Unknown, Elegy and Iambus, Volume I, Τυρταίου, Εὐνομίας

(작자 미상, 비가, Τυρταίου, Εὐνομίας)

. . . ηρασ τε λίθων κα . . . . μυιάων ἀδινῶν ἔθνεσιν εἰδομ̣ ένουσ. τοὺσ μὲν ἕλεν βροτολοιγὸσ Ἄρησ ἀκ̣ όρητοσ ἀϋτῆσ σὺν μάχῃ εὐθείῃ, τοὺσ δ’ ὑπὲρ ἄκρα βάλεν. ἡμεῖσ οὖν πάρνοψιν ἐοικότεσ ἢ γεράνοισιν στείχωμεν κοίλῃσ ἀσπίσι φραξά̣ μ̣ ενοι, χωρὶσ Πάμφυλοί τε καὶ Ὑλλεῖσ ἠδὲ Δυμᾶνεσ ἀνδροφόνουσ μελίασ χερσὶν ἀνασχόμενοι. οὕτω δ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ ἐπὶ πάντα τιθέντεσ ἱερῷ ἀτερμονίῃ πεισόμεθ’ ἡγεμόνι. ἀλλ’ εὐθὺσ σύμπαντεσ ἀλοιησεῦμεν ἁμαρτῆ ἀνδράσιν αἰχμηταῖσ ἐγγύθεν ἱστάμενοι· δεινὸσ δ’ ἀμφοτέρων ἔσται κτύποσ ἀντιτιθεντων ἀσπίδασ εὐκύκλουσ ἀσπίσι τυπτομένασ, αἰνὰ δ’ ἀϋτήσουσιν ἐ’ ἀλλήλοισι πεσόντεσ, ὤσαντεσ δ’ ἀνδρῶν στήθεσιν ἀμφὶ δόρυ· κοὐδὲνͅ ἐρωήσουσιν ἐρεικόμενοι βελέεσσιν, ἀλλ’ ὑπὸ χερμαδίων βαλλόμεναι μεγάλων ἀκλινέεσ κ̣ όρυθεσ καν̣ α̣ χὴν ἕξουσιν ἀρῄην. παπ. απ. σιτζ. βερ. δ. πρευσσ. ακαδ. δ. ωισσ. 1918. 729 φρ. β ξολ. 1 3 Διωνύσοιο τιθήνην καλλικόμου Σεμέλησ ἀεθλοφόροι περὶ νίκησ τέρμ’ ἐπιδερκόμενοι ἐΰτροχον ἁρ́μα φέροντεσ όμενοι ἐπισσεύοντασ ὀπίσσω χαίτα0σ ὑπὲρ κεφαλῆσ συνοίσομεν ὀξὺν Ἄρηα θεσι̣ ν̣ ο οὐδὲ λογήσει σ̣ ἔχων π. Τυρταίου· καὶ γὰρ εἶναί φησιν ἐκεῖθεν ἐν τῇ ἐλεγείᾳ ἣν ἐπιγράφουσιν Εὐνομίαν· αὐτὸσ γὰρ Κρονίων, καλλιστεφάνου πόσισ Ἥρησ, Ζεὺσ Ἡρακλείδαισ τήνδε δέδωκε πόλιν· οἷσιν ἅμα προλιπόντεσ Ἐρινεὸν ἠνεμόεντα εὐρεῖαν Πέλοποσ νῆσον ἀφικόμεθα. ἐν δὲ ταῖσ ἀριστοκρατίαισ γίνονται αἱ στάσεισ . . ἔτι ὅταν οἱ μὲν ἀπορῶσι λίαν, οἱ δὲ εὐπορῶσι· καὶ μάλιστα ἐν τοῖσ πολέμοισ τοῦτο γίνεται. συνέβη δὲ καὶ τοῦτο ἐν Λακεδαίμονι ὑπὸ τὸν Μεσσηνιακὸν πόλεμον. δῆλον δὲ καὶ τοῦτο ἐκ τῆσ Τυρταίου ποιήσεωσ τῆσ καλουμένησ Εὐνομίασ. θλιβόμενοι γάρ τινεσ διὰ τὸν πόλεμον ἠξίουν ἀνάδαστον ποιεῖν τὴν χώραν. αριστ. πολ. 5. 