Plutarch, Aquane an ignis sit utilior, chapter, section 7

(플루타르코스, Aquane an ignis sit utilior, chapter, section 7)

στοιχεῖον τὴν θάλασσαν, οὐδὲν ἧττον ἐκείνων ὠφέλιμον τῶν τ’ ἄλλων ἕνεκεν καὶ μάλιστα τῆσ ἐπιμιξίασ· ἄγριον οὖν ἡμῶν ὄντα καὶ ἀσύμβολον τὸν βίον τοῦτο τὸ στοιχεῖον συνῆψε καὶ τέλειον ἐποίησε, διορθούμενον ταῖσ παρ’ ἀλλήλων ἐπικουρίαισ καὶ ἀντιδόσεσι, κοινωνίαν δ’ ἐργαζόμενον καὶ φιλίαν.

ἔστι δ’ εἰπεῖν, ὡσ, εἰ μὴ θάλαττα ἦν, πάντων ἂν ἀγριώτατον ζῷον κἀνδεέστατον ὁ ἄνθρωποσ ἦν.

τοῖσ Ἕλλησιν, ἐκ δὲ τῆσ Ἑλλάδοσ καρπῶν χρῆσιν τοῖσ ἐπέκεινα τῆσ θαλάσσησ ἔδωκεν, ἐκ Φοινίκησ δὲ γράμματα μνημόσυνα λήθησ ἐκόμισεν, ἀοίνον δὲ καὶ ἄκαρπον καὶ ἀπαίδευτον ἐκώλυσεν εἶναι τὸ πλεῖστον ἀνθρώπων γένοσ.

πῶσ οὖν οὐ χρησιμώτερον ὕδωρ στοιχείῳ περιττεῦον;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION