Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 184:

τῶν δὲ δὴ ἵππων ὁ μέν, φαμέν, ἀγαθόσ, ὁ δ’ οὔ· ἀρετὴ δὲ τίσ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ κακία, οὐ διείπομεν, νῦν δὲ λεκτέον. ὁ μὲν τοίνυν αὐτοῖν ἐν τῇ καλλίονι στάσει ὢν τό τε εἶδοσ ὀρθὸσ καὶ διηρθρωμένοσ, ὑψαύχην, ἐπίγρυποσ, λευκὸσ ἰδεῖν, μελανόμματοσ, τιμῆσ ἐραστὴσ μετὰ σωφροσύνησ τε καὶ αἰδοῦσ, καὶ ἀληθινῆσ δόξησ ἑταῖροσ, ἄπληκτοσ, κελεύσματι μόνον καὶ λόγῳ ἡνιοχεῖται·