Theocritus, Idylls, Κύκλωψ

(테오크리토스, Idylls, Κύκλωψ)

Οὐδὲν πὸτ τὸν ἔρωτα πεφύκει φάρμακον ἄλλο Νικία οὔτ’ ἔγχριστον, ἐμὶν δοκεῖ, οὔτ’ ἐπίπαστον, ἢ ταὶ Πιερίδεσ· κοῦφον δέ τι τοῦτο καὶ ἁδὺ γίνετ’ ἐπ’ ἀνθρώποισ, εὑρεῖν δ’ οὐ ῥᾴδιόν ἐστι. γινώσκειν δ’ οἶμαί τυ καλῶσ ἰατρὸν ἐόντα καὶ ταῖσ ἐννέα δὴ πεφιλάμενον ἔξοχα Μοίσαισ. οὕτω γοῦν ῥάιστα διᾶγ’ ὁ Κύκλωψ ὁ παρ’ ἁμῖν, ὡρχαῖοσ Πολύφαμοσ, ὅκ’ ἤρατο τᾶσ Γαλατείασ, ἄρτι γενειάσδων περὶ τὸ στόμα τὼσ κροτάφωσ τε. ἤρατο δ’ οὐ μάλοισ οὐδὲ ῥόδῳ οὐδὲ κικίννοισ, ἀλλ’ ὀρθαῖσ μανίαισ, ἁγεῖτο δὲ πάντα πάρεργα. πολλάκι ταὶ ὀιέσ ποτὶ ταὐλίον αὐταὶ ἀπῆνθον χλωρᾶσ ἐκ βοτάνασ· ὁ δὲ τὰν Γαλάτειαν ἀείδων αὐτόθ’ ἐπ’ ἀιόνοσ κατετάκετο φυκιοέσσασ ἐξ ἀοῦσ, ἔχθιστον ἔχων ὑποκάρδιον ἕλκοσ Κύπριδοσ ἐκ μεγάλασ, τό οἱ ἥπατι πᾶξε βέλεμνον. ἀλλὰ τὸ φάρμακον εὑρ͂ε, καθεζόμενοσ δ’ ἐπὶ πέτρασ ὑψηλᾶσ ἐσ πόντον ὁρῶν ἀείδε τοιαῦτα. ͂̓Ω λευκὰ Γαλάτεια, τί τὸν φιλέοντ’ ἀποβάλλῃ; λευκοτέρα πακτᾶσ ποτιδεῖν, ἁπαλωτέρα ἀρνόσ, μόσχω γαυροτέρα, σφριγανωτέρα ὄμφακοσ ὠμᾶσ. φοιτῇσ δ’ αὖθ’ οὑτῶσ, ὅκκα γλυκὺσ ὕπνοσ ἔχῃ με, οἴχῃ δ’ εὐθὺσ ἰοῖσ’, ὅκκα γλυκὺσ ὕπνοσ ἀνῇ με, φεύγεισ δ’ ὥσπερ ὀίσ πολιὸν λύκον ἀθρήσασα. ἠράσθην μὲν ἔγωγα τεοῦσ κόρα, ἁνίκα πρᾶτον ἦνθεσ ἐμᾷ σὺν ματρὶ θέλοισ’ ὑακίνθινα φύλλα ἐξ ὄρεοσ δρέψασθαι, ἐγὼ δ’ ὁδὸν ἁγεμόνευον. παύσασθαι δ’ ἐσιδών τυ καὶ ὕστερον οὐδέ τί πᾳ νῦν ἐκ τήνω δύναμαι· τὶν δ’ οὐ μέλει, οὐ μὰ Δί’ οὐδέν. γινώσκω χαρίεσσα κόρα, τίνοσ ὥνεκα φεύγεισ· ὥνεκά μοι λασία μὲν ὀφρῦσ ἐπὶ παντὶ μετώπῳ ἐξ ὠτὸσ τέταται ποτὶ θὥτερον ὦσ μία μακρά, εἷσ δ’ ὀφθαλμὸσ ἔπεστι, πλατεῖα δὲ ῥὶσ ἐπὶ χείλει. ἀλλ’ οὗτοσ τοιοῦτοσ ἐὼν βοτὰ χίλια βόσκω, κἠκ τούτων τὸ κράτιστον ἀμελγόμενοσ γάλα πίνω· τυρὸσ δ’ οὐ λείπει μ’ οὔτ’ ἐν θέρει οὔτ’ ἐν ὀπώρᾳ, οὐ χειμῶνοσ ἄκρω· ταρσοὶ δ’ ὑπεραχθέεσ αἰεί. συρίσδεν δ’ ὡσ οὔτισ ἐπίσταμαι ὧδε Κυκλώπων, τὶν τὸ φίλον γλυκύμαλον ἁμᾷ κἠμαυτὸν ἀείδων πολλάκι νυκτὸσ ἀωρί. τρέφω δέ τοι ἕνδεκα νεβρὼσ πάσασ μηνοφόρωσ καὶ σκύμνωσ τέσσαρασ ἄρκτων. ἀλλ’ ἀφίκευσο ποθ’ ἁμέ, καὶ ἑξεῖσ οὐδὲν ἔλασσον, τὰν γλαυκὰν δὲ θάλασσαν ἐά ποτὶ χέρσον ὀρεχθεῖν. ἅδιον ἐν τὤντρῳ παρ’ ἐμὶν τὰν νύκτα διαξεῖσ. ἐντὶ δάφναι τηνεῖ, ἐντὶ ῥαδιναὶ κυπάρισσοι, ἔστι μέλασ κισσόσ, ἔστ’ ἄμπελοσ ἁ γλυκύκαρποσ, ἔστι ψυχρὸν ὕδωρ, τό μοι ἁ πολυδένδρεοσ Αἴτνα λευκᾶσ ἐκ χιόνοσ ποτὸν ἀμβρόσιον προϊήτι. τίσ κα τῶνδε θάλασσαν ἔχειν καὶ κύμαθ’ ἕλοιτο; αἰ δέ τοι αὐτὸσ ἐγὼ δοκέω λασιώτεροσ ἦμεν, ἐντὶ δρυὸσ ξύλα μοι καὶ ὑπὸ σποδῷ ἀκάματον πῦρ. καιόμενοσ δ’ ὑπὸ τεῦσ καὶ τὰν ψυχὰν ἀνεχοίμαν καὶ τὸν ἕν’ ὀφθαλμόν, τῶ μοι γλυκερώτερον οὐδέν. ὤμοι, ὅ τ’ οὐκ ἔτεκέν μ’ ἁ μάτηρ βραγχί’ ἔχοντα, ὡσ κατέδυν ποτὶ τὶν καὶ τὰν χέρα τευσ ἐφίλασα, αἰ μὴ τὸ στόμα λῇσ, ἔφερον δέ τοι ἢ κρίνα λευκὰ ἢ μάκων’ ἁπαλὰν ἐρυθρὰ πλαταγώνι’ ἔχοισαν. ἀλλὰ τὰ μὲν θέρεοσ, τὰ δὲ γίνεται ἐν χειμῶνι, ὥστ’ οὐκ ἄν τοι ταῦτα φέρειν ἅμα πάντ’ ἐδυνάθην. νῦν μὰν ὦ κόριον, νῦν αὐτόγα νεῖν κε μάθοιμι, αἴκά τισ σὺν ναῒ πλέων ξένοσ ὧδ’ ἀφίκηται, ὡσ εἰδῶ, τί ποθ’ ἁδὺ κατοικεῖν τὸν βυθὸν ὔμμιν. ἐξένθοισ Γαλάτεια καὶ ἐξενθοῖσα λάθοιο ὥσπερ ἐγὼ νῦν ὧδε καθήμενοσ οἴκαδ’ ἀπενθεῖν. ποιμαίνειν δ’ ἐθέλοισ σὺν ἐμὶν ἅμα καὶ γάλ’ ἀμέλγειν καὶ τυρὸν πᾶξαι τάμισον δριμεῖαν ἐνεῖσα. ἁ μάτηρ ἀδικεῖ με μόνα, καὶ μέμφομαι αὐτᾷ· οὐδὲν πήποχ’ ὅλωσ ποτὶ τὶν φίλον εἶπεν ὑπέρ μευ, καὶ ταῦτ’ ἆμαρ ἐπ’ ἆμαρ ὁρεῦσά με λεπτὸν ἐόντα. φασῶ τὰν κεφαλὰν καὶ τὼσ πόδασ ἀμφοτέρωσ μευ σφύζειν, ὡσ ἀνιαθῇ, ἐπεὶ κἠγὼν ἀνιῶμαι. ὦ Κύκλωψ Κύκλωψ, πᾷ τὰσ φρένασ ἐκπεπότασαι; αἴκ’ ἐνθὼν θαλάρωσ τε πλέκοισ καὶ θαλλὸν ἀμάσασ ταῖσ ἄρνεσσι φέροισ, τάχα κα πολὺ μᾶλλον ἔχοισ νῶν. τὰν παρεοῖσαν ἄμελγε. τί τὸν φεύγοντα διώκεισ; εὑρησεῖσ Γαλάτειαν ἴσωσ καὶ καλλίον’ ἄλλαν. πολλαὶ συμπαίσδέν με κόραι τὰν νύκτα κέλονται, κιχλίζοντι δὲ πᾶσαι, ἐπεί κ’ αὐταῖσ ὑπακούσω δῆλον ὅ τ’ ἐν τᾷ γᾷ κἠγώ τισ φαίνομαι ἦμεν. Οὕτω τοι Πολύφαμοσ ἐποίμαινεν τὸν ἔρωτα μουσίσδων, ῥᾷον δὲ διᾶγ’ ἢ εἰ χρυσὸν ἔδωκεν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION