Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Συμποσίον 169:

(플라톤, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Συμποσίον 169:)

καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδεσ ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβοσ οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸσ τοὺσ θεούσ, ὅπωσ μὴ καὶ αὖθισ διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντεσ ὥσπερ οἱ ἐν ταῖσ στήλαισ καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰσ ῥῖνασ, γεγονότεσ ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ’ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ θεούσ, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν, ὡσ ὁ Ἔρωσ ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγόσ. ᾧ μηδεὶσ ἐναντία πραττέτω ‐ πράττει δ’ ἐναντία ὅστισ θεοῖσ ἀπεχθάνεται ‐ φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντεσ τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖσ παιδικοῖσ τοῖσ ἡμετέροισ αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION