Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 250:

(플라톤, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 250:)

ἔστιν γέ τοι δή, ὦ Σώκρατεσ, τελευτή, περὶ οὗ τὸν λόγον ποιεῖται. τί δὲ τἆλλα; οὐ χύδην δοκεῖ βεβλῆσθαι τὰ τοῦ λόγου; ἢ φαίνεται τὸ δεύτερον εἰρημένον ἔκ τινοσ ἀνάγκησ δεύτερον δεῖν τεθῆναι, ἤ τι ἄλλο τῶν ῥηθέντων; ἐμοὶ μὲν γὰρ ἔδοξεν, ὡσ μηδὲν εἰδότι, οὐκ ἀγεννῶσ τὸ ἐπιὸν εἰρῆσθαι τῷ γράφοντι· σὺ δ’ ἔχεισ τινὰ ἀνάγκην λογογραφικὴν ᾗ ταῦτα ἐκεῖνοσ οὕτωσ ἐφεξῆσ παρ’ ἄλληλα ἔθηκεν; χρηστὸσ εἶ, ὅτι με ἡγῇ ἱκανὸν εἶναι τὰ ἐκείνου οὕτωσ ἀκριβῶσ διιδεῖν. ἀλλὰ τόδε γε οἶμαί σε φάναι ἄν, δεῖν πάντα λόγον ὥσπερ ζῷον συνεστάναι σῶμά τι ἔχοντα αὐτὸν αὑτοῦ, ὥστε μήτε ἀκέφαλον εἶναι μήτε ἄπουν, ἀλλὰ μέσα τε ἔχειν καὶ ἄκρα, πρέποντα ἀλλήλοισ καὶ τῷ ὅλῳ γεγραμμένα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION