Sophocles, Ichneutae 18:

θῆρεσ, τί τόνδε χλοερὸν ὑλώδη πάγον ἔνθηρον ὡρμήθητε σὺν πολλῇ βοῇ; τίσ ἥδε τέχνη; τίσ μετάστασισ πόνων, οὓσ πρόσθεν εἶχεσ δεσπότῃ χάριν φέρων, ὑμεῖν ὃσ αἰεὶ νεβρίνῃ καθημμένοσ δορᾷ χεροῖν τε θύρσον εὐπαλῆ φέρων ὄπισθεν εὐίαζετ’ ἀμφὶ τὸν θεὸν σὺν ἐγγόνοισ νύμφαισι καὶ π<αί>δων ὄχλῳ; νῦν δ’ ἀγνοῶ τὸ χρῆμα· ποῖ στροφαὶ νέων μανιῶν στρέφουσι; θαῦμα γὰρ κατέκλυον ὁμοῦ πρέπον κέλευμά πωσ κυνηγετῶν ἐγγὺσ μολόντων θηρὸσ εὐναίου τροφῆσ, ὁμοῦ δ’ ἂν αὖτισ αι φωρ γλώσσησ ἐτεινετ’ εἰσ κλοπὴν έναι· αὖτισ δ’ ατ μενων α κηρυκι κηρυγμα καὶ ταῦτ’ ἀφεῖσα σὺν ποδῶν λακτίσμασι κληδὼν ὁμοῦ πάμφυρτ’ ἐγειτνία στέγῃ καὶ ταῦτ’ ἂν ἄλλωσ ἢ κλμ φωνῶν ἀκούσασ’ ὧδε παραπεπαισμένων φ̄ λσθβ; η νων ὑμᾶσ νοσεῖν νοσ τί νύμφην ἔτι ποε͂ιτ’ ἀναιτίαν;