Sophocles, Trachiniae, choral, strophe 2

(소포클레스, 트라키니아이, choral, strophe 2)

ὃν ἀπόπτολιν εἴχομεν παντᾷ, δυοκαιδεκάμηνον ἀμμένουσαι χρόνον, πελάγιον, ἴδριεσ οὐδέν· ἁ δέ οἱ φίλα δάμαρ τάλαιναν δυστάλαινα καρδίαν πάγκλαυτοσ αἰὲν ὤλλυτο· νῦν δ’ Ἄρησ οἰστρηθεὶσ ἐξέλυσ’ ἐπίπονον ἁμέραν.