6. 2 τοῦ δὲ πλήθουσ ἀθροισθέντοσ εἰπεῖν μὲν οὐδενὶ γνώμην τῶν ἄλλων ἐφεῖτο, τὴν δ’ ὑπὸ τῶν γερόντων καὶ τῶν βασιλέων προτεθεῖσαν ἐπικρῖναι κύριοσ ἦν ὁ δῆμοσ. ὕστερον μέντοι τῶν πολλῶν ἀφαιρέσει καὶ προσθέσει τὰσ γνώμασ διαστρεφότων καὶ παραβιαζομένων, Πολύδωροσ καὶ Θεόπομποσ οἱ βασιλεῖσ τάδε τῇ ῥήτρᾳ παρενέγραψαν· Αἱ̓ δὲ σκολιὰν ὁ δᾶμοσ ἕλοιτο, τοὺσ πρεσβυγενέασ καὶ ἀρχαγέτασ ἀποστατῆρασ ἦμεν’, τοῦτ ἔστι μὴ κυροῦν, ἀλλ’ ὅλωσ ἀφίστασθαι καὶ διαλύειν τὸν δῆμον, ὡσ ἐκτρέποντα καὶ μεταποιοῦντα τὴν γνώμην παρὰ τὸ βέλτιστον, ἔπεισαν δὲ καὶ αὐτοὶ τὴν πόλιν ὡσ τοῦ θεοῦ ταῦτα προστάσσοντοσ, ὥσ που Τυρταῖοσ ἐπιμέμνηται διὰ τούτων· Φοίβου ἀκούσαντεσ Πυθωνόθεν οἴκαδ’ ἔνεικαν μαντείασ τε θεοῦ καὶ τελέεντ’ ἔπεα· ὧδε γὰρ ἀργυρότοξοσ ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων χρυσοκόμησ ἔχρη πίονοσ ἐξ ἀδύτου· ἄρχειν μὲν βουλῆσ θεοτιμήτουσ βασιλῆασ, οἷσι μέλει Σπάρτησ ἱμερόεσσα πόλισ, πρεσβυγενέα σ τε γέροντασ· ἔπειτα δὲ δημότασ ἄνδρασ εὐθείαισ ῥήτραισ ἀνταπαμειβομένουσ μυθεῖσθαί τε τὰ καλὰ καὶ ἑρ́δειν πάντα δίκαια μηδέ τι βουλεύειν τῇδε πόλει <σκολιόν>, δήμου δὲ πλήθει νίκην καὶ κάρτοσ ἕπεσθαι· Φοῖβοσ γὰρ περὶ τῶν ὧδ’ ἀνέφηνε πόλει. πλυτ. ϝιτ. λψξ . 6 ὅτι ὁ αὐτὸσ Λυκοῦργοσ ἤνεγκε χρησμὸν ἐκ Δελφῶν περὶ τῆσ φιλαργυρίασ τὸν ἐν παροιμίασ μέρει μνημονευόμενον· "ἁ φιλοχρηματία Σπάρταν ὀλεῖ, ἀλλὸ δὲ οὐδέν· "ͅ ὧδε γὰρ ἀργυρότοξοσ ‐‐ ἀνέφηνε πόλει. οὗτοσ δὲ ὁ Θεόπομποσ ἦν καὶ ὁ πέρασ ἐπιθεὶσ τῷ πολέμῳ· μαρτυρεῖ δέ μοι καὶ τὰ ἐλεγεῖα τῶν Τυρταίου λέγοντα· "Ἡμετέρῳ . . εὐρύχορον. ἡμετέρῳ βασιλῆϊ, θεοῖσι φίλῳ Θεοπόμπῳ, ὃν διὰ Μεσσήνην εἵλομεν εὐρύχορον, Μεσσήνην ἀγαθὴν μὲν ἀροῦν, ἀγαθὴν δὲ φυτεύειν, ἀμφ’ αὐτὴν δ’ ἐμάχοντ’ ἐννεακαίδεκ’ ἔτη νωλεμέωσ αἰεί, ταλασίφρονα θυμὸν ἔχοντεσ, αἰχμηταὶ πατέρων ἡμετέρων πατέρεσ· εἰκοστῷ δ’ οἱ μὲν κατὰ πίονα ἔργα λιπόντεσ φεῦγον Ἰθωμαίων ἐκ μεγάλων ὀρέων. ἀφικόμενοσ Τυρταῖοσ . . εἰσ Λακεδαίμονα καὶ ἐπίπνουσ γενόμενοσ συνεβούλευσεν αὐτοῖσ ἀνελέσθαι τὸν πρὸσ Μεσσηνίουσ πόλεμον προτρέπων παντοίωσ· ἐν οἷσ καὶ τὸ φερόμενον εἰπεῖν ἔποσ· "Μεσσήνην . . φυτεύειν. σξη. πλατ. λεγγ. ι. 629 α Μεσσήνη δὲ ἑάλω πολεμηθεῖσα ἐννεακαίδεκα ἔτη, καθάπερ καὶ Τυρταῖόσ φησιν· "ἀμφ’ αὐτὴν . . ὀρέων. ἐσ τιμωρίασ δὲ ἃσ ὕβριζον ἐσ τοὺσ Μεσσηνίουσ Τυρταίῳ πεποιημένα ἐστίν· ὥσπερ ὄνοι μεγάλοισ ἄχθεσι τειρόμενοι, δεσποσύνοισι φέροντεσ ἀναγκαίησ ὕπο λυγρῆσ ἥμισυ παντὸσ ὅσον καρπὸν ἄρουρα φέρει. ὅτι δὲ καὶ συμπενθεῖν ἔκειτο αὐτοῖσ ἀνάγκη, δεδήλωκεν ἐν τῷδε· δεσπότᾶσ οἰμώζοντεσ ὁμῶσ ἄλοχοί τε καὶ αὐτοί, εὖτε τιν’ οὐλομένη μοῖρα κίχοι θανάτου. πλεονάκισ δ’ ἐπολέμησαν διὰ τὰσ ἀποστάσεισ τῶν Μεσσηνίων. τὴν μὲν οὖν πρώτην κατάκτησιν αὐτῶν φησι Τυρταῖοσ ἐν τοῖσ ποιήμασι κατὰ τοὺσ τῶν πατέρων πατέρασ γενέσθαι· τὴν δὲ δευτέραν, καθ’ ἣν ἑλόμενοι συμμάχουσ Ἀργείουσ τε καὶ Ἀρκάδασ καὶ Πισάτασ ἀπέστησαν, Ἀρκάδων μὲν Ἀριστοκράτην τὸν Ὀρχομενοῦ βασιλέα παρεχομένων στρατηγόν, Πισατῶν δὲ Πανταλέοντα τὸν Ὀμφαλίωνοσ, ἡνίκα φησὶν αὐτὸσ στρατηγῆσαι τὸν πόλεμον τοῖσ Λακεδαιμονίοισ. π. στρατιωτῶν· ἀναγκάζουσι γὰρ οἱ κύριοι . . , καὶ οἱ προστάττοντεσ κἂν ἀναχωρῶσι τύπτοντεσ τὸ αὐτὸ δρῶσι, καὶ οἱ πρὸ τῶν τάφρων καὶ τῶν τοιούτων παρατάττοντεσ· πάντεσ γὰρ ἀναναγκάζουσι· δεῖ δ’ οὐ δί’ ἀνάγκην ἀνδρεῖον εἶναι, ἀλλ’ ὅτι καλόν. αριστ. ετη. νιξ. 1116α. 36 ὡσ παρ’ Ηροδότῳ Πέρσαι· ὑπὸ γὰρ τοιούτοισ ἐπιστάταισ ἐν Θερμοπύλαισ Ἕλλησιν ἐμάχοντο. κτλ. · τοῦτο περὶ Λακεδαιμονίων λέγοι ἄν· τοιαύτην γάρ τινα μάχην, ὅτε πρὸσ Μεσσηνίουσ ἐπολέμουν, ἐμαχέσαντο, ἧσ καὶ Τυρταῖοσ μνημονεύει. ανον. αδ αριστ. ετη. νιξ. 1116α. 36, π. 164 ηεψλ. πρὸσ Ἀθηναίουσ π. τῶν προγόνων· οὕτωσ ἦσαν ἄνδρεσ σπουδαῖοι καὶ κοινῇ καὶ ἰδίᾳ οἱ τότε τὴν πόλιν οἰκοῦντεσ, ὥστε τοῖσ ἀνδρειοτάτοισ Λακεδαιμονίοισ ἐν τοῖσ ἔμπροσθεν χρόνοισ πολεμοῦσι πρὸσ Μεσσηνίουσ ἀνεῖλεν ὁ θεόσ, παρ’ ἡμῶν ἡγεμόνα λαβεῖν καὶ νικήσειν τοὺσ πολεμίουσ. καίτοι εἰ τοῖν ἀφ’ Ηρακλέουσ γεγενημένοιν οἳ ἀεὶ βασιλεύουσιν ἐν Σπάρτῃ τοὺσ παρ’ ἡμῶν ἡγεμόνασ ἀμείνουσ ὁ θεὸσ ἔκρινε, πῶσ οὐκ ἀνυπέρβλητον χρὴ τὴν ἐκείνων ἀρετὴν νομίζειν; τίσ γὰρ οὐκ οἶδε τῶν Ἑλλήνων ὅτι Τυρταῖον στρατηγὸν ἔλαβον παρὰ τῆσ πόλεωσ, μεθ’ οὗ καὶ τῶν πολεμίων ἐκράτησαν καὶ τὴν περὶ τοὺσ νέουσ ἐπιμέλειαν συνετάξαντο, οὐ μόνον εἰσ τὸν παρόντα κίνδυνον, ἀλλ’ εἰσ ἅπαντα τὸν αἰῶνα βουλευσάμενοι καλῶσ. κατέλιπεν γὰρ αὐτοῖσ ἐλεγεῖα ποιήσασ, ὧν ἀκούοντεσ παιδεύονται πρὸσ ἀνδρείαν· καὶ περὶ τοὺσ ἄλλουσ ποιητὰσ οὐδένα λόγον ἔχοντεσ, περὶ τοῦτον οὕτω σφόδρα ἐσπουδάκασιν ὥστε νόμον ἔθεντο, ὅταν ἐν τοῖσ ὅπλοισ ἐξεστρατευμένοι ὦσι, καλεῖν ἐπὶ τὴν τοῦ βασιλέωσ σκηνὴν ἀκουσομένουσ τῶν Τυρταίου ποιημάτων ἅπαντασ, νομίζοντεσ οὕτωσ ἂν αὐτοὺσ μάλιστα πρὸ τῆσ πατρίδοσ ἐθέλειν ἀποθνῄσκειν. χρήσιμον δ’ ἐστι καὶ τούτων ἀκοῦσαι τῶν ἐλεγείων, ἵν’ ἐπίστησθε οἱᾶ ποιοῦντεσ εὐδοκίμουν παρ’ ἐκείνοισ· τεθνάμεναι γὰρ καλὸν ἐνὶ προμάχοισι πεσόντα ἄνδρ’ ἀγαθὸν περὶ ᾗ πατρίδι μαρνάμενον. τὴν δ’ αὐτοῦ προλιπόντα πόλιν καὶ πίονασ ἀγροὺσ πτωχεύειν πάντων ἔστ’ ἀνιηρότατον, πλαζόμενον σὺν μητρὶ φίλῃ καὶ πατρὶ γέροντι παισί τε σὺν μικροῖσ κουριδίῃ τ’ ἀλόχῳ. ἐχθρὸσ μὲν γὰρ τοῖσι μετέσσεται, οὕσ κεν ἵκηται χρησμοσύνῃ τ’ εἴκων καὶ στυγερῇ πενίῃ, αἰσχύνει τε γένοσ, κατὰ δ’ ἀγλαὸν εἶδοσ ἐλέγχει, πᾶσα δ’ ἀτιμίη καὶ κακότησ ἕπεται. εἰ δέ τοι οὕτωσ ἀνδρὸσ ἀλωμένου οὐδεμἴ ὤρη γίγνεται οὔτ’ αἰδὼσ οὔτ’ ὄπισ οὔτ’ ἔλεοσ, θυμῷ γῆσ περὶ τῆσδε μαχώμεθα καὶ περὶ παίδων θνῄσκωμεν ψυχέων μηκέτι φειδόμενοι. ὦ νέοι, ἀλλὰ μάχεσθε παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ, μηδὲ φυγῆσ αἰσχρᾶσ ἄρχετε μηδὲ φόβου, ἀλλὰ μέγαν ποιεῖσθε καὶ ἄλκιμον ἐν φρεσὶ θυμόν, μηδὲ φιλοψυχεῖτ’ ἀνδράσι μαρνάμενοι· τοὺσ δὲ παλαιοτέρουσ, ὧν οὐκέτι γούνατ’ ἐλαφρά, μὴ καταλείποντεσ φεύγετε γηπετέασ· αἰσχρὸν γὰρ δὴ τοῦτο, μετὰ προμάχοισι πεσόντα κεῖσθαι πρόσθε νέων ἄνδρα παλαιότερον, ἤδη λευκὸν ἔχοντα κάρη πολιόν τε γένειον, θυμὸν ἀποπνείοντ’ ἄλκιμον ἐν κονίῃ, αἱματόεντ’ αἰδοῖα φίλαισ ἐν χερσὶν ἔχοντα ‐‐ αἰσχρὰ τά γ’ ὀφθαλμοῖσ καὶ νεμεσητὸν ἰδεῖν ‐‐ καὶ χρόα γυμνωθέντα· νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικεν ὄφρ’ ἐρατῆσ ἥβησ ἀγλαὸν ἄνθοσ ἔχῃ· ἀνδράσι μὲν θηητὸσ ἰδεῖν, ἐρατὸσ δὲ γυναιξίν, ζωὸσ ἐών, καλὸσ δ’ ἐν προμάχοισι πεσών. ἀλλά τισ εὖ διαβὰσ μενέτω ποσὶν ἀμφοτέροισιν στηριχθεὶσ ἐπὶ γῆσ, χεῖλοσ ὀδοῦσι δακών. λψξυργ. λεοξρ. 107 π. πολέμου· Τυρταίου· ἀλλ’ Ἡρακλῆοσ γὰρ ἀνικήτου γένοσ ἔστε, θαρσεῖτ’· οὔπω Ζεὺσ αὐχένα λοξὸν ἔχει· μηδ’ ἀνδρῶν πληθὺν δειμαίνετε μηδὲ φοβεῖσθε, ἰθὺσ δ’ ἐσ προμάχουσ ἀσπίδ’ ἀνὴρ ἐχέτω, ἐχθρὰν μὲν ψυχὴν θέμενοσ, θανάτου δὲ μελαίνασ κῆρασ <ὁμῶσ> αὐγαῖσ ἠελίοιο φίλασ. ἴστε γὰρ Ἀρῆοσ πολυδακρύου ἔργ’ ἀΐδηλα, εὖ δ’ ὀργὴν ἐδάητ’ ἀργαλέου πολέμου, καὶ θαμὰ φευγόντων τε διωκόντων τε γέγευσθε, ὦ νέοι, ἀμφοτέρων δ’ ἐσ κόρον ἠλάσατε. οἳ μὲν γὰρ τολμῶσι παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ ἔσ τ’ αὐτοσχεδίην καὶ προμάχουσ ἰέναι, παυρότεροι θνῄσκουσι, σαοῦσι δὲ λαὸν ὀπίσσω· τρεσσάντων δ’ ἀνδρῶν πᾶσ’ ἀπόλωλ’ ἀρετή· οὐδεὶσ ἄν ποτε ταῦτα λέγων ἀνύσειεν ἕκαστα, ὅσσ’, ἢν αἰσχρὰ πάθῃ, γίγνεται ἀνδρὶ κακά. ἁρπαλέον γὰρ ὄπισθε μετάφρενόσ ἐστι δαΐζειν ἀνδρὸσ φεύγοντοσ δηϊῴ ἐν πολέμῳ, αἰσχρὸν δ’ ἐστὶ νέκυσ κακκείμενοσ ἐν κονίῃσι νῶτον ὄπισθ’ αἰχμῇ δουρὸσ ἐληλαμένοσ. ἀλλά τισ εὖ διαβὰσ μενέτω ποσὶν ἀμφοτέροισιν στηριχθεὶσ ἐπὶ γῆσ, χεῖλοσ ὀδοῦσι δακών, μηρούσ τε κνήμασ τε κάτω καὶ στέρνα καὶ ὤμουσ ἀσπίδοσ εὐρείησ γαστρὶ καλυψάμενοσ· δεξιτερῇ δ’ ἐν χειρὶ τινασσέτω ὄβριμον ἔγχοσ, κινείτω δὲ λόφον δεινὸν ὑπὲρ κεφαλῆσ· ἑρ́δων δ’ ὄβριμα ἔργα διδασκέσθω πολεμίζειν, μηδ’ ἐκτὸσ βελέων ἑστάτω ἀσπίδ’ ἔχων. ἀλλὰ τισ ἐγγὺσ ἰὼν αὐτοσχεδὸν ἔγχεϊ μακρῷ ἢ ξίφειοὐτάζων δήϊον ἄνδρ’ ἑλέτω· καὶ πόδα πὰρ ποδὶ θεὶσ καὶ ἐπ’ ἀσπίδοσἀσπίδ’ ἐρείσασ, ἐν δὲ λόφον τε λόφῳ καὶ κυνέην κυνέῃ καὶ στέρνον στέρνῳ πεπλημένοσ ἀνδρὶ μαχέσθω, ἢ ξίφεοσ κώπην ἢ δόρυ μακρὸν ἑλών. ὑμεῖσ δ ὦ γυμνῆτεσ, ὑπ’ ἀσπίδοσ ἄλλοθεν ἄλλοσ πτώσσοντεσ μεγάλοισ βάλλετε χερμαδίοισ, δούρασί τε ξεστοῖσιν ἀκοντίζοντεσ ἐσ αὐτούσ, τοῖσι πανόπλοισι πλησίον ἱστάμενοι. στοβ. φλ. 50. 7 Οὔτ’ ἂν μνησαίμην οὔτ’ ἐν λόγῳ ἄνδρα τιθείμην οὐδὲ ποδῶν ἀρετῆσ οὔτε παλαιμοσύνησ, οὐδ’ εἰ Κυκλώπων μὲν ἔχοι μέγεθόσ τε βίην τε, νικῴη δὲ θέων Θρηΐκιον Βορέην, οὐδ’ εἰ Τιθωνοῖο φυὴν χαριέστεροσ εἰή, πλουτοίη δὲ Μίδεω καὶ Κινύρεω μάλιον, οὐδ’ εἰ Τανταλίδεω Πέλοποσ βασιλεύτεροσ εἰή, γλῶσσαν δ’ Ἀδρήστου μειλιχόγηρυν ἔχοι, οὐδ’ εἰ πᾶσαν ἔχοι δόξαν πλὴν θούριδοσ ἀλκῆσ· οὐ γὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸσ γίγνεται ἐν πολέμῳ, εἰ μὴ τετλαίη μὲν ὁρῶν φόνον αἱματόεντα καὶ δηίων ὀρέγοιτ’ ἐγγύθεν ἱστάμενοσ. ἥδ’ ἀρετή, τόδ’ ἀέθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον κάλλιστόν τε φέρειν γίγνεται ἀνδρὶ νέῳ. ξυνὸν δ’ ἐσθλὸν τοῦτο πόληϊ τε παντί τε δήμῳ, ὅστισ ἂν εὖ διαβὰσ ἐν προμάχοισι μένῃ νωλεμέωσ, αἰσχρῆσ δὲ φυγῆσ ἐπὶ πάγχυ λάθηται, ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενοσ, θαρσύνῃ δ’ ἔπεσιν τὸν πλησίον ἄνδρα παρεστώσ. οὗτοσ ἀνὴρ ἀγαθὸσ γίγνεται ἐν πολέμῳ· αἶψα δὲ δυσμενέων ἀνδρῶν ἔτρεψε φάλαγγασ τρηχείασ, σπουδῇ δ’ ἔσχεθε κῦμα μάχησ· ὃσ δ’ αὖτ’ ἐν προμάχοισι πεσὼν φίλον ὤλεσε θυμὸν ἄστυ τε καὶ λαοὺσ καὶ πατέρ’ εὐκλεΐσασ, πολλὰ διὰ στέρνοιο καὶ ἀσπίδοσ ὀμφαλοέσσησ καὶ διὰ θώρηκοσ πρόσθεν ἐληλάμενοσ, τὸν δ’ ὀλοφύρονται μὲν ὁμῶσ νέοι ἠδὲ γέροντεσ, ἀργαλέῳ δὲ πόθῳ πᾶσα κέκηδε πόλισ· καὶ τύμβοσ καὶ παῖδεσ ἐν ἀνθρώποισ ἀρίσημοι καὶ παίδων παῖδεσ καὶ γένοσ ἐξοπίσω· οὐδέποτε κλέοσ ἐσθλὸν ἀπόλλυται οὐδ’ ὄνομ’ αὐτοῦ, ἀλλ’ ὑπὸ γῆσ περ ἐὼν γίγνεται ἀθάνατοσ, ὅντιν’ ἀριστεύοντα μένοντά τε μαρνάμενόν τε γῆσ πέρι καὶ παίδων θοῦροσ Ἄρησ ὀλέσῃ· εἰ δὲ φύγῃ μὲν κῆρα τανηλεγέοσ θανάτοιο, νικήσασ δ’ αἰχμῆσ ἀγλαὸν εὖχοσ ἕλῃ, πάντεσ μιν τιμῶσιν ὁμῶσ νέοι ἠδὲ παλαιοί, πολλὰ δὲ τερπνὰ παθὼν ἔρχεται εἰσ Αἰ̈́δην· γηράσκων δ’ ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τισ αὐτὸν >βλάπτειν οὔτ’ αἰδοῦσ οὔτε δίκησ ἐθέλει, πάντεσ δ’ ἐν θώκοισιν ὁμῶσ νέοι οἵ τε κατ’ αὐτὸν εἴκουσ’ ἐκ χώρησ οἵ τε παλαιότεροι. ταύτησ νῦν τισ ἀνὴρ ἀρετῆσ εἰσ ἄκρον ἱκέσθαι πειράσθω θυμῷ, μὴ μεθιεὶσ πολέμου. στοβ. φλ. 51. 1 λλ. 1 ‐ 14 ἔπαινοσ τόλμησ· Τυρταίου , 51. 5 λλ. 15 ‐ 44 Τυρταίου , τηεογν. 1003 λλ. 13 ‐ 16 π. Χρυσίππου· . . . ποιητῶν ἐπῶν μνημονεύει παμπόλλων ὁμοίαν ἐχόντων ἀτοπίαν, οἱο͂ν καὶ ὅταν ἐπαινῇ Τυρταῖον λέγοντα· αἴθωνοσ δὲ λέοντοσ ἔχων ἐν στήθεσι θυμόν γαλ. ηιπποξρ. ετ πλατ. πλαξ. 3. 3 π. 274 μ καὶ τοῦ Τυρταίου τό· πρὶν ἀρετῆσ πελάσαι τέρμασιν ἢ θανάτου πλυτ. στοιξ. ρεπυγν. 14 π. τὴν οι ἀντὶ βραχείασ παραλαμβανομένην· εὑρίσκεται δ’ ἁπλῶσ ἐν μέσῳ λέξεωσ κοινὴ καὶ ἐν παλιμβακχείῳ, ὡσ καὶ παρὰ Τυρταίῳ ἡρ́οεσ οὕτωσ γὰρ ἔλαβε τὸν δεύτερον πόδα τοῦ στίχου.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION