήρατοσ συνῶροσ ἑπτὰ ταῦτ’ ἔτη ͅ ἔχω μίαν γυναῖκά σ’· ἀλλ’ ὡρᾳζέαι διαφρονεῦσα, καὶ ͅ κασαλβάδασ δέκα ἀπ εό ντι δώμαθ’ ἵκἐ εἰσάγουσά ͅ μοι. μεταμφίευ δὲ κἄξιθι πρὸσ ἑσπέραν, καὶ ͅ κῶλ’ ἀρεῦ βινεῦσιν ᾐθέοισ πάλιν. ͅ καὶ ταῦτα· Πῆ βήσεαι νέορτον ἐπι γαμέειν πόσιν; τίθει δ’ ὀͅχῇα βατράχῳ Σεριφίω· κᾆτ’ εὐπορήσεισ διψέουσ’, ἐὰν ͅ δ’ ἄρα βινητιήσῃσ, στριφνὰ βινηθήσεαι· ὡσ δέ φησιν ὁ Δη‐μέασ, ἐπ’ Ἀκραιφνίοισ ἐστρατεύσαντο εὐτυχῶσ· ὡσδὲ ἀληθῆ ἅ φησιν, ὁ Ἀρχίλοχοσ διασαφεῖ σκωπτων πα‐ρὰ τάδε· Ἀκραιφνί, πῶσ ἔχεισ σὺ τῶν πολιτέων; ἕκα‐στα δὲ ταῦτα διασαφεῖ ὅτι ἀληθῆ ἐστιν ὁ ποιητὴσπαρὰ τάδε· Ἐπεὶ τὰ δεινὰ μηδὲν ἠγνόευν ἔτι, σαγῶν ͅ ἀγόρασαν ἄλφιτα, ξύρησ α δὲ τμήξασ ἀπ’ ἴτυοσ ͅ ὄχμ’, ἵνα στύφω δέρασ τἠμῇ γυναικὶ γηραῶν μυρͅμηκιῶν μηδ’ ἀμπέχω καρῖδα · καὶ τάδε· Ἐπεὶ δὲ ͅ χειρῶν δούρατ’ ἔκπαλλον, κρέων γαύροισ λόγοισ ͅ ὤρινε· τῶν δ’ ἐδάμνατο ὕβρισ· πέλασ γὰρ στᾶσ’ ͅ ἀθηναίη διὸσ ἀμφ’ ἧμιν ὕψι νεῦσεν, Αἰολεῖσ δ’ ἄρα ͅ θέσαν πρόχουν τριγχοῖσι, κοὐκ Ιἄονεσ. ἐπεὶ δ’ ἐͅρηκτο πύργοσ ἀμφαδήν σφισιν, ὃν Κᾶρεσ ἦραν θέσεϊͅ βαρδίστῃ λίθων ἱδρῶντεσ, ἡμῖν ἠπύη πάσασ ἀνα φυͅ λὰσ ἀόρτο Λεσβίων φορμιγκτέων, χεῖρασ δὲͅ θέντεσ χερσὶν ὀρχεῦντο στρατόσ· κἀπεκτύπῃσε Ζεὺσ Ὀλυμπίων πατήρ. τῶν δ’ οὔτισ ἐσ τὸ λοιͅπὸν ἦν ἐπήβολοσ τῶν πρόσθεν εἶχ’, ἀλλ’ͅ ἕστασαν πονεύμενοι καὶ σφέασ ἀποσβεῖσ’ͅ ἔφθαν’ ἣν ἀμφράσσατο ἕκαστοσ ἐλπὶσ οὐ πάλινͅ φανευμένη, καθήμενοι δ’ ἄβριγδα τήρεον φάοσ. . . . Ἀπολλώνιο . . . . . . . . . . . . . . . τῆσμητρὸσ αὐτῆσ . . . . . . . . . . . . . καὶ μετὰ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . τῆσ πατρίδοσ καὶ Ἀρχιλόχου ἐνταῦθα πάλινμέμνηται ὁ Δημέασ . . . . . . . . . Τίσ σε τὸν ἐν πέτρῃ Μουσῶν θεράποντ’ ἐχάραξεν παῖ Τελεσικλῆοσ κοῦρε καταγλαΐσασ; λέξω δή σοι ἐγὼ μάλ’ ἐτήτυμα, εἰ σὺ μὴ οἶδασ· ἐσθλὸσ ἐὼν ἀρετῆσ τ’ οὐκ ὑπολειπόμενοσ Σωσθεὺσ Προσθένου υἱὸσ ἐμὴν πολύυμνον ἀοιδὴν τιμῶν ἀενάων αἶσαν ὑπεσπάσατο. π. ἀσυναρτήτων· γίνεται δὲ ὁ τελευταῖοσ τῆσ τετραποδίασ διὰ τὴν ἐπὶ τέλουσ ἀδιάφορον καὶ κρητικόσ· καὶ βήσσασ ὀρέων δυσπαιπάλουσ οἱο͂σ ἦν ἐπ ἥβησ π. ἰαμβικοῦ καταληκτικοῦ· τρίμετρον δὲ οἱο͂ν τὸ Ἀρχιλόχου· ὄγμοσ, κακοῦ δὲ γήραοσ καθαιρεῖ Πάροσ· νῆσοσ, ἣν καὶ πόλιν Ἀρχίλοχοσ καλεῖ ἐν τοῖσ Ἐπῳδοῖσ. πόλλ’ οἶδ ἀλώπηξ, ἀλλ’ ἐχῖνοσ ἓν μέγα. μέμνηται ταύτησ Ἀρχίλοχοσ ἐν ἐπῳδῇ . . λέγεται δὲ ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν πανουργοτάτων. τὸ μὲν Ἀρχιλόχου μέλοσ φωνᾶεν Ὀλυμπία καλλίνικοσ ὁ τριπλόοσ κεχλαδὼσ ἄρκεσε Κρόνιον παρ’ ὄχθον ἁγεμονεῦσαι κωμάζοντι φίλοισ Ἐφαρ‐ μόστῳ σὺν ἑταίροισ· ἀλλὰ νῦν, κτλ. Τήνελλα καλλίνικε, χαῖρ’ ἄναξ Ἡράκλεεσ, αὐτόσ τε κα ὶΙὄλαοσ, αἰχμητὰ δύο. τήνελλα καλλίνικε χαῖρ’ ἄναξ Ἡράκλεεσ. ά . . ἔθοσ δὲ ἦν κωμάζειν τὴν νίην τοῖσ νικηφόροισ μετ’ αὐλητοῦ· μὴ παρόντοσ δὲ αὐλητοῦ εἶσ τῶν ἑταίρων ἀνακρουόμενοσ ἔλεγε· τἥνελλα καλλίνικε. ’ ‐‐ β́ τὸ μὲν Ἀρχιλόχου μέλοσ, ὃ τοῖσ νικῶσι τὰ Ὀλύμπια ἐπῄδετο, ἦν τρίστροφον, κοινῶσ δυνάμενον ἁρμόζειν ἐπὶ παντὸσ νικηφόρου διὰ τὸ κατὰ τῆσ πράξεωσ αὐτῆσ ψιλὸν ἔχειν τὸν λόγον, μήτε δὲ ὄνομα μήτε ἰδίωμα ἀγωνίσματοσ. ἐφυμνίῳ δὲ κατεχρῶντο τούτω· . . . ‐‐γ́ τὸ δὲ τριπλόοσ ὅτι τρὶσ ἐπεκελάδουν τὸ καλλίνικε. οὐ καθόλου δὲ τρίσ, ἀλλ’ ὅτι τριπλῆν ἔχει τὴν στροφὴν καὶ πάλιν ἀναλαμβάμεται. Ἐρατοσθένησ δέ φησι μὴ ἐπινίκιον εἶναι τὸ Ἀρχιλόχου μέλοσ, ἀλλ’ ὕμνον εἰσ Ἡρακλέα· τρίπλοον δὲ οὐ διὰ τὸ ἐκ τριῶν στροφῶν συγκεῖσθαι, ἀλλὰ διὰ τὸ τρὶσ ἐφυμνιάζεσθαι τὸ καλλίνικε. περὶ δὲ τοῦ τήνελλα Ἐρατοσθένησ φησὶν ὅτι ὅτε ὁ αὐλητὴσ ἢ ὁ κιθαριστὴσ μὴ παρῆν, ὁ ἔξαρχοσ αὐτὸ μεταλαβὼν ἔλεγεν ἔξω τοῦ μέλουσ, ὁ δὲ τῶν κωμαστῶν χορὸσ ἐπέβαλλε τὸ καλλίνικε, καὶ οὕτω συνειρόμενον γέγονε τὸ `τήνελλα καλλίνικε. ̓ ἡ δὲ ἀρχὴ τοῦ μέλουσ ἐστίν· `ὦ καλλίνικἐ κτλ. ‐‐δ́ Ἀρχίλοχοσ τῶ Ἡρακλεῖ ὕμνον <ποιήσασ>, ἀπορήσασ κιθαρωδοῦ διά τινοσ λέξεωσ τὸ μέλοσ ἐμιμήσατο. συντάξασ οὖν τοῦτο τὸ κόμμα τήνελλα, οὕτωσ τὰ ἑξῆσ ἀνεβάλλετο, καὶ αὐτὸσ μὲν τὸ μέλοσ τῆσ κιθάρασ ἐν μέσω τῷ χορῷ ἔλεγε, τὸ τήνελλα, ὁ δὲ χορὸσ τὰ ἐπίλοιπα. ἐκ τούτου τὸ λοιπὸν οἱ ἀποροῦντεσ κιθαρῳδῶν τούτω τῷ κόμματι ἐχρῶντο τῷ τήνελλα. τὸ δὲ ὅλον οὕτωσ· `τήνελλἀ κτλ. ἀλαλαλαὶ ἰὴ Παιών, ͅ τήνελλα καλλίνικοσ, ὦ ͅδαιμόνων ὑπέρτατε. τὸ τήνελλα μίμησίσ ἐστι φωνῆσ κρούματοσ αὐλοῦ ποιᾶσ ἀπὸ τοῦ ἐφυμνίου οὗ εἶπεν ’Ἀρχίλοχοσ εἰσ τὸν Ἡρακλέα μετὰ τὸν ἆθλον Αὐγέου, `τήνελλἀ κτλ. δοκεῖ δὲ πρῶτοσ Ἀρχίλοχοσ νικήσασ ἐν Πάρω τὸν Δήμητροσ ὕμνον ἑαυτῷ τοῦτον ἐπιπεφωνηκέναι. ἄλλο ἀσυνάρτητον ὁμοίωσ κατὰ τὴν πρώτην ἀντιπάθειαν ἐξ ἰαμβικοῦ διμέτρου ἀκαταλήκτου καὶ τροχαϊκου ἑφθημιμεροῦσ, τοῦ καλουμένου Εὐριπιδείου, οἱο͂ν τὸ ἐν τοῖσ ἀναφερομένοισ εἰσ Ἀρχίλοχον Ιὀβάκχοισ· Δήμητροσ ἁγνῆσ καὶ Κόρησ τὴν πανήγυριν σέβων Βέχειρ . . χρυσοέθειρ παρ’ Ἀρχιλόχῳ ἐν Ιὀβάκχοισ, ὅπερ ἀποκέκοπται τοῦ χρυσοέθειροσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Unknown, Elegy and Iambus, Volume II, Ἀρχιλόχου, Ιὀβάκχων

(작자 미상, 비가, Ἀρχιλόχου, Ιὀβάκχων)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION