Plutarch, Amatorius, section 17

(플루타르코스, Amatorius, section 17)

"τοῖσ ἀρηίοισ ἔργοισ ὅσον Ἔρωσ περίεστιν, οὐκ ἀργὸσ ὤν, ὡσ Εὐριπίδησ ἔλεγεν, οὐδ’ ἀστράτευτοσ οὐδ’ ἐν μαλακαῖσιν ἐννυχεύων παρειαῖσ νεανίδων. "ἀνὴρ γὰρ ὑποπλησθεὶσ Ἔρωτοσ οὐδὲν Ἄρεοσ δεῖται μαχόμενοσ πολεμίοισ, ἀλλὰ τὸν αὑτοῦ θεὸν ἔχων συνόντα πῦρ καὶ θάλασσαν καὶ πνοὰσ τὰσ αἰθέροσ περᾶν ἕτοιμοσ ὑπὲρ τοῦ φίλου οὗπερ ἂν κελεύῃ. τῶν μὲν γὰρ τοῦ Σοφοκλέουσ Νιοβιδῶν βαλλομένων καὶ θνησκόντων ἀνακαλεῖταί τισ οὐδένα βοηθὸν ἄλλον οὐδὲ σύμμαχον ἢ τὸν ἐραστήν, ὦ ἀμφ’ ἐμοῦ στεῖλαι. "Κλεόμαχον δὲ τὸν Φαρσάλιον ἴστε δήπουθεν ἐξ ἧσ αἰτίασ ἐτελεύτησεν ἀγωνιζόμενοσ. "οὐχ ἡμεῖσ γοῦν οἱ περὶ Πεμπτίδην ἔφασαν ἀλλ ἡδέωσ ἂν πυθοίμεθα.

ἔφη ὁ πατήρ· "ἧκεν ἐπίκουροσ Χαλκιδεῦσι τοῦ Θεσσαλικοῦ, πολέμου πρὸσ Ἐρετριεῖσ ἀκμάζοντοσ· ἔργον ἦν ὤσασθαι τῶν πολεμίων·

παρεκάλουν δὴ τὸν Κλεόμαχον ἄνδρα λαμπρὸν ὄντα τὴν ψυχὴν οἱ σύμμαχοι πρῶτον ἐμβάλλειν εἰσ τοὺσ ἱππέασ.

ὁ δ’ ἠρώτησε παρόντα τὸν ἐρώμενον, εἰ μέλλοι θεᾶσθαι τὸν ἀγῶνα· φήσαντοσ δὲ τοῦ νεανίσκου καὶ φιλοφρόνωσ αὐτὸν ἀσπασαμένου καὶ τὸ κράνοσ ἐπιθέντοσ, ἐπιγαυρωθεὶσ ὁ Κλεόμαχοσ καὶ τοὺσ ἀρίστουσ τῶν Θεσσαλῶν συναγαγὼν περὶ αὑτὸν ἐξήλασε λαμπρῶσ καὶ προσέπεσε τοῖσ πολεμίοισ, ὥστε συνταράξαι καὶ τρέψασθαι τὸ ἱππικόν· ἐκ δὲ τούτου καὶ τῶν ὁπλιτῶν φυγόντων, ἐνίκησαν κατὰ κράτοσ οἱ Χαλκιδεῖσ.

τὸν μέντοι Κλεόμαχον ἀποθανεῖν συνέτυχε· τάφον δ’ αὐτοῦ δεικνύουσιν ἐν ἀγορᾷ Χαλκιδεῖσ, ἐφ’ οὗ μέχρι νῦν ὁ μέγασ ἐφέστηκε κίων·

καὶ τὸ παιδεραστεῖν πρότερον ἐν ψόγῳ τιθέμενοι τότε μᾶλλον ἑτέρων ἠγάπησαν καὶ ἐτίμησαν. Ἀριστοτέλησ δὲ τὸν μὲν Κλεόμαχον ἄλλωσ ἀποθανεῖν φησι, κρατήσαντα τῶν Ἐρετριέων τῇ μάχῃ·

τὸν δ’ ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου φιληθέντα τῶν ἀπὸ Θρᾴκησ Χαλκιδέων γενέσθαι, πεμφθέντα τοῖσ ἐν Εὐβοίᾳ Χαλκιδεῦσιν ἐπίκουρον· ὅθεν ᾄδεσθαι παρὰ τοῖσ Χαλκιδεῦσιν ὦ παῖδεσ, οἳ χαρίτων τε καὶ πατέρων λάχετ’ ἐσθλῶν, μὴ φθονεῖθ’ ὡρ́ασ ἀγαθοῖσιν ὁμιλίαν·

σὺν γὰρ ἀνδρείᾳ καὶ ὁ λυσιμελὴσ Ἔρωσ ἐνὶ Χαλκιδέων θάλλει πόλεσιν.

Ἄντων ἦν ὄνομα τῷ ἐραστῇ τῷ δ’ ἐρωμένῳ Φίλιστοσ, ὡσ ἐν τοῖσ Αἰτίοισ Διονύσιοσ ὁ ποιητὴσ ἱστόρησε.

παρ’ ὑμῖν δ’, ὦ Πεμπτίδη, τοῖσ Θηβαίοισ οὐ πανοπλίᾳ ὁ ἐραστὴσ ἐδωρεῖτο τὸν ἐρώμενον ἐσ ἄνδρασ ἐγγραφόμενον; ἀσπὶσ δ’ ἀσπίδ’ ἔρειδε κόρυσ δὲ κόρυν, ὡσ μόνον ἀήττητον ὄντα τὸν Ἔρωτα τῶν στρατηγῶν.

καὶ γὰρ φυλέτασ καὶ οἰκείουσ καὶ νὴ Δία γονεῖσ καὶ παῖδασ ἐγκαταλείπουσιν· ἐπιδεικνύναι τὸ φιλοκίνδυνον κἀφιλόψυχον ὡσ Θήρων ὁ Θεσσαλὸσ προσβαλὼν τὴν χεῖρα τῷ τοίχῳ τὴν εὐώνυμον καὶ σπασάμενοσ τὴν μάχαιραν ἀπέκοψε τὸν ἀντίχειρα προκαλούμενοσ τὸν ἀντεραστήν.

ἔμελλε παίσειν αὐτὸν ὁ πολέμιοσ, ἐδεήθη περιμεῖναι μικρόν, ὅπωσ μὴ ὁ ἐρώμενοσ ἴδῃ κατὰ νώτου τετρωμένον.

οὐ μόνον τοίνυν τὰ μαχιμώτατα τῶν ἐθνῶν ἐρωτικώτατα, Βοιωτοὶ καὶ Λακεδαιμόνιοι καὶ Κρῆτεσ, ἀλλὰ καὶ τῶν παλαιῶν ὁ Μελέαγροσ ὁ Ἀχιλλεὺσ ὁ Ἀριστομένησ ὁ Κίμων ὁ Ἐπαμεινώνδασ·

καὶ γὰρ οὗτοσ ἐρωμένουσ ἔσχεν Ἀσώπιχον καὶ Καφισόδωρον, ὃσ αὐτῷ συναπέθανεν ἐν Μαντινείᾳ καὶ τέθαπται πλησίον.

τὸν δὲ μω φοβερώτατον γενόμενον τοῖσ πολεμίοισ καὶ δεινότατον ὁ πρῶτοσ ὑποστὰσ καὶ πατάξασ Εὔκναμοσ Ἀμφισσεὺσ ἡρωικὰσ ἔσχε τιμὰσ παρὰ Φωκεῦσιν. Ἡρακλέουσ δὲ τοὺσ μὲν ἄλλουσ ἔρωτασ ἔργον ἐστὶν εἰπεῖν διὰ πλῆθοσ·

μέχρι νῦν σέβονται καὶ τιμῶσιν, ἔρωτοσ ὁρ́κουσ τε καὶ πίστεισ ἐπὶ τοῦ τάφου παρὰ τῶν ἐρωμένων λαμβάνοντεσ.

λέγεται δὲ καὶ τὴν Ἄλκηστιν ἰατρικὸσ ὢν ἀπεγνωσμένην σῶσαι τῷ Ἀδμήτῳ χαριζόμενοσ, ἐρῶντι μὲν αὐτῷ τῆσ γυναικόσ, ἐρωμένου δ’ αὐτοῦ γενομένου·

"Ἀδμήτῳ παραθητεῦσαι μέγαν εἰσ ἐνιαυτόν.

εὖ δέ πωσ ἐπὶ μνήμην ἦλθεν ἡμῖν Ἄλκηστισ. Ἄρεοσ γὰρ οὐ πάνυ μέτεστι γυναικί, ἡ δ’ ἐξ Ἔρωτοσ κατοχὴ προάγεταί τι τολμᾶν παρὰ φύσιν καὶ ἀποθνήσκειν. εἰ δέ πού τι καὶ μύθων πρὸσ πίστιν ὄφελόσ ἐστι, δηλοῖ τὰ περὶ Ἄλκηστιν καὶ Πρωτεσίλεων καὶ Εὐρυδίκην τὴν Ὀρφέωσ, ὅτι μόνῳ θεῶν ὁ Αἵδησ Ἔρωτι ποιεῖ τὸ προσταττόμενον·

καίτοι πρόσ γε τοὺσ ἄλλουσ, ὥσ φησι Σοφοκλῆσ, ἅπαντασ οὔτε τοὐπιεικὲσ οὔτε τὴν χάριν οἶδεν, μόνην δ’ ἔστερξε τὴν ἁπλῶσ δίκην·

αἰδεῖται δὲ τοὺσ ἐρῶντασ καὶ μόνοισ τούτοισ οὔκ ἐστιν ἀδάμαστοσ οὐδ’ ἀμείλιχοσ.

ὅθεν ἀγαθὸν μέν, ὦ ἑταῖρε, τῆσ· Αἵδου βελτίονα μοῖραν οὖσαν, οὔτι τοῖσ μύθοισ πειθόμενοσ οὐ μὴν οὐδ’ ἀπιστῶν παντάπασιν εὖ γὰρ δὴ λέγουσι, καὶ θείᾳ τινὶ τύχῃ ψαύουσι τἀληθοῦσ οἱ λέγοντεσ ἐξ Αἵδου τοῖσ ἐρωτικοῖσ ἄνοδον εἰσ φῶσ ὑπάρχειν, ὅπη δὲ καὶ ὅπωσ ἀγνοοῦσιν, ὥσπερ ἀτραποῦ διαμαρτόντεσ ἣν πρῶτοσ ἀνθρώπων διὰ φιλοσοφίασ Πλάτων κατεῖδε.

καίτοι λεπταί τινεσ ἀπορροαὶ καὶ ἀμυδραὶ τῆσ ἀληθείασ ἔνεισι ταῖσ Αἰγυπτίων ἐνδιεσπαρμέναι μυθολογίαισ, ἀλλ’ ἰχνηλάτου δεινοῦ δέονται καὶ μεγάλα μικροῖσ ἑλεῖν δυναμένου.

διὸ ταῦτα μὲν ἐῶμεν, μετὰ δὲ τὴν ἰσχὺν τοῦ Ἔρωτοσ οὖσαν τοσαύτην ἢδη τὴν πρὸσ ἀνθρώπουσ εὐμένειαν καὶ χάριν ἐπισκοπῶμεν, οὐκ εἰ πολλὰ τοῖσ χρωμένοισ ἀγαθὰ περιποιεῖ δῆλα γάρ ἐστι ταῦτά γε πᾶσιν ἀλλ’ εἰ πλείονα καὶ μείζονα τοὺσ ἐρῶντασ αὐτοὺσ ὀνίνησιν·

ἐπεί, καίπερ ὢν ἐρωτικὸσ ὁ Εὐριπίδησ, τὸ σμικρότατον ἀπεθαύμασεν εἰπὼν ποιητὴν δ’ ἄρα ἔρωσ διδάσκει, κἂν ἄμουσοσ τὸ πρίν.

συνετόν τε γὰρ ποιεῖ, κἂν ῥᾴθυμοσ ᾖ τὸ πρίν· καὶ ἀνδρεῖον, λέλεκται, τὸν ἄτολμον, ὥσπερ οἱ τὰ ξύλα πυρακτοῦντεσ ἐκ μαλακῶν ἰσχυρὰ ποιοῦσι.

δωρητικὸσ δὲ καὶ ἁπλοῦσ καὶ μεγαλόφρων γίγνεται πᾶσ ἐραστήσ, κἂν γλίσχροσ πρότερον, τῆσ μικρολογίασ καὶ φιλαργυρίασ δίκην σιδήρου διὰ πυρὸσ ἀνιεμένησ·

ὥστε χαίρειν τοῖσ ἐρωμένοισ διδόντασ, ὡσ παρ’ ἑτέρων οὐ χαίρουσιν αὐτοὶ λαμβάνοντεσ ἴστε γὰρ δήπου, ὡσ Ἀνύτῳ τῷ Ἀνθεμίωνοσ, ἐρῶντι μὲν Ἀλκιβιάδου ξένουσ δ’ ἑστιῶντι φιλοτίμωσ καὶ λαμπρῶσ, ἐπεκώμασεν ὁ Ἀλκιβιάδησ καὶ λαβὼν ἀπὸ τῆσ τραπέζησ εἰσ ἣμισυ τῶν ἐκπωμάτων ἀπῆλθεν. ὁ Ἄνυτοσ εἶπε·

"πάντα γὰρ ἐξῆν αὐτῷ λαβεῖν, ὁ δὲ κἀμοὶ τοσαῦτα καταλέλοιπεν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION