Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 257:

λέγε καὶ ἐρώτα μόνον. ἐστὸν δή τινε δύο, τὸ μὲν αὐτὸ καθ’ αὑτό, τὸ δ’ ἀεὶ ἐφιέμενον ἄλλου. πῶσ τούτω καὶ τίνε λέγεισ; τὸ μὲν σεμνότατον ἀεὶ πεφυκόσ, τὸ δ’ ἐλλιπὲσ ἐκείνου. λέγ’ ἔτι σαφέστερον. παιδικά που καλὰ καὶ ἀγαθὰ τεθεωρήκαμεν ἅμα καὶ ἐραστὰσ ἀνδρείουσ αὐτῶν. σφόδρα γε. τούτοισ τοίνυν ἐοικότα δυοῖν οὖσι δύο ἄλλα ζήτει κατὰ πάνθ’ ὅσα λέγομεν εἶναι.