Sophocles, Philoctetes, choral, strophe 1

λόγῳ μὲν ἐξήκουσ’, ὄπωπα δ’ οὐ μάλα, τὸν πελάταν λέκτρων ποτὲ τῶν Διὸσ κατὰ δρομάδ’ ἄμπυκα δέσμιον ὡσ ἔβαλεν παγκρατὴσ Κρόνου παῖσ· ἄλλον δ’ οὔτιν’ ἔγωγ’ οἶδα κλύων οὐδ’ ἐσιδὼν μοίρᾳ τοῦδ’ ἐχθίονι συντυχόντα θνατῶν, ὃσ οὔτ’ ἔρξασ τιν’ οὔ τι νοσφίσασ, ἀλλ’ ἴσοσ ὢν ἴσοισ ἀνήρ, ὤλλυθ’ ὧδ’ ἀναξίωσ. τόδε τοι θαῦμά μ’ ἔχει, πῶσ ποτε πῶσ ποτ’ ἀμφιπλάκτων ῥοθίων μόνοσ κλύων, πῶσ ἄρα πανδάκρυτον οὕτω βιοτὰν κατέσχεν·