Theocritus, Idylls, Θαλύσια

(테오크리토스, Idylls, Θαλύσια)

͂̓Ησ χρόνοσ ἁνίκ’ ἐγώ τε καὶ Εὔκριτοσ ἐσ τὸν Ἅλεντα εἱρ́πομεσ ἐκ πόλιοσ, σὺν καὶ τρίτοσ ἁμὶν Ἀμύντασ· τᾷ Δηοῖ γὰρ ἔτευχε θαλύσια καὶ Φρασίδαμοσ κἀντιγένησ, δύο τέκνα Λυκωπέοσ, εἴ τί περ ἐσθλὸν χᾳῶν τῶν ἐπάνωθεν, ἀπὸ Κλυτίασ τε καὶ αὐτῶ Χάλκωνοσ, Βούριναν ὃσ ἐκ ποδὸσ ἄνυσε κράναν εὖ ἐνερεισάμενοσ πέτρᾳ γόνυ· ταὶ δὲ παρ’ αὐτὰν αἴγειροι πτελέαι τε ἐύσκιον ἄλσοσ ὕφαινον, χλωροῖσιν πετάλοισι κατηρεφέεσ κομόωσαι. κοὔπω τὰν μεσάταν ὁδὸν ἄνυμεσ, οὐδὲ τὸ σᾶμα ἁμὶν τὸ Βρασίλα κατεφαίνετο, καὶ τὸν ὁδίταν ἐσθλὸν σὺν Μοίσαισι Κυδωνικὸν εὑρ́ομεσ ἄνδρα, οὔνομα μὲν Λυκίδαν, ἦσ δ’ αἰπόλοσ, οὐδέ κέ τίσ νιν ἠγνοίησεν ἰδών, ἐπεὶ αἰπόλῳ ἔξοχ’ ἐῴκει. ἐκ μὲν γὰρ λασίοιο δασύτριχοσ εἶχε τράγοιο κνακὸν δέρμ’ ὤμοισι νέασ ταμίσοιο ποτόσδον, ἀμφὶ δέ οἱ στήθεσσι γέρων ἐσφίγγετο πέπλοσ ζωστῆρι πλακερῷ, ῥοικὰν δ’ ἔχεν ἀγριελαίω δεξιτερᾷ κορύναν. καί μ’ ἀτρέμασ εἶπε σεσαρὼσ ὄμματι μειδιόωντι, γέλωσ δέ οἱ εἴχετο χείλευσ· "Σιμιχίδα, πᾷ δὴ τὸ μεσαμέριον πόδασ ἕλκεισ, ἁνίκα δὴ καὶ σαῦροσ ἐν αἱμασιαῖσι καθεύδει, οὐδ’ ἐπιτυμβίδιαι κορυδαλλίδεσ ἠλαίνοντι; ἦ μετὰ δαῖτα κλητὸσ ἐπείγεαι; ἤ τινοσ ἀστῶν λανὸν ἔπι θρώσκεισ; ὥσ τοι ποσὶ νισσομένοιο πᾶσα λίθοσ πταίοισα ποτ’ ἀρβυλίδεσσιν ἀείδει. " τὸν δ’ ἐγὼ ἀμείφθην· "Λυκίδα φίλε, φαντί τυ πάντεσ συριγκτὰν ἔμεναι μέγ’ ὑπείροχον ἔν τε νομεῦσιν ἔν τ’ ἀμητήρεσσι. τὸ δὴ μάλα θυμὸν ἰαίνει ἁμέτερον· καί τοι κατ’ ἐμὸν νόον ἰσοφαρίζειν ἔλπομαι. ἁ δ’ ὁδὸσ ἅδε θαλυσιάσ· ἦ γὰρ ἑταῖροι ἀνέρεσ εὐπέπλῳ Δαμάτερι δαῖτα τελεῦντι ὄλβω ἀπαρχόμενοι· μάλα γάρ σφισι πίονι μέτρῳ ἁ δαίμων εὔκριθον ἀνεπλήρωσεν ἀλωάν. ἀλλ’ ἄγε δή‐‐ξυνὰ γὰρ ὁδόσ, ξυνὰ δὲ καὶ ἀώσ‐‐ βουκολιασδώμεσθα· τάχ’ ὥτεροσ ἄλλον ὀνασεῖ. καὶ γὰρ ἐγὼ Μοισᾶν καπυρὸν στόμα, κἠμὲ λέγοντι πάντεσ ἀοιδὸν ἄριστον· ἐγὼ δέ τισ οὐ ταχυπειθήσ, οὐ Δᾶν· οὐ γάρ πω κατ’ ἐμὸν νόον οὔτε τὸν ἐσθλὸν Σικελίδαν νίκημι τὸν ἐκ Σάμω οὔτε Φιλητᾶν ἀείδων, βάτραχοσ δὲ ποτ’ ἀκρίδασ ὥσ τισ ἐρίσδω. " ὣσ ἐφάμαν ἐπίταδεσ· ὁ δ’ αἰπόλοσ ἁδὺ γελάσσασ, "τάν τοι" ἔφα "κορύναν δωρύττομαι, οὕνεκεν ἐσσὶ πᾶν ἐπ’ ἀλαθείᾳ πεπλασμένον ἐκ Διὸσ ἔρνοσ. ὥσ μοι καὶ τέκτων μέγ’ ἀπέχθεται, ὅστισ ἐρευνῇ ἶσον ὄρευσ κορυφᾷ τελέσαι δόμον εὐρυμέδοντοσ, καὶ Μοισᾶν ὄρνιχεσ, ὅσοι ποτὶ Χῖον ἀοιδὸν ἀντία κοκκύζοντεσ ἐτώσια μοχθίζοντι. ἀλλ’ ἄγε βουκολικᾶσ ταχέωσ ἀρχώμεθ’ ἀοιδᾶσ, Σιμιχίδα· κἠγὼ μέν‐‐ὁρ́η φίλοσ, εἴ τοι ἀρέσκει τοῦθ’ ὅ τι πρᾶν ἐν ὄρει τὸ μελύδριον ἐξεπόνασα. " Ἔσσεται Ἀγεάνακτι καλὸσ πλόοσ ἐσ Μυτιλήναν, χὥταν ἐφ’ ἑσπερίοισ ἐρίφοισ νότοσ ὑγρὰ διώκῃ κύματα, χὡρίων ὅτ’ ἐπ’ ὠκεανῷ πόδασ ἴσχῃ, αἴκεν τὸν Λυκίδαν ὀπτεύμενον ἐξ Ἀφροδίτασ ῥύσηται· θερμὸσ γὰρ ἔρωσ αὐτῶ με καταίθει. χἁλκυόνεσ στορεσεῦντι τὰ κύματα τάν τε θάλασσαν τόν τε νότον τόν τ’ εὖρον, ὃσ ἔσχατα φυκία κινεῖ· ἁλκυόνεσ, γλαυκαῖσ Νηρηίσι ταί τε μάλιστα ὀρνίχων ἐφίλαθεν, ὅσαισ τέ περ ἐξ ἁλὸσ ἄγρα. Ἀγεάνακτι πλόον διζημένῳ ἐσ Μυτιλήναν ὡρ́ια πάντα γένοιτο, καὶ εὔπλοξν ὁρ́μον ἵκοιτο. κἠγὼ τῆνο κατ’ ἆμαρ ἀνήτινον ἢ ῥοδόεντα ἢ καὶ λευκοϊών στέφανον περὶ κρατὶ φυλάσσων τὸν Πτελεατικὸν οἶνον ἀπὸ κρατῆροσ ἀφυξῶ πὰρ πυρὶ κεκλιμένοσ, κύαμον δέ τισ ἐν πυρὶ φρυξεῖ. χἁ στιβὰσ ἐσσεῖται πεπυκασμένα ἕστ’ ἐπὶ πᾶχυν κνύζᾳ τ’ ἀσφοδέλῳ τε πολυγνάμπτῳ τε σελίνῳ. καὶ πίομαι μαλακῶσ μεμνημένοσ Ἀγεάνακτοσ αὐταῖσιν κυλίκεσσι καὶ ἐσ τρύγα χεῖλοσ ἐρείδων. αὐλησεῦντι δέ μοι δύο ποιμένεσ, εἷσ μὲν Ἀχαρνεύσ, εἷσ δὲ Λυκωπίτασ· ὁ δὲ Τίτυροσ ἐγγύθεν ᾀσεῖ, ὥσ ποκα τᾶσ Ξενέασ ἠράσσατο Δάφνισ ὁ βούτασ, χὡσ ὄροσ ἀμφ’ ἐπονεῖτο, καὶ ὡσ δρύεσ αὐτὸν ἐθρήνευν, Ἱμέρα αἵτε φύοντι παρ’ ὄχθῃσιν ποταμοῖο, εὖτε χιὼν ὥσ τισ κατετάκετο μακρὸν ὑφ’ Αἷμον ἢ Ἄθω ἢ ̔Ροδόπαν ἢ Καύκασον ἐσχατόωντα. ᾀσεῖ δ’ ὥσ ποκ’ ἔδεκτο τὸν αἰπόλον εὐρέα λάρναξ ζωὸν ἐόντα κακαῖσιν ἀτασθαλίαισιν ἄνακτοσ, ὥσ τέ νιν αἱ σιμαὶ λειμωνόθε φέρβον ἰοῖσαι κέδρον ἐσ ἁδεῖαν μαλακοῖσ ἄνθεσσι μέλισσαι, οὕνεκά οἱ γλυκὺ Μοῖσα κατὰ στόματοσ χέε νέκταρ. ὦ μακαριστὲ Κομάτα, τύ θην τάδε τερπνὰ πεπόνθεισ, καὶ τὺ κατεκλᾴσθησ ἐσ λάρνακα, καὶ τὺ μελισσᾶν κηρία φερβόμενοσ ἔτοσ ὡρ́ιον ἐξεπόνασασ. αἴθ’ ἐπ’ ἐμεῦ ζωοῖσ ἐναρίθμιοσ ὤφελεσ εἶμεν, ὥσ τοι ἐγὼν ἐνόμευον ἀν’ ὤρεα τὰσ καλὰσ αἶγασ φωνᾶσ εἰσαϊών, τὺ δ’ ὑπὸ δρυσὶν ἢ ὑπὸ πεύκαισ ἁδὺ μελισδόμενοσ κατεκέκλισο θεῖε Κομάτα. Χὡ μὲν τόσσ’ εἰπὼν ἀπεπαύσατο· τὸν δὲ μετ’ αὖθισ κἠγὼ τοῖ’ ἐφάμαν· "Λυκίδα φίλε, πολλὰ μὲν ἄλλα Νύμφαι κἠμὲ δίδαξαν ἀν’ ὤρεα βουκολέοντα ἐσθλά, τά που καὶ Ζηνὸσ ἐπὶ θρόνον ἄγαγε φάμα· ἀλλὰ τόγ’ ἐκ πάντων μέγ’ ὑπείροχον, ᾧ τυ γεραίρειν ἀρξεῦμ’· ἀλλ’ ὑπάκουσον, ἐπεὶ φίλοσ ἔπλεο Μοίσαισ. ’ Σιμιχίδᾳ μὲν Ἔρωτεσ ἐπέπταρον· ἦ γὰρ ὁ δειλὸσ τόσσον ἐρᾷ Μυρτοῦσ, ὅσον εἰάροσ αἶγεσ ἐρᾶντι. ὡρ́ατοσ δ’ ὁ τὰ πάντα φιλαίτατοσ ἀνέρι τήνῳ παιδὸσ ὑπὸ σπλάγχνοισιν ἔχει πόθον. οἶδεν Ἄριστισ, ἐσθλὸσ ἀνήρ, μέγ’ ἄριστοσ, ὃν οὐδέ κεν αὐτὸσ ἀείδειν Φοῖβοσ σὺν φόρμιγγι παρὰ τριπόδεσσι μεγαίροι, ὡσ ἐκ παιδὸσ Ἄρατοσ ὑπ’ ὀστέον αἴθετ’ ἔρωτι. τόν μοι Πάν, Ὁμόλασ ἐρατὸν πέδον ὅστε λέλογχασ, ἄκλητον κείνοιο φίλασ ἐσ χεῖρασ ἐρείσαισ, εἴτ’ ἐστ’ ἆρα Φιλῖνοσ ὁ μαλθακὸσ εἴτέ τισ ἄλλοσ. κἢν μὲν ταῦτ’ ἔρδῃσ ὦ Πὰν φίλε, μή τί τυ παῖδεσ Ἀρκαδικοὶ σκίλλαισιν ὑπὸ πλευράσ τε καὶ ὤμουσ τανίκα μαστίσδοιεν, ὅτε κρέα τυτθὰ παρείη· εἰ δ’ ἄλλωσ νεύσαισ, κατὰ μὲν χρόα πάντ’ ὀνύχεσσι δακνόμενοσ κνάσαιο καὶ ἐν κνίδαισι καθεύδοισ, εἰήσ δ’ Ἠδωνῶν μὲν ἐν ὤρεσι χείματι μέσσῳ Ἕβρον πὰρ ποταμὸν τετραμμένοσ ἐγγύθεν ἄρκτω, ἐν δὲ θέρει πυμάτοισι παρ’ Αἰθιόπεσσι νομεύοισ πέτρᾳ ὕπο Βλεμύων, ὅθεν οὐκέτι Νεῖλοσ ὁρατόσ. ὔμμεσ δ’ Ὑετίδοσ καὶ Βυβλίδοσ ἁδὺ λιπόντεσ νᾶμα καὶ Οἰκεῦντα, ξανθᾶσ ἕδοσ αἰπὺ Διώνασ, ὦ μάλοισιν Ἔρωτεσ ἐρευθομένοισιν ὁμοῖοι, βάλλετέ μοι τόξοισι τὸν ἱμερόεντα Φιλῖνον, βάλλετ’, ἐπεὶ τὸν ξεῖνον ὁ δύσμοροσ οὐκ ἐλεεῖ μευ. καὶ δὴ μὰν ἀπίοιο πεπαίτεροσ, αἱ δὲ γυναῖκεσ "αἰαῖ" φαντὶ "Φιλῖνε, τό τοι καλὸν ἄνθοσ ἀπορρεῖ. " μηκέτι τοι φρουρέωμεσ ἐπὶ προθύροισιν Ἄρατε, μηδὲ πόδασ τρίβωμεσ· ὁ δ’ ὄρθριοσ ἄλλον ἀλέκτωρ κοκκύζων νάρκαισιν ἀνιαραῖσι διδοίη, εἷσ δ’ ἀπὸ τᾶσδε φέριστε Μόλων ἄγχοιτο παλαίστρασ, ἄμμιν δ’ ἁσυχία τε μέλοι γραία τε παρείη, ἅτισ ἐπιφθύζοισα τὰ μὴ καλὰ νόσφιν ἐρύκοι. Τόσσ’ ἐφάμαν· ὁ δέ μοι τὸ λαγωβόλον, ἁδὺ γελάσσασ ὡσ πάροσ, ἐκ Μοισᾶν ξεινήιον ὤπασεν εἶμεν. χὡ μὲν ἀποκλίνασ ἐπ’ ἀριστερὰ τὰν ἐπὶ Πύξασ εἱρ͂φ’ ὁδόν, αὐτὰρ ἐγώ τε καὶ Εὔκριτοσ ἐσ Φρασιδάυω στραφθέντεσ χὡ καλὸσ Ἀμύντιχοσ ἔν τε βαθείαισ ἁδείασ σχοίνοιο χαμευνίσιν ἐκλίνθημεσ ἔν τε νεοτμάτοισι γεγαθότεσ οἰναρέοισι. πολλαὶ δ’ ἁμὶν ὕπερθε κατὰ κρατὸσ δονέοντο αἴγειροι πτελέαι τε· τὸ δ’ ἐγγύθεν ἱερὸν ὕδωρ Νυμφᾶν ἐξ ἄντροιο κατειβόμενον κελάρυζε. τοὶ δὲ ποτὶ σκιαραῖσ ὀροδαμνίσιν αἰθαλίωνεσ τέττιγεσ λαλαγεῦντεσ ἔχον πόνον· ἁ δ’ ὀλολυγὼν τηλόθεν ἐν πυκιναῖσι βάτων τρύζεσκεν ἀκάνθαισ. ἀείδον κόρυδοι καὶ ἀκανθίδεσ, ἔστενε τρυγών, πωτῶντο ξουθαὶ περὶ πίδακασ ἀμφὶ μέλισσαι. πάντ’ ὦσδεν θέρεοσ μάλα πίονοσ, ὦσδε δ’ ὀπώρασ. ὄχναι μὲν πὰρ ποσσί, παρὰ πλευραῖσι δὲ μᾶλα δαψιλέωσ ἁμῖν ἐκυλίνδετο· τοὶ δ’ ἐκέχυντο ὄρπακεσ βραβίλοισι καταβρίθοντεσ ἔραζε· τετράενεσ δὲ πίθων ἀπελύετο κρατὸσ ἄλειφαρ. Νύμφαι Κασταλίδεσ Παρνάσιον αἶποσ ἔχοισαι, ἆρά γέ πᾳ τοιόνδε Φόλω κατὰ λάινον ἄντρον κρατῆρ’ Ἡρακλῆι γέρων ἐστήσατο Χείρων; ἆρά γέ πᾳ τῆνον τὸν ποιμένα τὸν ποτ’ Ἀνάπῳ, τὸν κρατερὸν Πολύφαμον, ὃσ ὤρεσι νᾶασ ἔβαλλε, τοῖον νέκταρ ἔπεισε κατ’ αὐλία ποσσὶ χορεῦσαι, οἱο͂ν δὴ τόκα πῶμα διεκρανάσατε Νύμφαι βωμῷ πὰρ Δάματροσ ἀλῳάδοσ; ἇσ ἐπὶ σωρῷ αὖθισ ἐγὼ πάξαιμι μέγα πτύον, ἁ δὲ γελάσσαι δράγματα καὶ μάκωνασ ἐν ἀμφοτέραισιν ἔχοισα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION