Sophocles, Ichneutae 16:

μῶν ἀληθὲσ εἴπομεν; οὐκ εἰσακούεισ; ἦ κεκώφησαι, ψόφον; σίγα· τί ἔστιν; οὐ μενῶ. μέν’, εἰ <δύνᾳ. > οὐκ ἔστιν. ἀλλ’ αὐτὸσ σὺ ταῦθ’ ὅπῃ θέλεισ ζήτει τε κἀξίχνευε καὶ πλούτει λαβὼν τὰσ βοῦσ τε καὶ τὸν χρυσὸν ε μὴ πλεῖστον ἔτι σν χρόνον. ἀλλ’ οὔ τι μή σοί μ’ ἐκλιπεῖν ἐφήσομαι οὐδ’ ἐξυπελθεῖν τοῦ πόνου πρίν γ’ ἂν σαφῶσ εἰδῶμεν ὅντιν’ ἔνδον ἥδ’ ἔχει στέγη. ἰῶ̀ γ φθέγμα ου ηδ μισ‐ θον δόμοισιν ὀλβίσῃσ. ὁ δ’ οὐ φανεῖται τοῖσιν.