Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Συμποσίον 57:

φάναι δὴ πάντασ καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι ἡ μέν μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸσ ὁ μῦθοσ, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω λέγειν. Φαῖδροσ γὰρ ἑκάστοτε πρόσ με ἀγανακτῶν λέγει οὐ δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοισ μέν τισι θεῶν ὕμνουσ καὶ παίωνασ εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένουσ, τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον;