헬라어 문장 검색 - ΣτραβόΓεογραπ́09́01́

(스트라본, 지리학, Book 9, chapter 1)

περιωδευκόσι δὲ τὴν Πελοπόννησον, ἣν πρώτην ἔφαμεν καὶ ἐλαχίστην τῶν συντιθεισῶν τὴν Ἑλλάδα χερρονήσων, ἐφεξῆσ ἂν εἰή τὰσ συνεχεῖσ ἐπελθεῖν. ἦν δὲ δευτέρα μὲν ἡ προστιθεῖσα τῇ Πελοποννήσῳ τὴν Μεγαρίδα, ὥστε τὸν Κρομμυῶνα Μεγαρέων εἶναι καὶ μὴ Κορινθίων· τρίτη δὲ ἡ πρὸσ ταύτῃ προσλαμβάνουσα τὴν Ἀττικὴν καὶ τὴν Βοιωτίαν καὶ τῆσ Φωκίδοσ τι μέροσ καὶ τῶν Ἐπικνημιδίων Λοκρῶν. περὶ τούτων οὖν λεκτέον. φησὶ δ’ Εὔδοξοσ, εἴ τισ νοήσειεν ἀπὸ τῶν Κεραυνίων ὀρῶν ἐπὶ Σούνιον τὸ τῆσ Ἀττικῆσ ἄκρον ἐπὶ τὰ πρὸσ ἑώ μέρη τεταμένην εὐθεῖαν, ἐν δεξιᾷ μὲν ἀπολείψειν τὴν Πελοπόννησον ὅλην πρὸσ νότον, ἐν ἀριστερᾷ δὲ καὶ πρὸσ τὴν ἄρκτον τὴν ἀπὸ τῶν Κεραυνίων ὀρῶν συνεχῆ παραλίαν μέχρι τοῦ Κρισαίου κόλπου καὶ τῆσ Μεγαρίδοσ καὶ συμπάσησ τῆσ Ἀττικῆσ· νομίζει δ’ οὐδ’ ἂν κοιλαίνεσθαι οὕτωσ τὴν ᾐόνα τὴν ἀπὸ Σουνίου μέχρι τοῦ Ἰσθμοῦ ὥστε μεγάλην ἔχειν ἐπιστροφήν, εἰ μὴ προσῆν τῇ ᾐόνι ταύτῃ καὶ τὰ συνεχῆ τῷ Ἰσθμῷ χωρία τὰ ποιοῦντα τὸν κόλπον τὸν Ἑρμιονικὸν καὶ τὴν Ἀκτήν· ὡσ δ’ αὕτωσ οὐδ’ ἂν τὴν ἀπὸ τῶν Κεραυνίων ἐπὶ τὸν Κορινθιακὸν κόλπον ἔχειν τινὰ τοσαύτην ἐπιστροφὴν ὥστε κοιλαίνεσθαι κολποειδῶσ καθ’ αὑτήν, εἰ μὴ τὸ Ῥίον καὶ τὸ Ἀντίρριον συναγόμενα εἰσ στενὸν ἐποίει τὴν ἔμφασιν ταύτην· ὁμοίωσ δὲ καὶ τὰ περιέχοντα τὸν μυχόν, εἰσ ἃ καταλήγειν συμβαίνει τὴν ταύτῃ θάλατταν. οὕτω δ’ εἰρηκότοσ Εὐδόξου, μαθηματικοῦ ἀνδρὸσ καὶ σχημάτων ἐμπείρου καὶ κλιμάτων καὶ τοὺσ τόπουσ τούτουσ εἰδότοσ, δεῖ νοεῖν τήνδε τὴν πλευρὰν τῆσ Ἀττικῆσ σὺν τῇ Μεγαρίδι τὴν ἀπὸ Σουνίου μέχρι Ἰσθμοῦ κοίλην μὲν ἀλλ’ ἐπὶ μικρόν.

ἐνταῦθα δ’ ἐστὶ κατὰ μέσην που τὴν λεχθεῖσαν γραμμὴν ὁ Πειραιεὺσ τὸ τῶν Ἀθηνῶν ἐπίνειον. διέχει γὰρ τοῦ μὲν Σχοινοῦντοσ τοῦ κατὰ τὸν Ἰσθμὸν περὶ τριακοσίουσ πεντήκοντα σταδίουσ, τοῦ δὲ Σουνίου τριάκοντα καὶ τριακοσίουσ· τόσον πώσ ἐστι διάστημα καὶ τὸ ἐπὶ Πηγὰσ ἀπὸ τοῦ Πειραιῶσ, ὅσονπερ καὶ ἐπὶ Σχοινοῦντα· δέκα δ’ ὅμωσ σταδίοισ πλεονάζειν φασί. κάμψαντι δὲ τὸ Σούνιον πρὸσ ἄρκτον μὲν ὁ πλοῦσ, ἐκκλίνων δὲ πρὸσ δύσιν. Ἀκτὴ δ’ ἐστὶν ἡ Ἀττικὴ ἀμφιθάλαττοσ, στενὴ τὸ πρῶτον, εἶτ’ εἰσ τὴν μεσόγαιαν πλατύνεται, μηνοειδῆ δ’ οὐδὲν ἧττον ἐπιστροφὴν λαμβάνει πρὸσ Ὠρωπὸν τῆσ Βοιωτίασ τὸ κυρτὸν ἔχουσαν πρὸσ θαλάττῃ·

τοῦτο δ’ ἐστὶ τὸ δεύτερον πλευρὸν ἑῷον τῆσ Ἀττικῆσ. τὸ δὲ λοιπὸν ἤδη τὸ προσάρκτιόν ἐστι πλευρὸν ἀπὸ τῆσ Ὠρωπίασ ἐπὶ δύσιν παρατεῖνον μέχρι τῆσ Μεγαρίδοσ, ἡ Ἀττικὴ ὀρεινή, πολυώνυμόσ τισ, διείργουσα τὴν Βοιωτίαν ἀπὸ τῆσ Ἀττικῆσ· ὥσθ’, ὅπερ εἶπον ἐν τοῖσ πρόσθεν, ἰσθμὸν γίνεσθαι τὴν Βοιωτίαν ἀμφιθάλαττον οὖσαν τῆσ τρίτησ χερρονήσου τῆσ λεχθείσησ, ἀπολαμβάνοντα ἐντὸσ τὰ πρὸσ τῇ Πελοποννήσῳ τήν τε Μεγαρίδα καὶ τὴν Ἀττικήν. διὰ δὲ τοῦτο καὶ Ἀκτήν φασι λεχθῆναι τὸ παλαιὸν καὶ Ἀκτικὴν τὴν νῦν Ἀττικὴν παρονομασθεῖσαν, ὅτι τοῖσ ὄρεσιν ὑποπέπτωκε τὸ πλεῖστον μέροσ αὐτῆσ ἁλιτενὲσ καὶ στενόν, μήκει δ’ ἀξιολόγῳ κεχρημένον, προπεπτωκὸσ μέχρι Σουνίου. ταύτασ οὖν διέξιμεν ἀναλαβόντεσ πάλιν ἀπὸ τῆσ παραλίασ ἀφ’ ἧσπερ ἀπελίπομεν. μετὰ δὴ Κρομμυῶνα ὑπέρκεινται τῆσ Ἀττικῆσ αἱ Σκιρωνίδεσ πέτραι πάροδον οὐκ ἀπολείπουσαι πρὸσ θαλάττῃ·

ὑπὲρ αὐτῶν δ’ ἐστὶν ἡ ὁδὸσ ἡ ἐπὶ Μεγάρων καὶ τῆσ Ἀττικῆσ ἀπὸ τοῦ Ἰσθμοῦ· οὕτω δὲ σφόδρα πλησιάζει ταῖσ πέτραισ ἡ ὁδὸσ ὥστε πολλαχοῦ καὶ παράκρημνόσ ἐστι διὰ τὸ ὑπερκείμενον ὄροσ δύσβατόν τε καὶ ὑψηλὸν ὄν· ἐνταῦθα δὲ μυθεύεται τὰ περὶ τοῦ Σκείρωνοσ καὶ τοῦ Πιτυοκάμπτου τῶν λῃζομένων τὴν λεχθεῖσαν ὀρεινήν, οὓσ καθεῖλε Θησεύσ. ἀπὸ δὲ τῶν ἄκρων τούτων καταιγίζοντα σκαιὸν τὸν ἀργέστην σκίρωνα προσηγορεύκασιν Ἀθηναῖοι. μετὰ δὲ τὰσ Σκιρωνίδασ πέτρασ ἄκρα πρόκειται Μινῴα ποιοῦσα τὸν ἐν τῇ Νισαίᾳ λιμένα. ἡ δὲ Νίσαια ἐπίνειόν ἐστιν τῶν Μεγάρων δεκαοκτὼ σταδίουσ τῆσ πόλεωσ διέχον, σκέλεσιν ἑκατέρωθεν συναπτόμενον πρὸσ αὐτήν· ἐκαλεῖτο δὲ καὶ τοῦτο Μινῴα. τὸ παλαιὸν μὲν οὖν Ιὤνεσ εἶχον τὴν χώραν ταύτην οἵπερ καὶ τὴν Ἀττικήν, οὔπω τῶν Μεγάρων ἐκτισμένων·

διόπερ οὐδ’ ὁ ποιητὴσ μέμνηται τῶν τόπων τούτων ἰδίωσ, ἀλλ’ Ἀθηναίουσ καλῶν τοὺσ ἐν τῇ Ἀττικῇ πάντασ συμπεριείληφε καὶ τούτουσ τῷ κοινῷ ὀνόματι Ἀθηναίουσ νομίζων, ὡσ ὅταν φῇ ἐν τῷ καταλόγῳ οἳ δ’ ἄρ’ Ἀθήνασ εἶχον, ἐυκτίμενον πτολίεθρον δέχεσθαι δεῖ καὶ τοὺσ νῦν Μεγαρέασ, ὡσ καὶ τούτουσ μετασχόντασ τῆσ στρατείασ. σημεῖον δέ· ἡ γὰρ Ἀττικὴ τὸ παλαιὸν Ιὠνία καὶ Ιἂσ ἐκαλεῖτο, καὶ ὁ ποιητὴσ ὅταν φῇ ἔνθα δὲ Βοιωτοὶ καὶ Ιἄονεσ τοὺσ Ἀθηναίουσ λέγει· ταύτησ δ’ ἦν μερὶσ καὶ ἡ Μεγαρίσ. καὶ δὴ καὶ τῶν ὁρίων ἀμφισβητοῦντεσ πολλάκισ οἵ τε Πελοποννήσιοι καὶ Ιὤνεσ, ἐν οἷσ ἦν καὶ ἡ Κρομμυωνία, συνέβησαν καὶ στήλην ἔστησαν ἐπὶ τοῦ συνομολογηθέντοσ τόπου περὶ αὐτὸν τὸν Ἰσθμόν, ἐπιγραφὴν ἔχουσαν ἐπὶ μὲν τοῦ πρὸσ τὴν Πελοπόννησον μέρουσ τάδ’ ἐστὶ Πελοπόννησοσ οὐκ Ιὠνία, ἐπὶ δὲ τοῦ πρὸσ Μέγαρα τάδ’ οὐχὶ Πελοπόννησοσ ἀλλ’ Ιὠνία.

οἵ τε δὴ τὴν Ἀτθίδα συγγράψαντεσ πολλὰ διαφωνοῦντεσ τοῦτό γε ὁμολογοῦσιν οἵ γε λόγου ἄξιοι, διότι τῶν Πανδιονιδῶν τεττάρων ὄντων, Αἰγέωσ τε καὶ Λύκου καὶ Πάλλαντοσ καὶ τετάρτου Νίσου, καὶ τῆσ Ἀττικῆσ εἰσ τέτταρα μέρη διαιρεθείσησ, ὁ Νῖσοσ τὴν Μεγαρίδα λάχοι καὶ κτίσαι τὴν Νίσαιαν. Φιλόχοροσ μὲν οὖν ἀπὸ Ἰσθμοῦ μέχρι τοῦ Πυθίου διήκειν αὐτοῦ φησι τὴν ἀρχήν, Ἄνδρων δὲ μέχρι Ἐλευσῖνοσ καὶ τοῦ Θριασίου πεδίου. τὴν δ’ εἰσ τέτταρα μέρη διανομὴν ἄλλων ἄλλωσ εἰρηκότων ἀρκεῖ ταῦτα παρὰ Σοφοκλέουσ λαβεῖν· φησὶ δ’ ὁ Αἰγεὺσ ὅτι ὁ πατὴρ ὡρ́ισεν ἐμοὶ μὲν ἀπελθεῖν εἰσ ἀκτὰσ τῆσδε γῆσ πρεσβεῖα νείμασ· εἶτα Λύκῳ τὸν ἀντίπλευρον κῆπον Εὐβοίασ νέμει, Νίσῳ δὲ τὴν ὅμαυλον ἐξαιρεῖ χθόνα Σκείρωνοσ ἀκτῆσ, τῆσ δὲ γῆσ τὸ πρὸσ νότον ὁ σκληρὸσ οὗτοσ καὶ γίγαντασ ἐκτρέφων εἴληχε Πάλλασ. ὅτι μὲν οὖν ἡ Μεγαρὶσ τῆσ Ἀττικῆσ μέροσ ἦν, τούτοισ χρῶνται τεκμηρίοισ. μετὰ δὲ τὴν τῶν Ἡρακλειδῶν κάθοδον καὶ τὸν τῆσ χώρασ μερισμὸν ὑπ’ αὐτῶν καὶ τῶν συγκατελθόντων αὐτοῖσ Δωριέων ἐκπεσεῖν τῆσ οἰκείασ συνέβη πολλοὺσ εἰσ τὴν Ἀττικήν, ὧν ἦν καὶ ὁ τῆσ Μεσσήνησ βασιλεὺσ Μέλανθοσ·

οὗτοσ δὲ καὶ τῶν Ἀθηναίων ἐβασίλευσεν ἑκόντων, νικήσασ ἐκ μονομαχίασ τὸν τῶν Βοιωτῶν βασιλέα Ξάνθον. εὐανδρούσησ δὲ τῆσ Ἀττικῆσ διὰ τοὺσ φυγάδασ φοβηθέντεσ οἱ Ἡρακλεῖδαι, παροξυνόντων αὐτοὺσ μάλιστα τῶν ἐν Κορίνθῳ καὶ τῶν ἐν Μεσσήνῃ, τῶν μὲν διὰ τὴν γειτνίασιν, τῶν δὲ ὅτι Κόδροσ τῆσ Ἀττικῆσ ἐβασίλευε τότε ὁ τοῦ Μελάνθου παῖσ, ἐστράτευσαν ἐπὶ τὴν Ἀττικήν· ἡττηθέντεσ δὲ μάχῃ τῆσ μὲν ἄλλησ ἐξέστησαν γῆσ, τὴν Μεγαρικὴν δὲ κατέσχον καὶ τήν τε πόλιν ἔκτισαν τὰ Μέγαρα καὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ Δωριέασ ἀντὶ Ιὤνων ἐποίησαν· ἠφάνισαν δὲ καὶ τὴν στήλην τὴν ὁρίζουσαν τούσ τε Ιὤνασ καὶ τοὺσ Πελοποννησίουσ. πολλαῖσ δὲ κέχρηται μεταβολαῖσ ἡ τῶν Μεγαρέων πόλισ, συμμένει δ’ ὅμωσ μέχρι νῦν.

ἔσχε δέ ποτε καὶ φιλοσόφων διατριβὰσ τῶν προσαγορευθέντων Μεγαρικῶν, Εὐκλείδην διαδεξαμένων ἄνδρα Σωκρατικόν, Μεγαρέα τὸ γένοσ· καθάπερ καὶ Φαίδωνα μὲν τὸν Ἠλεῖον οἱ Ἠλειακοὶ διεδέξαντο, καὶ τοῦτον Σωκρατικόν, ὧν ἦν καὶ Πύρρων, Μενέδημον δὲ τὸν Ἐρετριέα οἱ Ἐρετρικοί. ἔστι δ’ ἡ χώρα τῶν Μεγαρέων παράλυπροσ καθάπερ καὶ ἡ Ἀττική, καὶ τὸ πλέον αὐτῆσ ἐπέχει τὰ καλούμενα Ὄνεια ὄρη, ῥάχισ τισ μηκυνομένη μὲν ἀπὸ τῶν Σκιρωνίδων πετρῶν ἐπὶ τὴν Βοιωτίαν καὶ τὸν Κιθαιρῶνα, διείργουσα δὲ τὴν κατὰ Νίσαιαν θάλατταν ἀπὸ τῆσ κατὰ τὰσ Παγὰσ Ἀλκυονίδοσ προσαγορευομένησ. πρόκειται δ’ ἀπὸ Νισαίασ πλέοντι εἰσ τὴν Ἀττικὴν πέντε νησία.

εἶτα Σαλαμὶσ ἑβδομήκοντά που σταδίων οὖσα τὸ μῆκοσ, οἱ δ’ ὀγδοήκοντά φασιν· ἔχει δ’ ὁμώνυμον πόλιν τὴν μὲν ἀρχαίαν ἔρημον πρὸσ Αἴγιναν τετραμμένην καὶ πρὸσ νότον καθάπερ καὶ Αἰσχύλοσ εἴρηκεν Αἴγινα δ’ αὕτη πρὸσ νότου κεῖται πνοάσ , τὴν δὲ νῦν ἐν κόλπῳ κειμένην ἐπὶ χερρονησοειδοῦσ τόπου συνάπτοντοσ πρὸσ τὴν Ἀττικήν. ἐκαλεῖτο δ’ ἑτέροισ ὀνόμασι τὸ παλαιόν· καὶ γὰρ Σκιρὰσ καὶ Κύχρεια ἀπό τινων ἡρώων, ἀφ’ οὗ μὲν Ἀθηνᾶ τε λέγεται Σκιρὰσ καὶ τόποσ Σκίρα ἐν τῇ Ἀττικῇ καὶ ἐπὶ Σκίρῳ ἱεροποιία τισ καὶ ὁ μὴν ὁ Σκιροφοριών, ἀφ’ οὗ δὲ καὶ Κυχρείδησ ὄφισ, ὅν φησιν Ἡσίοδοσ τραφέντα ὑπὸ Κυχρέωσ ἐξελαθῆναι ὑπὸ Εὐρυλόχου λυμαινόμενον τὴν νῆσον, ὑποδέξασθαι δὲ αὐτὸν τὴν Δήμητρα εἰσ Ἐλευσῖνα καὶ γενέσθαι ταύτησ ἀμφίπολον. ὠνομάσθη δὲ καὶ Πιτυοῦσσα ἀπὸ τοῦ φυτοῦ· ἐπιφανὴσ δὲ ἡ νῆσοσ ὑπῆρξε διά τε τοὺσ Αἰακίδασ ἐπάρξαντασ αὐτῆσ, καὶ μάλιστα δι’ Αἰάντα τὸν Τελαμώνιον, καὶ διὰ τὸ περὶ τὴν νῆσον ταύτην καταναυμαχηθῆναι Ξέρξην ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ φυγεῖν εἰσ τὴν οἰκείαν. συναπέλαυσαν δὲ καὶ Αἰγινῆται τῆσ περὶ τὸν ἀγῶνα τοῦτον δόξησ, γείτονέσ τε ὄντεσ καὶ ναυτικὸν ἀξιόλογον παρασχόμενοι. Βώκαροσ δ’ ἐστὶν ἐν Σαλαμῖνι ποταμόσ, ὁ νῦν Βωκαλία καλούμενοσ. καὶ νῦν μὲν ἔχουσιν Ἀθηναῖοι τὴν νῆσον, τὸ δὲ παλαιὸν πρὸσ Μεγαρέασ ὑπῆρξεν αὐτοῖσ ἔρισ περὶ αὐτῆσ·

καί φασιν οἱ μὲν Πεισίστρατον οἱ δὲ Σόλωνα παρεγγράψαντα ἐν τῷ νεῶν καταλόγῳ μετὰ τὸ ἔποσ τοῦτο Αἰάσ δ’ ἐκ Σαλαμῖνοσ ἄγεν δυοκαίδεκα νῆασ ἑξῆσ τοῦτο στῆσε δ’ ἄγων, ἵν’ Ἀθηναίων ἵσταντο φάλαγγεσ, μάρτυρι χρήσασθαι τῷ ποιητῇ τοῦ τὴν νῆσον ἐξ ἀρχῆσ Ἀθηναίων ὑπάρξαι. οὐ παραδέχονται δὲ τοῦθ’ οἱ κριτικοὶ διὰ τὸ πολλὰ τῶν ἐπῶν ἀντιμαρτυρεῖν αὐτοῖσ. διὰ τί γὰρ ναυλοχῶν ἔσχατοσ φαίνεται ὁ Αἰάσ, οὐ μετ’ Ἀθηναίων ἀλλὰ μετὰ τῶν ὑπὸ Πρωτεσιλάῳ Θετταλῶν; ἔνθ’ ἔσαν Αἰάντόσ τε νέεσ καὶ Πρωτεσιλάου καὶ ἐν τῇ ἐπιπωλήσει ὁ Ἀγαμέμνων εὑρ͂’ υἱὸν Πετεῶο Μενεσθῆα πλήξιππον ἑσταότ’, ἀμφὶ δ’ Ἀθηναῖοι, μήστωρεσ ἀυτῆσ. αὐτὰρ ὁ πλησίον ἑστήκει πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, πὰρ δὲ Κεφαλλήνων ἀμφὶ στίχεσ. ἐπὶ δὲ τὸν Αἰάντα καὶ τοὺσ Σαλαμινίουσ πάλιν ἦλθε δ’ ἐπ’ Αἰάντεσσι, καὶ παρ’ αὐτούσ Ἰδομενεὺσ δ’ ἑτέρωθεν, οὐ Μενεσθεύσ. οἱ μὲν δὴ Ἀθηναῖοι τοιαύτην τινὰ σκήψασθαι μαρτυρίαν παρ’ Ὁμήρου δοκοῦσιν, οἱ δὲ Μεγαρεῖσ ἀντιπαρῳδῆσαι οὕτωσ Αἰάσ δ’ ἐκ Σαλαμῖνοσ ἄγεν νέασ, ἔκ τε Πολίχνησ, ἔκ τ’ Αἰγειρούσσησ Νισαίησ τε Τριπόδων τε. ἅ ἐστι χωρία Μεγαρικά, ὧν οἱ Τρίποδεσ Τριποδίσκιον λέγονται, καθ’ ὃ ἡ νῦν ἀγορὰ τῶν Μεγάρων κεῖται. τινὲσ δ’ ἀπὸ τοῦ τὴν ἱέρειαν τῆσ Πολιάδοσ Ἀθηνᾶσ χλωροῦ τυροῦ τοῦ μὲν ἐπιχωρίου μὴ ἅπτεσθαι, ξενικὸν δὲ μόνον προσφέρεσθαι, χρῆσθαι δὲ καὶ τῷ Σαλαμινίῳ, ξένην φασὶ τῆσ Ἀττικῆσ τὴν Σαλαμῖνα οὐκ εὖ·

καὶ γὰρ τὸν ἀπὸ τῶν ἄλλων νήσων τῶν ὁμολογουμένωσ τῇ Ἀττικῇ προσχώρων προσφέρεται, ξενικὸν πάντα τὸν διαπόντιον νοησάντων τῶν ἀρξάντων τοῦ ἔθουσ τούτου. ἐοίκε δὴ τὸ παλαιὸν ἡ νῦν Σαλαμὶσ καθ’ αὑτὴν τάττεσθαι, τὰ δὲ Μέγαρα τῆσ Ἀττικῆσ ὑπάρξαι μέροσ. ἐν δὲ τῇ παραλίᾳ τῇ κατὰ Σαλαμῖνα κεῖσθαι συμβαίνει τὰ ὁρ́ια τῆσ τε Μεγαρικῆσ καὶ τῆσ Ἀτθίδοσ, ὄρη δύο ἃ καλοῦσι Κέρατα. εἶτ’ Ἐλευσὶσ πόλισ, ἐν ᾗ τὸ τῆσ Δήμητροσ ἱερὸν τῆσ Ἐλευσινίασ καὶ ὁ μυστικὸσ σηκόσ, ὃν κατεσκεύασεν Ἰκτῖνοσ ὄχλον θεάτρου δέξασθαι δυνάμενον, ὃσ καὶ τὸν παρθενῶνα ἐποίησε τὸν ἐν ἀκροπόλει τῇ Ἀθηνᾷ, Περικλέουσ ἐπιστατοῦντοσ τῶν ἔργων·

ἐν δὲ τοῖσ δήμοισ καταριθμεῖται ἡ πόλισ. εἶτα τὸ Θριάσιον πεδίον καὶ ὁμώνυμοσ αἰγιαλὸσ καὶ δῆμοσ·

εἶθ’ ἡ ἄκρα ἡ Ἀμφιάλη καὶ τὸ ὑπερκείμενον λατόμιον καὶ ὁ εἰσ Σαλαμῖνα πορθμὸσ ὅσον διστάδιοσ, ὃν διαχοῦν ἐπειρᾶτο Ξέρξησ, ἔφθη δὲ ἡ ναυμαχία γενομένη καὶ φυγὴ τῶν Περσῶν. ἐνταῦθα δὲ καὶ αἱ Φαρμακοῦσσαι, δύο νησία ὧν ἐν τῷ μείζονι Κίρκησ τάφοσ δείκνυται. ὑπὲρ δὲ τῆσ ἀκτῆσ ταύτησ ὄροσ ἐστὶν ὃ καλεῖται Κορυδαλλόσ, καὶ ὁ δῆμοσ οἱ Κορυδαλλεῖσ·

εἶθ’ ὁ Φώρων λιμὴν καὶ ἡ Ψυττάλεια, νησίον ἔρημον πετρῶδεσ ὅ τινεσ εἶπον λήμην τοῦ Πειραιῶσ· πλησίον δὲ καὶ ἡ Ἀταλάντη ὁμώνυμοσ τῇ περὶ Εὔβοιαν καὶ Λοκρούσ, καὶ ἄλλο νησίον ὅμοιον τῇ Ψυτταλείᾳ καὶ τοῦτο· εἶθ’ ὁ Πειραιεὺσ καὶ αὐτὸσ ἐν τοῖσ δήμοισ ταττόμενοσ καὶ ἡ Μουνυχία. λόφοσ δ’ ἐστὶν ἡ Μουνυχία χερρονησιάζων καὶ κοῖλοσ καὶ ὑπόνομοσ πολὺ μέροσ φύσει τε καὶ ἐπίτηδεσ ὥστ’ οἰκήσεισ δέχεσθαι, στομίῳ δὲ μικρῷ τὴν εἴσοδον ἔχων.

ὑποπίπτουσι δ’ αὐτῷ λιμένεσ τρεῖσ. τὸ μὲν οὖν παλαιὸν ἐτετείχιστο καὶ συνῴκιστο ἡ Μουνυχία παραπλησίωσ ὥσπερ ἡ τῶν Ῥοδίων πόλισ, προσειληφυῖα τῷ περιβόλῳ τόν τε Πειραιᾶ καὶ τοὺσ λιμένασ πλήρεισ νεωρίων, ἐν οἷσ καὶ ἡ ὁπλοθήκη Φίλωνοσ ἔργον· ἄξιόν τε ἦν ναύσταθμον ταῖσ τετρακοσίαισ ναυσίν, ὧν οὐκ ἐλάττουσ ἔστελλον Ἀθηναῖοι. τῷ δὲ τείχει τούτῳ συνῆπτε τὰ καθειλκυσμένα ἐκ τοῦ ἄστεοσ σκέλη· ταῦτα δ’ ἦν μακρὰ τείχη τετταράκοντα σταδίων τὸ μῆκοσ, συνάπτοντα τὸ ἄστυ τῷ Πειραιεῖ. οἱ δὲ πολλοὶ πόλεμοι τὸ τεῖχοσ κατήρειψαν καὶ τὸ τῆσ Μουνυχίασ ἔρυμα, τόν τε Πειραιᾶ συνέστειλαν εἰσ ὀλίγην κατοικίαν τὴν περὶ τοὺσ λιμένασ καὶ τὸ ἱερὸν τοῦ Διὸσ τοῦ σωτῆροσ· τοῦ δὲ ἱεροῦ τὰ μὲν στοί̈δια ἔχει πίνακασ θαυμαστούσ, ἔργα τῶν ἐπιφανῶν τεχνιτῶν, τὸ δ’ ὕπαιθρον ἀνδριάντασ. κατέσπασται δὲ καὶ τὰ μακρὰ τείχη, Λακεδαιμονίων μὲν καθελόντων πρότερον Ῥωμαίων δ’ ὕστερον, ἡνίκα Σύλλασ ἐκ πολιορκίασ εἷλε καὶ τὸν Πειραιᾶ καὶ τὸ ἄστυ. τὸ δ’ ἄστυ αὐτὸ πέτρα ἐστὶν ἐν πεδίῳ περιοικουμένη κύκλῳ·

ἐπὶ δὲ τῇ πέτρᾳ τὸ τῆσ Ἀθηνᾶσ ἱερὸν ὅ τε ἀρχαῖοσ νεὼσ ὁ τῆσ Πολιάδοσ ἐν ᾧ ὁ ἄσβεστοσ λύχνοσ, καὶ ὁ παρθενὼν ὃν ἐποίησεν Ἰκτῖνοσ, ἐν ᾧ τὸ τοῦ Φειδίου ἔργον ἐλεφάντινον ἡ Ἀθηνᾶ. ἀλλὰ γὰρ εἰσ πλῆθοσ ἐμπίπτων τῶν περὶ τῆσ πόλεωσ ταύτησ ὑμνουμένων τε καὶ διαβοωμένων ὀκνῶ πλεονάζειν, μὴ συμβῇ τῆσ προθέσεωσ ἐκπεσεῖν τὴν γραφήν. ἔπεισι γὰρ ὅ φησιν Ἡγησίασ "ὁρῶ τὴν ἀκρόπολιν καὶ τὸ περιττῆσ τριαίνησ ἐκεῖθι σημεῖον, ὁρῶ τὴν Ἐλευσῖνα, καὶ "τῶν ἱερῶν γέγονα μύστησ· ἐκεῖνο Λεωκόριον, τοῦτο "Θησεῖον· οὐ δύναμαι δηλῶσαι καθ’ ἓν ἕκαστον· ἡ "γὰρ Ἀττικὴ θεῶν αὐτοῖσ . . . καταλαβόντων καὶ "τῶν προγόνων ἡρώων . . . " οὗτοσ μὲν οὖν ἑνὸσ ἐμνήσθη τῶν ἐν ἀκροπόλει σημείων, Πολέμων δ’ ὁ περιηγητὴσ τέτταρα βιβλία συνέγραψε περὶ τῶν ἀναθημάτων τῶν ἐν ἀκροπόλει· τὸ δ’ ἀνάλογον συμβαίνει καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων τῆσ πόλεωσ μερῶν καὶ τῆσ χώρασ· Ἐλευσῖνά τε εἰπὼν ἕνα τῶν ἑκατὸν ἑβδομήκοντα δήμων πρὸσ δὲ καὶ τεττάρων, ὥσ φασιν, οὐδένα τῶν ἄλλων ὠνόμακεν. ἔχουσι δὲ κἂν εἰ μὴ πάντεσ οἵ γε πολλοὶ μυθοποιίασ συχνὰσ καὶ ἱστορίασ·

καθάπερ Ἄφιδνα μὲν τὴν τῆσ Ἑλένησ ἁρπαγὴν ὑπὸ Θησέωσ καὶ τὴν ὑπὸ τῶν Διοσκούρων ἐκπόρθησιν αὐτῆσ καὶ ἀνακομιδὴν τῆσ ἀδελφῆσ, Μαραθὼν δὲ τὸν Περσικὸν ἀγῶνα, Ῥαμνοῦσ δὲ τὸ τῆσ Νεμέσεωσ ξόανον, ὅ τινεσ μὲν Διοδότου φασὶν ἔργον τινὲσ δὲ Ἀγορακρίτου τοῦ Παρίου, καὶ μεγέθει καὶ κάλλει σφόδρα κατωρθωμένον καὶ ἐνάμιλλον τοῖσ Φειδίου ἔργοισ. οὕτω δὲ καὶ Δεκέλεια μὲν τὸ ὁρμητήριον τῶν Πελοποννησίων κατὰ τὸν Δεκελεικὸν πόλεμον, Φυλὴ δὲ ὅθεν ἐπήγαγε τὸν δῆμον Θρασύβουλοσ εἰσ Πειραιᾶ κἀκεῖθεν εἰσ ἄστυ. οὕτω δὲ καὶ ἐπ’ ἄλλων πλειόνων ἔστιν ἱστορεῖν πολλά· καὶ ἔτι τὸ Λεωκόριον καὶ τὸ Θησεῖον μύθουσ ἔχει, καὶ τὸ Λύκειον καὶ τὸ Ὀλυμπικὸν . . . ὸ τὸ Ὀλύμπιον, ὅπερ ἡμιτελὲσ κατέλιπε τελευτῶν ὁ ἀναθεὶσ βασιλεύσ· ὁμοίωσ δὲ καὶ ἡ Ἀκαδημία καὶ οἱ κῆποι τῶν φιλοσόφων καὶ τὸ Ωἰδεῖον καὶ ἡ ποικίλη στοὰ καὶ τὰ ἱερὰ τὰ ἐν τῇ πόλει πλεῖστα ἔχοντα τεχνιτῶν ἔργα. πολὺ δ’ ἂν πλείων εἰή λόγοσ, εἰ τοὺσ ἀρχηγέτασ τοῦ κτίσματοσ ἐξετάζοι τισ ἀρξάμενοσ ἀπὸ Κέκροποσ·

οὐδὲ γὰρ ὁμοίωσ λέγουσιν ἅπαντεσ. τοῦτο δὲ καὶ ἀπὸ τῶν ὀνομάτων δῆλον· Ἀκτὴν μὲν γὰρ ἀπὸ Ἀκταίωνοσ φασίν, Ἀτθίδα δὲ καὶ Ἀττικὴν ἀπὸ Ἀτθίδοσ τῆσ Κραναοῦ, ἀφ’ οὗ καὶ Κραναοὶ οἱ ἔνοικοι, Μοψοπίαν δὲ ἀπὸ Μοψόπου, Ιὠνίαν δὲ ἀπὸ Ιὤνοσ τοῦ Ξούθου, Ποσειδωνίαν δὲ καὶ Ἀθήνασ ἀπὸ τῶν ἐπωνύμων θεῶν. εἴρηται δ’ ὅτι κἀνταῦθα φαίνεται τὸ τῶν Πελασγῶν ἔθνοσ ἐπιδημῆσαν, καὶ διότι ὑπὸ τῶν Ἀττικῶν Πελαργοὶ προσηγορεύθησαν διὰ τὴν πλάνην. ὅσῳ δὲ πλέον ἐστὶ τὸ φιλότιμον περὶ τὰ ἔνδοξα καὶ πλείουσ οἱ λαλήσαντέσ τι περὶ αὐτῶν, τοσῷδε μείζων ὁ ἔλεγχοσ, ἐὰν μὴ κρατῇ τισ τῆσ ἱστορίασ·

οἱο͂ν ἐν τῇ συναγωγῇ τῶν ποταμῶν ὁ Καλλίμαχοσ γελᾶν φησιν, εἴ τισ θαρρεῖ γράφειν τὰσ τῶν Ἀθηναίων παρθένουσ "ἀφύσσεσθαι καθαρὸν γάνοσ Ἠριδανοῖο," οὗ καὶ τὰ βοσκήματα ἀπόσχοιτ’ ἄν. εἰσὶ μὲν νῦν αἱ πηγαὶ καθαροῦ καὶ ποτίμου ὕδατοσ, ὥσ φασιν, ἐκτὸσ τῶν Διοχάρουσ καλουμένων πυλῶν πλησίον τοῦ Λυκείου· πρότερον δὲ καὶ κρήνη κατεσκεύαστό τισ πλησίον πολλοῦ καὶ καλοῦ ὕδατοσ· εἰ δὲ μὴ νῦν, τί ἂν εἰή θαυμαστόν, εἰ πάλαι πολὺ καὶ καθαρὸν ἦν ὥστε καὶ πότιμον εἶναι, μετέβαλε δὲ ὕστερον; ἐν μὲν οὖν τοῖσ καθ’ ἕκαστα τοσούτοισ οὖσιν οὐκ ἐνδέχεται διατρίβειν, οὐ μὴν οὐδὲ σιγῇ παρελθεῖν ὥστε μηδ’ ἐν κεφαλαίῳ μνησθῆναί τινων. τοσαῦτ’ οὖν ἀπόχρη προσθεῖσιν ὅτι φησὶ Φιλόχοροσ πορθουμένησ τῆσ χώρασ ἐκ θαλάττησ μὲν ὑπὸ Καρῶν ἐκ γῆσ δὲ ὑπὸ Βοιωτῶν, οὓσ ἐκάλουν Αὄνασ, Κέκροπα πρῶτον εἰσ δώδεκα πόλεισ συνοικίσαι τὸ πλῆθοσ, ὧν ὀνόματα Κεκροπία Τετράπολισ Ἐπακρία Δεκέλεια Ἐλευσὶσ Ἄφιδνα λέγουσι δὲ καὶ πληθυντικῶσ Ἀφίδνασ Θόρικοσ Βραυρὼν Κύθηροσ Σφηττὸσ Κηφισιά .

. . πάλιν δ’ ὕστερον εἰσ μίαν πόλιν συναγαγεῖν λέγεται τὴν νῦν τὰσ δώδεκα Θησεύσ. ἐβασιλεύοντο μὲν οὖν οἱ Ἀθηναῖοι πρότερον, εἶτ’ εἰσ δημοκρατίαν μετέστησαν· τυράννων δ’ ἐπιθεμένων αὐτοῖσ, Πεισιστράτου καὶ τῶν παίδων, ὕστερόν τε ὀλιγαρχίασ γενομένησ τῆσ τε τῶν τετρακοσίων καὶ τῆσ τῶν τριάκοντα τυράννων, οὓσ ἐπέστησαν Λακεδαιμόνιοι, τούτουσ μὲν διεκρούσαντο ῥᾳδίωσ, ἐφύλαξαν δὲ τὴν δημοκρατίαν μέχρι τῆσ Ῥωμαίων ἐπικρατείασ. καὶ γὰρ εἴ τι μικρὸν ὑπὸ τῶν Μακεδονικῶν βασιλέων παρελυπήθησαν ὥσθ’ ὑπακούειν αὐτῶν ἀναγκασθῆναι, τόν γε ὁλοσχερῆ τύπον τῆσ πολιτείασ τὸν αὐτὸν διετήρουν. ἔνιοι δέ φασι καὶ βέλτιστα τότε αὐτοὺσ πολιτεύσασθαι δεκαετῆ χρόνον ὃν ἦρχε Μακεδόνων Κάσανδροσ. οὗτοσ γὰρ ὁ ἀνὴρ πρὸσ μὲν τὰ ἄλλα δοκεῖ τυραννικώτεροσ γενέσθαι, πρὸσ Ἀθηναίουσ δὲ εὐγνωμόνησε λαβὼν ὑπήκοον τὴν πόλιν· ἐπέστησε γὰρ τῶν πολιτῶν Δημήτριον τὸν Φαληρέα τῶν Θεοφράστου τοῦ φιλοσόφου γνωρίμων, ὃσ οὐ μόνον οὐ κατέλυσε τὴν δημοκρατίαν ἀλλὰ καὶ ἐπηνώρθωσε. δηλοῖ δὲ τὰ ὑπομνήματα ἃ συνέγραψε περὶ τῆσ πολιτείασ ταύτησ ἐκεῖνοσ. ἀλλ’ οὕτωσ ὁ φθόνοσ ἴσχυσε καὶ ἡ πρὸσ ὀλίγουσ ἀπέχθεια ὥστε μετὰ τὴν Κασάνδρου τελευτὴν ἠναγκάσθη φυγεῖν εἰσ Αἴγυπτον· τὰσ δ’ εἰκόνασ αὐτοῦ πλείουσ ἢ τριακοσίασ κατέσπασαν οἱ ἐπαναστάντεσ καὶ κατεχώνευσαν, ἔνιοι δὲ καὶ προστιθέασιν ὅτι καὶ εἰσ ἀμίδασ. Ῥωμαῖοι δ’ οὖν παραλαβόντεσ αὐτοὺσ δημοκρατουμένουσ ἐφύλαξαν τὴν αὐτονομίαν αὐτοῖσ καὶ τὴν ἐλευθερίαν. ἐπιπεσὼν δ’ ὁ Μιθριδατικὸσ πόλεμοσ τυράννουσ αὐτοῖσ κατέστησεν οὓσ ὁ βασιλεὺσ ἐβούλετο· τὸν δ’ ἰσχύσαντα μάλιστα τὸν Ἀριστίωνα καὶ ταύτην βιασάμενον τὴν πόλιν ἐκ πολιορκίασ ἑλὼν Σύλλασ ὁ τῶν Ῥωμαίων ἡγεμὼν ἐκόλασε, τῇ δὲ πόλει συγγνώμην ἔνειμε· καὶ μέχρι νῦν ἐν ἐλευθερίᾳ τέ ἐστι καὶ τιμῇ παρὰ τοῖσ Ῥωμαίοισ. μετὰ δὲ τὸν Πειραιᾶ Φαληρεῖσ δῆμοσ ἐν τῇ ἐφεξῆσ παραλίᾳ·

ἔρημοι δ’ αἱ πλεῖσται τούτων. εἶθ’ Ἁλιμούσιοι Αἰξωνεῖσ Ἁλαιεῖσ οἱ Αἰξωνικοὶ Ἀναγυράσιοι· εἶτα Θοραιεῖσ Λαμπτρεῖσ Αἰγιλιεῖσ Ἀναφλύστιοι Ἀζηνιεῖσ· οὗτοι μὲν οἱ μέχρι τῆσ ἄκρασ τοῦ Σουνίου. μεταξὺ δὲ τῶν λεχθέντων δήμων μακρὰ ἄκρα, πρώτη μετὰ τοὺσ Αἰξωνέασ Ζωστήρ, εἶτ’ ἄλλη μετὰ Θοραιέασ Ἀστυπάλαια· ὧν τῆσ μὲν πρόκειται νῆσοσ Φάβρα τῆσ δ’ Ἐλαιοῦσσα· καὶ κατὰ τοὺσ Αἰξωνέασ δ’ ἔστιν Ὑδροῦσσα· περὶ δὲ Ἀνάφλυστόν ἐστι καὶ τὸ Πανεῖον καὶ τὸ τῆσ Κωλιάδοσ Ἀφροδίτησ ἱερόν, εἰσ ὃν τόπον ἐκκυμανθῆναι τὰ τελευταῖα τὰ ἐκ τῆσ περὶ Σαλαμῖνα ναυμαχίασ τῆσ Περσικῆσ ναυάγιά φασι, περὶ ὧν καὶ τὸν Ἀπόλλω προειπεῖν "Κωλιάδεσ δὲ γυναῖκεσ "ἐρετμοῖσι φρύξουσι. " πρόκειται δὲ καὶ τούτων τῶν τόπων Βέλβινα νῆσοσ οὐ πολὺ ἄπωθεν καὶ ὁ Πατρόκλου χάραξ· κάμψαντι δὲ τὴν κατὰ τὸ Σούνιον ἄκραν ἀξιόλογοσ δῆμοσ Σούνιον, εἶτα Θόρικοσ, εἶτα Ποταμὸσ δῆμοσ οὕτω καλούμενοσ, ἐξ οὗ οἱ ἄνδρεσ Ποτάμιοι, εἶτα Πρασιὰ Στειριὰ Βραυρών, ὅπου τὸ τῆσ Βραυρωνίασ Ἀρτέμιδοσ ἱερόν, Ἁλαὶ Ἀραφηνίδεσ, ὅπου τὸ τῆσ Ταυροπόλου, Μυρρινοῦσ Προβάλινθοσ Μαραθών, ὅπου Μιλτιάδησ τὰσ μετὰ Δάτιοσ τοῦ Πέρσου δυνάμεισ ἄρδην διέφθειρεν οὐ περιμείνασ ὑστερίζοντασ Λακεδαιμονίουσ διὰ τὴν πανσέληνον·

ἐνταῦθα μεμυθεύκασι καὶ τὸν Μαραθώνιον ταῦρον ὃν ἀνεῖλε Θησεύσ. μετὰ δὲ Μαραθῶνα Τρικόρυνθοσ, εἶτα Ῥαμνοῦσ, ὅπου τὸ τῆσ Νεμέσεωσ ἱερόν, εἶτα Ψαφὶσ ἡ τῶν Ὠρωπίων· ἐνταῦθα δέ που καὶ τὸ Ἀμφιαράειόν ἐστι τετιμημένον ποτὲ μαντεῖον, ὅπου φυγόντα τὸν Ἀμφιάρεων, ὥσ φησι Σοφοκλῆσ, "ἐδέξατο ῥαγεῖσα Θηβαία κόνισ αὐτοῖσιν "ὅπλοισ καὶ τετρωρίστῳ δίφρῳ. " Ὠρωπὸσ δ’ ἐν ἀμφισβητησίμῳ γεγένηται πολλάκισ· ἵδρυται γὰρ ἐν μεθορίῳ τῆσ τε Ἀττικῆσ καὶ τῆσ Βοιωτίασ. πρόκειται δὲ τῆσ παραλίασ ταύτησ πρὸ μὲν τοῦ Θορίκου καὶ τοῦ Σουνίου νῆσοσ Ἑλένη τραχεῖα καὶ ἔρημοσ, παραμήκησ ὅσον ἑξήκοντα σταδίων τὸ μῆκοσ, ἧσ φασι μεμνῆσθαι τὸν ποιητὴν ἐν οἷσ Ἀλέξανδροσ λέγει πρὸσ τὴν Ἑλένην "οὐδ’ "ὅτε σε πρῶτον Λακεδαίμονοσ ἐξ ἐρατεινῆσ ἔπλεον "ἁρπάξασ ἐν ποντοπόροισι νέεσσι, νήσῳ δ’ ἐν Κρανάῃ ἐμίγην φιλότητι καὶ εὐνῇ. " ταύτην γὰρ λέγει Κρανάην τὴν νῦν Ἑλένην ἀπὸ τοῦ ἐκεῖ γενέσθαι τὴν μῖξιν. μετὰ δὲ τὴν Ἑλένην ἡ Εὔβοια πρόκειται τῆσ ἑξῆσ παραλίασ, ὁμοίωσ στενὴ καὶ μακρὰ καὶ κατὰ μῆκοσ τῇ ἠπείρῳ παραβεβλημένη καθάπερ ἡ Ἑλένη. ἔστι δ’ ἀπὸ τοῦ Σουνίου πρὸσ τὸ νότιον τῆσ Εὐβοίασ ἄκρον, ὃ καλοῦσι Λευκὴν ἀκτήν, σταδίων τριακοσίων πλοῦσ· ἀλλὰ περὶ Εὐβοίασ μὲν λέξομεν ὕστερον, τοὺσ δ’ ἐν τῇ μεσογαίᾳ δήμουσ τῆσ Ἀττικῆσ μακρὸν εἰπεῖν διὰ τὸ πλῆθοσ. τῶν δ’ ὀρῶν τὰ μὲν ἐν ὀνόματι μάλιστά ἐστιν ὅ τε Ὑμηττὸσ καὶ Βριλησσὸσ καὶ Λυκαβηττόσ, ἔτι δὲ Πάρνησ καὶ Κορυδαλλόσ.

μαρμάρου δ’ ἐστὶ τῆσ τε Ὑμηττίασ καὶ τῆσ Πεντελικῆσ κάλλιστα μέταλλα πλησίον τῆσ πόλεωσ· ὁ δ’ Ὑμηττὸσ καὶ μέλι ἄριστον ποιεῖ. τὰ δ’ ἀργυρεῖα τὰ ἐν τῇ Ἀττικῇ κατ’ ἀρχὰσ μὲν ἦν ἀξιόλογα, νυνὶ δ’ ἐκλείπει· καὶ δὴ καὶ οἱ ἐργαζόμενοι, τῆσ μεταλλείασ ἀσθενῶσ ὑπακουούσησ, τὴν παλαιὰν ἐκβολάδα καὶ σκωρίαν ἀναχωνεύοντεσ εὑρ́ισκον ἔτι ἐξ αὐτῆσ ἀποκαθαιρόμενον ἀργύριον, τῶν ἀρχαίων ἀπείρωσ καμινευόντων. τοῦ δὲ μέλιτοσ ἀρίστου τῶν πάντων ὄντοσ τοῦ Ἀττικοῦ πολὺ βέλτιστόν φασι τὸ ἐν τοῖσ ἀργυρείοισ, ὃ καὶ ἀκάπνιστον καλοῦσιν ἀπὸ τοῦ τρόπου τῆσ σκευασίασ. ποταμοὶ δ’ εἰσὶν ὁ μὲν Κηφισσὸσ ἐκ Τρινεμέων τὰσ ἀρχὰσ ἔχων ῥέων δὲ διὰ τοῦ πεδίου, ἐφ’ οὗ καὶ ἡ γέφυρα καὶ οἱ γεφυρισμοί, διὰ δὲ τῶν σκελῶν τῶν ἀπὸ τοῦ ἄστεοσ εἰσ τὸν Πειραιᾶ καθηκόντων ἐκδίδωσιν εἰσ τὸ Φαληρικόν, χειμαρρώδησ τὸ πλέον, θέρουσ δὲ μειοῦται τελέωσ.

ἔστι δὲ τοιοῦτοσ μᾶλλον ὁ Ἰλισσόσ, ἐκ θατέρου μέρουσ τοῦ ἄστεοσ ῥέων εἰσ τὴν αὐτὴν παραλίαν ἐκ τῶν ὑπὲρ τῆσ Ἄγρασ καὶ τοῦ Λυκείου μερῶν καὶ τῆσ πηγῆσ ἣν ὕμνηκεν ἐν Φαίδρῳ Πλάτων. περὶ μὲν τῆσ Ἀττικῆσ ταῦτα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Strabo, Geography, Book 9, chapter 1

(스트라본, 지리학, Book 9, chapter 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION