Plutarch, Platonicae quaestiones, chapter 3, section 1

(플루타르코스, Platonicae quaestiones, chapter 3, section 1)

"ἐν τῇ Πολιτείᾳ, τοῦ παντὸσ ὥσπερ μιᾶσ γραμμῆσ τετμημένησ ἄνισα τμήματα, πάλιν τέμνων ἑκάτερον τμῆμα εἰσ δύο ἀνὰ τὸν αὐτὸν λόγον, τὸ τε τοῦ ὁρωμένου γένοσ καὶ τὸ τοῦ νοουμένου περὶ τὰ πάντα ποιήσασ τοῦ μὲν νοητοῦ πρῶτον ἀποφαίνει τὸ περὶ τὰ πρῶτα εἴδη, δεύτερον τὸ μαθηματικὸν τοῦ δ’ αἰσθητοῦ πρῶτον μὲν τὰ στερέμνια σώματα, δεύτερον δὲ τὰσ εἰκόνασ καὶ τὰ εἴδωλα τούτων καὶ κριτήριον ἑκάστῳ τῶν τεττάρων ἀποδίδωσιν ἴδιον, νοῦν μὲν τῷ πρώτῳ διάνοιαν δὲ τῷ μαθηματικῷ, τοῖσ δ’ αἰσθητοῖσ πίστιν, εἰκασίαν δὲ τοῖσ περὶ τὰ εἴδωλα καὶ τὰσ εἰκόνασ. "τί οὖν διανοηθεὶσ εἰσ ἄνισα τμήματα τὸ πᾶν ἔτεμε; "καὶ πότερον τῶν τμημάτων, τὸ νοητὸν ἢ τὸ αἰσθητόν, μεῖζόν ἐστιν; αὐτὸσ γὰρ οὐ δεδήλωκε.

δόξει δ’ αὐτόθεν μὲν εἶναι μεῖζον τὸ αἰσθητόν· ἔχουσα τῶν νοητῶν ἐστιν εἰσ βραχὺ συνηγμένη καὶ καθαρόν, ἡ δὲ σκεδαστὴ περὶ τὰ σώματα καὶ περιπλανὴσ τὸ αἰσθητὸν παρέσχεν.

ἔτι τὸ μὲν ἀσώματον πέρατοσ οἰκεῖον, τὸ δὲ σῶμα τῇ ὕλῃ μὲν ἄπειρον καὶ ἀόριστον, αἰσθητὸν δὲ γιγνόμενον, ὅταν ὁρισθῇ μετοχῇ τοῦ νοητοῦ.

ἔτι, καθάπερ αὐτῶν τῶν αἰσθητῶν ἕκαστον εἰκόνασ ἔχει πλείουσ καὶ σκιὰσ καὶ εἴδωλα καὶ ὅλωσ; διαφέρειν κατὰ τὸν Πλάτωνα παραδείγματα καὶ ἰδέασ τὰ νοητὰ τῶν αἰσθητῶν ὥσπερ εἰκόνων ἢ ἐμφάσεων ὑποτιθέμενον.

ἔτι τῶν εἰδῶν νόησιν ἐξ ἀφαιρέσεωσ καὶ περικοπῆσ σώματοσ ἐπάγει, τῇ τῶν μαθημάτων τάξει καταβιβάζων ἀπὸ τῆσ ἀριθμητικῆσ ἐπὶ γεωμετρίαν, εἶτα μετὰ ταύτην ἐπ’ ἀστρολογίαν, ἐπὶ πάσαισ δὲ τὴν ἁρμονικὴν τιθείσ·

γίγνεται μὲν γὰρ τὰ μὲν γεωμετρούμενα, τοῦ ποσοῦ μέγεθοσ προσλαβόντοσ τὰ δὲ στερεά, τοῦ μεγέθουσ βάθοσ·

τὰ δ’ ἀστρολογούμενα, τοῦ στερεοῦ κίνησιν· τὰ δ’ ἁρμονικά, τῷ κινουμένῳ σώματι φωνῆσ προσγενομένησ. ὅθεν ἀφαιροῦντεσ φωνὴν μὲν τῶν κινουμένων κίνησιν δὲ τῶν στερεῶν βάθοσ δὲ τῶν ἐπιπέδων, μέγεθοσ δὲ τῶν ποσῶν, ἐν αὐταῖσ γενησόμεθα ταῖσ νοηταῖσ ἰδέαισ, οὐδεμίαν διαφορὰν ἐχούσαισ πρὸσ ἀλλήλασ κατὰ τὸ ἓν καὶ μόνον νοούμενον.

οὐ γὰρ ποιεῖ μονὰσ ἀριθμόν, ἂν·

μὴ τῆσ ἀπείρου δυάδοσ ἅψηται· ποιήσασα δ’ οὕτωσ ἀριθμόν, εἰσ στιγμὰσ εἶτα γραμμὰσ ἐκ δὲ τούτων εἰσ ἐπιφανείασ καὶ βάθη καὶ σώματα πρόεισι καὶ σωμάτων ποιότητασ ἐν πάθεσι γιγνομένων.

ἔτι τῶν μὲν νοητῶν ἓν κριτήριον ὁ νοῦσ· καὶ γὰρ ἡ διάνοια νοῦσ · ἐστιν ἐν τοῖσ μαθηματικοῖσ ὥσπερ ἐν κατόπτροισ ἐμφαινομένων τῶν νοητῶν.

ἐπὶ δὲ τὴν τῶν σωμάτων γνῶσιν ὑπὸ πλήθουσ πέντε δυνάμεισ καὶ διαφορὰσ αἰσθητηρίων ἡ φύσισ ἔδωκεν ἡμῖν· οὐ πάντα φωρᾶται ταύταισ ἀλλ’ ἐκφεύγει πολλὰ διὰ μικρότητα τὴν αἴσθησιν.

ἔτι, ὥσπερ ἡμῶν ἑκάστου συνεστῶτοσ ἔκ τε τῆσ ψυχῆσ καὶ τοῦ σώματοσ μικρόν ἐστι τὸ ἡγεμονικὸν καὶ νοερὸν ἐν πολλῷ τῷ τῆσ σαρκὸσ ὄγκῳ κεκρυμμένον, οὕτωσ εἰκὸσ ἔχειν ἐν τῷ παντὶ τὸ νοητὸν πρὸσ τὸ αἰσθητόν.

καὶ γὰρ ἄρχει τὰ νοητὰ τῶν σωματικῶν, ἀρχῆσ δὲ πάσησ πλέον τὸ ἐξ αὐτῆσ καὶ μεῖζον.

상위

Platonicae quaestiones

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION