헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Αματορί17́

(플루타르코스, Amatorius, section 17)

"τοῖσ ἀρηίοισ ἔργοισ ὅσον Ἔρωσ περίεστιν, οὐκ ἀργὸσ ὤν, ὡσ Εὐριπίδησ ἔλεγεν, οὐδ’ ἀστράτευτοσ οὐδ’ ἐν μαλακαῖσιν ἐννυχεύων παρειαῖσ νεανίδων. "ἀνὴρ γὰρ ὑποπλησθεὶσ Ἔρωτοσ οὐδὲν Ἄρεοσ δεῖται μαχόμενοσ πολεμίοισ, ἀλλὰ τὸν αὑτοῦ θεὸν ἔχων συνόντα πῦρ καὶ θάλασσαν καὶ πνοὰσ τὰσ αἰθέροσ περᾶν ἕτοιμοσ ὑπὲρ τοῦ φίλου οὗπερ ἂν κελεύῃ. τῶν μὲν γὰρ τοῦ Σοφοκλέουσ Νιοβιδῶν βαλλομένων καὶ θνησκόντων ἀνακαλεῖταί τισ οὐδένα βοηθὸν ἄλλον οὐδὲ σύμμαχον ἢ τὸν ἐραστήν, ὦ ἀμφ’ ἐμοῦ στεῖλαι. "Κλεόμαχον δὲ τὸν Φαρσάλιον ἴστε δήπουθεν ἐξ ἧσ αἰτίασ ἐτελεύτησεν ἀγωνιζόμενοσ. "οὐχ ἡμεῖσ γοῦν οἱ περὶ Πεμπτίδην ἔφασαν ἀλλ ἡδέωσ ἂν πυθοίμεθα.

ἔφη ὁ πατήρ· "ἧκεν ἐπίκουροσ Χαλκιδεῦσι τοῦ Θεσσαλικοῦ, πολέμου πρὸσ Ἐρετριεῖσ ἀκμάζοντοσ· ἔργον ἦν ὤσασθαι τῶν πολεμίων·

παρεκάλουν δὴ τὸν Κλεόμαχον ἄνδρα λαμπρὸν ὄντα τὴν ψυχὴν οἱ σύμμαχοι πρῶτον ἐμβάλλειν εἰσ τοὺσ ἱππέασ.

ὁ δ’ ἠρώτησε παρόντα τὸν ἐρώμενον, εἰ μέλλοι θεᾶσθαι τὸν ἀγῶνα· φήσαντοσ δὲ τοῦ νεανίσκου καὶ φιλοφρόνωσ αὐτὸν ἀσπασαμένου καὶ τὸ κράνοσ ἐπιθέντοσ, ἐπιγαυρωθεὶσ ὁ Κλεόμαχοσ καὶ τοὺσ ἀρίστουσ τῶν Θεσσαλῶν συναγαγὼν περὶ αὑτὸν ἐξήλασε λαμπρῶσ καὶ προσέπεσε τοῖσ πολεμίοισ, ὥστε συνταράξαι καὶ τρέψασθαι τὸ ἱππικόν· ἐκ δὲ τούτου καὶ τῶν ὁπλιτῶν φυγόντων, ἐνίκησαν κατὰ κράτοσ οἱ Χαλκιδεῖσ.

τὸν μέντοι Κλεόμαχον ἀποθανεῖν συνέτυχε· τάφον δ’ αὐτοῦ δεικνύουσιν ἐν ἀγορᾷ Χαλκιδεῖσ, ἐφ’ οὗ μέχρι νῦν ὁ μέγασ ἐφέστηκε κίων·

καὶ τὸ παιδεραστεῖν πρότερον ἐν ψόγῳ τιθέμενοι τότε μᾶλλον ἑτέρων ἠγάπησαν καὶ ἐτίμησαν. Ἀριστοτέλησ δὲ τὸν μὲν Κλεόμαχον ἄλλωσ ἀποθανεῖν φησι, κρατήσαντα τῶν Ἐρετριέων τῇ μάχῃ·

τὸν δ’ ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου φιληθέντα τῶν ἀπὸ Θρᾴκησ Χαλκιδέων γενέσθαι, πεμφθέντα τοῖσ ἐν Εὐβοίᾳ Χαλκιδεῦσιν ἐπίκουρον· ὅθεν ᾄδεσθαι παρὰ τοῖσ Χαλκιδεῦσιν ὦ παῖδεσ, οἳ χαρίτων τε καὶ πατέρων λάχετ’ ἐσθλῶν, μὴ φθονεῖθ’ ὡρ́ασ ἀγαθοῖσιν ὁμιλίαν·

σὺν γὰρ ἀνδρείᾳ καὶ ὁ λυσιμελὴσ Ἔρωσ ἐνὶ Χαλκιδέων θάλλει πόλεσιν.

Ἄντων ἦν ὄνομα τῷ ἐραστῇ τῷ δ’ ἐρωμένῳ Φίλιστοσ, ὡσ ἐν τοῖσ Αἰτίοισ Διονύσιοσ ὁ ποιητὴσ ἱστόρησε.

παρ’ ὑμῖν δ’, ὦ Πεμπτίδη, τοῖσ Θηβαίοισ οὐ πανοπλίᾳ ὁ ἐραστὴσ ἐδωρεῖτο τὸν ἐρώμενον ἐσ ἄνδρασ ἐγγραφόμενον; ἀσπὶσ δ’ ἀσπίδ’ ἔρειδε κόρυσ δὲ κόρυν, ὡσ μόνον ἀήττητον ὄντα τὸν Ἔρωτα τῶν στρατηγῶν.

καὶ γὰρ φυλέτασ καὶ οἰκείουσ καὶ νὴ Δία γονεῖσ καὶ παῖδασ ἐγκαταλείπουσιν· ἐπιδεικνύναι τὸ φιλοκίνδυνον κἀφιλόψυχον ὡσ Θήρων ὁ Θεσσαλὸσ προσβαλὼν τὴν χεῖρα τῷ τοίχῳ τὴν εὐώνυμον καὶ σπασάμενοσ τὴν μάχαιραν ἀπέκοψε τὸν ἀντίχειρα προκαλούμενοσ τὸν ἀντεραστήν.

ἔμελλε παίσειν αὐτὸν ὁ πολέμιοσ, ἐδεήθη περιμεῖναι μικρόν, ὅπωσ μὴ ὁ ἐρώμενοσ ἴδῃ κατὰ νώτου τετρωμένον.

οὐ μόνον τοίνυν τὰ μαχιμώτατα τῶν ἐθνῶν ἐρωτικώτατα, Βοιωτοὶ καὶ Λακεδαιμόνιοι καὶ Κρῆτεσ, ἀλλὰ καὶ τῶν παλαιῶν ὁ Μελέαγροσ ὁ Ἀχιλλεὺσ ὁ Ἀριστομένησ ὁ Κίμων ὁ Ἐπαμεινώνδασ·

καὶ γὰρ οὗτοσ ἐρωμένουσ ἔσχεν Ἀσώπιχον καὶ Καφισόδωρον, ὃσ αὐτῷ συναπέθανεν ἐν Μαντινείᾳ καὶ τέθαπται πλησίον.

τὸν δὲ μω φοβερώτατον γενόμενον τοῖσ πολεμίοισ καὶ δεινότατον ὁ πρῶτοσ ὑποστὰσ καὶ πατάξασ Εὔκναμοσ Ἀμφισσεὺσ ἡρωικὰσ ἔσχε τιμὰσ παρὰ Φωκεῦσιν. Ἡρακλέουσ δὲ τοὺσ μὲν ἄλλουσ ἔρωτασ ἔργον ἐστὶν εἰπεῖν διὰ πλῆθοσ·

μέχρι νῦν σέβονται καὶ τιμῶσιν, ἔρωτοσ ὁρ́κουσ τε καὶ πίστεισ ἐπὶ τοῦ τάφου παρὰ τῶν ἐρωμένων λαμβάνοντεσ.

λέγεται δὲ καὶ τὴν Ἄλκηστιν ἰατρικὸσ ὢν ἀπεγνωσμένην σῶσαι τῷ Ἀδμήτῳ χαριζόμενοσ, ἐρῶντι μὲν αὐτῷ τῆσ γυναικόσ, ἐρωμένου δ’ αὐτοῦ γενομένου·

"Ἀδμήτῳ παραθητεῦσαι μέγαν εἰσ ἐνιαυτόν.

εὖ δέ πωσ ἐπὶ μνήμην ἦλθεν ἡμῖν Ἄλκηστισ. Ἄρεοσ γὰρ οὐ πάνυ μέτεστι γυναικί, ἡ δ’ ἐξ Ἔρωτοσ κατοχὴ προάγεταί τι τολμᾶν παρὰ φύσιν καὶ ἀποθνήσκειν. εἰ δέ πού τι καὶ μύθων πρὸσ πίστιν ὄφελόσ ἐστι, δηλοῖ τὰ περὶ Ἄλκηστιν καὶ Πρωτεσίλεων καὶ Εὐρυδίκην τὴν Ὀρφέωσ, ὅτι μόνῳ θεῶν ὁ Αἵδησ Ἔρωτι ποιεῖ τὸ προσταττόμενον·

καίτοι πρόσ γε τοὺσ ἄλλουσ, ὥσ φησι Σοφοκλῆσ, ἅπαντασ οὔτε τοὐπιεικὲσ οὔτε τὴν χάριν οἶδεν, μόνην δ’ ἔστερξε τὴν ἁπλῶσ δίκην·

αἰδεῖται δὲ τοὺσ ἐρῶντασ καὶ μόνοισ τούτοισ οὔκ ἐστιν ἀδάμαστοσ οὐδ’ ἀμείλιχοσ.

ὅθεν ἀγαθὸν μέν, ὦ ἑταῖρε, τῆσ· Αἵδου βελτίονα μοῖραν οὖσαν, οὔτι τοῖσ μύθοισ πειθόμενοσ οὐ μὴν οὐδ’ ἀπιστῶν παντάπασιν εὖ γὰρ δὴ λέγουσι, καὶ θείᾳ τινὶ τύχῃ ψαύουσι τἀληθοῦσ οἱ λέγοντεσ ἐξ Αἵδου τοῖσ ἐρωτικοῖσ ἄνοδον εἰσ φῶσ ὑπάρχειν, ὅπη δὲ καὶ ὅπωσ ἀγνοοῦσιν, ὥσπερ ἀτραποῦ διαμαρτόντεσ ἣν πρῶτοσ ἀνθρώπων διὰ φιλοσοφίασ Πλάτων κατεῖδε.

καίτοι λεπταί τινεσ ἀπορροαὶ καὶ ἀμυδραὶ τῆσ ἀληθείασ ἔνεισι ταῖσ Αἰγυπτίων ἐνδιεσπαρμέναι μυθολογίαισ, ἀλλ’ ἰχνηλάτου δεινοῦ δέονται καὶ μεγάλα μικροῖσ ἑλεῖν δυναμένου.

διὸ ταῦτα μὲν ἐῶμεν, μετὰ δὲ τὴν ἰσχὺν τοῦ Ἔρωτοσ οὖσαν τοσαύτην ἢδη τὴν πρὸσ ἀνθρώπουσ εὐμένειαν καὶ χάριν ἐπισκοπῶμεν, οὐκ εἰ πολλὰ τοῖσ χρωμένοισ ἀγαθὰ περιποιεῖ δῆλα γάρ ἐστι ταῦτά γε πᾶσιν ἀλλ’ εἰ πλείονα καὶ μείζονα τοὺσ ἐρῶντασ αὐτοὺσ ὀνίνησιν·

ἐπεί, καίπερ ὢν ἐρωτικὸσ ὁ Εὐριπίδησ, τὸ σμικρότατον ἀπεθαύμασεν εἰπὼν ποιητὴν δ’ ἄρα ἔρωσ διδάσκει, κἂν ἄμουσοσ τὸ πρίν.

συνετόν τε γὰρ ποιεῖ, κἂν ῥᾴθυμοσ ᾖ τὸ πρίν· καὶ ἀνδρεῖον, λέλεκται, τὸν ἄτολμον, ὥσπερ οἱ τὰ ξύλα πυρακτοῦντεσ ἐκ μαλακῶν ἰσχυρὰ ποιοῦσι.

δωρητικὸσ δὲ καὶ ἁπλοῦσ καὶ μεγαλόφρων γίγνεται πᾶσ ἐραστήσ, κἂν γλίσχροσ πρότερον, τῆσ μικρολογίασ καὶ φιλαργυρίασ δίκην σιδήρου διὰ πυρὸσ ἀνιεμένησ·

ὥστε χαίρειν τοῖσ ἐρωμένοισ διδόντασ, ὡσ παρ’ ἑτέρων οὐ χαίρουσιν αὐτοὶ λαμβάνοντεσ ἴστε γὰρ δήπου, ὡσ Ἀνύτῳ τῷ Ἀνθεμίωνοσ, ἐρῶντι μὲν Ἀλκιβιάδου ξένουσ δ’ ἑστιῶντι φιλοτίμωσ καὶ λαμπρῶσ, ἐπεκώμασεν ὁ Ἀλκιβιάδησ καὶ λαβὼν ἀπὸ τῆσ τραπέζησ εἰσ ἣμισυ τῶν ἐκπωμάτων ἀπῆλθεν. ὁ Ἄνυτοσ εἶπε·

"πάντα γὰρ ἐξῆν αὐτῷ λαβεῖν, ὁ δὲ κἀμοὶ τοσαῦτα καταλέλοιπεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, Amatorius, section 17

(플루타르코스, Amatorius, section 17)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION