Unknown, Elegy and Iambus, Volume I, Μιμνέρμου, other works

(작자 미상, 비가, Μιμνέρμου, other works)

π. Ἀφροδίτησ· Μιμνέρμου· τίσ δὲ βίοσ, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆσ Ἀφροδίτησ, τεθναίην ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα μέλοι, κρυπταδίη φιλότησ καὶ μείλιχα δῶρα καὶ εὐνή, οἷ’ ἥβησ ἄνθ εα γίγνεται ἁρπαλέα ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξίν· ἐπεὶ δ’ ὀδυνηρὸν ἐπέλθῃ γῆρασ, ὅ τ’ αἰσχρὸν ὁμῶσ καὶ κακὸν ἄνδρα τιθεῖ, αἰεί μιν φρένασ ἀμφὶ κακαὶ τείρουσι μέριμναι, οὐδ’ αὐγὰσ προσορῶν τέρπεται ἠελίου, ἀλλ’ ἐχθρὸσ μὲν παισίν, ἀτίμαστοσ δὲ γυναιξίν, οὕτωσ ἄργαλέον γῆρασ ἔθηκε θεόσ. στοβ. φλ. 63. 16 π. τοῦ βίου, ὅτι βραχὺσ καὶ εὐτελὴσ καὶ φροντίδων ἀνάμεστοσ· Μιμνέρμου· ἡμεῖσ δ’ οἱᾶ́ τε φύλλα φύει πολυανθέοσ ὡρ́ῃ ἐά ροσ, ὅτ’ αἶψ’ αὐγῇσ αὔξεται ἠελίου, τοῖσ ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβησ τερπόμεθα πρὸσ θεῶν εἰδότεσ οὔτε κακὸν οὔτ’ ἀγαθόν· Κῆρεσ δὲ παρεστήκασι μέλαιναι, ἡ μὲν ἔχουσα τέλοσ γήραοσ ἀργαλέου, ἡ δ’ ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίγνεται ἥβησ καρπόσ, ὅσον τ’ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιοσ· αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλοσ παραμείψεται ὡρ́ησ, αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον ἢ βίοτοσ· πολλὰ γὰρ ἐν θυμῷ κακὰ γίγνεται· ἄλλοτε οἶκοσ τρυχοῦται, πενίησ δ’ ἔργ’ ὀδυνηρὰ πέλει· ἄλλοσ δ’ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μάλιστα ἱμείρων κατὰ γῆσ ἔρχεται εἰσ Αἰ̈́δην· ἄλλον νοῦσοσ ἔχει θυμοφθόροσ· οὐδέ τίσ ἐστιν ἀνθρώπων ᾧ Ζεὺσ μὴ κακὰ πολλὰ διδῷ. στοβ. φλ. 98. 13 ψόγοσ γήρωσ Μιμνέρμου· τὸ πρὶν ἐὼν κάλλιστοσ, ἐπὴν παραμείψεται ὡρ́η, οὐδὲ πατὴρ παισὶν τίμιοσ οὔτε φίλοσ. στοβ. φλ. 98. 116. 1 ψόγοσ γήρωσ· Μιμνέρμου Ναννοῦσ· Τιθωνῷ μὲν ἔδωκεν ἔχειν κακὸν ἄφθιτον ὁ Ζεὺσ γῆρασ, ὃ καὶ θανάτου ῥίγιον ἀργαλέου. στοβ. φλ. 33 ψόγοσ γήρωσ· Μιμνέρμου Ναννοῦσ· [αὐτίκα μοι κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει ἄσπετοσ ἱδρώσ, πτοιῶμαι δ’ ἐσορῶν ἄνθοσ ὁμηλικίησ τερπνὸν ὁμῶσ καὶ καλόν, ἐπεὶ πλέον ὤφελεν εἶναι· ] ἀλλ’ ὀλιγοχρόνιοσ γίγνεται ὥσπερ ὄναρ ἥβη τιμήεσσα· τὸ δ’ ἀργαλέον καὶ ἄμορφον γῆρασ ὑπὲρ κεφαλῆσ αὐτίχ’ ὑπερκρέμαται ἐχθρὸν ὁμῶσ καὶ ἄτιμον, ὅ τ’ ἄγνωστον τιθεῖ ἄνδρα, βλάπτει δ’ ὀφθαλμοὺσ καὶ νόον ἀμφιχυθέν. στοβ. φλ. 34 π. ἀληθείασ; Μιμνέρμου Ναννοῦσ· ἀληθείη δὲ παρέστω σοὶ καὶ ἐμοί, πάντων χρῆμα δικαιότατον. στοβ. φλ. 11. 1 προσμυθοποιεῖ δὲ ὁ ποιητὴσ τὸν ἐξωκεανισμὸν τὸν κατὰ τὴν πλάνην συμβάντα τὴν ἀπ’ ἐκείνου τοῦ πλοῦ. ὡσ ἐν γνωρίμοισ τόποισ καὶ εὐανδροῦσι τῆσ ναυστολίασ γενομένησ· εἰ δ’, ὥσπερ ὁ Σκήψιόσ φησι παραλαβὼν μάρτυρα Μίμνερμον, ὃσ ἐν τῷ ὠκεανῷ ποιήσασ τὴν οἴκησιν τοῦ Αἰήτου πρὸσ ταῖσ ἀνατολαῖσ ἐκτὸσ πεμφθῆναί φησιν ὑπὸ τοῦ Πελίου τὸν Ιἄσονα καὶ κομίσαι τὸ δέροσ, οὔτ’ ἂν ἡ ἐπὶ τὸ δέροσ ἐκεῖσε πομπὴ πιθανῶσ λέγοιτο εἰσ ἀγνῶτασ καὶ ἀφανεῖσ τόπουσ, οὔθ’ ὁ δί’ ἐρήμων καὶ ἀοίκων καὶ καθ’ ἡμᾶσ τοσοῦτον ἐκτετοπισμένων πλοῦσ οὔτ’ ἔνδοξοσ οὔτε πασιμέλων· οὐδέκοτ’ ἂν μέγα κῶασ ἀνήγαγεν αὐτὸσ Ιἤσων ἐξ Αἰήσ, τελέσασ ἀλγινόεσσαν ὁδόν, ὑβριστῇ Πελίῃ τελέων χαλεπῆρεσ ἀέθλον, οὐδ’ ἂν ἐπ’ Ὠκεανοῦ καλὸν ἵκοντο ῥόον· καὶ ὑποβάσ, Αἰήταο πόλιν, τόθι τ’ ὠκέοσ Ηἐλίοιο ἀκτῖνεσ χρυσέῳ κείαται ἐν θαλάμῳ Ὠκεανοῦ παρὰ χείλεσ’, ἵν’ ᾤχετο θεῖοσ Ιἤσων. Μίμνερμοσ δὲ Ναννοῖ ἐν εὐνῇ φησι χρυσῇ κατεσκευασμένῃ πρὸσ τὴν χρείαν ταύτην ὑπὸ Ἡφαίστου τὸν ἥλιον καθεύδοντα περαιοῦσθαι πρὸσ τὰσ ἀνατολάσ, αἰνισσόμενοσ τὸ κοῖλον τοῦ ποτηρίου. λέγει δ’ οὕτωσ· Ηἔλιοσ μὲν γὰρ πόνον ἔλλαχεν ἤματα πάντα οὐδέ κοτ’ ἄμπαυσισ γίγνεται οὐδεμία ἵπποισίν τε καὶ αὐτῷ, ἐπεὶ ῥοδοδάκτυλοσ Ηὢσ Ὠκεανὸν προλιποῦσ’ οὐρανὸν εἰσαναβῇ· τὸν μὲν γὰρ διὰ κῦμα φέρει πολυήρατοσ εὐνὴ κοιΐλη, Ἡφαίστου χερσὶν ἐληλαμένη χρυσοῦ τιμήεντοσ, ὑπόπτεροσ, ἄκρον ἐφ’ ὕδωρ εὕδονθ’ ἁρπαλέωσ χώρου ἀφ’ Ἑσπερίδων γαῖαν ἐσ Αἰθιόπων, ἵνα οἱ θοὸν ἁρ́μα καὶ ἵπποι ἑστᾶσ’, ὄφρ’ Ηὢσ ἠριγένεια μόλῃ· ἐνθ’ ἐπεβήσεθ’ ἑῶν ὀχέων Ὑπερίονοσ υἱόσ. Κολοφῶνα δὲ κτίζει Ἀνδραίμων Πύλιοσ, ὥσ φησι καὶ Μίμνερμοσ ἐν Ναννοῖ. ἀπελθόντεσ δὲ παρὰ τῶν Ἐφεσίων οἱ Σμυρναῖοι στρατεύουσιν ἐπὶ τὸν τόπον ἐν ᾧ νῦν ἐστιν ἡ Σμύρνα, Λελέγων κατεχόντων· ἐκβαλόντεσ δ’ αὐτοὺσ ἔκτισαν τὴν παλαιὰν Σμύρναν διέχουσαν τῆσ νῦν περὶ εἴκοσι σταδίουσ· ὕστερον δὲ ὑπὸ Αἰολέων ἐκπεσόντεσ κατέφυγον εἰσ Κολοφῶνα, καὶ μετὰ τῶν ἐνθένδε ἐπιόντεσ τὴν σφετέραν ἀπέλαβον· καθάπερ καὶ Μίμνερμοσ ἐν τῇ Ναννοῖ φράζει μνησθεὶσ τῆσ Σμύρνησ ὅτι περιμάχητοσ ἀεί· αἰπὺ δ’ ἐπεί τε Πύλου Νηληϊού ἄστυ λιπόντεσ ἱμερτὴν Ἀσίην νηυσὶν ἀφικόμεθα, ἐσ δ’ ἐρατὴν Κολοφῶνα βίην ὑπέροπλον ἔχοντεσ ἑζόμεθ’ ἀργαλέησ ὕβριοσ ἀγρεμόνεσ, κεῖθεν δ’ ἀλσήεντοσ ἀπορνύμενοι ποταμοῖο θεῶν βουλῇ Σμύρνην εἵλομεν Αἰολίδα. π. Σόλωνοσ· φασὶ δ’ αὐτὸν καὶ Μιμνέρμου γράψαντοσ· Αἲ γὰρ ἄτερ νούσων τε καὶ ἀργαλέων μελεδωνῶν ἑξηκονταέτη μοῖρα κίχοι θανάτου· ἐπιτιμῶντα αὐτῷ εἰπεῖν· Ἀλλ’ εἴ μοι κἂν νῦν ἔτι πείσεαι, ἔξελε τοῦτο, ͅ μηδὲ μέγαιρ’ ὅτι σεῦ λῶον ἐπεφρασάμην, ͅ καὶ μεταποίησον, Λιγυαστάδη, ὧδε δ’ ἀείδε· Ὀγδωκονταέτη μοῖρα κίχοι θανάτου. Μιμνέρμου· [μήτε τινὰ ξείνων δηλεύμενοσ ἔργμασι λυγροῖσ μήτε τιν’ ἐνδήμων, ἀλλὰ δίκαιοσ ἐών,] τὴν σαυτοῦ φρένα τέρπε· δυσηλεγέων δὲ πολιτῶν ἄλλοσ τοί σε κακῶσ, ἄλλοσ ἄμεινον ἐρεῖ. αντη. παλ. 9. 50 Μίμνερμοσ δὲ ἐλεγεῖα ἐσ τὴν μάχην ποιήσασ τὴν Σμυρναίων πρὸσ Γύγην τε καὶ Λυδούσ, φησὶν ἐν τῷ προοιμίῳ θυγατέρασ Οὐρανοῦ τὰσ ἀρχαιοτέρασ Μούσασ, τούτων δὲ ἄλλασ νεωτέρασ εἶναι Διὸσ παῖδασ. π. ἀνδρείασ· Μιμνέρμου· οὐ μὲν δὴ κείνου γε μένοσ καὶ ἀγήνορα θυμὸν τοῖον ἐμεῦ προτέρων πεύθομαι, οἵ μιν ἴδον Λυδῶν ἱππομάχων πυκινὰσ κλονέοντα φάλαγγασ Ἕρμιον ἂμ πεδίον, φῶτα φερεμμελίην· τοῦ μὲν ἄρ’ οὔκοτε πάμπαν ἐμέμψατο Παλλὰσ Ἀθήνη δριμὺ μένοσ κραδίησ, εὖθ’ ὅ γ’ ἀνὰ προμάχουσ σεύαιθ’, αἱματόεντοσ ἐν ὑσμίνῃ πολέμοιο πικρὰ βιαζόμενοσ δυσμενέων βέλεα· οὐ γάρ τισ κείνου δηίων ἔπ’ ἀμεινότεροσ φὼσ ἔσκεν ἐποίχεσθαι φυλόπιδοσ κρατερῆσ ἔργον, ὅτ’ αὐγῇσιν φέρετ’ εἴκελοσ ἠελίοιο. στοβ. φλ. 7, 12 βάξισ . . σημαίνει τὴν φήμην καὶ τὴν ῥῆσιν, Μίμνερμοσ· καί μιν ἐπ’ ἀνθρώπουσ βάξισ ἔχει χαλεπή· ανδ ἀργαλέησ αἰεὶ βάξιοσ ἑέμενοι ετ. μαγ. 187. 47 Παίονασ ἱπποκορυστάσ· ἱπποκορυστάσ· Μίμνερμοσ· Παίονασ ἄνδρασ ἄγων, ἵνα τε κλειτὸν γένοσ ἵππων σξη. ιλ. 16. 287 ὁ δὲ Δημήτριοσ ὁ Σκήψιοσ κἀν τῷ τετάρτῳ καὶ εἰκοστῷ τῆσ αὐτῆσ πραγματείασ Τρωϊκοῦ Διακόσμου Δαίτην ἡρ́ωα τιμώμενον παρὰ τοῖσ Τρωσίν, οὗ μνημονεύειν Μίμνερμον. ἐοίκασιν οἱ ἀρχαῖοι ὑπὲρ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τῆσ Νιόβησ παίδων μὴ συνᾴδειν ἀλλήλοισ . . . Μίμνερμοσ εἴκοσι καὶ Πίνδαροσ τοσούτ̣ ουσ. αελ. ϝ. η. 12. φάσκοντασ. πλυτ. φαξ. λυν. 19 Μίμνερμοσ δὲ φησι τὴν μὲν Ἰσμήνην προσομιλοῦσαν Θεοκλυμένῳ ὑπὸ Τυδέωσ κατὰ Ἀθηνᾶσ ἐγκέλευσιν τελευτῆσαι. αργ. σοπη. αντ. Τροιζηνία ἡ Ἀφροδίτη . . . ἡ δὲ Αφροδίτη καθώσ φησι Μίμνερμοσ, ὑπὸ Διομήδουσ τρωθεῖσα παρεσκεύασε τὴν Αἰγιάλειαν πολλοῖσ μὲν μοιχοῖσ κοιμηθῆναι, ἐρασθῆναι δὲ Ἱππολύτου καὶ Κομήτου υἱοῦ Σθενέλου. τοῦ δὲ Διομήδουσ παραγενομένου εἰσ τὸ Ἄργοσ, ἐπιβουλεῦσαι αὐτῷ, τὸν δὲ καταφυγόντα εἰσ βωμὸν τῆσ Ἥρασ διὰ νυκτὸσ φυγεῖν σὺν τοῖσ ἑταίροισ καὶ ἐλθεῖν εἰσ Ἰταλίαν πρὸσ Δαῦνον βασιλέα, ὅστισ αὐτὸν δόλῳ ἀνεῖλεν. τζ. λψξ. 610 Ἄριστα κτλ. φησὶν ὅτι αἱ Ἀμαζόνεσ τοὺσ γιγνομένουσ ἄρσενασ ἐπήρουν ἢ σκέλοσ ἢ χεῖρα περιελόμεναι· πολεμοῦντεσ δὲ πρὸσ αὐτὰσ οἱ Σκύθαι καὶ βουλόμενοι πρὸσ αὐτὰσ σπείσασθαι, ἔλεγον ὅτι συνέσονται τοῖσ Σκύθαισ εἰσ γάμον ἀπηρώτοισ καὶ οὐ λελωβημένοισ· ἀποκριναμένη δὲ πρὸσ αὐτοὺσ ἡ Ἀντιάνειρα, ἡγεμὼν τῶν Ἀμαζόνων, εἶπεν· ἄριστα χωλὸσ οἰφεῖ· μέμνηται τῆσ παροιμίασ Μίμ <ν> ερμοσ. ξοδ. ατηεν. 1083 παροεμ. απ. κυγέασ σιτζ. βεριξητε βαψ. ακαδ. 1910. 4. π.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION