Sophocles, Antigone, choral, strophe 2

οἴμοι γελῶμαι. τί με, πρὸσ θεῶν πατρῴων. οὐκ οἰχομέναν ὑβρίζεισ, ἀλλ’ ἐπίφαντον; ὦ πόλισ, ὦ πόλεωσ πολυκτήμονεσ ἄνδρεσ· ἰὼ Διρκαῖαι κρῆναι Θήβασ τ’ εὐαρμάτου ἄλσοσ, ἔμπασ ξυμμάρτυρασ ὔμμ’ ἐπικτῶμαι, οἱά φίλων ἄκλαυτοσ, οἱοίσ νόμοισ πρὸσ ἑρ́γμα τυμβόχωστον ἔρχομαι τάφου ποταινίου· ἰὼ δύστανοσ, βροτοῖσ οὔτε νεκροῖσ κυροῦσα μέτοικοσ οὐ ζῶσιν, οὐ θανοῦσιν.